“O Θεός είναι αγάπη, κι αυτός που έχει αγάπη, έχει τον Θεό […]. Όσο κι αν κοπιάσει ο άνθρωπος, μάταια κοπιάζει αν δεν έχει αγάπη για τον διπλανό του”.
Μ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ
[PG 28: 276D]
Για να αγαπά κανείς τον Θεό, ή μάλλον για να αφήνει τον Θεό να τον αγαπά, δεν χρειάζεται να αποσυρθεί στην έρημο, δεν χρειάζεται να φορέσει παράξενα ρούχα, δεν χρειάζεται να λαμβάνει ασυνήθιστη τροφή, δεν χρειάζεται να εγκαταλείψει τις ασχολίες του και ν’ αλλάξει τις συνήθειες του. Διότι παντού και πάντοτε μπορεί να βρει τον Θεό και παντού και πάντοτε να τον αγαπήσει και παντού και πάντοτε να τον διδάξει.
Άγιος Νικόλαος Καβάσιλας. «Περί της εν Χριστώ Ζωής»
Καλημέρα σας.
P. Andreas Konanos
ΒΑΘΙΕΣ ΑΝΑΣΕΣ
Ο Χριστός είναι οξυγόνο.
Καμία σχέση με ενοχές,
πνιγμό,
καταπίεση, έλεγχο,
τιμωρίες.
Δεν κρατά στη χέρια Του την κόλαση,
μα μόνο την αγάπη.
Ζεις;
Αφήνεις τους άλλους δίπλα σου να ζήσουν;
Όλα καλά τότε.
https://www.youtube.com/watch?v=SVaUeQ2XZ1k
ΑΓΑΠΗ!
Αγάπη είναι ο Θεός και ο Θεός είναι η αγάπη. Διά της αγάπης και με την αγάπη ο Θεός αγκαλιάζει όλη την δημιουργία Του!
Η αγάπη δόθηκε από τον Θεό στον άνθρωπο ως κύριο συστατικό της φύσης του. Ο άνθρωπος:
Με την αγάπη μπορεί να πλησιάσει τον συνάνθρωπο.
Με την αγάπη μπορεί να συμβιώσει με την άλογη φύση, τα ζώα.
Με την αγάπη μπορεί να φροντίσει την φύση και το περιβάλλον, στο οποίο ζει.
Με την αγάπη μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του, καταπολεμώντας τον εγωισμό του.
Με την αγάπη μπορεί να αγκαλιάσει όλη την δημιουργία του Θεού, όπως ο Θεός.
Βγάζοντας την αγάπη από την ζωή του, ο άνθρωπος καταστρέφει και καταστρέφεται. Τίποτα δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά, γιατί όλα είναι φτιαγμένα και προσαρμοσμένα από τον Θεό για τον άνθρωπο.
Στερούμενος της αγάπης, ο άνθρωπος έχει χάσει την γλυκιά γεύση της, του είναι άγνωστη.
Πικραίνει η ζωή και ο κόσμος του.
Αγριεύει ο ίδιος και τα πάντα γύρω του.
Αν βρεθεί κάποιος να του δώσει αγάπη ή να του μιλήσει για την αγάπη, δεν θα το δεχθεί, γιατί έχει συνηθίσει στην πίκρα και δεν θα τον καταλάβει.
Αυτός ο κόσμος, ο κόσμος χωρίς αγάπη, είναι δημιούργημα του ανθρώπου. Βγάζοντας την αγάπη από την ζωή του, ο άνθρωπος αλλοιώνει και διαφοροποιεί την φύση του. Χάνοντας την αγάπη χάνει την χαρά, το φως, την γλυκιά γεύση, που αφήνει στην καρδιά. Γεμίζει λύπη, τυφλώνεται και πικραίνεται. Ζει πλέον σε έναν κόσμο, ο οποίος ξέρει μόνο να σταυρώνει ό,τι μπορεί να τον αναστήσει.
