Παιδεία και πνευματικοί άνθρωποι….Aγωγή….καλό είναι να μιλάει και ο «άνθρωπος» που σπούδασε, όχι μόνο ο «σπουδές» του…

«Οι καλλιεργημένοι άνθρωποι σέβονται την ανθρώπινη ατομικότητα και γι’ αυτό είναι πάντοτε συγκαταβατικοί, γελαστοί, ευγενικοί, υποχρεωτικοί.Δεν χαλούν τον κόσμο για το σφυρί ή για τη γομολάστιχα που χάθηκαν. Δεν αγανακτούν για τους θορύβους ή το κρύο. Δέχονται με καλοσύνη τα χωρατά και την παρουσία ξένων ανθρώπων στο σπιτικό τους. Δεν συμπονούν μονάχα τους κατώτερους, τους αδύναμους και τις γάτες. Πονάει η ψυχή τους και για κείνο που δεν φαίνεται με γυμνό μάτι.Είναι ντόμπροι και φοβούνται το ψέμα σαν τη φωτιά. Δεν λένε ψέματα ακόμα και για τιποτένια πράγματα. Το ψέμα προσβάλλει εκείνους που το ακούνε και ταπεινώνει στα μάτια τους εκείνους που το λένε. Δεν παίρνουν ποτέ πόζα, στο δρόμο είναι όπως και στο σπίτι τους, δεν ρίχνουν στάχτη στα μάτια του κατώτερου τους.Δεν είναι φλύαροι και δεν αναγκάζουν τον άλλο να ακούει τις εκμυστηρεύσεις τους όταν δεν τους ρωτάει. Δεν ταπεινώνονται για να κεντήσουν τη συμπόνια του διπλανού. Δεν παίζουν με τις ευαίσθητες χορδές της ψυχής των άλλων για να κερδίζουν σαν αντάλλαγμα αναστεναγμούς και χάδια.Δεν λένε «εμένα κανείς δεν με καταλαβαίνει», ούτε «πουλήθηκα για πέντε δεκάρες», γιατί αυτά δείχνουν πως αποζητάν τις φτηνές εντυπώσεις. Είναι πρόοστυχα τερτίπια, ξεθωριασμένα, ψεύτικα. Δεν είναι ματαιόδοξοι. Δεν τους απασχολούν τέτοια ψεύτικα διαμάντια όπως οι γνωριμίες με εξοχότητες.Όταν κάνουν δουλειά που δεν αξίζει ένα καπίκι, δεν γυρίζουν με χαρτοφύλακα των εκατό ρουβλιών και δεν καμαρώνουν πως τάχα τους άφησαν να μπουν εκεί που δεν επιτρέπουν στους άλλους. Κι ο Κριλώφ ακόμα λέει πως το άδειο βαρέλι ακούγεται πιο πολύ από το γεμάτο.Αν έχουν ταλέντο, το σέβονται. Θυσιάζουν γι’ αυτό την ησυχία τους, τις γυναίκες, το κρασί, την κοσμική ματαιότητα. Είναι περήφανοι για την αξία τους και έχουν συνείδηση της αποστολής τους. Αηδιάζουν από την ασχήμια και καλλιεργούν μέσα τους την ομορφιά.Δεν μπορούν να κοιμηθούν με τα ρούχα, δεν μπορούν να βλέπουν στο τοίχο κοριούς, να πατούν σε φτυσιές. Δαμάζουν όσα μπορούν και εξευγενίζουν το ερωτικό ένστικτο. Δεν κατεβάζουν βότκα όπου βρεθούν. Πίνουν μονάχα όταν είναι ελεύθεροι και τους δίνεται ευκαιρία. Γιατί τους χρειάζεται «γερό μυαλό σε γερό κορμί».Απόσπασμα από ένα γράμμα του Αντόν Τσέχωφ στον αδερφό του Νικολάι

ΟΙ ΣΠΟΥΔΕΣ ΟΣΟ ΣΠΟΥΔΑΙΕΣ & ΑΝ ΘΕΩΡΟΥΝΤΑΙ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ΣΩΣΤΟ ΑΝΘΡΩΠΟ | PSYCHOLOGOS-MARIAKORAKA.GR

Η παιδεία φαίνεται στη συμπεριφορά και όχι στη μόρφωση!

Στην σημερινή εποχή υπάρχει η λανθασμένη αντίληψη ότι μορφωμένος είναι ο άνθρωπος που έχει πολλά πτυχία. Στην πραγματικότητα, η μόρφωση δεν καθορίζεται από τα πτυχία που έχουμε αλλά από την συμπεριφορά! Συμπεριφορά που έχει διαμορφωθεί από το οικογενειακό περιβάλλον στο οποίο έχουμε μεγαλώσει. Αξίες και ιδανικά που έχουμε υιοθετήσει από τους γονείς μας και βάση αυτών πορευόμαστε στην ζωή!

Πόσοι άνθρωποι, έχουν αμέτρητα πτυχία, μεταπτυχιακό, ακόμη και διδακτορικό αλλά η απαράδεκτη συμπεριφορά τους τους κάνει υποδεέστερους; Πόσοι άνθρωποι είναι σε υψηλές θέσεις του επαγγελματικού στίβου αλλά η κατάχρηση της εξουσίας τους δεν συμβαδίζει με το κύρος και την αξιοπιστία που πρέπει να είχαν λόγω των ανώτερων σπουδών τους;

Γιατί πολύ απλά η μόρφωση που αποκτάμε από τις σπουδές μας και η συμπεριφορά που έχουμε δεν είναι αλληλένδετα!

Οι σπουδές, μας δίνουν τα απαραίτητα εφόδια και τις γνώσεις για να ανταπεξέλθουμε στο επάγγελμα το οποίο έχουμε επιλέξει. Οσο σπουδαίες και αν θεωρούνται, δεν μπορούν να μας κάνουν απαραίτητα σωστό άνθρωπο!

Η μόρφωση δεν αντικαθιστά τις αρχές που παίρνουμε από την οικογένεια μας όπως την ευγένεια, την ηθική, την αξιοπρέπεια.

Είναι πολύ σημαντικό να αφήσουμε το στίγμα μας σε αυτή την ζωή λόγω της προσωπικότητας μας και όχι μόνο λόγω της επαγγελματικής μας καταξίωσης! Η μόρφωση δεν είναι θέμα τίτλων σπουδών, είναι θέμα ανατροφής!

Η παιδεία είναι θέμα ανατροφής. Δεν έχει καμία σχέση με την εκπαίδευση και υπάρχει λόγος για αυτό

Η παιδεία είναι θέμα ανατροφής. Δεν έχει καμία σχέση με την εκπαίδευση και υπάρχει λόγος για αυτό

Σ᾽ αυτόν τον κόσμο οι άνθρωποι τείνουν να μπερδεύουν την εκπαίδευση με την παιδεία. Αν και τα δυο προέρχονται απ᾽ το ρήμα «παιδεύω», στην ουσία πρόκειται για δύο διαφορετικές έννοιες.

Η εκπαίδευση παρέχεται από τα σχολεία και πιστοποιείται με πτυχία, ενώ η παιδεία είναι αποτέλεσμα τόσο του περιβάλλοντος στο οποίο γαλουχήθηκες, όσο και προϊόν εσωτερικών ζυμώσεων του εκάστοτε ατόμου. Η παιδεία είναι αυτή που σου μαθαίνει να ξεχωρίζεις το καλό απ᾽ το κακό. Σε διδάσκει τι είναι δικαιοσύνη και τι σεβασμός.

Απ᾽ την άλλη, η εκπαίδευση επιτελεί το ρόλο του μορφωτικού αγαθού μέσω του οποίου αποκτάς γνώσεις, που με τη σειρά τους θ᾽ αποτελέσουν εφόδιο για ένα καλό βιοτικό επίπεδο.

Στις μέρες μας, εν αντιθέσει με τα παλαιότερα χρόνια, υπάρχει τέτοια πληθώρα εκπαιδευτικών μέσων και πτυχίων που φτάνουν να γεμίσεις έναν τοίχο. Στην ουσία, όμως, οι άνθρωποι είναι απαίδευτοι. Οι παλιότεροι μπορεί να μην είχαν τη δυνατότητα να μορφωθούν, όμως, είχαν ιδιαίτερα αυξημένη την αίσθηση δικαίου.

Τώρα γιατί εμείς χάσαμε την ουσία, είναι απορίας άξιο. Προσποιούμαστε πώς γνωρίζουμε τα πάντα κι εκφράζουμε τη γνώμη μας επί παντός επιστητού. Μπορεί να μάθαμε να μιλάμε πολλές και διαφορετικές γλώσσες αλλά δε μιλάμε την κυριότερη: αυτή της πεπαιδευμένης αντίληψης.

Παιδεία: ένας τόσο ηχητικά εύκολος, μα τόσο δυσπρόσιτος στην πράξη όρος. Κανένας απ’ τους φιλοσόφους δεν όρισε τον όρο «εκπαίδευση» παρά μόνο τον όρο της παιδείας και ποτέ δεν έκανε το λάθος να τους ταυτίσει. Ίσως γιατί ήξεραν ποιο απ᾽ τα δυο είναι ο θεμέλιος λίθος μιας υγιούς προσωπικότητας και κοινωνίας. Εκπαίδευση χωρίς παιδεία μοιάζει με δέντρο χωρίς κορμό. Θα συναντήσεις πολλούς ανθρώπους με πτυχία, μα με παιδεία λίγους. Κι ας πιστεύουν λανθασμένα πως το ένα επιφέρει το άλλο.

