Ποτέ ξανά φασισμός…

Στέλιος Καρδάρας. Ο 18χρονος ήρωας της αντίστασης που δολοφόνησαν οι ταγματασφαλίτες, αφού πρώτα του έκοψαν τα γεννητικά όργανα. Ο Στέλιος Σπανός ή «Καρδάρας» ήταν μια από τις πιο ηρωικές μορφές της Εθνικής Αντίστασης. Ένα παλικάρι που  «έπαιρνε την πέτρα και την έστυβε», όπως λένε όσοι τον γνώρισαν. Ήταν το αγαπημένο παιδί της Κοκκινιάς και ο ήρωας της φτωχολογιάς. Ομαδάρχης της ΟΠΛΑ που μπήκε στην ένοπλη δράση από τα 18 του και η σύντομη ζωή του αποτέλεσε θρύλο και όχι μόνο για την Κοκκινιά. Ήταν ένας απ τους ηρωικότερους σαμποτέρ της αντίστασης που ανατίναζε αυτοκίνητα και αποθήκες. Ένας σαλταδόρος της Κατοχής που έκλεβε τρόφιμα απ τους Γερμανούς και τα μοίραζε στον κόσμο που πεινούσε. Πολλοί επιβίωσαν από τα τρόφιμα που τους προμήθευε ο Στέλιος, ο οποίος διακρίθηκε στη μάχη της Κοκκινιάς. Οι Γερμανοί προσπάθησαν πολλές φορές να τον πιάσουν. Απέτυχαν, αλλά έκαναν τη δουλειά τους οι ταγματασφαλίτες. 18 Αυγούστου του 1944, μια μέρα μετά το μπλόκο της Κοκκινιάς του είχαν στήσει ενέδρα σε μια στέρνα στον Άη Γιάννη το Ρέντη. Τον έσυραν στον Άγιο Διονύση στη Δραπετσώνα και τον εκτέλεσαν. Πρώτα όμως τον βασάνισαν φρικτά. Μέχρι και τα γεννητικά όργανα του έκοψαν. Ο Στέλιος ήταν μόλις 18 χρονών και ο Πειραιάς θρήνησε ένα από τα παιδιά του που θυσιάστηκαν στη μάχη κατά των κατακτητών και όσων συνεργάστηκαν μαζί τους. Ο ήρωας που έγινε τραγούδι Ο Μιχάλης Γενιτσάρης έκανε τραγούδι την ιστορία του.

Το τραγούδι ακούστηκε για πρώτη φορά στην πλατεία της Κοκκινιάς σε εκδήλωση που έκανε ο ΕΛΑΣ για να τον τιμήσει. Ο ίδιος αναφέρει χαρακτηριστικά: «Μόλις έβαλα μουσική και το ’παιξα λίγες φορές, το μάθανε παντού. Το μάθανε όλοι οι σαμποτέρ, οι αγωνιστές, οι αντάρτες, όλοι. Το μάθανε και ήρθανε και με πήρανε ΕΑΜίτες και αντάρτες, και με πήγανε στην πλατεία στην Κοκκινιά. Πέντε χιλιάδες κόσμος και παραπάνω μαζεύτηκε. Με βάλανε και το ’παιξα και το τραγούδησα. Πριν αρχίσω, κρατήσαμε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του ήρωα. Όταν το τραγουδούσα όλος ο κόσμος έκλαιγε».  «Πενθοφορεί η Αγιά Σοφιά, Παλιά και Νέα Κοκκινιά, κλάψε κι εσύ τώρα, ντουνιά, πιάσαν τον Στέλιο τα σκυλιά. Τον πιάσαν γερμανόφιλοι και ταγματασφαλίτες τον Στέλιο τον Καρδάρα μας, στο Ρέντη, οι αλήτες. Δεμένο τον επήγανε προς τον Άγιο Διονύση, δέκα ντουφέκια του ‘ριχναν, ώσπου να ξεψυχήσει. Θεέ μου, ας προλάβαινες, να ‘κανες άλλη κρίση, που ‘χε μανούλα κι αδελφές και έπρεπε να ζήσει. Άδικα τον σκοτώσανε, λες κι ήτανε κατάρα, γιατ’ ήταν στην Αντίσταση, τον Στέλιο τον Καρδάρα». Πηγη:http://www.mixanitouxronou.gr 2.038 TWITTER FACEBOOK GOOGLE + PINTEREST

«Να μου ρίξετε ενώ φοράω τη φανέλα του Ολυμπιακού». Η τελευταία επιθυμία του ποδοσφαιριστή του Ολυμπιακού, Νίκου Γόδα, που εκτελέστηκε στον εμφύλιο πόλεμο. Συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση και ήταν λοχαγός του ΕΛΑΣ . Το 1921, στο Αϊβαλί της Μικράς Ασίας, γεννήθηκε ο Νίκος Γόδας, ο οποίος αργότερα έγινε βασικός παίχτης του Ολυμπιακού. Πέρα από την αθλητική του δράση όμως, υπήρξε λοχαγός του ΕΛΑΣ και αγωνίστηκε στην Εθνική Αντίσταση κατά των Γερμανών. Μέχρι και τη τελευταία στιγμή της ζωής του, δεν εγκατέλειψε τους κοινωνικούς αγώνες και την ιδεολογία του. Εκτελέστηκε στις 19 Νοεμβρίου του 1948 στην Κέρκυρα. Τα πρώτα χρόνια Μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, η οικογένεια του Νίκου Γόδα φθάνει στη Μυτιλήνη. Εκεί έμειναν για μικρό χρονικό διάστημα. Στη συνέχεια βρέθηκαν στην Κρήτη, αλλά τελικά εγκαταστάθηκαν μόνιμα στην Κοκκινιά. Ο πατέρας του μικρού τότε Νίκου, για να βγάλει τα προς το ζην, άνοιξε ένα ταβερνάκι που λεγόταν «τα Αραπάκια» και το οποίο αποδείχθηκε πολύ προσοδοφόρο. Ο νεαρός εργαζόταν στην ταβέρνα και έπαιζε μπάλα στις αλάνες με τους φίλους του. Ο Νίκος Γόδας ως μέλος της ομάδας των Ερυθρολεύκων Από την πρώτη στιγμή ξεχώρισε για το ταλέντο του. Ήταν ο αδιαμφισβήτητος μπαλαδόρος της γειτονιάς. Έπαιξε για την ομάδα της περιοχής και συνέχισε στον «Κεραμεικό» Καμινιών. Το όνειρό του όμως ήταν να καταφέρει να γίνει παίχτης των ερυθρολεύκων. Το 1942, μετά το ξέσπασμα του Β’ΠΠ, ο Νίκος Γόδας πήρε μεταγραφή για τον Ολυμπιακό, την ομάδα που πάντοτε θαύμαζε. Ξεκίνησε ως βασικός μεσοεπιθετικός παίχτης και διέπρεψε σε αγώνες κατά τη διάρκεια της Κατοχής. Μόλις ένα χρόνο αργότερα, το 1943, ο Γόδας έγινε βασικός παίχτης. Στο Κύπελλο Χριστουγέννων της ίδιας χρονιάς, σε αγώνα με τον Παναθηναϊκό, θεωρήθηκε ο καλύτερος παίχτης στον τελικό, ενώ ο Ολυμπιακός νίκησε με σκορ 5 – 2. Η μάχη της «Ηλεκτρικής» Ο Νίκος Γόδας όμως συμμετείχε και στην Εθνική Αντίσταση. Έγινε μέλος του ΚΚΕ, ενώ ήταν και μαχητής του 5ου λόχου του ΕΛΑΣ στην Κοκκινιά. Αγωνίστηκε για την ελευθερία, την κοινωνική δικαιοσύνη και πολέμησε τους Γερμανούς στον Πειραιά το 1944, λοχαγός πλέον του ΕΛΑΣ. Έλαβε μέρος στη λεγόμενη μάχη της «Ηλεκτρικής» στο Πέραμα, στην Κοκκινιά και στο Κερατσίνι. Η επιχείρηση σχετιζόταν με την προστασία της ηλεκτρικής εταιρείας «ΠΑΟΥΕΡ», την οποία προσπάθησαν αν ανατινάξουν οι Γερμανοί.

