1. Τον αγιασμό που μεταδίδει η Θεία κοινωνία στους ζωντανούς δεν τον στερούνται οι κοιμηθέντες….Διότι ο Χριστός μεταδίδει τον εαυτόν Του και στους κοιμηθέντας,¨κατά τρόπο που μόνο Αυτός γνωρίζει”. Κατά την Θεία Λειτουργία οι ψυχές των κεκοιμημένων,¨δια των ευχών των ιερέων, λαμβάνουν άφεση αμαρτιών…Και ή τους σβύνεται κάθε χρέος ή τουλάχιστον αφαιρούνται λίγες οφειλές…….Την ώρα κατά την οποία ο ιερεύς μνημονεύει τούς ζώντας και κεκοιμημένους αδελφούς,ημπορεί και ο κάθε πιστός να ενθυμηθεί τούς οικείους του καθώς και τους προσφιλείς νεκρούς.
Ιερομονάχου Γρηγορίου -“Θεία Λειτουργία”
2. Όταν προσευχόμαστε για τους κεκοιμημένους,μας αρκεί να ξέρουμε πως διαρκώς αναπτύσσεται η αγάπη τους για τον Θεό,και έτσι χρειάζονται την υποστήριξή μας.Τα υπόλοιπα ας τα αφήσουμε στον Θεό.
Αντωνίου Σουρόζ -“Η Εντός ημών Βασιλεία”
3. Υπάρχουν Ευχές για τη λύση επιτιμίων,αλλά και “Ευχαί συγχωρητικαί εις πάσαν αράν και αφορισμόν εις τεθνεώτα,αναγιγνωσκόμεναι παρά Αρχιερέως ή εξ ανάγκης παρά Πνευματικού Πατρός,εί ου πάρεστιν Αρχιερεύς”
π. Γ Μεταλληνού-“Η θεολογική μαρτυρία της Εκκλησιαστικής λατρείας”
4. Ω! ποία χαρά θα γινόταν σε φυλακισμένους,όταν θα τους ερχόταν το χαρτί της ελευθερίας,γιατί κάποιοι άνθρωποι έξω,στην ελεύθερη ζωή πλήρωσαν το χρέος τους…Λοιπόν, αυτήν τη χαρά άς δώσουμε σε αυτούς τους κρατουμένους ανθρώπους στα δεσμά της καταδίκης..
Γέροντος Εφραίμ
5. Είναι λάθος να φανταζόμαστε ότι οι αμαρτωλοί στην κόλαση είναι αποκομμένοι από την αγάπη του Θεού.Η θεική αγάπη βρίσκεται παντού και δεν αποδιώχνει κανένα…
Κάλλιστου Γουέαρ-¨Ορθόδοξος δρόμος”
6. Στούς έσχατους χρόνους θα έχουμε αποκατάσταση πάντων;;(Ωριγένης).Είμαστε σε πορεία,σε δρόμο ας το αφήσουμε….θα δούμε..είναι κάτι που εξελίσσεται..