Η αγάπη, όμως, είναι ο Θεός, δεν χάνεται. Υπάρχει, υπομένει και περιμένει την επιστροφή.
Η αγάπη δεν καλύπτεται, καλύπτει.
Η αγάπη δεν εξαφανίζεται, αποκαλύπτεται.
Η αγάπη δεν σβήνει, φωτίζει.
Η αγάπη επιμένει να ανασταίνεται κάθε φορά που θα σταυρώνεται!
+Αρχ. Βαρθολομαίος
Καθηγούμενος Ι. Μ. Εσφιγμένου
Την περίοδο της Ενετοκρατίας προστάτης της συντεχνίας των «ΠΛΑΚΟΥΝΤΟΠΟΙΩΝ» δηλαδή των Φουρνάρηδων , των ανθρώπων που έφτιαχναν Κουλούρια και παξιμάδια ήταν ο Άγιος Σπυρίδωνας.
Στο Μεγάλο Κάστρο γύρω στα 1870 στην περιοχή που βρίσκεται ο Άγιος Τίτος, υπήρχε ένας φούρνος και ο φούρναρης λεγόταν Φουντουλάκης.
Αυτός λοιπόν έψηνε τα ψωμιά των Χριστιανών αλλά και των Τούρκων.
Τα πήγαιναν στο φούρνο πάνω σε μια σανίδα , μια Τάβλα.
Επίσκοπος Χριστόδουλος
Ο Θεος πάντα μας μιλάει. Τον ακούμε ομως;
Όπως ανακάλυψε ο Ιώβ, ο Θεός μπορεί να μιλήσει μέσα από τον πόνο. Ο πόνος είναι αναπόφευκτος σε μια ζωή που τελειώνει με το θάνατο και που διαβρώνεται από τα σύμβολα του θανάτου.
Μετά από μια σοβαρή αρρώστια της γυναίκας του κάποιος έγραψε: «Μετά από τρεις δεκαετίες συμπορευθήκαμε με αυτούς που πορεύονται μέσα από τις πεδιάδες του πόνου και ανακαλύψαμε ότι έχουν πολλά σκοτάδια και σκιές. Για πόσο καιρό είχαμε γλυτώσει!».
Η πίστη μας έχει ως κέντρο της ένα θεό που υποφέρει. Ο Θεός έδωσε την απάντησή του στη διαμαρτυρία του Ιώβ όταν συμμερίσθηκε αυτός ο ίδιος την ανθρώπινη δυστυχία. Όταν έγινε ένας από εμάς στον Ιησού Χριστό. Η σιωπή του Θεού στη δυστυχία μας μπορεί να γίνει εκκωφαντική, η απουσία Του συντριπτική, Θεέ μου, πού είσαι; Σ’ αυτές τις στιγμές ο Θεός είναι κρυμμένος πίσω από τα γεγονότα, που φαίνεται ότι αρνούνται την παρουσία Του. Ήταν κρυμμένος πίσω από τον σταυρό του Χριστού, που εκείνη τη στιγμή εφαίνετο να λοιδορεί κάθε ιδέα πρόνοιας. Ο Χριστός, όπως και ο Ιώβ, αισθάνθηκε μάλλον εγκαταλελειμμένος παρά συμπαραστατούμενος. «Θεέ μου, Θεέ μου, ινατί με εγκατέλειπες;». Ο Χριστός όμως έδειξε την απόλυτη πίστη του όταν είπε:
«Πάτερ, εις χείρας σου παρατίθεμαι το πνεύμα μου» (Λουκ. 23, 46). Ενεπιστεύθη τον εαυτό του στον Θεό ο οποίος αισθάνθηκε ότι τον είχε εγκαταλείψει έχοντας την πεποίθηση ότι δεν ήταν πραγματικά απών. αλλά μόνο κρυμμένος πίσω από τα τραγικά γεγονότα αυτής της στιγμής.