Αν υπήρχε ουσιαστική παιδεία θα υπήρχε σεβασμός στην ανθρώπινη ζωή. Θα υπήρχε δικαιοσύνη. Ο κόσμος θα έβλεπε όμορφες και άσπρες μέρες. Οι μαύρες και κόκκινες μέρες που ζούμε είναι προϊόν της εκπαίδευσης που χρησιμοποιείται απ᾽ τους μεγάλους για να χειραγωγήσουν τους λαούς. Το χέρι του ανθρώπου που έχει γαλουχηθεί με τα ιδανικά της παιδείας δεν οπλίζεται ποτέ για να επιτεθεί. Ο άνθρωπος ο πεπαιδευμένος δίνει αξία στην ανθρώπινη ζωή, την τιμά, τη σέβεται και την υπερασπίζεται.

Σίγουρα η εκπαίδευση είναι ζωτικής σημασίας. Χωρίς αυτήν ο πολιτισμός μας δε θα είχε κάνει άλματα. Το πρόβλημα δεν είναι η εκπαίδευση ως μορφωτικό αγαθό, αλλά η έλλειψη της ουσιαστικής παιδείας ως βάση για να στηριχθεί και να ευοδώσει. Κανένα βιβλίο και δε θα στη διδάξει. Η οικογένεια σου κι η ίδια η ζωή θα στη μάθουν, αρκεί να έχεις τα μάτια και τα αυτιά ανοιχτά να αφουγκραστείς τα γεγονότα γύρω σου.

Δυστυχώς στους τέσσερις μουντούς τοίχους του σχολείου η κριτική σκέψη αντικαθίσταται απ᾽ την παπαγαλία. Τα παιδιά μαθαίνουν για τις ιδέες της παιδείας χωρίς να μπορούν να τις αντιληφθούν πρακτικά.

Μα πώς θα μάθουμε να φερόμαστε σαν κοινωνικά όντα όταν μεγαλώνουμε σ᾽ ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δε σέβεται τη διαφορετικότητα και προάγει ως την παπαγαλία αντί της κριτικής σκέψης; Δεν ξέρω για εσάς, πάντως οραματίζομαι μια κοινωνία ανθρώπων για ανθρώπους. Μια κοινωνία που χαμογελά συχνότερα, που είναι αισιόδοξη και που δε λειτουργεί τυχοδιωκτικά για άτυπα χαρτιά πιστοποίησης ικανοτήτων.

Οφείλουμε να πλάσουμε έναν κόσμο ανθρωποκεντρικής συνείδησης κι όχι τεχνογνωσίας. Μια πραγματικότητα που δε θα φοβίζει τις νέες γενιές που θα ακολουθήσουν. Που θα τους μάθει να συνυπάρχουν αρμονικά και με σεβασμό προς τον συνάνθρωπο.

Η ελπίδα είναι σαν τον αέρα: Μόλις βρει μια μικρή χαραματιά στην ψυχή μας, ορμάει μέσα γυρεύοντας να γεμίσει το κενό που συνάντησε. Αρκεί να το πιστέψουμε!

Ευαγγελία Τζιακα – dinfo.gr

 

Η παιδεία ενός ανθρώπου φαίνεται στη συμπεριφορά

Πολλές φορές ταυτίζουμε την παιδεία και την μόρφωση με την εκπαίδευση και την απόκτηση γνώσεων και πτυχίων. Η κοινωνία μας θεωρεί αμόρφωτο έναν άνθρωπο που δεν έχει τελειώσει το σχολείο, ή δεν έχει πάει πανεπιστήμιο. Οι τίτλοι, όμως, δεν φτιάχνουν χαρακτήρες και συμπεριφορές. Τα πτυχία είναι πολύ καλά για την προσωπική ανάπτυξη και επαγγελματική σταδιοδρομία, όμως δεν εξασφαλίζουν αρετές όπως η υπομονή, η καλοσύνη, η τιμιότητα.

Στα πλαίσια αυτής της φιλοσοφίας σας παρουσιάζουμε το παρακάτω εξαιρετικό κείμενο, το οποίο διαβάσαμε στο mindthetrap.gr από την Κατερίνα Χήναρη, όπου τονίζεται ακριβώς αυτό. Πως, δηλαδή, η αληθινή παιδεία δεν φαίνεται από τις γνώσεις αλλά από την συμπεριφορά.


Μεγάλωσε, λένε, όλα τα αδέλφια του. Τέσσερα στον αριθμό κι ένας εκείνος, πέντε παρακαλώ. Έζησε πόλεμο, κακουχίες, πείνασε, αγάπησε, παντρεύτηκε κι έκανε τέσσερα παιδιά. Οι μεγαλύτερες αγάπες της ζωής του. Αν τον έβλεπες, ποτέ σου δε θα φανταζόσουν τι είχε περάσει. Ευθυτενής, καμαρωτό περπάτημα, ψάθινο καπελάκι, χαμόγελο στα μάτια και καραμέλες στην τσέπη.

 

Ποτέ δεν τον άκουσα να υψώνει τον τόνο της φωνής του. Όταν τον έπνιγε το δίκιο, γούρλωνε τα μάτια για να καταλάβεις πως έχει νεύρα. Μέχρι εκεί. Ακόμη κι αν δεν είχε λόγους να ξεσπάσει, πάντα του έδινε η γυναίκα του αρκετούς. Εκείνος, όμως, βράχος ακλόνητος, ο ορισμός της ηρεμίας και της καλοσύνης. Τη δικαιολογούσε ακόμη και τις φορές που είχε ολοφάνερο άδικο. «Άστη. Έχει περάσει πολλά», έλεγε ο άνθρωπος που είχε περάσει περισσότερα.

Μια μέρα, θέλοντας να δείξω πόσο με είχε εντυπωσιάσει γύρισα και είπα πόσο υπέροχος άνθρωπος είναι, παρόλο που είναι αμόρφωτος. Ακόμη, θυμάμαι το βλέμμα της μάνας μου. «Ο παππούς σου μπορεί να μην ξέρει πολλά γράμματα αλλά είναι ο πιο μορφωμένος άνθρωπος που ξέρω». Ήταν αυτή της η πρόταση που έσκασε σαν χαστούκι στο πρόσωπό μου και με έκανε να καταλάβω τη διαφορά μεταξύ του αγράμματου και του αμόρφωτου.

Βλέπεις, συνηθίσαμε να τα ταυτίζουμε. Αγράμματος κι αμόρφωτος το ίδιο και το αυτό. Βάλαμε σε ένα τσουβάλι όσους δεν μπόρεσαν να μάθουν γράμματα, να γίνουν πρώτοι μαθητές, να σπουδάσουν, και σε ένα άλλο όσους φόρτωσαν τους τοίχους με πτυχία κι ακαδημαϊκές γνώσεις. Τους κατηγοριοποιήσαμε τους μεν, χαμηλά στην κοινωνική μας βαθμίδα και τους δε, ψηλά. Έτσι, μάθαμε να ορίζουμε την αξία των ανθρώπων. Από τα χαρτιά που συνέλλεξαν στη διαδρομή τους.

Κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι με γνώσεις και βραβεία που δε συναντήθηκαν ποτέ με την κοινωνική μόρφωση. Δεν ξέρουν να φερθούν, δεν ξέρουν να μιλήσουν, μήτε να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες που ήρθαν στο διάβα τους. Δεν ήταν στη διδακτική τους ύλη αυτά. Είναι εκείνοι που συχνά, σνομπάρουν τους «αμόρφωτους» στον περίγυρό τους γιατί τους χαλάνε το image. Η αλήθεια είναι πως δεν τους φτάνουν ούτε στο μικρό τους δακτυλάκι γιατί ποτέ δεν μπόρεσαν να καταλάβουν πως καμία σχέση δεν έχει η ουσιαστική μόρφωση με τις ξερές γνώσεις που έμαθαν στα θρανία. Είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Είναι πλάσιμο προσωπικότητας και πλήθος ηθικών αξιών που δε γράφονται σε κανένα βιβλίο.

 

Ο αγράμματος μπορεί να δυσκολεύτηκε να μάθει γράψιμο αλλά ποτέ δε ζήλεψε τον κόπο άλλων ανθρώπων. Ήξερε πως όλα γίνονται με μόχθο και σκληρή δουλειά.

Ο αγράμματος σιχαίνεται την αδικία και το συμφέρον στους ανθρώπους. Προστατεύει πάντα τους πιο αδύναμους, όσους δεν είναι σε θέση να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους.

Ο αγράμματος μπορεί να υπογράφει με σταυρό αλλά τιμάει την υπογραφή του γιατί γνωρίζει τη σημασία της. Μπορεί να μην αρίστευσε σε μεγάλα εκπαιδευτικά ιδρύματα αλλά πήρε από νωρίς εφόδια που τον βοήθησαν να επιβιώσει.

Ο αγράμματος ξέρει να αγαπά δίχως να περιμένει ανταπόδοση. Αγαπά αληθινά κι αυτό είναι αρκετό. Βλέπει το καλό στους άλλους ακόμη κι όταν εκείνοι δεν το βλέπουν γιατί γνωρίζει πως οι δυσκολίες φέρνουν χαρές και οι χαρές δυσκολίες.

Ο αγράμματος είναι διακριτικός κι ευγενής. Δε ρωτά, δε φέρνει σε δύσκολη θέση. Ξέρει να διαβάζει τα μάτια. Από εκεί αντλεί πληροφορίες χωρίς να χρειαστεί να του μιλήσεις.