Φωτογραφία του Μίμης Οικονόμου.

Δεκεμβριανά Ο Γόδας, στα Δεκεμβριανά το 1944, πολέμησε τους Άγγλους στο νεκροταφείο της Ανάστασης, στον Πειραιά. Η μονάδα, στην οποία ήταν επικεφαλής, ηττήθηκε και οι απώλειες ήταν μεγάλες. Η μόνη λύση που του απέμενε ήταν να πάρει όσους είχαν καταφέρει να διασωθούν και να τους οδηγήσει στο όρος Βελούχι, στη Ρούμελη. Εκεί θα έβρισκαν τις υπόλοιπες μονάδες του ΕΛΑΣ που κρύβονταν. Σύλληψη και καταδίκη Ο Νίκος Γόδας συνελήφθη ύστερα από »καρφωτή» Μετά τη «Συμφωνία της Βάρκιζας», ο Νίκος Γόδας αποφάσισε να επιστρέψει στον Πειραιά, επειδή ήταν άρρωστος με πνευμονία. Τον περίμενε ωστόσο, μια δυσάρεστη έκπληξη. Ύστερα από «καρφωτή» συνελήφθη και δικάστηκε στη λεγόμενη «Δίκη του Ασύλου της Κοκκινιάς», το 1945. Οι κατηγορίες που του απαγγέλθηκαν ήταν βαρύτατες.Πολλοί πίστευαν ότι ο ποδοσφαιριστής είχε σκοτώσει πολιτικούς του αντιπάλους Ο παίχτης του Ολυμπιακού φερόταν να είχε δολοφονήσει ως αντάρτης πολλούς από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Ο Νίκος Γόδας καταδικάστηκε σε θάνατο και οδηγήθηκε στις φυλακές Αίγινας. Αν και γνώριζε τι τον περίμενε, έβρισκε τη δύναμη να παίζει ποδόσφαιρο μέσα στη φυλακή με την ομάδα των κρατουμένων. Πάντα στο κελί του υπήρχε στον τοίχο, στερεωμένη με καρφιά η φανέλα του Ολυμπιακού.Ο Νίκος Γόδας ως μέλος τηε ομάδας των Ερυθρολεύκων Μετά από μικρό χρονικό διάστημα, ο Γόδας οδηγήθηκε στις φυλακές Αβέρωφ, στη λεωφόρο Αλεξάνδρας, αλλά τελικά μεταφέρθηκε στις φυλακές Κέρκυρας, όπου κατέληγαν οι θανατοποινίτες. Εκεί παρέμεινε για τρία χρόνια. Του προτάθηκε να υπογράψει τη «δήλωση μετανοίας» για τις πολιτικές του πεποιθήσεις και να σώσει τη ζωή του. Δεν το έκανε. Εκείνη την περίοδο υπήρχαν και ορισμένοι που υποστήριζαν ότι η διοίκηση του Ολυμπιακού δεν έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για να σώσει τον ποδοσφαιριστή. Η τελευταία επιθυμία και η εκτέλεση Πολλοί πίστευαν ότι ο ποδοσφαιριστής είχε σκοτώσει πολιτικούς του αντιπάλους Η μέρα της εκτέλεσης ήρθε. Ο Νίκος Γόδας ήταν πολύ ήρεμος και εξέφρασε μόνο μια τελευταία επιθυμία. Ήθελε να φοράει την ώρα της θανάτωσης την ερυθρόλευκη φανέλα και το παντελονάκι της λατρεμένης του ομάδας, του Ολυμπιακού. «Να μου ρίξετε και να με δολοφονήσετε με τη φανέλα του Ολυμπιακού και να μη μου δέσετε τα μάτια, για να βλέπω τα χρώματα της ομάδας μου, πριν από τη χαριστική βολή», έλεγε λίγο πριν από τον θάνατό του. Ο Νίκος Γόδας εκτελέστηκε ως «κομμουνιστής» στο νησάκι «Λαζαρέτο» κοντά στην Κέρκυρα στις 19 Νοεμβρίου του 1948, ενώ φορούσε την στολή της ομάδας του. Ήταν 27 ετών….

Και καθώς ψάχνω υλικό για το σχολικό επετειακό της 28ης πέφτω πάνω στον ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ Σπύρο Κοντούλη!

Το 1940 με την κήρυξη του πολέμου στην Ελλάδα διακόπηκε κάθε ποδοσφαιρική δραστηριότητα. Λίγο πριν από τον πόλεμο, η ΑΕΚ είχε σημειώσει επιτυχία κατακτώντας το τελευταίο πρωτάθλημα (1939-40), ενώ έδειχνε ότι θα κυριαρχούσε και στα επόμενα. Οι εχθροπραξίες όμως διέκοψαν την πορεία της.
Πολλοί αθλητές βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του μετώπου.

Ο Σπύρος Κοντούλης, από τους καλύτερους μπαλαδόρους της εποχής, πολέμησε και αυτός στο μέτωπο και τραυματίστηκε στο πόδι.
Έγινε καλά, γύρισε πίσω αλλά τον Απρίλιο του ’44 συνελήφθη στην περιοχή της Νίκαιας, όπου είχε επισκεφθεί τη μητέρα του για να του φροντίσει ένα τραύμα από ποδοσφαιρικό αγώνα. Μεταφέρθηκε στο στρατόπεδο Χαϊδαρίου, όπου συνάντησε τον αδελφό του Βασίλη (αργότερα εκτελέστηκε) και τον συμπαίκτη του στην ΑΕΚ Κώστα Χριστοδούλου, που βασανίστηκε φριχτά, αλλά επέζησε.
Μερικές εβδομάδες αργότερα, τον Ιούνιο του 1944, μεταφερόταν με καμιόνι από το Χαϊδάρι στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής. Θα τον εκτελούσαν μαζί με άλλους.
Ο Κοντούλης πήδηξε στον δρόμο στο Μετς. Άρχισε να τρέχει για να σωθεί. Ήταν το μεγαλύτερο σπριντ της ζωής του, αλλά ο τραυματισμένος και ταλαιπωρημένος Κοντούλης δεν ήταν σε καλή κατάσταση. Η ριπή από το αυτόματο όπλο τον άφησε στον τόπο. Ήταν μόλις 29 ετών.
Ο «μασέρ» της ΑΕΚ, ο γερό Κουντούρης ήταν αυτόπτης μάρτυρας. Διηγήθηκε τη σκηνή και ενημέρωσε φίλους, συγγενείς και την ομάδα της ΑΕΚ.
Ο Σπύρος Κοντούλης είχε γεννηθεί το 1915 στον Πειραιά. Ξεκίνησε την καριέρα του σε ηλικία 16 ετών στην τοπική ομάδα «Άμυνα Κοκκινιάς».
Στην ΑΕΚ έπαιξε το 1935 και τίμησε την ομάδα με το αγωνιστικό του ήθος και τη θυσία του!

ΠΗΓΗ: “90 χρόνια ΑΕΚ. Η ιστορία της ΑΕΚ” από τις εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ…

Φωτογραφία της Αντιγόνη Κριπαροπούλου.

Δημήτρης Κουσουρής: «Η εγχώρια ελίτ διέσωσε χιλιάδες δωσίλογους

dimitris_kousouris

 

Σε αντίθεση με όλα όσα θα θέλαμε να πιστεύουμε για το ηρωικό μας παρελθόν, δεν ήταν καθόλου λίγοι κι αμελητέοι εκείνοι οι Έλληνες που συνεργάστηκαν με τις δυνάμεις κατοχής. Εκατοντάδες χιλιάδες έγιναν δωσίλογοι. Ελάχιστοι έφτασαν στα δικαστήρια και απειροελάχιστοι καταδικάστηκαν. Στις δίκες τους, συντεταγμένη η εγχώρια ελίτ τούς διέσωσε, άλλωστε ανάμεσά τους βρίσκονταν και ηχηρά ονόματα της οικονομικής και πολιτικής άρχουσας τάξης της χώρας.