Για να γεφυρώσουμε το χάσμα ανάμεσα στην προσδοκία και την πραγματικότητα, που φαίνεται να προκαλεί πολύ πόνο στη μέση ηλικία, χρειάζεται να ξεκαθαρίσουμε τί υπεσχέθη και τί δεν υπεσχέθη ο Θεός. Η πίστη μας δεν μας κάνει απρόσβλητους στις οδυνηρές και τραγικές συνέπειες της κακής χρήσης της ανθρώπινης ελευθερίας. Ο Θεός δεν υπεσχέθη να κάνει αυτό που κάνουν οι ανεύθυνοι και κακοί γονείς που, αποτρέποντας τις δυσάρεστες συνέπειες των αυτοκαταστροφικών επιλογών και ενεργειών των παιδιών τους, τους στερούν την ευκαιρία να μάθουν ότι οι αυτοκαταστροφικές επιλογές και ενέργειες μπορούν να έχουν ολέθριες συνέπειες, εκθέτοντάς τα έτσι σε θανάσιμους κινδύνους.
Αυτό που έχει υποσχεθεί ο Θεός είναι να είναι παρών πάντοτε στη ζωή μας, όσο κακές και αμαρτωλές κι αν είναι οι επιλογές μας και οι πράξεις μας και ότι θα μας δίνει δύναμη να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες που συναντούμε, έστω και αν αυτές είναι οι συνέπειες των δικών μας άστοχων ενεργειών. Έχει ακόμη υποσχεθεί να χρησιμοποιήσει τις οποιεσδήποτε .εμπειρίες μας ως μέσα για την επίτευξη της πλήρωσής μας και της πραγμάτωσης της κλήσης μας. Με άλλα λόγια, έχει υποσχεθεί να τα χρησιμοποιήσει όλα για να δώσει νόημα στη ζωή μας και να μας ολοκληρώσει με την ελπίδα για θεραπεία και υπέρβαση.
Ο πόνος αυτός καθ’ αυτόν μπορεί «να μας λέει» κάτι. Ο σωματικός πόνος συχνά μας επιπλήττει για την κακοποίηση των σωμάτων μας, ή μας παροτρύνει να τα φροντίζουμε καλύτερα. Το ίδιο συμβαίνει και με τον ψυχικό πόνο. Μπορεί να μας λέει κάτι για τον τρόπο ζωής μας, τις αξίες μας, τη στάση μας απέναντι σε μας τους ίδιους και τους άλλους. Είναι ανάγκη να προσέχουμε τί μας λέει ο πόνος μας.
Η δυστυχία έχει διαφορετική επίδραση σε διαφορετικούς ανθρώπους. Ο έντονος πόνος απαιτεί απόλυτη προσοχή. Όταν είναι χρόνιος, απορροφά την περισσότερη ενέργειά μας και μας κάνει να στρεφώμεθα στον εαυτό μας. Ο πόνος μπορεί επίσης να γίνει μέσο προσωπικής ανάπτυξης. Η συμπόνια μας για τους άλλους στη δυστυχία τους αυξάνεται όταν μάθουμε πώς είναι να πονάς. Ήταν η συμπόνια του Χριστού που τον έφερνε κοντά στους «πτωχούς, αναπήρους, χωλούς, τυφλούς» {Λουκ. 14, 14). Αναφερόμενος ο Παύλος στα μέλη της Εκκλησίας ως μέλη του σώματος του Χριστού, λέει: «Το αυτό υπέρ αλλήλων μεριμνώσι τα μέλη? και είτε πάσχει εν μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη, είτε δοξάζεται εν μέλος, συγχαίρει πάντα τα μέλη» (Α΄ Κορ. 12, 26). Η δυστυχία μας μπορεί να μας ταυτίσει πιο άμεσα με την ανθρώπινη οικογένεια μέσα από την συμπόνια που έρχεται από την επαφή με τον πόνο.