Μοιράζει τις συμβουλές του για να βοηθήσει πραγματικά κι όχι για να κάνει τον καμπόσο. Δε σου τρίβει στην μούρη την εμπειρία του. Σε αφήνει να κάνεις τα δικά σου λάθη γνωρίζοντας πώς θα είναι πάντα εκεί.

Ο αγράμματος είναι άξιος. Πιάνουν τα χέρια του. Κάνει δουλειές χωρίς να βαρυγκωμά, προσφέρει έργο όπου χρειάζεται, χαμογελά δυνατά και κλαίει βουβά. Δε θέλει να γίνεται βάρος στους δικούς του αλλά βρίσκεται κοντά ακόμη κι όταν είναι μακριά.

Ο αγράμματος άνθρωπος μπορεί να μην έμαθε μαθηματικά αλλά είναι δίκαιος στις συναλλαγές του. Μπορεί να μην ξέρει καλούς τρόπους αλλά το σπίτι του είναι πάντα ανοιχτό. Μπορεί να μην έγινε δάσκαλος αλλά ποτέ δε σήκωσε χέρι στα παιδιά του. Μπορεί να μη γύρισε όλο τον κόσμο αλλά μάζεψε σοφία από τις πιο μικρές στιγμές της ζωής του.

Ο δικός μου αγράμματος άνθρωπος ήταν πολύ πιο μορφωμένος από πολλούς γραμματιζούμενους εκεί έξω. Είχε παιδεία. Όχι πτυχία.Φωτογραφία της Μαρία Παππά.

Θοδωρης Στρίκος ο Μάνος Χατζιδάκις έλεγε “οι άνθρωποι που προτάσσουν τους τίτλους των σπουδών τους για να αποδείξουν τη μόρφωση τους, μου θυμίζουν τις άσχημες ανέραστες και αποκρουστικές γυναίκες που προτάσσουν την παρθενιά τους για να αποδείξουν την ηθική τους”

Σωστό άνθρωπο δε σε κάνουν τα πτυχία!!!

Σωστό άνθρωπο δε σε κάνουν τα πτυχία.
Μεγάλωσε, λένε, όλα τα αδέλφια του. Τέσσερα στον αριθμό κι ένας εκείνος, πέντε παρακαλώ. Έζησε πόλεμο, κακουχίες, πείνασε, αγάπησε, παντρεύτηκε κι έκανε τέσσερα παιδιά. Οι μεγαλύτερες αγάπες της ζωής του.

Αν τον έβλεπες, ποτέ σου δε θα φανταζόσουν τι είχε περάσει. Ευθυτενής, καμαρωτό περπάτημα, ψάθινο καπελάκι, χαμόγελο στα μάτια και καραμέλες στην τσέπη.

Ποτέ δεν τον άκουσα να υψώνει τον τόνο της φωνής του. Όταν τον έπνιγε το δίκιο, γούρλωνε τα μάτια για να καταλάβεις πως έχει νεύρα. Μέχρι εκεί. Ακόμη κι αν δεν είχε λόγους να ξεσπάσει, πάντα του έδινε η γυναίκα του αρκετούς.

Εκείνος, όμως, βράχος ακλόνητος, ο ορισμός της ηρεμίας και της καλοσύνης. Τη δικαιολογούσε ακόμη και τις φορές που είχε ολοφάνερο άδικο. «Άστη. Έχει περάσει πολλά», έλεγε ο άνθρωπος που είχε περάσει περισσότερα.

Μια μέρα, θέλοντας να δείξω πόσο με είχε εντυπωσιάσει γύρισα και είπα πόσο υπέροχος άνθρωπος είναι, παρόλο που είναι αμόρφωτος. Ακόμη, θυμάμαι το βλέμμα της μάνας μου. «Ο παππούς σου μπορεί να μην ξέρει πολλά γράμματα αλλά είναι ο πιο μορφωμένος άνθρωπος που ξέρω».

Ήταν αυτή της η πρόταση που έσκασε σαν χαστούκι στο πρόσωπό μου και με έκανε να καταλάβω τη διαφορά μεταξύ του αγράμματου και του αμόρφωτου.

Βλέπεις, συνηθίσαμε να τα ταυτίζουμε. Αγράμματος κι αμόρφωτος το ίδιο και το αυτό. Βάλαμε σε ένα τσουβάλι όσους δεν μπόρεσαν να μάθουν γράμματα, να γίνουν πρώτοι μαθητές, να σπουδάσουν, και σε ένα άλλο όσους φόρτωσαν τους τοίχους με πτυχία κι ακαδημαϊκές γνώσεις. Τους κατηγοριοποιήσαμε τους μεν, χαμηλά στην κοινωνική μας βαθμίδα και τους δε, ψηλά. Έτσι, μάθαμε να ορίζουμε την αξία των ανθρώπων. Από τα χαρτιά που συνέλλεξαν στη διαδρομή τους.

Κι όμως, υπάρχουν άνθρωποι με γνώσεις και βραβεία που δε συναντήθηκαν ποτέ με την κοινωνική μόρφωση. Δεν ξέρουν να φερθούν, δεν ξέρουν να μιλήσουν, μήτε να ανταπεξέλθουν στις δυσκολίες που ήρθαν στο διάβα τους.

Δεν ήταν στη διδακτική τους ύλη αυτά. Είναι εκείνοι που συχνά, σνομπάρουν τους «αμόρφωτους» στον περίγυρό τους γιατί τους χαλάνε το image. Η αλήθεια είναι πως δεν τους φτάνουν ούτε στο μικρό τους δακτυλάκι γιατί ποτέ δεν μπόρεσαν να καταλάβουν πως καμία σχέση δεν έχει η ουσιαστική μόρφωση με τις ξερές γνώσεις που έμαθαν στα θρανία.

Είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Είναι πλάσιμο προσωπικότητας και πλήθος ηθικών αξιών που δε γράφονται σε κανένα βιβλίο.

Ο αγράμματος μπορεί να δυσκολεύτηκε να μάθει γράψιμο αλλά ποτέ δε ζήλεψε τον κόπο άλλων ανθρώπων. Ήξερε πως όλα γίνονται με μόχθο και σκληρή δουλειά.

Ο αγράμματος σιχαίνεται την αδικία και το συμφέρον στους ανθρώπους. Προστατεύει πάντα τους πιο αδύναμους, όσους δεν είναι σε θέση να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους.

Ο αγράμματος μπορεί να υπογράφει με σταυρό αλλά τιμάει την υπογραφή του γιατί γνωρίζει τη σημασία της.

Μπορεί να μην αρίστευσε σε μεγάλα εκπαιδευτικά ιδρύματα αλλά πήρε από νωρίς εφόδια που τον βοήθησαν να επιβιώσει.

Ο αγράμματος ξέρει να αγαπά δίχως να περιμένει ανταπόδοση. Αγαπά αληθινά κι αυτό είναι αρκετό. Βλέπει το καλό στους άλλους ακόμη κι όταν εκείνοι δεν το βλέπουν γιατί γνωρίζει πως οι δυσκολίες φέρνουν χαρές και οι χαρές δυσκολίες.

Ο αγράμματος είναι διακριτικός κι ευγενής. Δε ρωτά, δε φέρνει σε δύσκολη θέση. Ξέρει να διαβάζει τα μάτια. Από εκεί αντλεί πληροφορίες χωρίς να χρειαστεί να του μιλήσεις.

Μοιράζει τις συμβουλές του για να βοηθήσει πραγματικά κι όχι για να κάνει τον καμπόσο. Δε σου τρίβει στην μούρη την εμπειρία του. Σε αφήνει να κάνεις τα δικά σου λάθη γνωρίζοντας πώς θα είναι πάντα εκεί.

Ο αγράμματος είναι άξιος. Πιάνουν τα χέρια του. Κάνει δουλειές χωρίς να βαρυγκωμά, προσφέρει έργο όπου χρειάζεται, χαμογελά δυνατά και κλαίει βουβά. Δε θέλει να γίνεται βάρος στους δικούς του αλλά βρίσκεται κοντά ακόμη κι όταν είναι μακριά.

Ο αγράμματος άνθρωπος μπορεί να μην έμαθε μαθηματικά αλλά είναι δίκαιος στις συναλλαγές του.

Μπορεί να μην ξέρει καλούς τρόπους αλλά το σπίτι του είναι πάντα ανοιχτό. Μπορεί να μην έγινε δάσκαλος αλλά ποτέ δε σήκωσε χέρι στα παιδιά του. Μπορεί να μη γύρισε όλο τον κόσμο αλλά μάζεψε σοφία από τις πιο μικρές στιγμές της ζωής του.

Ο δικός μου αγράμματος άνθρωπος ήταν πολύ πιο μορφωμένος από πολλούς γραμματιζούμενους εκεί έξω.

Είχε παιδεία. Όχι πτυχία.