Ολα αυτά θα μπορούσαν απλώς να είναι ιστορίες από ένα μακρινό παρελθόν, αν οι δωσίλογοι και οι άνθρωποι των ταγμάτων ασφαλείας δεν στελέχωναν αργότερα τον κρατικό μηχανισμό της χώρας. Οπως και μετά τη χούντα, η πολιτεία δεν έκοψε ποτέ τις σχέσεις με τα «σταγονίδια» (για να τα βρίσκει και τώρα η δημοκρατία ξανά μπροστά της). Ο δρ Ιστορίας, Δημήτρης Κουσουρής, στο καινούργιο του βιβλίο (Οι δίκες των δωσιλόγων, εκδόσεις «Πόλις») ξεδιπλώνει μια ιστορία που φωτίζει φαινόμενα που φτάνουν μέχρι τις μέρες μας.

 

• Υπάρχει η αίσθηση πως εδώ οι δωσίλογοι δεν τιμωρήθηκαν ποτέ, όπως π.χ. έγινε στη Γαλλία. Ισχύει

Αυτή η ιδέα συναντάται σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Η Ελλάδα δεν αποτέλεσε εξαίρεση, αλλά παραδειγματική περίπτωση: εδώ εμφανίστηκε νωρίτερα και καθαρότερα η «σκοτεινή όψη» των ευρωπαϊκών δημοκρατιών, η απουσία δηλαδή συστηματικής κάθαρσης των φορέων των φασιστικών ή δωσιλογικών καθεστώτων και η αυθαίρετη χρήση της κρατικής εξουσίας για την περιθωριοποίηση και υπονόμευση των κομμουνιστών και των λοιπών αντιφρονούντων.

 

• Τι έκταση είχε το φαινόμενο;

Εκείνοι που συναλλάχθηκαν με τους κατακτητές στα τριάμισι χρόνια της Κατοχής μετρώνται σε εκατοντάδες χιλιάδες. Υπήρχε μια «γκρίζα ζώνη» ανάμεσα σε αντίσταση και δωσιλογισμό: πολλοί άλλαξαν στρατόπεδο ή έπαιξαν διπλό και τριπλό παιχνίδι. Το ποιοι εντέλει θεωρήθηκαν δωσίλογοι εξαρτήθηκε από την οικονομική επιφάνεια, τα ερείσματα και τις διασυνδέσεις που διέθετε ο καθένας στο εσωτερικό της κρατικής μηχανής και στο πολιτικό προσωπικό που διαχειρίστηκε τη μετάβαση στον μεταπολεμικό κόσμο.

Ανάμεσα σε όσους απασχόλησαν τη δικαιοσύνη βρίσκει κανείς πολλούς γνωστούς επιχειρηματίες, όπως δείχνουν οι υποθέσεις του «ομίλου Αβέρωφ», του Βουλπιώτη ή του Μποδοσάκη. Η δικαιοσύνη ευνόησε το παρασιτικό κεφάλαιο και «νομιμοποίησε» τις μεθόδους συσσώρευσης πλούτου που είχαν εμφανιστεί στην Κατοχή.

 

• Ποιοι γνωστοί πολιτικοί, στρατιωτικοί, οικονομικοί παράγοντες εκπροσώπησαν στα δικαστήρια την οπτική των δωσιλόγων;

Ειδικά οι υποθέσεις που ενέπλεκαν τα μέλη των κυβερνήσεων, ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες ή υψηλόβαθμους κρατικούς αξιωματούχους, θυμίζουν «all-star game» των αστικών ελίτ της εποχής.

Τα ειδικά δικαστήρια ήταν ο κόμβος όπου συναντήθηκαν κορυφαίοι βουλευτές, υπουργοί, πανεπιστημιακοί, του παλαιού πολιτικού κόσμου, μοναρχικοί και βενιζελικοί, όπως ο Θ. Σοφούλης, ο Κ. Ρέντης, ο Α. Στράτος και άλλοι, που αθώωσαν με τις καταθέσεις τους τους κατηγορούμενους, ιδιαίτερα σχετικά με την ίδρυση και τη δράση των Ταγμάτων Ασφαλείας. Στις εκατοντάδες δίκες που διεξάχθηκαν συναντά κανείς διάφορους κορυφαίους παράγοντες, όπως π.χ. τον Αγγ. Εβερτ, αρχηγό της Αστυνομίας, στη δίκη του διαβόητου Ν. Μπουραντά, τον Κ. Ζαβιτσάνο σε κάποιες υποθέσεις οικονομικής συνεργασίας, τον Γεώργιο Ράλλη στην υπεράσπιση του πατέρα του, τον Στυλ. Γονατά στην υπόθεση του Θ. Πάγκαλου και ο κατάλογος είναι μακρύς… Σε ό,τι αφορά τους μηχανισμούς του αντικομμουνιστικού «βαθέος κράτους», οι πιο εμβληματικές μορφές ήταν ο Ν. Αντωνακέας, στέλεχος του ΙΔΕΑ που εμφανίστηκε σε διάφορες δίκες πρώην ταγματασφαλιτών και ο εισαγγελέας Κωνσταντίνος Κόλλιας, μετέπειτα πρωθυπουργός της χούντας, που ενώ ήταν ο ίδιος υπόδικος για δωσιλογισμό, του ανατέθηκε η οργάνωση της λειτουργίας των Ειδικών Δικαστηρίων Δωσιλόγων. Γι’ αυτούς η Κατοχή ήταν μία παροδική και δευτερεύουσας σημασίας κατάσταση, ενώ το επείγον καθήκον ήταν η αντιμετώπιση του κινδύνου ανατροπής του «κοινωνικού καθεστώτος» από το ΕΑΜ.

 

• Πόσοι από αυτούς τιμωρήθηκαν;

Περίπου το 85% απαλλάχτηκαν από την προανάκριση. Από όσους δικάστηκαν, παραπάνω από τους μισούς αθωώθηκαν. Από τους καταδικασθέντες, οι πιο πολλοί έπεσαν στα μαλακά. Εν τέλει, από την επίσημη δικαιοσύνη εκτελέστηκαν συνολικά είκοσι πέντε δωσίλογοι, αριθμός αναλογικά μικρότερος από όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, που γίνεται ακόμα πιο «σκανδαλώδης» αν αναλογιστούμε πως την ίδια περίοδο εκτελέστηκαν από τα έκτακτα στρατοδικεία πάνω από τρεις χιλιάδες κομμουνιστές.

• Υπάρχει διάχυτη η αντίληψη ότι μέρος της εξήγησης της ανόδου του νεοναζισμού στην Ελλάδα αποτελούν οι δωσίλογοι της Κατοχής όπως και τα «σταγονίδια» της χούντας που παρέμειναν στον κρατικό μηχανισμό. Συμφωνείτε;

Οι διάφορες εκδοχές του εγχώριου φασισμού ενσωματώθηκαν στο μεταπολεμικό καθεστώς και συγκρότησαν θύλακες στο εσωτερικό του κρατικού μηχανισμού και σχέσεις αλληλεξάρτησης με παρασιτικά στρώματα του ελληνικού κεφαλαίου. Συμφωνώ λοιπόν, αλλά υπογραμμίζω πως αποτελεί μέρος της εξήγησης. Η άνοδος του νεοναζισμού στην Ελλάδα είναι καταρχήν αποτέλεσμα της κρίσης και του εκφασισμού του πολιτικού συστήματος από τις κυβερνήσεις του «ακραίου κέντρου».

 

• Στην Ελλάδα σήμερα γίνεται λόγος για δωσιλογισμό και πάλι. Πώς αντιμετωπίζετε αυτή την άποψη;

Με ανεπιφύλακτη επιφύλαξη. Ασφαλώς το πολιτικό προσωπικό που διαχειρίζεται την κρίση είναι κατώτερο των περιστάσεων κι επιδεικνύει δουλική στάση στα κελεύσματα των δανειστών και των διεθνών χρηματοπιστωτικών οργανισμών. Συχνότερα όμως, η χρήση του όρου ανακυκλώνει απλά έναν παρωχημένο πατριωτισμό που αντιστοιχεί σε άλλες εποχές κι άλλες αντιθέσεις, μας εγκλωβίζει σε σχήματα του τύπου «τότε όπως και τώρα». Ετσι συγχέουμε αντί να διακρίνουμε καθαρότερα τις δυο ιστορικές περιόδους. Η δικτατορία του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου στα 2014 όμως είναι διαφορετική από την αυτοκρατορία του Τρίτου Ράιχ στη δεκαετία του 1940.