Στην οικογενειακή μας ζωή ωστόσο η δυστυχία μας μπορεί να οδηγήσει σε υπερτονισμό και δραματοποίηση. Δεν θέλουμε να δοκιμάσουν τα παιδιά μας τον πόνο που βιώσαμε εμείς. Αλλά αν προσπαθήσουμε να τα προφυλάξουμε από τον πόνο, μπορεί να τους στερήσουμε τις εμπειρίες που έχουν ανάγκη για να προπαρασκευασθούν για την ζωή σ’ αυτό τον κόσμο. Οι γονείς χρειάζεται να αφήσουν τα παιδιά τους να αντιμετωπίσουν τις φυσικές συνέπειες των ενεργειών τους, ακόμη και αν είναι οδυνηρές, για να μάθουν από την εμπειρία. Έτσι γίνονται υπεύθυνα άτομα που αντιμετωπίζουν ρεαλιστικά τη ζωή.
Αν και χρειάζονται τη βοήθειά μας για να αντιμετωπίσουν τις προκλήσεις, χρειάζονται επίσης να είναι εκείνα οι κύριοι των προβλημάτων τους και να έχουν την ευθύνη της επιλύσεώς τους. Αν συνειδητοποιήσουμε ότι οι δυστυχίες μας, έκτος του ότι ήσαν οδυνηρές, συνέβαλαν επίσης αποφασιστικά στην ανάπτυξή μας και την ωρίμανσή μας, μπορούμε να μετριάσουμε τη συμπόνια μας για τις ταλαιπωρίες των παιδιών μας, έτσι ώστε να παρέχουμε την υποστήριξη που χρειάζονται για να προβούν σε υπεύθυνες ενέργειες μάλλον, παρά να γινώμεθα εμπόδιο σ’ αυτές τις ενέργειες.
Άγιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος
Ὅλα δίνονται ἀπὸ τὸ Θεό. Καὶ ὅλα δίνονται γιὰ τὴ σωτηρία μας. Μ’ αὐτὴ τὴ σκέψη νὰ δεχθεῖς κι ἐσὺ τὴν ἀσθένειά σου, εὐχαριστώντας τὸ Θεό, ποὺ φροντίζει γιὰ τὴ σωτηρία σου.
Τώρα, τὸ πῶς συντελεῖ στὴ σωτηρία μας ὁτιδήποτε παραχωρεῖ ὁ Κύριος, μόνο Ἐκεῖνος τὸ γνωρίζει. Ἐμεῖς συνήθως δὲν μποροῦμε νὰ τὸ ἀντιληφθοῦμε.
Στέλνει λ.χ. μία συμφορὰ ἄλλοτε γιὰ νὰ μᾶς παιδαγωγήσει, ἄλλοτε γιὰ νὰ μᾶς ἀφυπνίσει πνευματικά, ἄλλοτε γιὰ νὰ μᾶς γλυτώσει ἀπὸ ἕνα μεγαλύτερο κακό, ἄλλοτε γιὰ νὰ μᾶς αὐξήσει τὸν οὐράνιο μισθό, ἄλλοτε γιὰ νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ κάποιο πάθος κ.ο.κ…
Ἐσύ, λοιπόν, ν’ ἀναλογίζεσαι τὶς ἁμαρτίες σου καὶ νὰ λές: «Δόξα σ’ Ἐσένα, Κύριε, ποὺ μὲ τιμωρεῖς δίκαια!». Νὰ συλλογίζεσαι ὅτι πρωτύτερα εἶχες ξεχάσει τὸ Θεὸ καὶ νὰ λές: «Δόξα σ’ Ἐσένα, Κύριε, πού μοῦ ἔδωσες ἀφορμὴ καὶ γνώση γιὰ νὰ Σὲ θυμᾶμαι συχνά!». Νὰ σκέφτεσαι ὅτι, ἂν ἤσουν ὑγιής, πιθανότατα δὲν θὰ ἔκανες τὸ καλό, καὶ νὰ λές: «Δόξα σ’ Ἐσένα, Κύριε, ποὺ μ’ ἐμπόδισες ἀπὸ τὴν ἁμαρτία!». Ἂν ἀντιμετωπίζεις μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο καὶ μ’ αὐτὲς τὶς σκέψεις τὴν ἀσθένειά σου, τὸ φορτίο σου θὰ γίνει πολὺ ἐλαφρό.
Ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος, μολονότι οἱ ἀσθένειες παραχωροῦνται ἀπὸ τὸ Θεό, ἡ φροντίδα γιὰ τὴ θεραπεία δὲν εἶναι ἁμαρτία. Γιατί τόσο ἡ ἰατρικὴ ἐπιστήμη ὅσο καὶ τὰ φάρμακα εἶναι δῶρα κι αὐτὰ τοῦ Θεοῦ στὸ ἀνθρώπινο γένος. Καταφεύγοντας, λοιπόν, στοὺς γιατρούς, πάλι στὸ Θεὸ καταφεύγουμε.
Μέσ’ ἀπὸ τὴν ἀρρώστια ἂς μαθαίνουμε καὶ ἂς ἀποκτοῦμε τὴν ταπείνωση, τὴν ὑπομονή, τὴ γενναιοψυχία, τὸ αἴσθημα τῆς εὐγνωμοσύνης πρὸς τὸ Θεό. Ἀνθρώπινη, βέβαια, εἶναι ἡ ἀνυπομονησία, ἡ λιποψυχία. Μόλις, ὅμως, ἐμφανιστεῖ, πρέπει νὰ τὴ διώχνουμε.
Ὅλες οἱ δύσκολες καταστάσεις ἔχουν ἕνα βάρος, αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ σηκώσουμε, αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ ὑπομείνουμε. Χωρὶς βάρος, δὲν μποροῦμε νὰ μιλᾶμε γιὰ ὑπομονή. Πάντως, ἡ ἐπιθυμία ἀπαλλαγῆς ἀπὸ τὸ βάρος δὲν εἶναι ἐφάμαρτη. Εἶναι φυσικὴ ἀνάγκη τῆς ψυχῆς. Ἁμαρτία διαπράττουμε, ὅταν, ἀπὸ τὴ φυσικὴ αὐτὴ ἀνάγκη, ὁδηγούμαστε στὴν ἀδημονία καὶ τὸν γογγυσμό. Ἂν νιώσεις μέσα σου κάτι τέτοιο, ἀπομάκρυνέ το ἀμέσως, εὐχαριστώντας τὸν Θεό.
Ἂν ἀρρωστήσατε ἀπὸ ὑπαιτιότητά σας, μετανοῆστε ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καὶ ζητῆστε Του συγχώρηση, ἐπειδὴ δὲν φυλάξατε τὸ δῶρο τῆς ὑγείας, τὸ δῶρο ποὺ Ἐκεῖνος σᾶς πρόσφερε. Ἂν πάλι ἡ ἀρρώστια σᾶς παραχωρήθηκε ἀπὸ τὸν Κύριο -γιατί τυχαία τίποτα δὲν γίνεται-, εὐχαριστῆστε Τον ἐγκάρδια. Καὶ ἡ ἀρρώστια, βλέπετε, εἶναι θεῖο δῶρο, γιατί ταπεινώνει, μαλακώνει τὴν ψυχὴ καὶ ἀπαλλάσσει ἀπὸ τὶς πολλὲς μέριμνες.
Πῶς νὰ προσευχόμαστε, ὅταν εἴμαστε ἄρρωστοι;
Δὲν ἁμαρτάνουμε, ὅταν ζητᾶμε ἀπὸ τὸ Θεὸ νὰ μᾶς θεραπεύσει. Κάθε φορὰ ποὺ τὸ ζητᾶμε, ὅμως, ἂς προσθέτουμε καὶ τὴ φράση: «ἂν εἶναι θέλημά Σου, Κύριε!». Ὅταν ὑποτασσόμαστε ὁλοκληρωτικὰ στὸ θεῖο θέλημα καὶ δεχόμαστε τὸ καθετὶ ὡς θεία εὐεργεσία, τότε καὶ ἡ ψυχὴ μας παραμένει εἰρηνικὴ καὶ ὁ Θεὸς γίνεται πιὸ ἐλεητικὸς ἀπέναντί μας. Ἔτσι μᾶς χαρίζει εἴτε τὴν ὑγεία εἴτε, τουλάχιστον, παρηγοριὰ καὶ παράκληση μέσα στὸν πόνο.