 Ο ασπούδαχτος δεν είναι και αμόρφωτος

 Οι άνθρωποι δεν παίρνουν «μορφή», δεν διαπλάθονται μόνο με την «εκπαίδευση» στα σχολεία. Ιδιωτικά μαθήματα, και μάλιστα πολύ αποτελεσματικά, παραδίδουν η οικογένεια, ο κοινωνικός κύκλος, το επάγγελμα, η αυτομόρφωοη, η συνάφεια, η εμπειρία και βέβαια τα ταξίδια· «αν δεν σπούδασες να ταξιδέψεις».
Αν και φράσεις όπως «εγώ έβγαλα το πανεπιστήμιο της ζωής», «εγώ είμαι κοινωνικά μορφωμένος» λέγονται με περισσή ευκολία, εντούτοις υπάρχουν κάτι μυαλωμένοι που δεν πέρασαν από τα θρανία, αλλά μεταβόλισαν τις εμπειρίες σε μια προσωπική φιλοσοφία και ευγένεια που κανένα εκπαιδευτικό ίδρυμα δεν μπορεί να προσφέρει. Κάτι θυμόσοφοι που σε αφήνουν άναυδο καθώς μέσα σε λίγες λέξεις συνοψίζουν με ζηλευτή αμεσότητα και καθαρότητα λόγου νοήματα που άλλοι θα χρειάζονταν σελίδες επί σελίδων απλώς για να τα θίξουν. Εκτός αυτού, η συλλογικότητα των ασπούδαχτων έχει δώσει έργα τέχνης πολύ υψηλής ποιότητας. Μεγάλοι τεχνίτες ο Καβάφης, ο Σεφέρης, ο Ελύτης, αλλά η ποίηση του δημοτικού τραγουδιού είναι απλησίαστη- μορφές ο Θεοδωράκης και ο Χατζιδάκις, αλλά τη «Συννεφιασμένη Κυριακή» την έγραψε ο Τσιτσάνης.
Η κοινωνική προκατάληψη χρεώνει εντελώς άδικα την έλλειψη μυαλού σχεδόν αποκλειστικά σε όσους δεν αξιώθηκαν κάποιο χαρτί σπουδών- ο αγράμματος είναι «κούτσουρο», «στουρνάρι» και «ξύλο απελέκητο». Στον εγγράμματο, πάλι, μπορεί να καταλογιστεί οποιοδήποτε άλλο κουσούρι, αλλά ανόητος δεν θεωρείται επουδενί- οι τίτλοι σπουδών και το κύρος της κοινωνικής θέσης που του εξασφαλίζουν θαμπώνουν τον αδαή περί αυτά και δύσκολα διακρίνει τον χάχα πίσω τους. Η ασυλία του σπουδαγμένου είναι κατοχυρωμένη: ο μπαϊλντισμένος σερβιτόρος που μπέρδεψε την παραγγελία κατατάσσεται αυτομάτως στα ζωντόβολα, ενώ ο σοβαροφανής γιατρός που έβγαλε λάθος διάγνωση όχι- το πολύ να ψιθυρίσουν ότι «δεν είναι καλός γιατρός».
 

 

Η Πνευματική εξύψωση που προσφέρουν οι τέχνες,η επιστήμη και η φιλοσοφία,είναι μια ψευδαίσθηση.Πολλοί μεγάλοι καλλιτέχνες,φιλόσοφοι και επιστήμονες ήταν και είναι ακοινώνητοι και μισάνθρωποι για τούς οποίους ο άλλος υπάρχει μόνο ως χειροκροτητής του μεγαλείου τους και ως ακροατής των εμβριθών αυτιστικών στοχασμών τους….π. Φιλόθεος Φάρος

Τα φεστιβάλ γίνονται πάντα για τους φιλότεχνους αστούς και για τους τζαμπατζήδες ψηφοφόρους-ποτέ για το λαό…Ντίνος Χριστιανόπουλος

 Διανοούμενοι και καλλιτέχνες,πλαστογράφοι της ιστορίας σε ρόλο υμνητικό,προπαγανδιστικό με απόκρυψη κακουργιών και εγκλημάτων της Μακεδονικής Δυναστείας.
Δημοσθένης-Θουκυδίδης: Οι Μακεδόνες άσχετοι με τον Ελληνικό πολιτισμό.”βάρβαροι του βορρά”
Πλάτωνας:επιφανής φιλόσοφος-εχθρός της άμεσης Δημοκρατίας “επαΐοντες την τέχνη της διακυβέρνησης.”
Αριστοτέλης:λαμπρό έργο-υμνητής της μοναρχίας
Ισοκράτης:απόστολος της υψηλής παιδείας των Ελλήνων αλλά και όργανο της Μακεδονικής δυναστείας.
Αντιφών:ισότητα μεταξύ Ελλήνων και βαρβάρων (βάρβαρος:αλλόγλωσσος και όχι απολίτιστος).
Από το βιβλίο: ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΕΥΤΕΛΕΙΣ ΔΟΥΛΟΙ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ του Κυριάκου Σιμόπουλου

Δεκάδες πανεπιστημιακοί του Αριστοτέλειου καλούνται να καταθέσουν ανωμοτί για σπατάλη δημοσίου χρήματος,κακοδιαχείριση και παράτυπες προσλήψεις συγγενών.Η υπόθεση επισπεύδεται καθώς,εκτός από κακουργήματα, έχουν διατυπωθεί και πλημμελήματα που κινδυνεύουν να παραγραφούν.
Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΣΥΝΤΑΚΤΩΝ 11-12 Ιουλίου 2015

“”οικογενειακές μπίζνες” στο Δημοκρίτειο πανεπιστήμιο της Θράκης….εφ Συντακτών 8-11-2015.

κακοδιαχείριση με ποινές στο Πάντειο Πανεπιστήμιο!!Ελευθεροτυπία 7-6-2007

.“Μην αμελήσετε.Πάρτε μαζί σας νερό το μέλλον θα έχει πολλή ξηρασία.
Μιχάλης Κατσαρός
“Δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι το μέλλον ανήκει στα σκουπίδια.                            Ντίνος Χριστιανόπουλος

Ως επιμύθιο:

“”Συνεπώς στη ζωή της Εκκλησίας πνευματικότητα και κοινωνικότητα ταυτίζονται.Πνευματικός είναι ο άνθρωπος που τρέφεται με την προσευχή και την άσκηση,την περισυλλογή και την ταπείνωση.Και ταυτόχρονα, ο άνθρωπος που τρέφεται με τον κριτικό λόγο και την αγωνιστική πράξη,την αλλαγή και τη μεταμόρφωση του κόσμου.Η Εκκλησία μαρτυρεί τόσο με τη σιωπή όσο και το λόγο της,τόσο με την προσευχή όσο και την κοινωνική της παρέμβαση.Μαρτυρεί
προσφέροντας χρόνο και κατανόηση,χρήματα και στοργή.μαρτυρεί θεραπεύοντας τόσο τις πνευματικές όσο και τις υλικές ανάγκες των ανθρώπων…Σταύρος Φωτίου

Chrysostomos Stamoulis
19 Σεπτεμβρίου 2013 ·
Η μόνη αντιβίωση για την καταπολέμηση του κτήνους που περιέχουμε είναι η Παιδεία. Η αληθινή παιδεία και όχι η ανεύθυνη εκπαίδευση και η πληροφορία χωρίς κρίση και χωρίς ανήσυχη αμφισβητούμενη συμπερασματολογία. Αυτή η παιδεία που δεν εφησυχάζει ούτε δημιουργεί αυταρέσκεια στον σπουδάζοντα, αλλά πολλαπλασιάζει τα ερωτήματα και την ανασφάλεια. Όμως μια τέτοια παιδεία δεν ευνοείται από τις πολιτικές παρατάξεις και από όλες τις κυβερνήσεις, διότι κατασκευάζει ελεύθερους και ανυπότακτους πολίτες μη χρήσιμους για το ευτελές παιχνίδι των κομμάτων και της πολιτικής. Κι αποτελεί πολιτική «παράδοση» η πεποίθηση πως τα κτήνη, με κατάλληλη τακτική και αντιμετώπιση, καθοδηγούνται, τιθασεύονται…

«Τα γράμματα είναι από τις πιο ευγενικές ασκήσεις κι από τους πιο υψηλούς πόθους του ανθρώπου. Η παιδεία είναι ο κυβερνήτης του βίου. Κι επειδή οι αρχές αυτές είναι αληθινές, πρέπει να μην ξεχνούμε πως υπάρχει μια καλή παιδεία εκείνη που ελευθερώνει και βοηθά τον άνθρωπο να ολοκληρωθεί σύμφωνα με τον εαυτό του και μια κακή παιδεία εκείνη που διαστρέφει και αποστεγνώνει και είναι μια βιομηχανία που παράγει τους ψευτομορφωμένους και τους νεόπλουτους της μάθησης, που έχουν την ίδια κίβδηλη ευγένεια με τους νεόπλουτους του χρήματος».                                                                                                      ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ

Φωτογραφία της Γεωργία Παπαδοπούλου.

Γεωργία Παπαδοπούλου

“Τι είναι αυτή η πορνογραφία που επικρατεί σε όλους τους τομείς;
Η πορνογραφία που επικρατεί στην πολιτική , η πορνογραφία που επικρατεί στην πνευματική ζωή, όλοι αυτοί οι απατεώνες που κυκλοφορούν και οι οποίοι προβάλλονται συνεχώς – τι άλλο είναι παρά η κατάρρευση των κριτηρίων;
Αν το κοινό είχε κριτήρια ή αν υπήρχαν κριτικοί με κριτήρια, δεν θα γινότανε αυτή η γενική εκπόρνευση όπου εμφανίζονται ως φιλόσοφοι άνθρωποι οι οποίοι είναι άσχετοι, που εμφανίζονται ως ζωγράφοι άνθρωποι οι οποίοι είναι απατεώνες ή ως πολιτικοί. Είναι το ίδιο ζήτημα.
Σήμερα ποια είναι τα κριτήρια ουσίας;”

 

Διανοούμενοι…

«Η καθημερινή εμπειρία μάς προσφέρει άφθονες αποδείξεις για το γεγονός ότι η εξουσία σαγηνεύει, κατά κύριο λόγο, εκείνους που βρίσκουν σε αυτήν το -ιδιαίτερα αποτελεσματικό- μέσο για να πάρουν εκδίκηση για τους -πραγματικούς ή φανταστικούς- εξευτελισμούς που έχουν υποστεί στη ζωή…

»Η εξέγερση των διανοουμένων ενάντια στην κατεστημένη τάξη πηγάζει κατά βάση από τη μνησικακία τους -κι όχι, όπως στην περίπτωση των εργαζόμενων και λαϊκών ανθρώπων, από την αυθόρμητη αντίθεση στις πραγματικές και καθημερινές αδικίες που υφίστανται… Η έσχατη, ωστόσο, εκδοχή τούτης της αγάπης για την εξουσία είναι η παθολογική επιθυμία άσκησης διαρκούς και βίαιου -είτε από φυσικής είτε από ψυχολογικής άποψης- ελέγχου στον περίγυρό μας».