• Υπήρξατε θύμα δολοφονικής επίθεσης από τη Χρυσή Αυγή. Θεωρείτε αποτελεσματικό τον τρόπο που την αντιμετωπίζει η ελληνική δικαιοσύνη και το πολιτικό σύστημα;

Σε γενικές γραμμές, η ποινική δικαιοσύνη προστατεύει τους ισχυρότερους, αποπολιτικοποιεί την υπόθεση και περιορίζει τον κύκλο των ενόχων για τα εγκλήματα. Η «εγκληματολογική» αντίληψη του φασισμού συσκοτίζει τα κοινωνικά και πολιτικά του αίτια και περιορίζει το πεδίο της αντιφασιστικής δράσης. Ο,τι έμαθα από την εμπειρία μου και από τη μελέτη του παρελθόντος είναι πως δεν πρέπει κανείς να έχει αυταπάτες για τα όρια της αστικής δικαιοσύνης.Φωτογραφία του χρήστη "Αν Θα Μπορούσα Τον Κόσμο Να Άλλαζα".

Φωτογραφία του Pantelis Kalaitzidis.
Pantelis Kalaitzidis

Στη μνήμη του Μάνου Χατζηδάκι που έφυγε για το μεγάλο ταξίδι σαν σήμερα, πριν από ακριβώς 24 χρόνια.

Μάνος Χατζηδάκις, “Ο Νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι”

“Ο νεοναζισμός, ο φασισμός, ο ρατσισμός και κάθε αντικοινωνικό και αντιανθρώπινο φαινόμενο συμπεριφοράς δεν προέρχεται από ιδεολογία, δεν περιέχει ιδεολογία, δεν συνθέτει ιδεολογία. Είναι η μεγεθυμένη έκφραση-εκδήλωση του κτήνους που περιέχουμε μέσα μας χωρίς εμπόδιο στην ανάπτυξή του, όταν κοινωνικές ή πολιτικές συγκυρίες συντελούν, βοηθούν, ενυσχύουν τη βάρβαρη και αντιανθρώπινη παρουσία του”.

Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται.

Ενώ τα πουλιά… Για τα πουλιά, μόνον οι δολοφόνοι, οι άθλιοι κυνηγοί αρμόζουν, με τις «ευγενικές παντός έθνους παραδόσεις». Κι είναι φορές που το κτήνος πολλαπλασιαζόμενο κάτω από συγκυρίες και με τη μορφή «λαϊκών αιτημάτων και διεκδικήσεων» σχηματίζει φαινόμενα λοιμώδους νόσου που προσβάλλει μεγάλες ανθρώπινες μάζες και επιβάλλει θανατηφόρες επιδημίες.

Πρόσφατη περίπτωση ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Μόνο που ο πόλεμος αυτός μας δημιούργησε για ένα διάστημα μιαν αρκετά μεγάλη πλάνη, μιαν ψευδαίσθηση. Πιστέψαμε όλοι μας πως σ’ αυτό τον πόλεμο η Δημοκρατία πολέμησε το φασισμό και τον νίκησε. Σκεφθείτε: η «Δημοκρατία», εμείς με τον Μεταξά κυβερνήτη και σύμμαχο τον Στάλιν, πολεμήσαμε το ναζισμό, σαν ιδεολογία άσχετη από μας τους ίδιους. Και τον… νικήσαμε. Τι ουτοπία και τι θράσος. Αγνοώντας πως απαλλασσόμενοι από την ευθύνη του κτηνώδους μέρους του εαυτού μας και τοποθετώντας το σε μια άλλη εθνότητα υποταγμένη ολοκληρωτικά σ’ αυτό, δεν νικούσαμε κανένα φασισμό αλλά απλώς μιαν άλλη εθνότητα επικίνδυνη που επιθυμούσε να μας υποτάξει.

Ένας πόλεμος σαν τόσους άλλους από επικίνδυνους ανόητους σε άλλους ανόητους, περιστασιακά ακίνδυνους. Και φυσικά όλα τα περί «Ελευθερίας», «Δημοκρατίας», και «λίκνων πνευματικών και μη», για τις απαίδευτες στήλες των εφημερίδων και τους αφελείς αναγνώστες. Ποτέ δεν θα νικήσει η Ελευθερία, αφού τη στηρίζουν και τη μεταφέρουν άνθρωποι, που εννοούν να μεταβιβάζουν τις δικές τους ευθύνες στους άλλους.

(Κάτι σαν την ηθική των γερόντων χριστιανών. Το καλό και το κακό έξω από μας. Στον Χριστό και τον διάβολο. Κι ένας Θεός που συγχωρεί τις αδυναμίες μας εφόσον κι όταν τον θυμηθούμε μες στην ανευθυνότητα του βίου μας. Επιδιώκοντας πάντα να εξασφαλίσουμε τη μετά θάνατον εξακολουθητική παρουσία μας. Αδυνατώντας να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας μας. Το ότι μπορεί να υπάρχει ο κόσμος δίχως εμάς και δίχως τον Καντιώτη τον Φλωρίνης).

Δεν θέλω να επεκταθώ. Φοβάμαι πως δεν έχω τα εφόδια για μια θεωρητική ανάπτυξη, ούτε την κατάλληλη γλώσσα για τις απαιτήσεις του όλου θέματος. Όμως το θέμα με καίει. Και πριν πολλά χρόνια επιχείρησα να το αποσαφηνίσω μέσα μου. Σήμερα ξέρω πως διέβλεπα με την ευαισθησία μου τις εξελίξεις και την επανεμφάνιση του τέρατος. Και δεν εννοούσα να συνηθίσω την ολοένα αυξανόμενη παρουσία του. Πάντα εννοώ να τρομάζω.

Ο νεοναζισμός δεν είναι οι άλλοι. Οι μισητοί δολοφόνοι, που βρίσκουν όμως κατανόηση από τις διωκτικές αρχές λόγω μιας περίεργης αλλά όχι και ανεξήγητης συγγενικής ομοιότητος. Που τους έχουν συνηθίσει οι αρχές και οι κυβερνήσεις σαν μια πολιτική προέκτασή τους ή σαν μια επιτρεπτή αντίθεση, δίχως ιδιαίτερη σημασία που να προκαλεί ανησυχία. (Τελευταία διάβασα πως στην Πάτρα, απέναντι στο αστυνομικό τμήμα άνοιξε τα γραφεία του ένα νεοναζιστικό κόμμα. Καμιά ανησυχία ούτε για τους φασίστες, ούτε για τους αστυνομικούς. Ούτε φυσικά για τους περιοίκους).

Ο εθνικισμός είναι κι αυτός νεοναζισμός. Τα κουρεμένα κεφάλια των στρατιωτών, έστω και παρά τη θέλησή τους, ευνοούν την έξοδο της σκέψης και της κρίσης, ώστε να υποτάσσονται και να γίνονται κατάλληλοι για την αποδοχή διαταγών και κατευθύνσεων προς κάποιο θάνατο. Δικόν τους ή των άλλων. Η εμπειρία μου διδάσκει πως η αληθινή σκέψη, ο προβληματισμός οφείλει κάπου να σταματά. Δεν συμφέρει. Γι’ αυτό και σταματώ. Ο ερασιτεχνισμός μου στην επικέντρωση κι ανάπτυξη του θέματος κινδυνεύει να γίνει ευάλωτος από τους εχθρούς. Όμως οφείλω να διακηρύξω το πάθος μου για μια πραγματική κι απρόσκοπτη ανθρώπινη ελευθερία.

Ο φασισμός στις μέρες μας φανερώνεται με δυο μορφές. Ή προκλητικός, με το πρόσχημα αντιδράσεως σε πολιτικά ή κοινωνικά γεγονότα που δεν ευνοούν την περίπτωσή τους ή παθητικός μες στον οποίο κυριαρχεί ο φόβος για ό,τι συμβαίνει γύρω μας. Ανοχή και παθητικότητα λοιπόν. Κι έτσι εδραιώνεται η πρόκληση. Με την ανοχή των πολλών. Προτιμότερο αργός και σιωπηλός θάνατος από την αντίδραση του ζωντανού και ευαίσθητου οργανισμού που περιέχουμε.