Χόρχε Μπουκάι: Ο καθένας έχει έναν μόνο τρόπο ν’ αγαπάει, τον δικό του
Χόρχε Μπουκάι: Ο καθένας έχει έναν
μόνο τρόπο ν’ αγαπάει, τον δικό του
Τι ωραία που θα ήταν αν αποκτήσουμε τη συνήθεια, τόσο στα μικρά, όσο και στα μεγάλα πράγματα, να μπορούμε να λέμε με τ’ όνομά τους γεγονότα, καταστάσεις και συναισθήματα κατευθείαν, χωρίς περιστροφές, έτσι όπως είναι.
Δεν μιλάω για ακρίβεια, αλλά για ορισμό. Που πάει να πει: ΑΠΟΦΑΣΙΖΩ τι περιλαμβάνει, από πού μέχρι πού, το περιεχόμενο του θέματος που συζητάμε. Ίσως γι’ αυτό προσπαθώ επίσης, πάντοτε να διευκρινίζω για τι πράγμα ΔΕΝ μιλάω όταν μιλάω για αγάπη.
Δεν εννοώ το να είναι κανείς ερωτευμένος, όταν μιλάω για αγάπη.
Δεν εννοώ το σεξ, όταν μιλάω για αγάπη.
Δεν μιλάω για συναισθήματα που υπάρχουν μόνο μέσα στα βιβλία.
Δεν μιλάω για χαρές φυλαγμένες για λίγους και ξεχωριστούς.
Δεν μιλάω για μεγάλα πράγματα.
Δείτε επίσης από τον Χόρχε Μπουκάι: Ο έρωτας χτίζεται από ολόκληρους ανθρώπους και όχι δύο μισά
Μιλάω για ένα συναίσθημα που μπορεί να βιώσει ο καθένας.
Μιλάω για απλά και γνήσια συναισθήματα.
Μιλάω για εμπειρίες σπουδαίες, που δεν υπερβαίνουν όμως την ανθρώπινη φύση ή τους περιορισμούς της.
Μιλάω για την αγάπη που σημαίνει, απλώς, να θέλεις κάποιον πολύ.
Και λέω να θέλεις όχι με την ετυμολογική έννοια της κτήσης, αλλά με την έννοια που καθημερινά δίνουν σ΄αυτό το ρήμα οι ισπανόφωνες χώρες, όπου το θέλω σημαίνει σ΄αγαπώ.
Εκεί, σπάνια χρησιμοποιούν το σ΄ αγαπώ. Λένε καλύτερα σε θέλω, σε θέλω πολύ, ή σε θέλω πάρα πολύ.
Τα καλύτερα αποσπάσματα του Χόρχε Μπουκάι
Όμως τι ακριβώς λένε με αυτό το «σε θέλω»;
Μπορώ να κάνω ένα σωρό πράγματα για να σου εκφράσω, να σου δείξω, να σου αποδείξω, να επιβεβαιώσω ή να υποστηρίξω ότι σ΄αγαπώ, όμως, μόνο ένα πράγμα μπορώ να κάνω με την αγάπη μου, κι αυτό είναι να Σ΄ΑΓΑΠΩ, να ασχολούμαι μαζί σου, να εκδηλώνω τα συναισθήματά μου όπως τα νιώθω. Και το πως τα αισθάνομαι είναι ο δικός μου τρόπος να σ΄αγαπώ.
Μπορείς να το δεχτείς ή μπορείς να το απορρίψεις, μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει ή μπορείς να το αγνοήσεις παντελώς. Αυτός, όμως, είναι ο τρόπος μου να σ΄αγαπώ, δεν έχω άλλον.