Αυτά τα γράφει ο Γάλλος συγγραφέας Ζαν-Κλοντ Μισεά στο εξαιρετικό βιβλίο «Τζορτζ Οργουελ, ένας συντηρητικός αναρχικός – Σχετικά με το 1984», άρτι εκδοθέν από τις επίσης εξαιρετικές εκδόσεις «Μάγμα» [μετάφραση Νίκου Ν. Μάλλιαρη].

Ας δούμε και τι έγραφε πριν από έναν αιώνα ο ίδιος ο Οργουελ:

«Αυτό που θρέφει το μίσος του διανοούμενου για την κατεστημένη τάξη είναι η αντίφαση ανάμεσα αφενός στη μεγάλη ιδέα που έχει ο ίδιος για τις δυνατότητές του και αφετέρου στην αδιαφορία με την οποία τον αντιμετωπίζει εν τοις πράγμασι η καπιταλιστική κοινωνία… αυτό που θρέφει τις αρνήσεις του είναι η δίψα του για εξουσία, η οποία με τη σειρά της συνιστά απότοκο της επιθυμίας για κοινωνική αναγνώριση, που νιώθει κάθε εξευτελισμένη συνείδηση».

Μα, τι γράφουν οι άνθρωποι;

Εμείς εδώ τους έχουμε στα ώπα ώπα [τους κάνουμε υπουργούς, γραμματείς υπουργείων, απολαμβάνουν υψηλά κρατικά αξιώματα και λοιπές «λαχταριστές» θέσεις].

Για δες -ο Οργουελ είχε εντοπίσει πώς δημιουργείται το πολιτικό χάος [καλή ώρα, εδώ]:

από τα πολιτικά ιδιόλεκτα των διανοούμενων της εξουσίας, τα οποία «έχουν προορισμό να δίνουν αληθοφανή όψη στα ψέματα, να δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα, να κάνουν τις αερολογίες να φαίνονται συγκροτημένος λόγος»

Σε γλώσσα ξύλινη, φυσικά [εννοείται -η απλή και σωστή γλώσσα χρησιμοποιείται, μόνο, από όσους βρίσκονται σε φυσική επαφή με την πραγματικότητα].

Ας μην αναφέρουμε και ετέρα προκλητική (;) θέση του· αλλά ας την καταθέσουμε: «Πιστεύω πως οι ολοκληρωτικές ιδέες είναι ριζωμένες στο μυαλό κάθε διανοούμενου».

Μα, τι θέλει αυτός ο Γάλλος [γ. 1950] και επαναφέρει στην αμεριμνησία μας αυτόν τον συντηρητικό αναρχικό Αγγλο; Δεν καταλαβαίνει ότι ταράσσει τον νήδυμό μας και τη θαυμάσια σήμερα σχέση εξουσίας – διανοουμένων; Αμ, εκείνοι οι νεαροί στις εκδόσεις «Μάγμα»;

Τι πάνε και εκδίδουν; Βάλθηκαν όλοι να χαλάσουν τη σούπα της κυβερνώσας Αριστεράς; Δεν περίμεναν ώς τον Αύγουστο, τότε που θα απαλλαγούμε από την εποπτεία; Κυρίως: Δεν σκέφτηκαν μήπως «εκνευριστούν» -τώρα, που έχει μπει το νερό στ’ αυλάκι, οι Ελληνες διανοούμενοι; Και μετά, τι θα κάνουμε χωρίς τους συμβουλάτορες των «σωτήρων» μας εάν τυχόν σταματήσουν [λόγω εκνευρισμού] να «τυπώνονται»;

“Δάσκαλος δεν είναι αυτός που μαθαίνει στα παιδιά μας τα σχολικά γράμματα, μουσική, καλούς τρόπους..Αυτά τα μαθήματα είναι εξωτερικά. Μένουν στην επιφάνεια σαν τα ρούχα που φορούμε. Δεν εισχωρούν παράμεσα στην ψυχή μας, δεν μας πλάθουν, δεν διαμορφώνουν αυτό που λέμε προσωπικότητα: Πνεύμα, ήθος, χαρακτήρα. Εκτός αν εκείνοι που τα προσφέρουν δεν περιορίζονται στην απλή μετάδοση γνώσεων αλλά τα χρησιμοποιούν ως μέσα να για να πετύχουν το στόχο της διαμόρφωσης της προσωπικότητας.

Δάσκαλος για τον Παπανούτσο είναι: ..Αυτός που παραμένοντας ενήλικος μπορεί να γίνεται παιδί και κάθε χρόνο με τα νέα παιδιά που έρχονται στα χέρια του να γίνεται παιδί. Τούτο μπορούμε να το διατυπώσουμε και αλλιώς. Ο αληθινός δάσκαλος ενηλικιώνεται παραμένοντας παιδί στην ψυχή, άνθρωπος δηλαδή εύπλαστος, δροσερός, αγνός. Αδύνατο να φανταστεί κανείς πόσο δύσκολο, σχεδόν υπεράνθρωπο είναι αυτό που του ζητούμε, να συνθλίψει μέσα του το χρόνο, να γερνάει φυσιολογικά και όμως να μένει νέος στην ψυχή για να μπορέσει να έχει πρόσβαση στα αισθήματα, στις σκέψεις, στις επιθυμίες του νέου ανθρώπου που θα διαπαιδαγωγήσει, να τον καταλαβαίνει, να χαίρεται, να διασκεδάζει μαζί του, να σκέπτεται τις σκέψεις του, να επιθυμεί τις επιθυμίες του, να πονάει τον πόνο του…

Επίσης, πετυχημένος είναι ο δάσκαλος που έκανε με το έργο του τόσο ώριμο το μαθητή του ώστε εκείνος να μην τον χρειάζεται πια…Ο θρίαμβος του δασκάλου είναι να κάνει τον νέο άνθρωπο αυθύπαρκτο και ανεξάρτητο -στον τρόπο που μεθοδεύει τις παρατηρήσεις και τις σκέψεις του, στον τρόπο που κάνει τις εκτιμήσεις του, που καταρτίζει το πρόγραμμα της δράσης του, που σημασιολογεί τη ζωή ώστε να μην έχει πλέον ανάγκη από χειραγώγηση και ούτε από τον ίδιο τον δάσκαλο του.

Τελευταίο ο Παπανούτσος εκθέτει το πιο σημαντικό..Την αγάπη για το παιδί..”Άφησα τελευταία την κύρια ιδιότητα (ορθότερα την πρώτη αρετή) του δασκάλου..Την αγάπη για το παιδί..Στο παιδί που δεν είναι δικό του αλλά γίνεται δικό του όταν συνδεθεί με την παιδευτική σχέση. Στο παιδί ως παιδί που ως ένα νέο και τρυφερό βλαστάρι που δεν έχει ακόμα ξεδιπλώσει τα φύλλα του αλλά κλείνει μέσα του τόσους θησαυρούς -νοημοσύνης, ευαισθησίας-δραστηριότητας-και περιμένει τη δική του στοργή και φροντίδα για να ανθοβολήσει, να αναπτυχθεί και να ολοκληρωθεί.

Είναι απίστευτο με πόση αγάπη (ανιδιοτελή, θερμή, αφειδώλευτη) αφοσιώνεται ο αληθινός δάσκαλος στους μαθητές του. Το παιδί που του εμπιστεύτηκαν να διδάξει γίνεται ο άξονας της ζωής του, αυτό της δίνει περιεχόμενο και γίνεται ο άξονας της ζωής του..

Στο δοκίμιο “Πρωτοβουλία και οίστρος ..Ιδού το μάθημα» αναφέρει χαρακτηριστικά: ” Κατάλαβε το καλά, και κλείσε αυτή την αλήθεια μέσα στην ψυχή σου, ότι η διδασκαλία ανήκει στην κατηγορία των πνευματικών έργων όπου το καλό αποτέλεσμα είναι προϊόν έμπνευσης και δημιουργικού οίστρου. Με μια λέξη: είναι δημιουργία. Και ο άξιος δάσκαλος: δημιουργός. Αυτό πρέπει να σκέπτεσαι όταν αρχίζεις όχι μόνο μια σειρά μαθημάτων, αλλά και το κάθε μάθημα, κάθε ώρα διδασκαλίας. Δε θα εργαστείς απάνω σε γνωστές και πολυμεταχειρισμένες, στερεότυπες φόρμες και φόρμουλες (όπως: ο τεχνίτης στα «βάναυσα» έργα), αλλά θα δημιουργήσεις πάντοτε κάτι νέο και πρωτότυπο, κάτι που δεν είχε, δεν μπορούσε να έχει γίνει ως τώρα (όπως ο αληθινός ποιητής στα «ευγενή» έργα του πνεύματος).”