Το φάντασμα του κτήνους παρουσιάζεται ιδιαιτέρως έντονα στους νέους. Εκεί επιδρά και το marketing. Η επιρροή από τα Μ.Μ.Ε. ενός τρόπου ζωής που ευνοεί το εμπόριο. Κι όπως η εμπορία ναρκωτικών ευνοεί τη διάδοσή τους στους νέους, έτσι και η μουσική, οι ιδέες, ο χορός και όσα σχετίζονται με τον τρόπο ζωής τους έχουν δημιουργήσει βιομηχανία και τεράστια κι αφάνταστα οικονομικά ενδιαφέρονται.

Και μη βρίσκοντας αντίσταση από μια στέρεη παιδεία όλα αυτά δημιουργούν ένα κατάλληλο έδαφος για να ανθίσει ο εγωκεντρισμός η εγωπάθεια, η κενότητα και φυσικά κάθε κτηνώδες ένστιχτο στο εσωτερικό τους. Προσέξτε το χορό τους με τις ομοιόμορφες στρατιωτικές κινήσεις, μακρά από κάθε διάθεση επαφής και επικοινωνίας. Το τραγούδι τους με τις συνθηματικές επαναλαμβανόμενες λέξεις, η απουσία του βιβλίου και της σκέψης από τη συμπεριφορά τους και ο στόχος για μια άνετη σταδιοδρομία κέρδους και εύκολης επιτυχίας.

Βιώνουμε μέρα με τη μέρα περισσότερο το τμήμα του εαυτού μας – που ή φοβάται ή δεν σκέφτεται, επιδιώκοντας όσο γίνεται περισσότερα οφέλη. Ώσπου να βρεθεί ο κατάλληλος «αρχηγός» που θα ηγηθεί αυτό το κατάπτυστο περιεχόμενό μας. Και τότε θα ‘ναι αργά για ν’ αντιδράσουμε. Ο νεοναζισμός είμαστε εσείς κι εμείς – όπως στη γνωστή παράσταση του Πιραντέλο. Είμαστε εσείς, εμείς και τα παιδιά μας. Δεχόμαστε να ‘μαστε απάνθρωποι μπρος στους φορείς του AIDS, από άγνοια αλλά και τόσο «ανθρώπινοι» και συγκαταβατικοί μπροστά στα ανθρωποειδή ερπετά του φασισμού, πάλι από άγνοια, αλλά κι από φόβο κι από συνήθεια.

Και το Κακό ελλοχεύει χωρίς προφύλαξη, χωρίς ντροπή. Ο νεοναζισμός δεν είναι θεωρία, σκέψη και αναρχία. Είναι μια παράσταση. Εσείς κι εμείς. Και πρωταγωνιστεί ο Θάνατος.

(*Κείμενο του συνθέτη Μάνου Χατζιδάκι για το νεοναζισμό και τον εθνικισμό που έγραψε τον Φεβρουάριο του 1993, λίγους μήνες πριν τον θάνατό του, το οποίο είχε δημοσιευτεί στο πρόγραμμα αντιναζιστικής συναυλίας που είχε δώσει η Ορχήστρα των Χρωμάτων με έργα Βάιλ, Λίστ και Μπάρτον. Το ίδιο κείμενο παράλληλα είχε δημοσιευτεί και στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία)

Βayer αγόρασε «παρτίδες» γυναικών από το Άουσβιτς..

ba

Στις αρχές του περασμένου Αυγούστου, η γερμανική φαρμακευτική και χημική εταιρεία Bayer απέσυρε από την αγορά ένα από τα φάρμακα της κατά της χοληστερόλης. Συνδεδεμένο με ένα άλλο φάρμακο, φέρεται να έχει προκαλέσει το θάνατο περισσότερων από 50 άτομα σε όλο τον κόσμο.

Η παρουσία του ονόματος αυτής της εταιρείας στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων ξύπνησε επώδυνες αναμνήσεις.

Στη διάρκεια του ναζιστικού καθεστώτος, η Bayer, θυγατρική της χημικής κοινοπραξίας IG Farben (1), προχώρησε πράγματι σε ιατρικά πειράματα σε κρατούμενους, τους οποίους προμηθευόταν κυρίως από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Βρήκαμε στο τεύχος του Φεβρουάριου 1947 του Patriote Résistant (ο Αντιστασιακός Πατριώτης) αποσπάσματα από πέντε επιστολές που απέστειλε ο οίκος Bayer στον διοικητή του στρατοπέδου του Άουσβιτς. Είχαν δημοσιευθεί σε ένα άρθρο που μιλούσε για μερικά από τα αδικήματα της γερμανικής βιομηχανίας κάτω από το ναζισμό  -ενώ γινόταν η δίκη της στο δικαστήριο της Νυρεμβέργης.

Τα γράμματα, που βρέθηκαν κατά την απελευθέρωση του Άουσβιτς από τον Κόκκινο Στρατό, φέρουν ημερομηνίες Απρίλιος – Μάιος 1943. Απαλλάσσονται από κάθε  σχολιασμό.

Πρώτο γράμμα :

 «Για να τεστάρουμε ένα υπνωτικό φάρμακο, θα ήταν δυνατόν να μας διαθέσετε μερικές γυναίκες; και κάτω από ποιες συνθήκες; όλες οι διατυπώσεις για τη μεταφορά αυτών των γυναικών θα γίνουν από εμάς».

 


Δεύτερη επιστολή :
«Σας ενημερώνουμε ότι παραλάβαμε την επιστολή σας. θεωρούμε υπερβολική την τιμή των 200 μάρκων, προσφέρουμε 170 μάρκα ανά υποκείμενο, θα χρειαστούμε 150 γυναίκες». 

 


Τρίτη επιστολή :
«Εντάξει για την τιμή που συμφωνήθηκε. Επομένως, σας παρακαλούμε να προετοιμάσετε μια παρτίδα 150 υγιών γυναικών τις οποίες θα κανονίσουμε να συλλέξουμε στο εγγύς μέλλον».

 


Τέταρτη επιστολή :
«Λάβαμε τη παρτίδα των 150 γυναικών. Η επιλογή σας είναι ικανοποιητική παρότι οι υποκείμενοι είναι πολύ αδύνατοι και αδύναμοι. Θα σας κρατάμε ενήμερους για τα αποτελέσματα των πειραμάτων». 
 
Πέμπτο γράμμα :

 «Τα πειράματα απέτυχαν. Οι υποκείμενοι πέθαναν. Θα σας γράψουμε σύντομα να σας ζητήσουμε να προετοιμάσετε μια άλλη παρτίδα».

Η IG Farben παρείχε στους Ναζί το Zyklon B που χρησιμοποιούταν στους θαλάμους αερίων και χρησιμοποιούσε μαζικά εργατικό δυναμικό από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης στα εργοστάσια της. Καταδικασμένη για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας στη Νυρεμβέργη και μετά σε υποχρεωτική διάλυση, η IG Farben εξακολουθεί σήμερα να έχει νομικό καθεστώς, παρά τη διάλυση της μεταξύ των εταιρειών Bayer, BASF και Hochst.

 

http://bellaciao.org/

Φωτογραφία του Chletsos Vassilis.