Χρήστος Τερέζης-καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών
7.Ο άνθρωπος μετά θάνατον και μέχρι της Δευτέρας Παρουσίας προγεύεται αναλόγως τα της κολάσεως ή τα του Παραδείσου…Παρέχεται τινά ωφέλεια από τις προσευχές μας( των ζώντων)και τα μνημόσυνα, αλλά δεν γνωρίζουμε.Ακόμη ο ιερός Χρυσόστομος τονίζει ότι και μετακίνηση μπορεί να γίνει,αποθανόντος,αν αυτός δεν πρόλαβε να τακτοποιήσει κάποια πράγματα εν τη ζωή του στο κόσμο,όπως ο ταξιδιώτης που ενώ είχε προγραμματίσει το ταξίδι του,ενημερώνεται ξαφνικά για αλλαγή του ταξιδιού του και στη βιασύνη του ξεχνά πράγματα…
π. Ηλίας Κωστόπουλος (1-3-2006—–εσπερινές συνάξεις–Αγίας Παρασκευής)
Πολύ ωραία ανάρτηση!Αυτό το “μετά θάνατον ουκ έστιν μετάνοια” δεν με αναπαυει.Γιατι όσο υπάρχει η αγάπη που ενώνει τα μέλη Σώματος Χριστού με τον Χριστό,και το Σώμα του Χριστού έχει μόνο ζώντα μελη,όχι νεκρά,η φιλεσπλαχνια του Θεού για ανάπαυση των κεκοιμημένων ειναι προσδοκουμενη!Ετσι μέσα στην Ορθόδοξη Εκκλησία νοούνται τα μνημόσυνα,,τα τρισάγια υπέρ των ψυχών,,τα Ψυχοσαββατα….Οι κεκοιμημένοι είναι ζώντες σε μια άλλη κατάσταση χωρίς το σωμα.Η κατάσταση αυτή είναι προσωρινή έως την Κοινή Ανάσταση οπότε και θα επανασυνδεθεί η ψυχή με το δικό της σώμα άφθαρτο πια,όπως του Χριστού!Η αγαπη του Θεού δεν μπαίνει σε όρια και καλούπια κατά τα ανθρώπινα,πάντοτε ελπίζουμε στο άπειρο Έλεος του Θεου!Λεγεται στον Ευεργετινο ,τόμος Β’,ότι κάποιος Ιουστος,έκλεψε χρήματα και εμφανιζόταν, μετά που πέθανε και πήγε στην κολαση,στον ύπνο του αδερφού του.Παραπονιοταν ότι δεν περνούσε καλα.Μετά από τριάντα λειτουργίες του αδερφού του γλίτωσε την κόλαση.Αλλα και ο άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος που προσευχήθηκε για την ψυχή του Τραϊανού του αυτοκράτορα,που έκανε διωγμό κατά των χριστιανών,πήρε την πληροφορία ότι σωθηκε.(Δογματική Ματσούκα)Αμήν!
Ο Nikos Kosmidis ενημέρωσε τη φωτογραφία του εξωφύλλου του.
ΜΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ ΚΑΝΕΝΑΝ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ…
Τετάρτη, 20 Μάιος 2015 12:12
Η θέα του γυμνού κρανίου δεν πρέπει να προκαλεί φόβο αλλά συναίσθηση της πραγματικότητας. Και αυτή είναι πως η ζωή μας θα καταλήξει κάποια στιγμή φθαρμένη σε ένα κουτί, όσο νέοι και φρέσκοι αν δείχνουμε τώρα. Ή σε ένα ράφι όπως στην περίπτωση του οστεοφυλακίου της Σκήτης της Αγίας Άννας. Και πόσο υπέροχο και διδακτικό είναι να γνωρίζεις πως τα λείψανα που αντικρίζεις ανήκουν σε ανθρώπους που αγωνίστηκαν να ζήσουν το νόημα της λέξης «άνθρωπος» (ἄνω θρώσκω). Ανάμεσά τους και εκείνα αδερφών που τελείωσαν την επίγεια ζωή τους με κοινό αγώνα. Και η μαρτυρία της ευωδίας δηλώνει πως η πορεία τελείωσης δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή μιας νέας ζωής.
ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΧΩΡΙΣ…. ΣΩΤΗΡΙΑ!.*
Ο Χριστος συναντα 10 λεπρους ανδρες οι οποιοι ζητουν τ ελεος Του.
Ο Κυριος τους θεραπευει ενω εκεινοι βρισκονται στο δρομο προς συναντηση με τους ιερεις καθ υποδειξη του ιδιου του Κυριου.
Απο τους 10 πλεον υγιεις ανδρες μονο ο ενας επιστρεφει,δοξολογει τον Θεο και προσκυνα τον Χριστο ευχαριστωντας Τον.
Τοτε ο Κυριος αναφωνει”και οι 10 δεν θεραπευθηκαν;οι 9 που ειναι;”
Ο Χριστος φυσικα και δεν παραπονειται για την αγνωμοσυνη των 9 θεραπευμενων (αλλωστε ο Θεος δεν εχει αναγκη της ευγνωμοσυνης των ανθρωπων)αλλα επισημαινει με ρητορικο τροπο μια αδιαψευστη αληθεια.