 

________________________

 

 

Θεοδόσης Τάσιος: Η καλή Παιδεία είναι θέμα εθνικής επιβίωσης

2 years ago

tasios

«Ουσιαστικά είμαστε μαστροποί των παιδιών μας, διότι δανειστήκαμε αφειδώς για να περάσουμε καλά, αλλά τα δανεικά θα τα πληρώσουν οι επόμενες γενιές. Προτάξαμε μια ηθική προτεραιότητα που συγκεφαλαιωνόταν στο “εγώ, εδώ και τώρα”, ενώ η λυδία λίθος του ηθικού ενεργήματος είναι το “εσύ, αλλού και ύστερα”. Το στένεμα της αντίληψής μας για το πώς πρέπει να λειτουργεί η κοινωνία μας, συνιστά την αποτυχία μας» συνοψίζει χαρακτηριστικά ο Θεοδόσης Τάσιος.

Ο παράγων άνθρωπος

«Πολλοί πολιτικοί και επιστήμονες φαντάζονται ότι οι κοινωνίες είναι κουρδισμένα κουτιά, απουσία του ανθρώπου. Δεν πιστεύω ότι είναι έτσι. Ο Ινδός οικονομολόγος Αμάρτια Σεν πήρε το 1998 το Νομπέλ Οικονομικών Επιστημών για τη θεωρία της κοινωνικής επιλογής, ουσιαστικά επειδή υπέδειξε ότι η πολιτική είναι ηθική. Ο Αριστοτέλης έλεγε πως ό,τι κάνεις για τον άλλον, το κάνεις για σένα, για να εισπράττεις χαρά. Για να ενεργήσουμε με σοβαρότητα και προς όφελος όλων, δεν χρειάζεται να ζούμε επαίνους μετά θάνατον. Το κέρδος μας ως πολίτες πρέπει να το εισπράττουμε τώρα, σαν μια μπροστάντζα της χαράς που προσφέρουμε στον άλλο. Βέβαια, ο Μπέρτραντ Ράσελ είχε κατηγορήσει τον Αριστοτέλη για εγωισμό. Φαίνεται ότι και οι μεγαλοφυΐες δεν εμποδίζονται να λένε πότε-πότε και καμιά σαχλαμάρα, γιατί είναι δεσμευμένοι από τα δεσμά υψηλών θεωριών» παρατηρεί. «Αλλο αν ο Ράσελ -Βρετανός, φιλόσοφος και ειρηνιστής με Νομπέλ Λογοτεχνίας το 1950- έχει αφήσει εμβληματική κληρονομιά εναντίον κάθε είδους φανατισμού, τη φράση του:Δεν θα πέθαινα ποτέ για τις ιδέες μου, γιατί μπορεί να έκανα λάθος”» συμπληρώνει.

Τι είναι, λοιπόν, η ηθικοπολιτική αυτοσυνειδησία;

– Η αντίληψη του πρακτέου κατά τέτοιον τρόπο ώστε να βελτιστοποιηθούν όλες οι ανάγκες του λαού για την παρούσα και κυρίως για τις επόμενες γενιές. Σε αυτόν τον στόχο, το ελληνικό κράτος και η κοινωνία απέτυχαν, και δη τις τελευταίες δεκαετίες. Τα δείγματα ότι η κοινωνία δεν πάει καλά δεν ήταν άγνωστα. Επί χρόνια όλες οι συντεχνίες κατάφερναν να παίρνουν αυξήσεις έτσι ώστε να φτάσουμε να έχουμε απολαβές 30% υψηλότερες από την Ισπανία, παρότι τα οικονομικά της χώρας χειροτέρευαν. Οι πολιτικοί έκαναν αυτό που ήθελε ο λαός, με απόλυτη ακρίβεια. Από κάτω ήταν η πίεση. Δείτε, για παράδειγμα, την κατάληξη της πρότασης Γιαννίτση για μεταρρύθμιση στο ασφαλιστικό σύστημα. Ο Γιαννίτσης πρότεινε «στερήσεις εδώ και τώρα για χάρη του εκεί και ύστερα». Απέτυχε, διότι ξεσηκώθηκε ο λαός που δεν μπορούσε να διανοηθεί μια τέτοια στάση.

 Είναι θέμα παιδείας μας; Μήπως την κύρια ευθύνη την έχουν οι πολιτικοί;

Η λύση δεν μπορεί να είναι μονόπλευρη. Ας θυμηθούμε τι θα πει «πολιτική λύση». Μια τέτοια λύση εκφράζει αξιακές προτεραιότητες. Π.χ. θυσιάζουμε την αύξηση των συντάξεων για χάρη της βελτίωσης του οδικού δικτύου. Καμιά επιστήμη δεν μπορεί να λάβει τέτοιες αποφάσεις. Η επιστήμη οφείλει να περιγράφει λεπτομερώς το κόστος και τις συνέπειες μιας τέτοιας προτίμησης. Από την πλευρά του, πολιτικός που «αναγγέλλει» την απόφασή του, χωρίς πλήρη περιγραφή των συνεπειών της είναι απατεών (αθελήτως βέβαια…).

Αυξήσεις στους δασκάλους και συνεχής αξιολόγηση

«Αρχίζει να ακούεται έντονα ο “ξύλινος λόγος” μόλις διαβάσεις τις πρώτες σελίδες των σχολικών βιβλίων της Αγωγής» λέει, τονίζοντας μία πρότασή του η οποία συχνά επανήλθε κατά τη διάρκεια της κουβέντας μας:

«Μας χρειάζεται ένα δεκαπενταετές πλάνο ηθοπαιδείας. Η ηθοπαιδεία είναι η μύηση στο γλυκό κρασί της φιλότητας. Δεν είναι κατάλογος φρονηματισμού, ούτε μετακένωση γνώσεων, όπως επιχειρεί το σημερινό σχολείο. Αγωγή σημαίνει μαθητεία, μύηση, συμμετοχή, παράδειγμα, βίωμα. Αυτά είναι ανεπαρκή στο σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα και για να μπορέσουν να περάσουν από τη μία γενιά στην άλλη και να αποκτήσουν στέρεες βάσεις στην κοινωνία, χρειάζονται μία δεκαπενταετία παλλαϊκής προσπάθειας». Ο κ. Τάσιος προσθέτει: «Είναι μάλλον προφανές ότι χρειαζόμαστε όξυνση του ηθικού ενεργήματος για να δημιουργήσουμε καλύτερους πολίτες. Μία αίσθηση πειστικού καθήκοντος. Αλλιώτικα, δεν δομείται κοινωνία. Θα υποφέρουμε, αλλά με το παράδειγμά μας θα μειώσουμε τις δυσμενείς συνέπειες της αθλιότητας που άλλοι προκάλεσαν, και αυτό, ανακουφίζοντας την επόμενη γενιά, θα μας δώσει χαρά και ικανοποίηση. Είναι ζήτημα αξιακών, δηλαδή πολιτικών προτεραιοτήτων για τη χώρα». Εστιάζει στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση: «στα Νηπιαγωγεία διαμορφώνονται οι άνθρωποι με το πολιτικό ήθος» λέει. Του επισημαίνω ότι για να γίνουν ουσιαστικές και με θεμέλια αλλαγές στην εκπαίδευση, χρειάζονται εκτός από την πολιτική στρατηγική, και εκπαιδευτικοί που να μπορέσουν να την κάνουν πράξη. Και αυτό ίσως δεν απαιτεί μόνο επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, αλλά και αλλαγή της κουλτούρας τους.

«Είναι πράγματι εξαιρετικά δύσκολο να βρεις σήμερα τους 120.000 (όσοι δηλαδή υπηρετούν στα σχολεία) πολύ καλούς δασκάλους – δημόσιους λειτουργούς, που χρειαζόμαστε. Φοβούμαι ότι κάμποσοι απ’ αυτούς είναι ίσως βαλτωμένοι στην ήσσονα προσπάθεια, όπως και κάμποσοι από εμάς. Ωστόσο, η δουλειά τους έχει αμεσότερη συνέπεια για το μέλλον της χώρας μας. Αρα, και τους μισθούς τους οφείλουμε να αυξήσουμε και τις διαδικασίες πρόσληψης και συνεχούς αξιολόγησής τους να ουσιαστικοποιήσουμε. Οπως φαίνεται ότι έγινε στην Κύπρο πριν από λίγες δεκαετίες με λαμπρά αποτελέσματα στη στάθμη μόρφωσης σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες. Είναι δυσανάλογα μεγάλες οι επιπτώσεις για το μέλλον των πολιτών. Ολα τα σημερινά προβλήματα της παιδείας πάντως, είναι καθρέφτισμα των προβλημάτων του λαού».