 

 

Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης: Ο μεγάλος πρόσφυγας ήταν ο Χριστός. Η Χρυσή Αυγή είναι παγανιστική

“Η Χρυσή Αυγή είναι παγανιστική, δεν έχει καμία σχέση με την Ορθοδοξία. Χρησιμοποιεί την Εκκλησία για να κάνει τη δουλειά της. Εκπαιδεύουν εγκληματίες, προσπαθώ να καταλάβω τη λέξη “πολιτική ευθύνη”. Δεν μπορεί κάποιος που λέει πως αγαπάει αλλήλους, να εκπαιδεύει και δολοφόνους”.Για τη Χρυσή Αυγή, είπε αναλυτικά:”Δεν έχει καμία σχέση με την Ορθόδοξη Εκκλησία και την Ορθόδοξη θεολογία και είναι αυτό που τόνισε από την αρχή. Χρησιμοποιεί την Εκκλησία ή επιχειρεί να τη χρησιμοποιήσει προκειμένου να κάνει τη δουλειά της. Δεν μπορεί ένας άνθρωπος που είναι θρησκευόμενος να εκπαιδεύεται ως εγκληματίας. Ακούσατε και τον ακούσαμε όλοι μας τον αρχηγό της Χρυσής Αυγής να παίρνει την πολιτική ευθύνη για μια δολοφονία και προσπαθώ να καταλάβω τη λέξη πολιτική ευθύνη. Ο πιο απλός τρόπος να την καταλάβω είναι ότι εκπαιδεύουν δολοφόνους”.Επίσης τόνισε:”Μεγάλος πρόσφυγας ήταν ο Χριστός. Αυτό δείχνει τον πολιτισμό ενός κόσμου που τελικά είναι απολίτιστος. Αυτό το θέαμα των ανθρώπων, που έρχονται με σαπιοκάραβα, που πολλοί χάνουν τη ζωή τους προπαντός αυτά τα αθώα παιδάκια που δεν έφταιξαν σε τίποτα είναι ένα δείγμα του πόσο πολιτισμένος είναι ο πολιτισμένος κόσμος μας. Αυτοί οι άνθρωποι δεν παύουν να βρίσκονται σε μια κρίσιμη ώρα της ζωής τους και το τόλμημά τους να φύγουν με αυτά τα μέσα για να έρθουν στην Ελλάδα και να σωθούν είναι ήδη πάρα πολύ μεγάλο και ιδιαίτερα όταν παίρνουν μαζί τους μικρά παιδιά”.

Θεός, Χριστός και… χρυσαυγίτικος οχετός

 ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ • 11 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2017

Στοιχείο πρώτο: Το χέβυ μέταλ συγκρότημα με το όνομα «Naer Mataron» είναι αυτό στο οποίο «τραγουδά» (για την ακρίβεια: ουρλιάζει) ο «καλλιτέχνης» με το όνομα «Καιάδας». Πρόκειται, φυσικά, για τον νυν βουλευτή της Χρυσής Αυγής, Γιώργο Γερμενή. Προσέξτε τώρα στίχους:

  • «Έστειλες τον μπάσταρδο τον γιο σου, τον γαμημένο Ιησού Χριστό»…
  • «Η χριστιανική εκκλησία βρομάει τη σαπίλα του Ιεχωβά»…
  • «Η φτήνια του υπανθρώπου του σταυρού»…
  • «Φλόγες που καίνε τον υιό του Θεού και τους Αγίους του»…

Αυτοί οι τύποι είναι που αγωνιούν για την… χριστιανοσύνη λόγω της έλευσης των προσφύγων στη χώρα μας, που θέλουν να καούν στα επίγεια καζάνια οι «αμαρτωλοί» ομοφυλόφιλοι και που λατρεύουν τον «αρχαιοελληνικό» (αυτό πως συμβιβάζεται με το «χριστιανικό» τους πνεύμα;) ναζιστικό χαιρετισμό.

 Στοιχείο δεύτερο: Πέραν του «Καιάδα», έτερος «χριστιανός» στο ναζιστικό γκρουπ της Χρυσής Αυγής είναι ο Αρτέμης Ματθαιόπουλος. Ο πρώην βουλευτής χρυσαυγίτης. Χρυσαυγίτης σαν τον μαχαιροβγάλτη που δολοφόνησε τον Παύλο Φύσσα. Αλλά ο Ματθαιόπουλος είναι και μουσικός. Σαν τον Φύσσα. Μόνο που ο Φύσσας τραγουδούσε για τη ζωή, τον έρωτα και τη λεβεντιά. Ο χρυσαυγίτης του συγκροτήματος Pogrom (τι όνομα, έ;) εμπνέεται από άλλα θέματα. Του αρέσει να τραγουδάει για το Άουσβιτς. Ιδού οι στίχοι από το άσμα του συγκροτήματος, το εμπνευσμένο από το Αουσβιτς:«
Γαμώ τον Βίζενταλ, γαμώ την Άννα Φρανκ/ γαμιέται κι όλη η φυλή του Αβραάμ./ Τ’ αστέρι του Δαβίδ με κάνει να ξερνάω/ αχ, το Άουσβιτς, πόσο το αγαπάω!/ Ρε κωλοεβραίοι, δεν θα σας αφήσω/ στο τείχος των Δακρύων θα ’ρθω να κατουρήσω./ Juden Raus! Καίγομαι στο Άουσβιτς»…

Στοιχείο τρίτο: Ας επιστρέψουμε στον πρώτο «καλλιτέχνη» της παρέας. Στον «Καιάδα» (κατά κόσμον Γεώργιο Γερμενή). Αυτός ο τροβαδούρος της «του Χριστού της πίστης την αγία» εξέδωσε με το ναζιστοσυγκρότημά του νέο άλμπουμ τον Απρίλη του 2017. Το αποκάλυψε η «Realnews» (24/9/2017). Προσέξτε τώρα:

  • Ο τίτλος του άλμπουμ είναι «Lucitherion». Τουτέστιν: «Ύμνος στον Εωσφόρο».
  • Ανάμεσα στα «τραγούδια» του άλμπουμ βρίσκουμε εκείνο με τίτλο: «Σατανάς Προμηθέας».
  • Βρίσκουμε το άλλο με τίτλο «Άγιος ο Δράκοντας».
  • Το τρίτο που είναι αφιερωμένο στον Ρα (τον θεό των αρχαίων Αιγυπτίων).
  • Το επόμενο που εξυμνεί τον Σέραπις (υποχθόνιος θεός της αρχαιότητας στα πόδια του οποίου αποικονίζετο ο Κέρβερος και το φίδι)…

Ως συνέχεια πάρτε μια βαθιά ανάσα. Ορίστε μια γεύση από την «του Χριστού την πίστη την αγία», όπως προκύπτει από την νέα δισκογραφική «δουλειά» του Γερμενή που αποκάλυψε η Realnews, για να έχετε μια ασφαλή εικόνα τι σημαίνει ναζιστική «χριστιανοσύνη», διανθισμένη με πεντάλφες και φλεγόμενους σταυρούς της Κου Κλουξ Κλαν.

 Φωτογραφία του Μίμης Οικονόμου.

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ ΚΑΡΟΥΖΕΛ ΠΟΛΙΤΙΚΗ • 9 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2018

Διαμάντης Θεόφιλος, υποψήφιος διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αιγαίου