Ο Θεος παρεχει σ ολους τους ανθρωπους αδιακριτως την χαρη Του(στη συγκεκριμενη περιπτωση τη θεραπεια στους 10 λεπρους).
Ομως ενω ολοι ειναι οι ανθρωποι ειναι δεκτικοι της θειας χαρης,δε σωζονται ολοι καθως οι ανθρωποι συνηθως αρκουνται στην εκπληρωση των αιτηματων τους,αδιαφορωντας για την επιτευξη αληθινης(προσωπικης) σχεσης με τον Θεο.
Η αγνωμοσυνη των 9 θεραπευμενων δηλωνει ακριβως την χρησιμοθηρια των ανθρωπων (τους αρκει μονο να θεραπευθουν)
κινουμενων απο το φοβο και το συμφερον και οχι βεβαια απο αγαπη γι αυτο και δεν επιστρεφουν να δοξολογησουν και εστω ν ευχαριστησουν τον Ευεργετη τους.
Συμπερασματικα ο ανθρωπος οταν νοσει επιδιωκει μαλλον τη θεραπεια του αδιαφορωντας για τη σωτηρια του(που δομειται προσωπικα με τον Χριστο).
Γι’ αυτο και ο Ιδιος ο Κυριος στον 1 και μοναδικο θεραπευμενο ,πρωην λεπρο που επιστρεφει για να Τον δοξολογησει και να Τον ευχαριστησει,τον βεβαιωνει
” η πιστη σου σ εχει σωσει ηδη,ζησε ειρηνικα”
Αμην!
Αν κάποιος ρωτήσει
“Πώς ο Χριστός ξανάδωσε ζωή στο θάνατο;”
Μην πεις λέξη – μόνο φίλησέ τον απαλά στο μάγουλο.
Με αυτό.
Τζελαλεντίν Ρουμί
“θεολογία και ψυχιατρική σε διάλογο”Σεβασμιωτάτου Περγάμου Ιωάννη Ζηζιούλα
Μην περιμένετε το τέλος του κόσμου για να συνειδητοποιήσετε τη σημασία της ζωής
Η καλύτερη πρόταση της Natalie Babbitt είναι η ακόλουθη: «Μη φοβάστε το θάνατο· φοβηθείτε τη ζωή που δεν έχετε ζήσει. Δεν χρειάζεται να ζήσετε για πάντα, χρειάζεται απλά να ζήσετε». Η εμπειρία μιας απώλειας ενός αγαπημένου ανθρώπου είναι πάντα σοκαριστική. Οι περισσότεροι άνθρωποι στην αρχή σκεφτόμαστε «γιατί αυτός /αυτή;», «Γιατί έπρεπε να συμβεί αυτό;» και «Είχε τόσα πράγματα ακόμα να ζήσει». Τι θα μπορούσατε να κάνετε όμως εσείς για να βεβαιωθείτε ότι ζείτε τη ζωή σας στο μέγιστο, πριν να είναι πολύ αργά;
Μην περιμένετε το τέλος
1. Χαλαρώστε τους ρυθμούς σας
Μπορεί το multitasking (δηλαδή η ταυτόχρονη ενασχόληση με πολλά πράγματα) να σας βοηθήσει να φτάσετε συντομότερα το στόχο που έχετε θέσει, αλλά το σίγουρο είναι ότι θα χάσετε κάποια από τα καλύτερα πράγματα κατά τη διάρκεια αυτής της τρελής διαδρομής, πράγματα που δεν θα επαναληφθούν, καταστάσεις μοναδικές. Όταν σκεφτείτε πόσο προσωρινή είναι πραγματικά η ζωή, θα αρχίσετε να συνειδητοποιείτε πόσο πολύτιμη είναι κάθε στιγμή και κάθε μέρα. Με όλα αυτά κατά νου, χαλαρώστε τους ρυθμούς σας και απολαύστε τη ζωή στο μέγιστο.
2. Μιλήστε ανοιχτά για το θάνατο
Συνήθως και μόνο η ιδέα του θανάτου μας τρομάζει, πόσο μάλλον το να μπούμε στη διαδικασία να το συζητήσουμε με άλλο άνθρωπο. Για την ακρίβεια, ορισμένοι άνθρωποι δυσκολεύονται να μιλήσουν για το θάνατο ακόμα και σε μια κηδεία. Ωστόσο, είναι κρίσιμης σημασίας το να αναγνωρίσετε και να αποδεχτείτε ότι αυτός αποτελεί ένα δεδομένο. Και πράγματι, αν μάθετε να μιλάτε γι’ αυτό, θα νιώσετε ευγνώμονες που ακόμα είστε ζωντανοί.
3. Αναγνωρίστε και αποδεχτείτε ότι τίποτα στη ζωή δεν είναι σίγουρο
Είναι ιδιαίτερα σημαντικό επίσης να αποδεχτείτε την αβεβαιότητα, ώστε να σχεδιάσετε επαρκώς τόσο το κοντινό, όσο και το μακρινό μέλλον. Αν ένα άτομο σχεδιάζει βάσει ενός αποτελέσματος και περιμένει μόνο αυτό να εμφανιστεί, τότε μάλλον θα πιαστεί απροετοίμαστο, καθώς το πιο πιθανό είναι ότι το αποτέλεσμα είναι ελαφρώς ή περισσότερο παραλλαγμένο στο 99% των περιπτώσεων.
Επιπροσθέτως, η αναγνώριση και η αποδοχή της αβεβαιότητας θα σας βοηθήσει να αποφύγετε την παγίδα της τελειομανίας και με αυτό τον τρόπο θα καλλιεργήσετε την ικανότητα να προσαρμόζεστε σε μια μεγάλη ποικιλία καταστάσεων και συνθηκών.
4. Να έχετε πάντα σκοπό και νόημα ως μοναδικό άτομο
Η νοσηλεύτρια Bronnie Ware κατέγραψε πράγματα που έχουν μετανιώσει οι ασθενείς και της είχαν εκμυστηρευτεί λίγο πριν το θάνατό τους και αυτό είναι το συχνότερο απ’ όλα: «Εύχομαι να είχα το θάρρος να ζήσω τη ζωή μου όπως ήθελα εγώ, όχι όπως οι άλλοι περίμεναν από εμένα». Πράγματι, είναι εξαιρετικά παραγωγικό να σκεφτείτε προσεκτικά τι θα ήταν αυτό που θα μετανιώνατε αν πεθαίνατε στο άμεσο μέλλον· αποτελεί μια καλή ευκαιρία να ανακαλύψετε τι χρειάζεται να κυνηγήσετε άμεσα, ώστε να μην το μετανιώσετε μετά.
5. Αγαπήστε βαθιά
Κάτι άλλο που συχνά οι άνθρωποι μετανιώνουν λίγο πριν πεθάνουν είναι που δεν πήραν το θάρρος να εκφράσουν σε κάποιον πώς νιώθουν πραγματικά για εκείνον – και έτσι να μάθουν πώς και εκείνος νιώθει γι’ αυτούς. Αν και πρόκειται για συνηθισμένη δήλωση, δεν παύει να προκαλεί ένα απαίσιο συναίσθημα στο άτομο που το βιώνει. Για να αποφύγετε όμως εσείς αυτό το σενάριο, βάλτε στόχο από δω και πέρα να εκφράζετε στους ανθρώπους που αγαπάτε, πόσο τους αγαπάτε τακτικά.
Επιπλέον, πείτε τους τον λόγο που τους αγαπάτε, κάθε φορά που σκέφτεστε έναν καινούριο. Ακόμα και ένα τηλεφώνημα, ένα μήνυμα ή ένα email είναι ικανά να δηλώσουν πόσο τους σκέφτεστε. Και να έχετε υπόψη σας ότι τέτοιες εκφράσεις καλοσύνης και αγάπης ωφελούν πάντα και τους δύο ανθρώπους που εμπλέκονται σε αυτές.