 

 

 

 

Ο ΑΣΠΟΥΔΑΧΤΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΜΟΡΦΩΤΟΣ

Ο Κωστής Παπαγιώργης σε μια συζήτηση χυμώδη και σπάνια

Ο Κωστής Παπαγιώργης σε μια συζήτηση χυμώδη και σπάνια

Στα ταβερνεία, στα σκυλάδικα, στα κωλάδικα, στα γήπεδα και στα μπαρ -για να ανακαλύψεις τη ζωή…

Με την Αμάντα Μιχαλοπούλου

Η απέχθεια σου για την ακαδημαϊκή σκέψη και το είδος του «βιδάτου ειδήμονα» σε οδήγησε στην οδό των βιωμάτων;

Κάποτε μετέφραζα ένα βιβλίο για τη φιλοσοφική σειρά της Εθνικής Τραπέζης υπό την εποπτεία του Παπανούτσου. Πήγαινα τα δακτυλόγραφα στην Αναγνωστοπούλου όπου ο γηραλέος συγγραφέας ζούσε με μια γριά οικονόμο. Κάποια στιγμή πήρα θάρρος και τον ρώτησα: «Τα βράδια τι κάνετε;» Η απάντηση ήταν συναρπαστική: «Ο Βάρναλης και ορισμένοι άλλοι πήγαιναν στα ταβερνεία, αλλά εγώ ποτέ δεν πάτησα το πόδι μου σε τέτοια μέρη. Βγαίνω με ορισμένες φίλες, πηγαίνω στο θέατρο ή σε κάποια τσάγια…» Δεν ξέρω τι σημαίνει ακαδημαϊκή αυθεντία –αν υπάρχει, ποιόν πειράζει; -το βέβαιο όμως είναι ότι ένας ασφαλής τρόπος για να περάσει κανείς άσχημα στην Ελλάδα είναι ο «Καντ», ο «Χάρτμαν», η «φιλοσοφρία», βιβλία τύπου «Γνωσιολογία» και «Ηθική», όπως και οι «κυρίες» και τα «τσάγια»…

Μεγαλώνοντας κανείς μαθαίνει να συνδυάζει τα φαινομενικώς ασυνδύαστα. Άν επιμένεις να ονομάζεις τον άνθρωπο «υποκείμενο» και «κοινωνική μονάδα» (και όχι έναν κόμπο φίδια ή μια πλοκή από μαγικά περάσματα…), αν ασχολείσαι με τα «βιβλία» (και όχι με τους ανθρώπους), αν κόπτεσαι για τους Γερμανούς, τους Γάλλους και τους Άγγλους, αλλά όχι για τους Έλληνες, και δη τους νεοέλληνες, φυσικό είναι τελικά να θεωρείς την Ελλάδα «χεσμένο τόπο» και τα τοιάυτα. Η διαφωνία με την ακαδημαϊκή σκέψη και κυρίως με την ακαδημαϊκη ζωή είναι απλή: καλό είναι να μιλάει και ο «άνθρωπος» που σπούδασε, όχι μόνο ο «σπουδές» του…

Σου άρεσε ανέκαθεν να μετασχηματίζεις τα βιώματα σου σε λόγο; Πότε πρωτοσυνέβη αυτό συνειδητά;

Όχι, δεν ήταν μια φιλολογική πρωτοβουλία. Ήταν μια εποχή που είχα περιέλθει σε πλήρη συγχυση. Είχα χάσει τ’ αυγά και τα καλάθια. Δεν είναι άραγε γελοίο ένας τρυφερός και ταλαιπωρημένος άνθρωπος (τέτοιοι είμαστε όλοι μας…) να φεύγει στο εξωτερικό και μετά από μια δεκαετία στα ξένα επιστρέφει στα πάτρια καραγκιοζάκος που μαϊμουδίζει Χέγκελ, Καντ, Χούσερλ και δε συμμαζεύεται; Τι μπορείς να περιμένεις από τέτοια άτομα; Προσωπικά στράφηκα στα κουσούρια μου σαν τον τζογαδόρο που τα έχασε όλα και μετά παίζει το ρολόι του, το σταυρουδάκι του, τα ρούχα του… Νομίζω ότι μόνο άνθρωποι που δεν έχουν ξεμυαλιστεί από φιλολογικά ψυχοφάρμακα μπορούν να γράψουν σοβαρά πράγματα. Αναφέρω σαν παράδειγμα τους Ηπειρώτες Μιχάλη Γκανά, Σωτήρη Δημητρίου, Βασίλη Γκουρογιάννη. Κάθε νέος άνθρωπος που σπούδασε στην Ευρώπη, αν θέλει κάποιο «γέροντα» για οδηγό, πρέπει να θητεύσει στον Βιζυηνό και τον Παπαδιαμάντη. Διαφορετικά θα γίνει doctus cum libro. Άνθρωπος για κλάματα με άλλα λόγια…

Αν συμβαίνουν σε απόλυτο βαθμό όλα αυτά, τότε έχουμε μπροστά μας ένα μισάνθρωπο, βιαιοπράγο, πρώην μέθυσο. Γιατί βιβλία σαν τα δικά σου δεν γράφονται χωρίς να καείς στη φωτιά…

Τα βιβλία δεν ανάγονται στα «βιώματα» που τα γέννησαν. Κανείς δεν ξέρει πώς και γιατί γράφονται τα βιβλία. Αυτό πάντως που ήθελα να εκφράσω εγώ (τη «χαλασμένη καρδιά», μια ζωή που μονίμως «πετσικάρει», το τσιρούτικο εγώ ενός ξεφτιλισμένου μύστη και ενός ανυπόληπτου σαλού) δεν μπορούσε να γραφτεί διαφορετικά. Απαιτούσε εντατικά βιωματικά μαθήματα… Η ζωή, γενικά, δεν είναι κάτι που το κατέχουμε, αλλά κάτι που μονίμως πρέπει να το ανακαλύπτουμε, σαν το πρόσωπο μας που καθημερινά, ώρα με την ώρα, φαίνεται διαφορετικό στον καθρέφτη. Στην Ελλάδα για να ανακαλύψεις τη ζωή πρέπει να βγεις στους δρόμους. Προσωπικά είμαι περήφανος που σπούδασα τον Πλάτωνα, τον Καντ και τον Χέγκελ –αλλά είμαι απείρως πιο περήφανος που πέρασα χρόνια στα ταβερνεία, στα σκυλάδικα, στα κωλάδικα, στα γήπεδα και στα μπαρ. Οι άνθρωποι διαλέγουν τα μέρη όπου πηγαίνουν, η «αλήθεια» αντίθετα πάει παντού. Ευτυχώς…

Ποια είναι η αλήθεια που διδάχτηκες στα γήπεδα και τα σκυλάδικα;

Το ζήτημα είναι να βρει κανείς έναν τρόπο για να «βλέπει» τους ανθρώπους και κατά συνέπεια τον εαυτό του. Φυσικά οι άνθρωποι «φαίνονται» παντού: στους δρόμους, στα κέντρα, στη λαχαναγορά ή στα ανώτερα ιδρύματα. Οι άνθρωποι, κατά το κοινώς λεγόμενο, είναι παντού οι ίδιοι. Ωστόσο τα ζωτικά ένστικτα δεν έχουν παντού την ίδια ισχύ. Αν για παράδειγμα αναλογιστεί κανείς τα λογοτεχνικά έργα που του αρέσουν, θα διαπιστώσει με κάποια έκπληξη ότι πρόκειται για έργα που μιλούν για οριακές καταστάσεις (πολέμους, έρωτες, κινδύνους) οι οποίοι φέρνουν τους ήρωες σε επαφή με ό,τι βαθύτερο έχουν. Υπ’ αυτή την έννοια η λαϊκή μάζωξη ή η λαϊκή διασκέδαση παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον. Το πανηγύρι, ο καβγάς, ο αγώνας, το γλέντι, το μεθύσι, ο γάμος ή η κηδεία είναι τελετές που διασώζουν πάντα κάτι πηγαίο –αρκεί βέβαια να μετέχει κανείς και να μην είναι ξενέρωτος ματάκιας. Για να μιλήσουμε ακόμα πιο συγκεκριμένα, ο νεοέλληνας «διανοούμενος», όπως λέει ο Χρήστος Βακαλόπουλος, έχει ένα βασικό γνώρισμα –δε γλεντάει. Ακόμα και δέκα βότκες να κατεβάσει, δεν ξέρει να πει ένα τραγούδι, το πολύ να παραληρεί για τον Σεφέρη. Πως να μην καταφύγει κανείς στα «σκυλάδικα», όπου ακόμα γυναίκες και άντρες ξεφαντώνουν; Από κει και πέρα πάσα ένστασις δεχτή: κάθε χώρος έχει το μεγαλείο και την αθλιότητα του.

Γράφεις συστηματικά; Πόσες ώρες την ημέρα;

Ποτέ μου δεν είχα πολλή γραφική εργασία. Αν εξαιρέσει κανείς τις μεταφράσεις, όπου δικαιολογημένα παίρνει φωτιά η γραφομηχανή, για πάρτη μου δεν έχω δουλέψει ποτέ υπερβολικά. Δεν έχω φοβερές εκφραστικές ανάγκες που να με καθίζουν μερόνυχτα στο τραπέζι. Αντίθετα, περνάω τον καιρό μου κατασκοπεύοντας τον εαυτό μου. Στις δέκα σκέψεις υπάρχει ελπίδα να γίνει μία καλή. Η σύμπτωση πάνω απ’ όλα.

Είσαι αυστηρός με τους ανακόλουθους ανθρώπους, χλευάζεις όσους φοβούνται τη ζωή και ταυτόχρονα έχεις έντονη θυμοσοφική διάθεση, ροπή προς την άφεση αμαρτιών. Προς τα πού γέρνει η ζυγαριά;

Το πιο στέρεο πράγμα στη ζωή του ανθρώπου είναι η σχέση του με το κακό. Από αυτό ξεκινούν όλα. Μονάχα που το κακό δεν είναι κάτι προφανές. Όπως και την αρρώστια, το σπουδάζεις, το μαθαίνεις. Μου αρέσει να επαναλαμβάνω ότι η λογική και η γραμματική είναι κατ’ ουσίαν κλάδοι της εγκληματολογίας. Με ένα όχι, με μια άρνηση ανατρέπουμε πρόσωπα, καταστάσεις, έθνη ολόκληρα. Η δύναμη της σύγχρονης προσωπικότητας είναι το κακό. Μόνο που το κακό δεν είναι αυταξία, αλλά μέσο για τις αξίες. Κι από κει μύρια έπονται: πώς με το κακό στήνουμε το καλό και πάει λέγοντας. Προσωπικά έγραψα μερικά πράγματα για το κακό θέλοντας να αποδείξω ότι είναι η σοφιστική της καρδιάς, μια ηδονική αυταπάτη που έχει ανάγκη συχνά να ξεκουράζεται. Παρότι έχω δει ανθρώπους να κακοφορμίζουν και να γίνονται χάλια, δεν πίστεψα ποτέ ότι στα βάθη της ανθρώπινης καρδιάς βράζει η κόλαση. Αντίθετα, πιστεύω ότι στην καρδιά του κακού, μόλις περάσει η μπόρα, μπορούμε να δούμε μια γάτα να λιάζεται αμέριμνη. Αυτό φέρνει απελπισία: ο κακός δεν είναι στο ύψος της πράξης του; Όχι, δεν είναι. Υπάρχουν εγκληματικές πράξεις, όχι εγκληματίες.

Αγαπάς τους ανθρώπους; Λένε πως όποιος αγαπά τους ανθρώπους πραγματικά μπορεί να γράψει μυθιστόρημα.

Αυτό που μας δένει με τους ανθρώπους δεν είναι η αγάπη ή το μίσος, αλλά η απόλυτη αδυναμία. Χωρίς τους άλλους δε γίνεται τίποτα. Αυτό βαραίνει, όχι η αγάπη. Οι άνθρωποι δεν είναι αξιαγάπητοι, γιατί να τους αγαπάμε; «Πολλοί φίλοι πολλά γάντια, για το φόβο της ψώρας», έλεγε ο Μπωντλαίρ. Νομίζω ότι η πιο σωστή στάση, που τη μαθαίνει κανείς με τα χρόνια, είναι μια κουρασμένη συμπάθεια και μια αίσθηση αηδίας. Αν πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι, το κακό, πρέπει να ξέρουμε, βγαίνει μετά κι από το χούι. Όσο για το μυθιστόρημα, ούτε λόγος να γίνεται. Εμένα με χάλασε μια κι έξω η φιλοσοφία. Παντού οσφραίνομαι συμπεράσματα, κρυφές αιτιολογίες, δεν έχω τη φαντασία που χρειάζεται να παρακολουθήσω μια ψυχική κρίση στο μετεωρισμό της χωρίς να τη χαλάω με σκέψεις και συλλογισμούς. Καταφέρνω όμως να δίνω έναν αφηγηματικό τόνο στα κείμενα μου, σαν να πρόκειται για λογοτεχνικά σχεδιάσματα. Για να πούμε κι ένα αστείο, θα μπορούσα να είμαι «βοηθός» μυθιστοριογράφου! Τίτλο που τον θεωρώ πολύ τιμητικό και πολύ του γούστου μου.

Τι θέλεις να πετύχεις στη ζωή σου;

Τίποτα. Ό,τι πέτυχα, πέτυχα…

Ο καθηγητής «φακελάκης» πιάστηκε… αδιάβαστος

20-panepistimio.jpg

Αιθουσα διδασκαλίας πανεπιστημίουEUROKINISSI/ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΣ

Απολογούνται αύριο στον τακτικό ανακριτή Σερρών μετά την κακουργηματική δίωξη που ασκήθηκε εις βάρος τους από τον εισαγγελέα ένας καθηγητής του ΤΕΙ Σερρών και δύο ιδιοκτήτες φροντιστηρίων για υπόθεση δωροληψίας με θύματα φοιτητές.

Οι τρεις τους φέρεται ότι είχαν στήσει «φάμπρικα» και εισέπρατταν «φακελάκια» για να περνούν τα παιδιά τα μαθήματα, αλλιώς… κόβονταν στις εξετάσεις από τον καθηγητή. Παρέμβαση Γαβρόγλου, μετά την αποκάλυψη του περιστατικού από τους Αδιάφθορους της ΕΛ.ΑΣ., για πειθαρχική δίωξη του κατηγορουμένου ακαδημαϊκού και αποχή από τα καθήκοντά του ώσπου να διαλευκανθεί η υπόθεση.

Τα όσα διαδραματίζονταν πολύ καιρό τώρα, σύμφωνα με τις καταγγελίες φοιτητών, έφτασαν στη διεύθυνση Εσωτερικών Υποθέσεων της ΕΛ.ΑΣ. που ύστερα από έρευνες και οργανωμένη παρακολούθηση συνέλαβε τους τρεις εμπλεκόμενους. Σύμφωνα με τη δικογραφία που σχηματίστηκε εις βάρος τους από την αστυνομία, ως θύματα φέρονται σπουδαστές του Ιδρύματος που ο κατηγορούμενος καθηγητής του ΤΕΙ Σερρών έκρινε ως αποτυχόντες στις εξετάσεις και προκειμένου να φτάσουν κάποτε στο πτυχίο τούς ζητούσε ανταλλάγματα.

Σύμφωνα με την ΕΛ.ΑΣ., τα «ανταλλάγματα» αφορούσαν είτε την παροχή πρακτικής εργασίας σε κάποιο γραφείο είτε τη συγκεκαλυμμένη καταβολή χρηματικών ποσών ως αντίτιμο για την παρακολούθηση δήθεν μαθημάτων στο φροντιστήριο των κατηγορουμένων ως συνεργών του καθηγητή. Μάλιστα, στην επιχείρηση που οργάνωσαν οι Αδιάφθοροι αρχικά συνελήφθη ένας εκ των ιδιοκτητών του φροντιστηρίου, την ώρα που παραλάμβανε φακελάκι με προσημειωμένα χαρτονομίσματα από καταγγέλλοντα σπουδαστή, ενώ ακολούθησαν οι άλλες δύο συλλήψεις.

Κατά την αστυνομία, πάντοτε, σε κατ’ οίκον έρευνες και σε γραφεία των τριών εμπλεκομένων βρέθηκαν συνολικά 178.045 ευρώ, 15 βιβλιάρια καταθέσεων και τραπεζικά εμβάσματα με συνολικό ποσό μεταφοράς 140.000 ευρώ σε τράπεζα του εξωτερικού, πλήθος κινητών τηλεφώνων, ηλεκτρονικοί υπολογιστές, δίσκοι και φορητές μονάδες αποθήκευσης δεδομένων. Ολα κατασχέθηκαν ως σχετιζόμενα με την υπόθεση.

Οι κατηγορίες που βαραίνουν τους συλληφθέντες είναι για τα αδικήματα της δωροληψίας υπαλλήλου (για τον καθηγητή) και της άμεσης συνέργειας στην πράξη αυτή (για τους φροντιστές).

Σύμφωνα με πληροφορίες, ο καθηγητής «φακελάκης», όπως τον αποκαλούσαν φοιτητές που είχαν γνώση για τη δράση του, αφού πρώτα τους έκοβε στις εξετάσεις του, στη συνεχεία τους παρέπεμπε στους συνεργούς του για… «ενισχυτική διδασκαλία», η οποία δεν ήταν τίποτε άλλο από χρηματικά πόσα 250 έως 400 ευρώ, δήθεν για δίδακτρα.

Φυσικά στα μαθήματα δεν πήγαιναν ποτέ, αλλά έχοντας πληρώσει περνούσαν το μάθημα και μάλιστα κάποιοι καλούνταν να προσφέρουν και υπηρεσίες γραφείου στον καθηγητή. Για ορισμένες φοιτήτριες τα πράγματα, όπως καταγγέλλεται, γίνονταν ακόμη πιο δύσκολα όταν τους ζητούσε και «άλλες υπηρεσίες».

Το θέμα είναι πως η πολυσχιδής δράση του ανθρώπου αυτού φαίνεται πως ήταν γνωστή στον χώρο του ΤΕΙ Σερρών αλλά ουδείς είχε ασχοληθεί σοβαρά με την περίπτωσή του. Καταγγελίες είχαν φτάσει στη διοίκηση του ιδρύματος και στο παρελθόν, όμως καμία σοβαρή κύρωση δεν υπήρξε.

Εκ των υστέρων, πάντως, και μετά την αποκάλυψη της υπόθεσης από την αστυνομία, ο πρύτανης Δημήτρης Χασάπης κάλεσε τους φοιτητές να αποκαλύψουν… «επωνύμως» στις Αρχές όσα γνωρίζουν, προσθέτοντας ότι «θα φροντίσουμε να διασφαλίσουμε την εγκυρότητα των πτυχίων τους, με νόμιμο τρόπο».

Με αφορμή τη σύλληψη του καθηγητή, το υπουργείο Παιδείας ανακοίνωσε ότι βρίσκεται σε επικοινωνία με τον πρύτανη του ΤΕΙ Δημήτρη Χασάπη προκειμένου «ο τελευταίος να ασκήσει άμεσα πειθαρχική δίωξη εναντίον του κατηγορούμενου καθηγητή».

 

Η εκπαίδευση δεν είναι το γέμισμα ενός κουβά, αλλά το άναμμα μιας φλόγας.

Ουίλιαμ Μπάτλερ Γέιτς (Ιρλανδός ποιητής, 1865-1939, Νόμπελ 1923)

Αλλαγή μεγέθους γραμματοσειράς
Αντίθεση