Ο καθένας έχει έναν μόνο τρόπο ν’ αγαπάει: τον δικό του. Αν κάποιος δεν σ΄αγαπάει όπως θα ήθελες να σ΄αγαπήσει, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σ΄αγαπάει με όλη τη δύναμη της ψυχής του…
Από το βιβλίο του Χόρχε Μπουκάι »Δρόμος της Συνάντησης» Εκδ. Opera
11 Ιαν Αγάπη Δεν Είναι Απλά Μόνο Να Δίνεις | Συμβουλευτική & ΨυχοΘεραπεία | Μαρία Κορακά
Η «αγάπη» των βρεφών και των οικογενειακών ζώων, αλλά ακόμα και των εξαρτημένων υπάκουων συζύγων είναι ένας ενστιγματικός τύπος συμπεριφοράς στον οποίο ταιριάζει πολύ ο όρος «μητρικό ένστικτο» ή, γενικότερα, «γονικό ένστικτο».
Μπορούμε να το παρομοιάσουμε με την ενστιγματική συμπεριφορά του «ερωτευμένου» : δεν πρόκειται για μιαν αυθεντική μορφή αγάπης, μιας και είναι σχετικά εύκολη και δεν είναι μια πράξη βούλησης ή εκλογής· προωθεί την επιβίωση του είδους, αλλά δεν κατευθύνεται προς τη βελτίωσή του ή την πνευματική του ανάπτυξη· είναι πολύ κοντά στην αγάπη, καθώς αποτελεί ένα άπλωμα του εαυτού προς τους άλλους και μια απαρχή διαπροσωπικών δεσμών από τους οποίους μπορεί να ξεκινήσει μια αληθινή αγάπη· όμως απαιτούνται αρκετά πράγματα ακόμα για να αναπτυχθεί ένας υγιής, δημιουργικός γάμος, η ανατροφή ενός υγιούς πνευματικά αναπτυσσόμενου παιδιού, ή μια συμβολή στην εξέλιξη της ανθρωπότητας.
Το ζήτημα είναι ότι η ανατροφή μπορεί να είναι, και κανονικά πρέπει να είναι, κάτι παραπάνω από μια απλή διατροφή, και ότι η καλλιέργεια της πνευματικής ανάπτυξης είναι μια απείρως πιο περίπλοκη διεργασία, και γ’ αυτό δεν μπορεί να κατευθύνεται από κάποιο ένστικτο.
γονείς που δε θέτουν κανένα όριο και δεν αρνούνται καμιά επιθυμία.
Αγάπη δεν είναι απλά να δίνεις: Είναι με ευθυκρισία (η σωστή κρίση και σκέψη) να δίνεις, και με ευθυκρισία πάλι να αρνιέσαι να δίνεις.
Είναι να επαινείς λογικά και να κατακρίνεις λογικά.
Είναι να διαφωνείς λογικά, να παλεύεις, να αντιμετωπίζεις, να πιέζεις, να σπρώχνεις και να αποτραβάς, και, επιπρόσθετα, να παραστέκεις.
Η λέξη «λογικό» σημαίνει ότι απαιτείται κρίση και η κρίση απαιτεί κάτι παραπάνω από το ένστικτο· απαιτεί στοχασμένη και οδυνηρή λήψη αποφάσεων.
Τα κίνητρα που κρύβονται πίσω από την άκριτη δωρεά και την καταστροφική ανατροφή είναι πολλά, αλλά οι τέτοιες περιπτώσεις έχουν πάντοτε ένα κοινό βασικό χαρακτηριστικό:
Ο «δωρητής» με το κάλυμμα της αγάπης ανταποκρίνεται και ικανοποιεί τις δικές του ανάγκες, χωρίς να παίρνει υπόψη τις πνευματικές ανάγκες του αποδέκτη.
«Ο δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος»
ΣΚΟΤ ΠΕΚ Μαρία Κορακά