Στη Θεσσαλονίκη του Μάη του ’36, του Τάσου Τούση, του Γρηγόρη Λαμπράκη και του Γιώργη Τσαρουχά. Στη Θεσσαλονίκη των αντιΝΑΤΟικών πορειών, του 30% ανεργίας και προσφάτως των αγροτικών κινητοποιήσεων, ο δήμαρχος Γιάννης Μπουτάρης εγκαινίασε, στις 31/01/2018, το μουσείο του Ολοκαυτώματος, αφιερωμένο στα θύματα της εβραϊκής κοινότητας από τους ναζί κατακτητές. Ως είθισται, από τα εγκαίνια του μουσείου δεν θα μπορούσε να λείπει η ομιλία του δημάρχου για το Ολοκαύτωμα. Μια ομιλία αισθητικά και φιλολογικά προσεγμένη, που όμως επιχείρησε κατά τον χειρότερο τρόπο να ξαναγράψει την ιστορία της Κατοχής κατά το δοκούν.
Στην ιστορία της Κατοχής του κυρίου Μπουτάρη απουσιάζει ολοκληρωτικά η ΕΑΜική Αντίσταση και όχι μόνο. Απουσιάζει η αλληλεγγύη του ελληνικού λαού προς το εβραϊκό στοιχείο, η οποία μάλιστα καλύπτεται από ένα σκοτεινό πέπλο συλλογικής ευθύνης αφού: «Η πόλη, η κοινωνία, η χώρα ολόκληρη, αδιαφόρησαν. Κρύφτηκαν πίσω από το δάχτυλό τους», μπροστά στις απηνείς διώξεις των Εβραίων. Ετσι, λοιπόν, συλλογικά ο ελληνικός λαός φταίει. Φταίει, γιατί κατά τον κύριο Μπουτάρη έμεινε θεατής μπροστά στο δράμα των συνανθρώπων του. Δεν καταλάβατε λάθος! Ο ίδιος λαός που γέννησε ένα από τα σημαντικότερα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα στην Ευρώπη του Δευτέρου Παγκοσμίου, υπήρξε απλώς ένοχος θεατής στο δράμα των Εβραίων συμπολιτών του. Ξέχασε μάλλον ο κύριος Μπουτάρης την αυτοθυσία του ΕΑΜ Θεσσαλονίκης όταν προσπαθούσε να περισώσει τους διωκόμενους Εβραίους της πόλης. Ξέχασε ότι το ΕΑΜ τούς καλούσε στο βουνό για να σωθούν και να πολεμήσουν τους διώκτες τους, ενώ οι πρόεδροι του Εβραϊκού Συμβουλίου της πόλης, Σάμπυ Σαλτιέλ και Τσβι Κόρετς, κώφευαν εμπιστευόμενοι τις ναζιστικές αρχές, που ήδη το 1943 είχαν δείξει το πρόσωπό τους. Ετσι, για τον κύριο Μπουτάρη, ο Πούλος, ο Κίτσα Μπαζάκ και ο Δάγκουλας υπήρξαν ίδιοι με τον αγωνιστή δάσκαλο Δημήτρη Καββάδα και με τον διευθυντή της Αστυνομίας Θεσσαλονίκης Μιχάλη Μαντούβαλο, που σε συνεννόηση με το ΕΑΜ φυγάδευε διά θαλάσσης διωκόμενους Εβραίους.

Μάλιστα, κατά τον κύριο Μπουτάρη, δεν υπήρξαν μάλλον ούτε Εβραίοι αντιστασιακοί, όπως ο κομμουνιστής Μωυσής Μπουρλάς, που σημειώνει στα απομνημονεύματά του: «Δεν φόρεσα ούτε στιγμή το κίτρινο άστρο. Γυρνούσα στις συνοικίες και στην πόλη μαζί με Χριστιανούς για να στρατολογήσουμε νέες και νέους Εβραίους για ν’ ανέβουν στο βουνό, στην Αντίσταση». Μαζί του εκατοντάδες Εβραίοι προσχώρησαν στον ΕΛΑΣ, ενώ «μετριούνται στα δάκτυλα αυτοί που πήγαν στον αντικομμουνιστικό ΕΔΕΣ»1.

Αλλά και σε ευρύτερη κλίμακα, ο κύριος Μπουτάρης δεν θυμήθηκε τους Εβραίους της Χαλκίδας, που σώθηκαν σχεδόν όλοι χάρη στη Νομαρχιακή Επιτροπή του ΕΑΜ και στο 7ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ. Τους Εβραίους της Κέρκυρας, που φυγαδεύτηκαν μαζικά από το ΕΑΜ στην Ηπειρο και την Αιτωλοακαρνανία και στάθηκαν μετέπειτα στο πλευρό των πολιτικών κρατουμένων, που η αστική δημοκρατία «τάιζε» καθημερινά στην κρεατομηχανή των εκτελεστικών αποσπασμάτων, και εκατοντάδες άλλους Εβραίους της Αθήνας, των Τρικάλων, του Βόλου και της Λάρισας, που το ΕΑΜ φυγάδευσε στα βουνά. Φαίνεται πως ο αρχιραβίνος της Αθήνας, Ελιάου Μπαρζιλάι, δεν βρέθηκε ποτέ στο Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ και δεν έστειλε στην ΠΕΕΑ ευχαριστήριο τηλεγράφημα2, ο «Κεραυνός» Δαυίδ Ααρών δεν πολεμούσε με τον ΕΛΑΣ στη Θεσσαλονίκη, η Καπετάνισα Σαρίκα της Εύβοιας δεν σήκωσε ποτέ τα όπλα του ΕΛΑΣ ενάντια στους διώκτες της και η φωτογραφία του αντάρτη Λουί Κοέν δίπλα στα συντρίμμια ενός γερμανικού αεροπλάνου δεν τραβήχτηκε ποτέ.

Απέναντι σε αυτήν την επιδιωκόμενη λήθη, αξίζει να υπενθυμίσουμε τα παρακάτω λόγια του αρχιραβίνου του Βόλου Μωΰσή Πεσάχ:

«Η παγκόσμιος Ιστορία του Εβραϊσμού και η νεωτέρα τοιούτη θα μνημονεύουν μεταξύ των άλλων και εις ιδιαίτερον κεφάλαιον το σημαντικόν γεγονός της διασώσεως των Εβραίων της Ελλάδος, οίτινες κατέφυγον με την προστασίαν του ΕΛΑΣ και την παρασχεθείσαν εις αυτούς συνδρομήν και υποστήριξην κατά την διάρκειαν του σκληρού διωγμού των υπό των βαρβάρων Γερμανών. (…) ουδέποτε θα λησμονήσωμεν την μεγάλην αυτήν ευεργεσίαν ης ετύχαμεν εκ μέρους του ηρωικού εθνικού στρατού του ΕΛΑΣ και των οπαδών των λοιπών απελευθερωτικών οργανώσεων του ΕΑΜ ως και της προστάτιδος των θυμάτων του φασισμού και μάνας των φτωχών Εθνικής Αλληλεγγύης, της ειρηνοφίλου Εθνικής Πολιτοφυλακής, της ΕΠΟΝ της ελπίδος αυτής του έθνους και όλων των πραγματικών Ελλήνων συμπατριωτών μας…»3.

Εκτός, όμως, από ασθενή ιστορική μνήμη, ο κύριος Μπουτάρης μάλλον στερείται και βασικών γνώσεων Ιστορίας εν γένει. Δεν γνωρίζει, καθώς φαίνεται, πως στην Ιστορία δεν υπάρχουν ενιαία εθνικά σύνολα ή εθνικές «ομοψυχίες» και πως κανένα κράτος που βρέθηκε σε συνθήκες θανάτου, πείνας και κατοχής κάτω από τη ναζιστική μπότα, δεν υπήρξε απαλλαγμένο από συνεργάτες του κατακτητή. Φαινόμενα όπως η σφαγή της Παραμυθιάς υπήρξαν και στο Οραντούρ Σιρ Γκλάν και στο Βίλνιους, ακόμη και στο Μπάμπι Γιαρ. Μήπως άραγε δεν ήταν η αμερικανική ΙΒΜ που έστησε το σύστημα εξόντωσης των ναζιστικών στρατοπέδων; Μήπως δεν είναι η σημερινή «JP Morgan» που χρηματοδότησε τον Χίτλερ μαζί με το ίδρυμα «Ροκφέλερ»; Και ο κατάλογος είναι τεράστιος. Ομως, στην πραγματικότητα, ο δήμαρχος Γιάννης Μπουτάρης ούτε ασθενή ιστορική μνήμη έχει, ούτε του είναι άγνωστη η ΕΑΜική Αντίσταση. Ο λόγος του αποτελεί μέρος μιας σύγχρονης προσπάθειας, που εντός κρίσης, επιχειρεί να συσκοτίσει και να ξαναγράψει την Ιστορία της ταξικής πάλης και των αγώνων του ελληνικού λαού, προκειμένου αυτός να μη διδαχτεί ποτέ παραδείγματα που του είναι χρήσιμα στο σήμερα. Να μη διδαχτεί να οργανώνεται και να αγωνίζεται για τα δίκαια της τάξης του και να επιλέγει πάντα τις αλυσίδες του αντί των όπλων. Αλλωστε, ο κύριος Μπουτάρης είναι γνωστός επιχειρηματίας και ο λόγος του δεν θα μπορούσε παρά να εκφράζει τα συμφέροντα της δικής του τάξης. Μιας τάξης που σωρηδόν συνεργάστηκε με τον κατακτητή και πλούτισε από τα ναζιστικά στρατόπεδα θανάτου. Μιας τάξης που στο λόγο του κυρίου Μπουτάρη επιρρίπτει στον ελληνικό λαό ευθύνες που αναλογούν αποκλειστικά σε εκείνη.

Σημειώσεις:

1. John O. Iatrides, πρόλογος στον Στίβεν Μπόουμαν, «Η αντίσταση των Εβραίων στην κατοχική Ελλάδα», εκδ. «Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος», Αθήνα, 2012, σελ. 13

2. Γιάννης Ανδρικόπουλος, «1944 Κρίσιμη χρονιά», τόμ. Α’, εκδ. «Διογένης», Αθήνα, 1974, σελ. 271

3. Αναγέννηση (Βόλος), 6-1-1945

Διαμάντης Θεόφιλος
Υποψήφιος διδάκτωρ Πανεπιστημίου Αιγαίου

 Ολοκαύτωμα Διστόμου 10 Ιουνίου 1944 – Η φωτογραφία σύμβολο και η ιστορία της

Σαν σήμερα, στις 10 του Ιούνη του 1944 έχουμε το στυγερότερο έγκλημα των ναζί. Δολοφόνησαν 223 κατοίκους της κωμόπολης – 114 γυναίκες και 104 άνδρες. Μεταξύ των νεκρών ήταν 45 παιδιά και 20 βρέφη!

distomo2

1944, οι ναζί υποχωρούν σε όλα τα μέτωπα. Στην Ελλάδα είναι διαδοχικά τα χτυπήματα που δέχεται από τον ΕΛΑΣ και τις άλλες αντάρτικές δυνάμεις. Και όσο το τέρας του φασισμού πιέζεται τόσο ξερνά θάνατο. Καταφεύγει από έγκλημα σε έγκλημα. Βιάννος, Ανώγεια, Κάνδανος, Καλάβρυτα, Λιγκιάδες, Κομμένο, Χορτιάτης, Κεδρύλλια, Λέχοβο και άλλα ων ουκ έστι αριθμός. Εκατόμβη θυμάτων για τη λευτεριά.

Στο Δίστομο όμως, οι ναζί αποτυπώνουν όλη τους την εγκληματική φύση. Δεν έκαψαν μόνο το χωριό, δεν εκτέλεσαν μόνο όποιον έβρισκαν μπροστά τους.

Η περιγραφή του Δ. Κιουσόπουλου (επικεφαλής της Υπηρεσίας Εγκλημάτων Πολέμου) δίνει την εικόνα του εγκλήματος:

«Εις το πέρασμα των αιώνων ουδέποτε η ανθρωπότης εδοκίμασε τοσαύτην θηριωδίαν. Το Δίστομο μεταβάλλεται σε κόλασιν. Κάθε περιγραφή είναι αδύνατον να αποδώσει την τραγωδίαν εκατοντάδων κατοίκων… Αξιωματικοί, υπαξιωματικοί, στρατιώτες διαμοιράζονται εις ομάδας. Περιέρχονται τας οικίας, ως λυσσαλέαι ύαιναι, αιμοβόροι τίγρεις, κανίβαλοι της ζούγκλας! Επιπίπτουν κατά των δυστυχών κατοίκων – αδιακρίτως φύλου, ηλικίας. Σφάζουσι, φονεύουσι, βιάζουσι γυναίκες. Ξεκοιλιάζουσι εγκύους, γέροντες, νέοι είναι θύματα της αιμοβόρου μανίας. Δε φείδονται ουδενός. Φονεύουσιν τον ιερέα Σωτήριο Ζήση, εξορύσσουσι ζώντος έτι τους οφθαλμούς. Αποκόπτουσιν την κεφαλήν του, ρίπτουσιν εις τον βόρβορον. Πυροβολούσι την παρισταμένην σύζυγόν του, που κρατούσε εις τας αγκάλας της, θηλάζουσαν το μονοετές θυγάτριόν της Μαργαρίταν! Σκορπούν τα μυαλά της παιδίσκης εις το πρόσωπον της μητρός, ήτις τραυματισθείσα πίπτει χαμαί λιπόθυμος. Εκληφθείσα ως νεκρά – σώζεται διά να καταστεί, εν παραφροσύνη. Περί τους 15 κατοίκους – ελπίζοντας εις την οικίαν του ιερέως την σωτηρίαν – εφονεύθησαν. Φονεύουσιν εντός της οικίας του, την οικογένεια του Κατσινήν – τον Δάσκαλο Καρούμαλον – την Μορωσίαν, σύζυγο Ι. Φιλίππου – σύρουν εκ της κρύπτης της, με σκοπόν διά να τη βιάσουν. Αλλ’ ότε είδον ότι αύτη ήτο έγκυος, διά μαχαίρας διάνοιξαν την κοιλίαν της. Το δε εκχυθέν έμβρυον μετά λύσσης εποδοπάτησαν»…

maria-pantiska-distomo

Σύμβολo του Ολοκαυτώματος η μαυροφορεμένη γυναίκα του Διστόμου, η Μαρία Παντίσκα. Η έκφρασή της το βλέμμα της, αποτυπώνει τα πάντα. Τον πόνο, την απώλεια, την οργή, όλα όσα έζησε ο λαός μας τα χρόνια της γερμανικής κατοχής…

Η φωτογραφία έχει τη δική της ιστορία. Λίγους µήνες µετά τη Σφαγή, ο Dmitri Κessel, ανταποκριτής του περιοδικού «Life» επισκέφθηκε το Δίστοµο για ρεπορτάζ. Αποθανατίζει τη Μαρία Παντίσκα, να στέκεται όρθια µπροστά σε µια σκάφη και να πλένει τα µαύρα ρούχα της στην αυλή. Η φωτογραφία δηµοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο περιοδικό «Life» στις 29 Νοεµβρίου του 1944, μαζί με άλλες από το Δίστομο.

Η Μαρία Παντίσκα – Μίχα απεβίωσε στις 12/3/2009 σε ηλικία 84 ετών. Τάφηκε στο Δίστομο.

Ολη η Αστικη Αφηγηση της Ελλαδας σε Ενα Αρθρο,μια Εφημερίδα ,Ενα Γεγονος
«Καθημερινή»
Τίτλος: «Η δημοκοπία περί ωμοτήτων εις το Δίστομον»
«Κομμουνισταί δημοκόποι διέδωσαν την φήμην, ότι εις το ειρηνικόν χωρίον Δίστομον (μεταξύ Λεβαδείας και Αραχώβης, επαρχίας Λεβαδείας) πλέον των 1.000 ανδρών, γυναικών και παιδιών (!) κατεσφάγησαν με κτηνώδη τρόπο υπό μιας γερμανικής μονάδος (…) Δια κάθε φιλοπάτριδα Ελληνα, που γνωρίζει τας μεθόδους ψεύδους της προπαγάνδας του ΕΑΜ, είναι φανερά η κομμουνιστική προέλευσις και ο σκοπός της διαδόσεως ταύτης. Περί των πραγματικών γεγονότων εις το Δίστομον επληροφορήθημεν εν λεπτομερεία τα εξής υπό της αρμόδιας αρχής.
Την 10 Ιουνίου 1944 μία γερμανική μονάς ευρισκομένη εν πορεία και μεταβαίνουσα από Λεβαδείας εις Αράχωβαν, εβλήθη έμπροσθεν του χωρίου Διστόμου με όπλα, οπλοπολυβόλα και ολμοβόλα. Η μονάς απώλεσε λόγω της άνανδρου ταύτης επιθέσεως του ΕΑΜ αριθμόν τινά εις νεκρούς και τραυματίας. Εν συνεχεία ανελήφθη ο αγών εναντίον των συμμοριτών οι οποίοι είχον οχυρωθή μέσα εις το Δίστομον, με όλα τα υπάρχοντα μέσα. Κατόπιν της χρησιμοποιήσεως των βαρέων γερμανικών όπλων, εκυριεύθη εξ εφόδου το Δίστομον, η φωλέα αυτή της συμμορίας. Ηριθμήθησαν περί τους 250 νεκροί συμμορίται».
Φωτο : Μαρια Παντισκα.Διστομο.1944Φωτογραφία του χρήστη Η Πλέμπα II.

    

 

 

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση