Τετάρτη, Ιανουαρίου 07, 2015
Γεννιόμαστε ή γινόμαστε βίαιοι;
Μετά από τις ντροπαλές απαντήσεις των αγοριών στις ερωτήσεις για το κορίτσι και τις γκριμάτσες τους , ζητήθηκε από αυτά να χαστουκίσουν το κορίτσι. Η απάντησή τους σε αυτή την επιταγή είναι αποστομωτική, καθώς όλα αρνούνται, κατηγορηματικά, να προβούν σε αυτή την πράξη και παραδίδουν μαθήματα καλών τρόπων και ανδρισμού.
Ο πόλεμος όμως δεν είναι ένα φυσικό,ούτε βέβαια ένα υπεριστορικό φαινόμενο,και συνεπώς δεν είναι η μοίρα του ανθρώπου.Αντίθετα, ο πόλεμος είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο, με αναφορές και αιτίες που σχετίζονται με τη φύση, τη δομή και τη λειτουργία της κάθε φορά ιστορικά προσδιορισμένης οικονομικής οργάνωσης των κοινωνιών. ΚΩΣΤΑΣ ΛΑΜΠΟΣ
/Δεν υπάρχει τίποτα στη φύση του ανθρώπου που να υπαγορεύει την βία.Αυτό που εξανθρωπίζει το είδος μας είναι η αλληλεγγύη.Ο πόλεμος ήταν άγνωστος.Παλαιοντολογικά ευρήματα,που χρονολογούνται στο 500.0000 π.χ δείχνουν πως οι πρωτόγονοι φρόντιζαν τα αδύναμα μέλη της κοινότητας,που αλλιώτικα δεν θα είχαν επιβιώσει…. ΠΕΡΙΚΛΗΣ ΚΟΡΟΒΕΣΗΣ
πόλεμος, είναι ο αλληλοσκοτωμός ανθρώπων που δεν γνωρίζονται,για χάρη ανθρώπων που και γνωρίζονται και δεν σκοτώνονται….
το κακό κατοικεί μέσα στην ανθρώπινη φύση;;
π.Βασιλείου Θερμού»οι δικοί μου οι ξένοι»
Μία από τις μεγαλύτερες αυτοκαστροφικές συνήθειες που έχουμε στην ζωή μας, είναι ότι λειτουργούμε με όρους άσπρου-μαύρου, καλού-κακού, τόσο στο εαυτό μας, όσο και στους άλλους. Δε μπορούμε να κατανοήσουμε ότι όλοι είμαστε και καλοί και κακοί. Ότι έχουμε όμορφες στιγμές και άσχημες. Πάθη και αρετές. Αδυναμίες μα και χαρίσματα. Ο ίδιος άνθρωπος, εσείς, εγώ, ο άλλος, που διαπράττει λάθη ενίοτε και φρικτά, ο ίδιος άνθρωπος κάνει και υπέροχα πράγματα. Κοιτάξτε λιγάκι τον εαυτό σας, και θα καταλάβετε σε τι αναφέρομαι. Εσείς που κάποτε αγαπήσατε κάποτε πληγώσατε. Εσείς που κάποτε είπατε ψέματα κάποια άλλη στιγμή υπερασπιστήκατε την αλήθεια με πάθος. Υπήρξαν στιγμές που φερθήκατε κοιτώντας μόνο το προσωπικό σας συμφέρον και άλλες που φερθήκατε με απίστευτη γενναιοδωρία. Κάποτε φοβισμένοι και άλλοτε γενναίοι. Αυτή είναι ανθρώπινη συνθήκη.
Οπότε θα ήταν πάρα πολύ ωφέλιμο για όλους μας, να πάψουμε τις απόλυτες εκφράσεις, ετικέτες, ταμπέλες, και χαρακτηρισμούς. Ας αποδεχθούμε και δημιουργικά ας χρησιμοποιήσουμε την αντιφατικότητα μας, το γεγονός δηλαδή ότι είμαστε πολλά πράγματα μαζί, κι ας μην νιώθουν ενοχή γι αυτό. Μέσα μας ζει φως και σκοτάδι. Σκοπός του βίου μας, να αναδείξουμε το φως, αλλά γνωρίζοντας ότι υπάρχει και το σκοτάδι. Και το σκοτάδι δεν θα φύγει επειδή θα φωνάζουμε από το πρωί μέχρι το βράδυ με άγχος και εμμονή «φύγε..», αλλά όταν καθημερινά κάνουμε απλά, ήσυχα, και σταθερά βήματα προς τον Χριστό. Και Χριστός σημαίνει, επιλέγω στην ζωή μου, με όποιο κόστος, να παραμείνω Άνθρωπος, αποφασίζω να κοιτώ την ομορφιά ακόμη κι εκεί που δεν φαίνεται με την πρώτη ματιά…
Οι άνθρωποι γενικότερα, είμαστε ιδιαιτέρως κοινωνικά όντα που έχουν ανάγκη από θετικές σχέσεις. Επομένως, μπορούμε εύκολα να κατανοήσουμε τα κίνητρα που έχουμε για να διατηρούμε καλές σχέσεις με τους άλλους ανθρώπους.
Στην πραγματικότητα, δεν θα υπήρχε καμία πιθανότητα ύπαρξης της κοινωνίας μας, αν ιστορικά οι άνθρωποι δε συνεργάζονταν και δεν τα πήγαιναν καλά μεταξύ τους σε ένα μεγάλο βαθμό.
Ωστόσο, πολύ συχνά οι άνθρωποι βλάπτουν εσκεμμένα ο ένας τον άλλον. Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Γιατί οι άνθρωποι θέλουν κάποιες φορές να πληγώσουν και να βλάψουν τους άλλους;
Δεκαετίες ερευνών αποδεικνύουν ότι πίσω από τη δημοφιλή πεποίθηση πως οι άνθρωποι γίνονται κακοί όταν θέλουν να αισθανθούν καλύτερα για τον εαυτό τους, κρύβεται μία μεγάλη αλήθεια.
1. Η Θετική Ιδιαιτερότητα
Η θεωρία της «κοινωνικής ταυτότητας», υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι έχουν μια βασική ψυχολογική ανάγκη για «θετική ιδιαιτερότητα». Με άλλα λόγια, οι άνθρωποι έχουν μία θετικά προσδιορισμένη ανάγκη να αισθάνονται μοναδικοί σε σχέση με τους γύρω τους. Καθώς από τη φύση τους, έχουν την τάση να σχηματίζουν ομάδες, αυτή η ανάγκη για θετική διάκριση, επεκτείνεται και στις ομάδες που ανήκουν.
Δηλαδή, τείνουν να βλέπουν πιο ευνοϊκά τις ομάδες που ανήκουν, παρά τις ομάδες που δεν ανήκουν. Και ως εκ τούτου, έχουν την τάση να βλέπουν λιγότερο θετικά τους ανθρώπους που δεν αποτελούν μέρος μίας ομάδας σε σχέση με αυτούς που ανήκουν κάπου.
Επίσης, αυτό είναι ιδιαίτερα πιθανό να συμβεί, όταν υπάρχει ανταγωνισμός μεταξύ των ομάδων ή όταν οι άνθρωποι αισθάνονται ότι η ταυτότητα της ομάδας τους δοκιμάζεται ή αμφισβητείται. Μελέτες που έχουν πραγματοποιηθεί για τη εξέταση αυτής της πεποίθησης, διαπιστώνουν ότι οι άνθρωποι γενικότερα εμφανίζουν ενδείξεις ευνοιοκρατίας για την ομάδα τους και επιπλέον, ενισχύεται θετικά η αυτοεκτίμηση τους και το αίσθημα της θετικότητας προς την ομάδας τους, όταν διαγράφονται άλλα μέλη από την ομάδα και θεωρούνται ως «παρείσακτα».
2. Οι Μειονεκτικές Συγκρίσεις
Η θεωρία της «κοινωνικής σύγκρισης», υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι από τη φύση τους κάνουν συγκρίσεις με άλλους ανθρώπους και ότι αυτές οι συγκρίσεις μπορούν συχνά να μας κάνουν να αισθανόμαστε χειρότερα ή καλύτερα για τους εαυτούς μας. Καθώς, σε γενικές γραμμές προτιμάμε να αισθανόμαστε καλά, είμαστε επιρρεπείς στο να κάνουμε συγκρίσεις που θα μας επιτρέψουν να δούμε μειονεκτικά άλλους ανθρώπους.
Επιπλέον, η έρευνα που βασίζεται σε αυτή τη θεωρία, υποστηρίζει επίσης την ιδέα ότι οι άνθρωποι είναι πιο αρνητικοί απέναντι στους άλλους όταν νιώθουν ότι τους έχουν προσβάλει ή τους έχουν υποτιμήσει και ότι έτσι μπορούν να αισθάνονται καλύτερα για τον εαυτό τους και να βοηθηθούν στην αποκατάσταση της αυτοεκτίμησης τους.
Ένα παράδειγμα αυτού, μπορεί να δοθεί σε μια μελέτη, κατά την οποία όταν είπαν στους συμμετέχοντες ότι δεν ήταν ελκυστικοί, χρησιμοποιώντας πλαστή ανατροφοδότηση, βαθμολόγησαν τους άλλους, όχι μόνο ως λιγότερο ελκυστικούς, αλλά και ως λιγότερο έξυπνους και ευγενικούς σε σύγκριση με την ανατροφοδότηση ότι ήταν ελκυστικοί. Συνοψίζοντας, όταν οι συμμετέχοντες ένιωθαν προσβεβλημένοι, ήταν πιθανότερο να υποβιβάσουν τους άλλους.
3. Η Κλασική Προβολή
Ο Freud υποστήριξε δεκαετίες πριν, ότι οι άνθρωποι ένιωθαν καλά με τον εαυτό τους και τα ελαττώματά τους, όταν πίστευαν ότι και άλλα άτομα είχαν τα ίδια αρνητικά χαρακτηριστικά με αυτούς. Βασικά, αν υποθέσουμε ότι αισθάνεστε ανέντιμοι, τότε είναι πιο πιθανό να βλέπετε τους άλλους ανθρώπους ως επίσης ανέντιμους και αυτό σας κάνει κατά μία έννοια, να αισθάνεστε πιο έντιμοι από αυτούς.
Υπάρχουν διάφορες μελέτες που υποστηρίζουν αυτή την ιδέα. Σε μια μελέτη, όταν είπαν σε κάποιους συμμετέχοντες ότι είχαν υψηλά επίπεδα εσωτερικού θυμού, πίστευαν ότι και τα άλλα άτομα εξέφραζαν θυμό και με αυτό τον τρόπο, ένιωθαν ότι δεν είχαν ιδιαίτερο θυμό μέσα τους.
4. Η Απειλή του «Εγώ»
Οι ψυχολόγοι έχουν ανακαλύψει ότι όταν απειλείται η αυτοεκτίμησή μας, εκδηλώνουμε αρκετή επιθετικότητα. Με άλλα λόγια, σε γενικές γραμμές, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία αν οι άνθρωποι αισθάνονται καλά ή άσχημα για τον εαυτό τους. Αυτό που έχει σημασία, είναι ότι εκείνη τη στιγμή που επιτίθενται, αισθάνονται χειρότερα για τον εαυτό τους από ό,τι συνήθως.
Αυτό το πεδίο έρευνας, έχει διαπιστώσει ότι η απειλούμενη αυτοεκτίμηση συνδέεται με ένα ευρύ φάσμα αυξημένων επιθετικών συμπεριφορών. Για παράδειγμα, όταν οι άνθρωποι νιώσουν προσβεβλημένοι, σε αντίθεση με το να λαμβάνουν εκτίμηση, είναι αρκετά πιθανό να κάνουν προσβλητικά σχόλια σε κάποιο άλλο άτομο.
Συμπέρασμα
Είτε αφορά στην προώθηση των ομάδων μας είτε των εαυτών μας, έχουμε την τάση να είμαστε πιο επιθετικοί, όταν η αυτοεκτίμηση μας αμφισβητείται και όταν δεν νιώθουμε ιδιαίτερα θετικά συναισθήματα για τους εαυτούς μας.
Όταν απειλείται η αυτοεκτίμησή μας, τότε είναι πιθανό να συγκρίνουμε τους εαυτούς μας με ανθρώπους που νομίζουμε ότι είναι σε χειρότερη θέση από εμάς, ώστε να βλέπουμε ότι έχουν περισσότερα αρνητικά χαρακτηριστικά από εμάς, προκειμένου να υποβαθμίσουμε τα άτομα που δεν είναι μέλη των ομάδων μας, καθώς και για να εκφράσουμε πιο άμεση επιθετικότητα προς τους ανθρώπους γενικότερα.
Η προσβολή, η υποτίμηση ή η επίκριση άλλων ανθρώπων μπορεί να δείξει πολλά περισσότερα για το πώς αισθάνεστε εσείς για τον εαυτό σας, παρά για το χαρακτήρα του άλλου προσώπου. Η ανασφάλεια για τους ίδιους μας τους εαυτούς μας, ευθύνεται σε ένα μεγάλο βαθμό για την αποτύπωση της σκληρότητας που υπάρχει σήμερα στην κοινωνία.
”Μια μέρα έπιασε ένα κοράκι και του έβαψε κόκκινα τα φτερά, πράσινο το στήθος και μπλε την ουρά. Όταν φάνηκε πάνω απ’ το καλύβι μας ένα κοπάδι από κοράκια, ο Lekh άφησε ελεύθερο το χρωματισμένο πουλί. Μόλις όμως αυτό ενώθηκε με το κοπάδι, άρχισε μια απελπισμένη μάχη. Το κοράκι που ξεχώριζε, δέχθηκε επίθεση απ’ όλες τις πλευρές.
Κι άρχισαν να πέφτουν στα πόδια μας μαύρα, κόκκινα, πράσινα, μπλε φτερά. Τα κοράκια πετούσαν μανιασμένα στον ουρανό. Και ξαφνικά το χρωματισμένο κοράκι γκρεμίστηκε στο φρεσκο-οργωμένο χώμα”.
Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το βιβλίο ”Το Χρωματισμένο Πουλί”, του Jerzy Kosinski, και παρατίθεται από τον Αμερικανό ψυχίατρο και ψυχαναλυτή Thomas Szasz, στη ” Βιομηχανία της Τρέλας”.
Το Χρωματισμένο Πουλί είναι το σύμβολο του Άλλου, και αναφέρεται από τον Szasz για να περιγράψει την αιτιολογία του καταναγκασμού, της απομόνωσης και του στιγματισμού που υφίστανται τα άτομα με ψυχιατρική εμπειρία.
Η αιτιολογία αυτή εντοπίζεται στη θεωρία του αποδιοπομπαίου τράγου, σύμφωνα με την οποία η κοινωνία, σε κάθε χρονική περίοδο, προκείμενου να αντιμετωπίσει τα ανθρώπινα δεινά, εναποθέτει την αιτία της ύπαρξής τους σε κάποιον αποδιοπομπαίο τράγο, όπως ήταν, για παράδειγμα, οι μάγισσες του Μεσαίωνα.
Αναλυτικότερα, οι πρωτόγονοι άνθρωποι μεταβίβαζαν τις ενοχές και τα βάσανά τους σε ανθρώπους ή ζώα, τοποθετώντας τους με αυτόν τον τρόπο στο ρόλο του αποδιοπομπαίου τράγου, και στη συνέχεια έθιμό τους ήταν η τελετουργική εξόντωσή τους. Ο Szasz παραθέτει ένα γνωστό σχετικό παράδειγμα, το εβραικό έθιμο της τελετής Yom Kippur, κατά το οποίο ένας πραγματικός τράγος επωμιζόταν τις αμαρτίες του προηγούμενου χρόνου, του λαού του Ισραήλ, και τις μετέφερε έξω από την κοινότητα. Ανάλογα παραδείγματα παρατηρούνται και στην αρχαία Ελλάδα, στη φυλή Caffres της Ν. Αφρικής και στην Αραβία.
Σκοπός αυτών των τελετών ήταν η εκδίωξη του κακού και η ενίσχυση του καλού και, επομένως, η ενίσχυση της ίδιας της ζωής. Ο Szasz υποστηρίζει πως οι τελετές αυτές κληρονομήθηκαν και στο παρόν, μόνο που τώρα το καλό είναι η ψυχική υγεία και το κακό η ψυχική ασθένεια, και η αντιμετώπιση της τελευταίας γίνεται με τον εγκλεισμό και τον εξευτελισμό των ατόμων που φέρουν τα χαρακτηριστικά της.
Όταν ο κοινωνικός άνθρωπος ορίζει τον Άλλο ως κακό και τον απορρίπτει, ο ίδιος νιώθει ενάρετος.
Εδώ ακριβώς παρατηρεί ο Szasz τη λειτουργία του αποδιοπομπαίου τράγου, δηλαδή το να επιβεβαιώσει η πλειοψηφία τον εαυτό της ως καλή. Επιπλέον, ο Sartre παρατηρεί άλλη μία λειτουργία. Το ”φυσιολογικό” άτομο, αφού γνωρίζει ότι το κακό είναι ο εκάστοτε αποδιοπομπαίος τράγος της κοινωνίας, δε χρειάζεται να αναλάβει την ευθύνη της προσωπικής αναζήτησης του καλού και του κακού και να μοχθήσει για την επίλυση του εν λόγω προβλήματος.
Μία επιπλέον λειτουργία που εξυπηρετεί η δίωξη των ατόμων με ψυχιατρική εμπειρία είναι, κατά τον Szasz, η εξασφάλιση της κοινωνικής συνοχής. Αναλυτικότερα, οι κοινωνίες βασίζονται στις κοινές αξίες, πρακτικές και τρόπους σκέψης, και, για το λόγο αυτό, η διαφορετικότητα συνιστά απειλή. Για τον Szasz, η ψυχική ασθένεια δεν είναι χαρακτηριστικό του ατόμου, αλλά αποτέλεσμα των κοινωνιών, που θέτουν κανόνες και, επομένως, κάποιοι τους υπακούουν και χαρακτηρίζονται ως ”φυσιολογικοί”, ενώ άλλοι όχι και θεωρούνται ”ψυχικά ασθενείς”. Έτσι, η επιλογή της ελευθερίας από τον άνθρωπο, έχει ως τίμημα την αντιμετώπιση των προσπαθειών υποδούλωσής του από την κοινωνία, καθώς και τη συνεχή αντιπαράθεση με τις απόψεις της πλειοψηφίας.
Συμπερασματικά, όπως γίνεται φανερό από το απόσπασμα στη αρχή του κειμένου, όταν ο Άλλος είναι διαφορετικός, ο κοινωνικός άνθρωπος τον διώκει.
Αντίθετα, όταν ο Άλλος είναι ίδιος με την ομάδα, ο άνθρωπος επεμβαίνει για να τον κάνει διαφορετικό και να μπορεί στη συνέχεια να τον διώκει. Η αρχή του αποδιοπομπαίου τράγου αποδεικνύει πως, μπορεί ο άνθρωπος να έχει εγκαταλείψει τον φυσικό καννιβαλισμό του, γεγονός σημαντικό για την ηθική του ανάπτυξη, όμως δεν έχει εγκαταλείψει τον υπαρξιακό του καννιβαλισμό. Το τελευταίο αποτελεί, κατά τον Szasz, τη μεγαλύτερη ηθική πρόκληση του σύγχρονου ανθρώπου.
Ανεξάρτητα από την αιτιολογία που δίνει κανείς στην ψυχική ασθένεια, είτε ως πραγματική οντότητα, είτε ως κοινωνική κατασκευή, η πρόταση του Szasz για την εγκατάλειψη του υπαρξιακού καννιβαλισμού και την αποδοχή της διαφορετικότητας φαντάζει ελκυστική. Ίσως η πρότασή του να ανήκει στη σφαίρα του ιδεατού, αδύνατη να πραγματοποιηθεί λόγω της ίδιας της υπόστασης της κοινωνίας. Ίσως, από την άλλη, να είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται η κοινωνία, έτσι ώστε τα εκάστοτε χρωματισμένα πουλιά να μπορούν να επιδιώκουν την ελευθερία χωρίς να διώκονται.
Ο Marios Begzos εντυπωσιασμένος στην τοποθεσία Μήλος Σαρακηνικο.
ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΉ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
ΚΑΙ ΘΕΊΑ ΔΙΚΗ: «έστι δίκης οφθαλμός, ος τα πάνθ’ ορά».
Ο Γιόζεφ Μένγκελε, ναζί γιατρός στα κρεματόρια («Άγγελος του Θανάτου»), διέφυγε σε Αργεντινή και Βραζιλία, ποτέ δεν ανακαλύφθηκε από τους διώκτες του και πέθανε 67 ετών μέσα σε κόλαση αγωνίας και παράνοιας.
«Πώς είναι η ζωή κάποιου που έστειλε 400.000 ανθρώπους στον θάνατο και που πραγματοποίησε φρικτά πειράματα σε παιδια;»
«Είμαστε γεμάτοι από Μένγκελε. Τι είναι ένας «Μένγκελε»? Κάποιος που ολισθαίνει εξαιρετικά εύκολα στο κακό, που αδιαφορεί ολοκληρωτικά για την ζωή των άλλων…Αλλά η διάπραξη τέτοιων εγκλημάτων είναι πια μέρος της ανθρώπινης ιστορίας»
«Νομίζαμε ότι ο Μένγκελε ήταν υπερφυσικά κακός, ο ίδιος ο διάβολος. Δυστυχώς όμως ήταν σαν εμάς»
«Ή ζωή του όμως μπορεί να διαβαστεί και σαν μια βιβλική ιστορία. Διέφυγε, έζησε καλά στην αρχή αισθανόμενος ότι είναι υπεράνθρωπος και ανέβηκε ψηλά, μέχρι που άρχισε να παρανοεί…Υπάρχει κάτι σαν συμπαντική δικαιοσύνη»
«Τα αγαθά του δυτικού πολιτισμού δεν τον εμπόδισαν να σκοτώσει … Ο Μένγκελε είναι η ενσάρκωση των αυτοκτονικών τάσεων της Ευρώπης στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα, του ζήλου της για καταστροφή»
«Ο Μένγκελε ήταν η προσωποποίηση της αδιαφορίας για ζωή, της απουσίας ενσυναίσθησης, της ενόρμησης θανάτου»
Συνέντευξή του ΟΛΙΒΙΈ ΓΚΕΖ, συγγραφέα της μυθιστορίας Ή ΕΞΑΦΆΝΙΣΗ ΤΟΥ ΓΙΌΖΕΦ ΜΕΝΓΚΕΛΕ (εκδ. Κριτική 2018) στα ΝΕΑ 25.05.2018.
Ο άγιος “κλέφτης”
Σε κάποιο κοινόβιο ετοιμάζονταν να τελειώσουν τη θεία Λειτουργία, και καθώς οι διάκονοι μπήκαν στο ιερό να φορέσουν τα άμφιά τους βρήκαν ότι έλειπε ένα. Ερεύνησαν πολύ και επειδή δεν το βρήκαν, το ανέφεραν στον αββά. Αυτός τους λέει: “Ερευνήστε πάλι”. Καθώς λοιπόν δεν βρέθηκε, ο αββάς θύμωσε για το άτοπο αυτό πράγμα και λέει: “Ζούμε μαζί με ληστές. Μα τον Θεό, δεν θα γίνει η Λειτουργία ούτε θα φάμε τίποτε μέχρι να βρεθεί ο ληστής”.
Την ώρα που ο αββάς μαζί με τους διακόνους πήγε να ερευνήσει στα κελιά των αδελφών και αυτοί περίμεναν στην Εκκλησία, εκείνος που το έκλεψε λέει στον διπλανό του που ήταν ευλαβής: “ Αλίμονό μου, τι με περιμένει τώρα”. Του λέει εκείνος: “Γιατί;” Του αποκρίνεται: “Εγώ έκλεψα το άμφιο και βρίσκεται στο κελί μου κάτω σ’ ένα σκεύος”. Του λέει ο άλλος: “Μη στενοχωριέσαι καθόλου, μόνο πήγαινε και βάλε το στο κελί μου”. Πάει αυτός και βάζει το σκεύος στο κελί του αδελφού.Όταν έφτασαν ψάχνοντας ο αββάς και οι διάκονοι στο κελί με το σκεύος του αδελφού, άπλωσε το χέρι του ένας διάκονος, τράβηξε το άμφιο και έβαλε τις φωνές: “Ο τάδε ο ευλαβής βρέθηκε κλέφτης”.
Πηγαίνουν αμέσως στην Εκκλησία, τον πιάνουν, του δίνουν πολλά χτυπήματα και σέρνοντάς τον τον πετούν έξω από το κοινόβιο. Εκείνος τους παρακαλούσε: “Αφήστε με να μετανοήσω και δεν θα το ξανακάνω”. Αυτοί όμως τον έδιωξαν λέγοντας: “Δεν μπορούμε να έχουμε έναν κλέφτη ανάμεσά μας”.Επιστρέφουν κατόπιν στην Εκκλησία για την τέλεση της θ. Λειτουργίας. Και όταν ο διάκονος πήγε να σύρει το παραπέτασμα, αυτό δεν προχωρούσε. Κοίταξαν προσεκτικά μήπως κάτι το εμποδίζει και δεν βρήκαν τίποτε. Τότε ο αββάς σκέφτηκε καλύτερα και είπε: “Μήπως επειδή διώξαμε τον αδελφό μας συνέβη αυτό”. Πηγαίνετε να τον φέρεται και θα μάθουμε”. Όταν ήρθε ο αδελφός, έσυραν το παραπέτασμα και αμέσως μετακινήθηκε.
Να, αυτό είναι να θυσιάζει κανείς τον εαυτό του για χάρη του πλησίον. Αν δεν φτάσουμε σε αυτό το μέτρο, τουλάχιστον ας μην καταλαλούμε σε βάρος του πλησίον, μήτε να τον κατακρίνουμε, για να μην αποξενωθούμε από τη χαρά που πρόκειται να απολαύσουν οι άγιοι.
( Άγνωστες σελίδες του ΓΕΡΟΝΤΙΚΟΥ)
Γέροντα, πού οφείλεται η γκρίνια και πώς μπορείς να την αποφύγεις;
Γέροντα, πού οφείλεται η γκρίνια και πώς μπορείς να την αποφύγεις;
– Στην κακομοιριά οφείλεται και με την δοξολογία την κάνει κανείς πέρα. Η γκρίνια γεννά γκρίνια και η δοξολογία γεννά δοξολογία. Όταν δεν γκρινιάζει κανείς για μια δυσκολία που τον βρίσκει , αλλά δοξάζει τον Θεό, τότε σκάζει ο διάβολος και πάει σε άλλον που γκρινιάζει , για να του τα φέρει όλα ανάποδα. Γιατί, όσο γκρινιάζει κανείς, τόσο ρημάζει.
Ο χρήστης Η ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ – ENVIRONMENT.GR είναι με την Faina Aksionova.
«Αρνούμαι μέχρι θανάτου να αγαπήσω αυτόν τον κόσμο, όπου υπάρχουν παιδιά που βασανίζονται».
Αλμπέρ Καμύ
Όσο η φτώχεια, η βία και η εκμετάλλευση των παιδιών ανθούν τόσο θα εξακολουθούν να υπάρχουν παιδιά λουλούδια που δεν μπορούν ν’ ανθίσουν.
Σήμερα 12 Ιουνίου είναι η Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παιδικής Εργασίας
Καμάρι, Σαντορίνη.
Πώς 
γίνεται άραγε να υπάρχει παντού τόση βία αφού όλοι την καταδικάζουν «απερίφραστα»; Ποιοι την ασκούν αφού όλοι είναι εναντίον της; Πώς γίνεται επίσης να υπάρχει τόση βία αλλά και τόση γενικολογία γύρω απ’ αυτήν; Ζώρζ Λαμπικά
χρηστος παπαδοπουλος από τη μιά πλευρά έχουμε άσκηση βίας..και απο την άλλη αγώνα ζωής
ΔΗΛΗΤΗΡΙΩΔΗΣ ΔΙΑΠΑΙΔΑΓΩΓΗΣΗ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΒΙΑ
Ήταν το 1987 όπου η Alice Miller εισήγαγε την έννοια της «δηλητηριώδους διαπαιδαγώγησης» των παιδιών που επισυμβαίνει εντός κακοποιητικών συνθηκών κατά τις οποίες προεξάρχει η βία και ο άκαμπτος αυταρχισμός ενώ ζητιέται από αυτά να συμπιέζουν τις αγωνίες και συγκινήσεις τους. Σε αυτό το μοντέλο, στο όνομα «παιδαγωγικών σκοπών», τα παιδιά δεν έχουν δικαίωμα να παραπονιούνται, αυτά ευθύνονται για το θυμό των άλλων, οι μεγάλοι καθορίζουν με θεϊκό τρόπο τι είναι σωστό και τι λάθος, η ελεύθερη βούλησή των μικρών πρέπει να «τσακίζεται» όσο το δυνατόν πρωιμότερα, ιδού μερικές μόνο από της απαιτήσεις μιας ολόκληρης «ιδεολογίας» αγωγής η οποία συνολικά αποσκοπεί στην καταστολή της ζωτικότητάς τους. Εδώ, μεταξύ πολλών άλλων, μπορεί να σοβεί και η ανεπάρκεια της μαμάς να χωράει τις εντάσεις του παιδιού και να τις διευθετεί οπότε καταλήγει να επιβάλλει μια σιωπή στην εκφραστικότητά του.
Υπό αυτό το καθεστώς, μοιραία το παιδί μπορεί να φιμώνεται ψυχικά, αρνητικοποιώντας τον αυθορμητισμό του. Αποκόπτεται από τις ενορμητικές του πηγές, χάνει τη λιβιδινική του τροφοδοσία, την ατομικότητα και την ιδιαιτερότητά του και συμμορφώνεται υπηρετώντας την υπερπροσαρμογή του στο ομαδικό, στις κοινωνικές νόρμες και αξίες («αγελαίες» ψυχικές κινήσεις), κατακλυζόμενο ταυτόχρονα από εσωτερικές καταιγίδες μίσους, οργής και εντάσεων που στρέφονται σε υποκατάστατα πρόσωπα ή εναντίον του ίδιου του οργανισμού του. Στην πλοκή της ταινίας “Dead’s Poets Society” (1989), o αυτοχειριασμός του χαρισματικού και καλλιτεχνικών προθέσεων εφήβου υπό την ψυχοπίεση δαμόκλειων γονικών επιταγών, συμπυκνώνει τα ερεβώδη νοήματα μιας αυτοκαταστροφικής διαδρομής ζωής (ενόρμηση του θανάτου κατά Freud 1920), ως αποτέλεσμα της αδυναμίας του νέου να εχθρεύεται τον εξωτερικό κόσμο (στροφή εναντίον εαυτού).
Πρόκειται για παιδιά που «θυσιάζονται», στο όνομα μίας «ιδεολογίας» η οποία τους επιβάλλεται «για το καλό τους», και την οποία εσωτερικεύουν με συνέπεια, σε έναν μεθύστερο χρόνο, ως ενήλικες, εύκολα να γίνονται θύματα μίας άλλης ιδεολογίας την οποία άκριτα υπηρετούν, αφοσιώνονται ολοκληρωτικά σ’ αυτήν και, υποταγμένα αλογόκριτα στο «Ιδεώδες» της, φτάνουν-αν τελικά δεν στρέψουν την οργή κατά του ίδιου του οργανισμού τους- να επιτελούν τα στυγερότερα ανοσιουργήματα εναντίον της ανθρωπότητας, ακριβώς όπως οι γονείς τους κάποτε εγκλημάτησαν εις βάρος τους στο όνομα της δικής τους δηλητηριώδους «ιδεολογίας» και ιδανικών. Η προβληματική του ναζισμού, της τρομοκρατίας, η αύξηση κοινωνικών εκτροπών ρατσιστικού και φυλετικού τύπου μας επιδαψιλεύουν με πληθώρα ζοφερών παραδειγμάτων.
Στην περίπτωση του Γ’Ράιχ, και άλλων αυταρχικών ηγετοκεντρικών καθεστώτων σημειώνονται στα μέλη της ανθρώπινης ομάδας φαινόμενα μείωσης των υπερεγωτικών δομών –άμβλυνση της κριτικής σκέψης, της διάκρισης του καλού από το κακό- προς όφελος μιας γιγάντωσης της εξιδανίκευσης. Η κατοχή του ιδεώδους εκχωρείται στον αρχηγό της ομάδας, ο οποίος ακολουθείται τυφλά και στις πλέον σκληρές και παράλογες επιλογές του. Τότε μπορεί να εκτελούνται εντολές για τον αφανισμό των λαών χωρίς αιδώ, διότι δεν υπάρχει συναισθηματική διακίνηση αλλά μόνο εξυπηρέτηση ιδανικών, τοπίο η ωμότητα του οποίου εξυφαίνεται με αριστοτεχνικό τρόπο στην ταινία “The Good Shepard” (2006). Στο εξωτερικό επίπεδο του πρωταγωνιστή όλα λειτουργούν σωστά, στον εσωτερικό τομέα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά, εντός του φαίνεται να μη διακινούνται αισθήματα, ο ιερός σκοπός είναι υπεράνω όλων , ο διχασμός κυριαρχεί, η γυναίκα που αγαπά έχει αποκλειστεί, η σύζυγός του δεν τον ενδιαφέρει. Ο Έντουαρντ έχει δώσει την ψυχή του υπέρ των «προβάτων» (μυστικές υπηρεσίες της CIA) και την έχει χάσει, η φονική επιθυμία επιστρέφει σε πρώτο πλάνο (Εμμανουηλίδης 2007).
Παρομοίως στην εφηβεία, η υπερτροφική εξιδανίκευση που αποτελεί συχνό φαινόμενο μπορεί να οδηγήσει στην καταφυγή σε μικρές ομάδες ομηλίκων. Αυτές οι παρέες είναι ικανές, εν όψει συγκεκριμένων ιδεωδών ή προκαταλήψων, να οδηγηθούν σε βίαιες ενέργειες (ο σκοπός αγιάζει τα μέσα), εκφορτιστικές από τη μια και τονωτικές της ταυτότητας από την άλλη, μιας ταυτότητας όμως όπου υπερισχύει ένας ασταθής ναρκισσικός πληθωρισμός.
Σάββας Μπακιρτζόγλου, Πρόγραμμα «Επέκεινα»-Ψυχαναλυτική Πράξη
Πίνακας: Nine Rolland “Violence de Vie” (Η βία στη ζωή)
http://www.kathimerini.gr/…/ellada/edw-polytexneio-edw-poly…
Χειρότερη και από την υλική καταστροφή των πανεπιστημιακών χώρων, είναι η ασύδοτη ιδεολογικοποίηση και εσωτερικοποίηση της τάσης για βανδαλισμό από ένα πολύ μεγάλο μέρος της νεολαίας μας, που μαζικά θεωρεί αυτονόητη, φυσική και επαναστατική μια τέτοια συμπεριφορά. Είχε απόλυτο δίκιο ο Γιώργος Πρεβελάκης όταν επεσήμανε σε άρθρο του στην «Κ» ότι δυστυχώς, το «φαινόμενο Ελλάδα» παρέμεινε ανερμήνευτο ακόμη και μετά την πλήρη χρεοκοπία της χώρας, την έβδομη κατά σειρά. Δεν τολμήσαμε να κοιτάξουμε τους εαυτούς μας στον καθρέφτη, με αποτέλεσμα να λουζόμαστε στο διηνεκές την κατάντια και τη δυσλειτουργία σε όλα τα επίπεδα. Γιατί, όπως γράφτηκε πρόσφατα εδώ μέσα, η χώρα δεν χρεωκόπησε μόνο από αστοχίες στην οικονομία, χρεωκόπησε επειδή το πολιτικό της προσωπικό πάντοτε υπέκυπτε στις ανορθολογικές επιθυμίες του όχλου αντί να συνδιαλέγεται σοβαρά με τους πολίτες, να τους πείθει και να τους υπηρετεί αντί να τους «εξυπηρετεί». Κατά τα άλλα, όντως οι βάνδαλοι που καταστρέφουν τους πανεπιστημιακούς χώρους και τα απειροελάχιστα όμορφα κτίρια της πόλης, είναι εχθροί του λαού και ως τέτοιοι πρέπει να αντιμετωπίζονται.
ΕΝΔΟΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΒΙΑ
Η ενδοοικογενειακή βία αποτελεί στις μέρες μας ένα σημαντικό κοινωνικό φαινόμενο, παρουσιάζοντας ανησυχητικά ποσοστά με θύματα κυρίως γυναίκες, που αποτελούν το 80%-90 % των θυμάτων της κακοποίησης αλλά και παιδιά.
Η βία στους κόλπους της οικογένειας αποτελεί φαινόμενο διαπολιτισμικό πέρα από κοινωνικές τάξεις. Στην Ελλάδα το ποσοστό αυτό εκτιμάται ότι είναι περίπου 31% ενώ υπάρχει μεγάλο ποσοστό αθέατης ενδοοικογενειακής βίας, μόνο 1/20 περιστατικά καταγγέλλονται.
Η βία δεν έχει χρώμα, μόρφωση, φύλο, θρησκεία. Η ταπείνωση, η απόγνωση και μια καθηµερινότητά γεµάτη από τρόµο είναι αυτό που επικρατεί πίσω από τις κλειστές πόρτες ενός σπιτιού, µε θύµατα-πρωταγωνιστές, µικρά παιδιά.
Σε µια εποχή που η αξιοπρέπεια πλήττεται καθηµερινά εξαιτίας και της οικονοµικής κατάστασης, τα κρούσµατα βίας αυξάνονται και η ενδοοικογενειακή βία αποτελεί πολυσύνθετο και ιδιαίτερα πολύπλοκο κοινωνικό φαινόμενο. Οι επιπτώσεις της είναι αρνητικές και καταστροφικές για όλα τα άτομα ανεξάρτητα με την μορφή βίας την οποία υφίστανται.
Η βία στο εσωτερικό της οικογένειας μπορεί να εκδηλώνεται ως:
• Σωματική βία, που ορίζεται ως η συμπεριφορά κατά την οποία ένα άτομο πληγώνει και προκαλεί φυσικό πόνο εσκεμμένα σε κάποιο άλλο . Ως σωματική βία μπορεί να θεωρηθεί:
το σπρώξιμο, το χαστούκισμα, η κλωτσιά, το δάγκωμα με δύναμη, το ρίξιμο αντικειμένων ενώ βαριά σωματική βλάβη, θεωρείται οτιδήποτε προκαλεί πόνο, τραυματισμό ή και ακρωτηριασμό .
• Ψυχολογική βία ορίζεται ως η επαναλαμβανόμενη λεκτική ταπείνωση. Στην άσκηση ψυχολογικής βίας εμπεριέχεται:
ο επαναλαμβανόμενος έλεγχος, ο περιορισμός στην επικοινωνία του ατόμου με δικά του πρόσωπα, απαγόρευση της πρόσβασης του ατόμου στο οικογενειακό περιβάλλον, στο εισόδημα, στην χρήση περιουσιακών στοιχείων και απειλές.
• Σεξουαλική βία και παρενόχληση θεωρείται η πιο διαδεδομένη μορφής βίας, η οποία ασκείται κυρίως σε βάρος των γυναικών παρά των αντρών. Περιλαμβάνει όλες τις εμπειρίες της ανεπιθύμητης σεξουαλικής παρενόχλησης ή επίθεσης αλλά και απόπειρες βιασμού , που μπορεί να πραγματοποιηθεί μέσα στο σπίτι, στο σχολείο, στο χώρο εργασίας της ή κ.α. . Συνήθως οι σεξουαλικώς κακοποιημένες γυναίκες δεν ανακοινώνουν την κακοποίηση τους στα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας τους ή σε φίλους.
• Παραμέληση, που δύσκολα ορίζεται γιατί σχετίζεται με συμπεριφορές στις σχέσεις του φροντιστή . Χωρίς να υπάρχει σταθερός και ξεκάθαρος ορισμός είναι η συμπεριφορά παραμέλησης, η συμπεριφορά του φροντιστή που δεν μπορεί να ενεργήσει με τρόπο που θεωρεί δεδομένο η κοινωνία και ο οποίος είναι απαραίτητος για τις αναπτυξιακές ανάγκες του παιδιού.
Παραμέληση σε ενδοοικογενειακό επίπεδο, μπορεί να θεωρηθεί η πρόκληση ζημιάς σε ένα παιδί λόγω έλλειψης φροντίδας και εποπτείας ή η αποτυχία στην συναισθηματική επικοινωνία μεταξύ του ενήλικα και του παιδιού.
• Κακοποίηση παιδιών, η πιο συχνή μορφή ενδοοικογενειακής βίας.
Αν και είναι αποδεκτό ότι οι άντρες είναι οι κύριοι δράστες της βίας στις οικογένειες, εντούτοις βρέθηκε ότι τελικά οι γυναίκες είναι εκείνες που συχνότερα κακοποιούν σωματικά τα παιδιά τους, όπως και άλλα άτομα που είναι υπεύθυνα για την φροντίδα τους.
Πάνω από 1 στα 9 παιδιά έχουν βιώσει βία ενώ 1 στα 4 έχει βιώσει τουλάχιστον μία μορφή της . Η παρουσία σωματικής βίας στην παιδική ηλικία έχει μεγάλη πιθανότητα να οδηγήσει σε ενδοοικογενειακή βία στην μετέπειτα ζωή του ατόμου .
• Κακοποίηση γυναικών, είναι η κακοποίηση των γυναικών που συμβαίνει σε όλα τα κοινωνικοοικονομικά στρώματα, σε όλες τις φυλές και σε όλα τα εκπαιδευτικά υποστρώματα από γιατρούς μέχρι οδηγούς φορτηγών. Πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι μεταξύ 10% και 60% των γυναικών έχει χτυπηθεί από το σύντροφο τους ή έχει δεχτεί φυσική επίθεση σε κάποια περίοδο της ζωής τους (Krantzetal.,2005).
• Κακοποίηση ανδρών, αποτελεί πρόκληση για την κοινωνία που οι άντρες είναι οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά «κυρίαρχοι» . Σύμφωνα με τους Randle-Graham(2011) το 7,6% των αντρών (ενώ το 25% των γυναικών) έχουν δηλώσει ότι δέχτηκαν σεξουαλική ή σωματική επίθεση από την σύντροφό τους. Παράλληλα, έχει εντοπιστεί ότι οι γυναίκες είναι πιθανότερο να ασκούν ψυχολογική βία και να έχουν συμπεριφορές ζήλιας ή επίμονης κριτικής.
Αν και φαίνεται ότι το ποσοστό των επιθέσεων των γυναικών είναι μεγαλύτερο εντούτοις δεν προκαλούν τόσους τραυματισμούς όσους οι άντρες. Επίσης, όπως οι γυναίκες έτσι και οι άντρες μπορούν να προκαλέσουν σοβαρές σωματικές βλάβες και αρνητικές ψυχολογικές συνέπειες. Γυναίκες που χτυπούν τους συντρόφους τους αυξάνουν τα ψυχολογικά προβλήματα όχι μόνο των συζύγων τους αλλά και των παιδιών τους (Straus, 2004).
Η ενδοοικογενειακή βία , όποια μορφή και αν έχει, είναι ένα ζήτημα το οποίο δεν περιορίζεται στην οικογένεια στην οποία εκδηλώνεται αλλά σε ολόκληρη την κοινωνία.
Η παρέμβαση είναι αναγκαίο να πραγματοποιείται έγκαιρα. Η αντιμετώπιση των θυμάτων απαιτεί μεγάλη προσοχή, καθώς είναι άτομα που βρίσκονται σε δύσκολη θέση χωρίς ουσιαστικά να ευθύνονται. Βοηθήστε σωστά με τους σωστούς επαγγελματίες, χωρίς να γίνεστε “σωτήρες”.
Η ζωή πολλών παιδιών μένει για πάντα στιγματισμένη από το φόβο, την απελπισία, την ανασφάλεια. Τις περισσότερες φορές δυστυχώς οι ανάγκες των παιδιών μένουν χωρίς απάντηση και αντιμετώπιση.
Τα παιδιά παραμένουν τα σιωπηλά θύματα της βιας και είναι εκείνα που έχουν την μεγαλύτερη ανάγκη φροντίδας και βοήθειας. Απλά χρειάζονται να μην κλείσουν οι πόρτες!
Η ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΒΙΑ
Η βία τελικά είναι ένα πολύ συχνό φαινόμενο, κυρίως στα χρόνια τα δικά μας, τα τόσο περίεργα. Οι άνθρωποι σήμερα αρνούμενοι να χρησιμοποιήσουν την λογικη, χρησιμοποιούν την δύναμη του σώματος. Έτσι λοιπόν όταν κάποιος δεν έχει επιχειρήματα, προκειμένου να υποστηρίξει τη θέση του, τότε χρησιμοποιεί τη βια. Γι΄ αυτό και ο Ηρόδοτος είπε πως: “όπου χρειάζεται η εξυπνάδα, η βία δεν είναι καθόλου χρήσιμη”.
Και η βία είναι διαχρονική και πολυπρόσωπη. Ακούς λοιπόν να ομιλούν για βία σωματική, σεξουαλική, αναίτια, οικονομική , σχολική, λεκτική, ψυχολογικη., κ.ο.κ.
Και τ αποτελέσματα της βίας είναι πάντοτε οδυνηρά. Έτσι επιβεβαιώνεται ο αγιογραφικος λόγος : “όπου υπάρχει ζήλεια και φιλονικη διάθεση, εκεί υπάρχει ακαταστασία και κάθε απαίσιο πράγμα” (Ιακ. 3,16).
Όμως υπάρχει και μια βία διαφορετική….μια βία ευλογημένη. Πρόκειται για την βία επάνω στον άτακτο και πολλές απείθαρχο εαυτό μας. Μια τέτοια βία ευλογεί ο Θεός.
“Η βασιλεία των ουρανών βιάζεται και βιασται αρπαζουσιν αυτήν” (Ματθ.ια’ 12).
Ναι …για να κατακτηθεί η βασιλεία του Θεού, απαιτείται βία στον εαυτό μας. Πρέπει με βιαιότητα να σπάσεις τα δεσμά της αμαρτίας και των παθών….τα δεσμά που σε διατηρούν δέσμιο. Πρέπει να ιδρώσεις, να κουραστείς και ενδεχομένως να ματώσεις, προκειμένου να απολαύσεις τα αιώνια δώρα του Θεού.
Καταδικάζεται η βία απ’ όπου κι αν προέρχεται; – του Νίκου Μπογιόπουλου
Κάποιοι παριστάνουν ότι δεν μπορούν να ξεχωρίσουν το γιαούρτωμα από το ναζιστικό μαχαίρωμα… Παριστάνουν ότι δεν μπορούν να βρουν διαφορές ανάμεσα στο γιουχάρισμα και στην αποδοκιμασία από το λιντζάρισμα, τον τραμπουκισμό και τον αγελαίο φασισμό των ταγμάτων εφόδου… Παριστάνουν ότι δεν μπορούν να δουν τι χωρίζει το πέταγμα της μπογιάς από την εκτόξευση της μπουνιάς και της κλωτσιάς του αλήτικου χουλιγκανισμού που παριστάνει την «πολιτική δράση»…
Στην ουσία: Αναπαράγουν την αθλιότητα των «δυο άκρων». Τσουβαλιάζουν άλογα με πορτοκάλια για να βγάλουν… αλογοπορτόκαλα, όπως έλεγε ο γερο-Σκαρίμπας. Συκοφαντούν λαϊκούς αγώνες βαφτίζοντας «βία» την κοινωνική αντίσταση στην βαρβαρότητα. Αξιοποιούν φρικιαστικές προβοκάτσιες (π.χ Μαρφίν), αλείβουν σαν βούτυρο στο ψωμί της γκαιμπελικής τους προπαγάνδας «ακτιβισμούς» της πλάκας, για να τα συμψηφίσουν με την κτηνωδία.
Και έτσι, με αυτό τον τρόπο, όταν δεν τον υποδέχονται από την κύρια είσοδο, ανοίγουν στον φασισμό την πίσω πόρτα. Όμως, την ίδια ώρα που παριστάνουν τους επικριτές της βίας «από όπου κι αν προέρχεται», συλλαμβάνονται επ’ αυτοφόρω ως φορείς της πιο αποκρουστικής βίας , της ταξικής βίας.
Ας πάρουμε μια γεύση της θεωρητικής – ιδεολογικής τους σαθρότητας που δεν θα μπορούσε παρά να συνοδεύει την πολιτική υποκρισία τους:
***
«Κατεβαίνουνε, και ανάφτει του πολέμου αναλαμπή το τουφέκι ανάβει, αστράφτει, λάμπει, κόφτει το σπαθί./ Γιατί η μάχη εστάθει ολίγη; Λίγα τα αίματα γιατί; Τον εχθρό θωρώ να φύγει και στο κάστρο ν’ ανεβεί./ Ακούω κούφια τα τουφέκια, ακούω σμίξιμο σπαθιών, ακούω ξύλα, ακούω πελέκια, ακούω τρίξιμο δοντιών./ Με τα μάτια τους γυρεύουν όπου είν’ αίματα πηχτά, και μες στα αίματα χορεύουν με βρυχίσματα βραχνά/ Κοίτα χέρια απελπισμένα πώς θερίζουνε ζωές! Χάμου πέφτουνε κομμένα χέρια, πόδια, κεφαλές,/ και παλάσκες και σπαθία με ολοσκόρπιστα μυαλά, και με ολόσχιστα κρανία, σωθικά λαχταριστά./ Παντού φόβος και τρομάρα και φωνές και στεναγμοί παντού κλάψα, παντού αντάρα, και παντού ξεψυχισμοί./ Σαν ποτάμι το αίμα εγίνη και κυλάει στη λαγκαδιά, και το αθώο χόρτο πίνει αίμα αντίς για τη δροσιά./ Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά, και σαν πρώτα ανδρειωμένη, χαίρε, ω χαίρε, Ελευθεριά!».
Αυτό προφανώς και δεν είναι ο «ύμνος στη βία». Είναι αποσπάσματα και στίχοι από τον «Ύμνο εις την Ελευθερίαν». Και προέρχεται δια χειρός Διονυσίου Σολωμού. Οι κύριοι του «καταδικάζετε τη βία απ΄ όπου κι αν προέρχεται;» τι έχουν να πουν; Τον… καταδικάζουν τον Σολωμό; Τον… καταδικάζουν τον ελληνικό εθνικό ύμνο; Το «σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή» το καταδικάζουν;
«Όταν η διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονα του, το να κάμη τότε ο λαός, ή κάθε μέρος του λαού, επανάστασιν, ν’ αρπάξη τα άρματα και να τιμωρηση του τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν απ’ όλα τα δίκαια του και το πλέον απαραίτητον απ’ όλα τα χρέη του. Αν ευρίσκωνται όμως εις τόπον οπού είναι περισσότεροι τύραννοι, οι πλέον ανδρείοι πατριώτες και φιλελεύθεροι πρέπει να πιάσουν τα περάσματα των δρόμων και τα ύψη τωνβουνών, εν όσω ν’ ανταμωθούν πολλοί, να πληθύνη ο αριθμός των, και τότε ν’ αρχίσουν την επιδρομήν κατά των τυράννων (…)»
Αυτό δεν είναι συνταγή κάποιου «κουκουλοφόρου». Είναι απόσπασμα , από το «Νέα Πολιτική Διοίκησις», το επαναστατικό κείμενο του Ρήγα Φεραίου. Οι κύριοι του «καταδικάζετε τη βία απ΄ όπου κι αν προέρχεται;», πώς και δεν τον έχουν… καταδικάσει ακόμα τον Ρήγα;
Όταν ο Κολοκοτρώνης έπαιρνε στο κατόπι τον Δράμαλη στα Δερβενάκια, όσο να ‘ναι μια τόσο δα βία την άσκησε. Των κυρίων του «καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;» πώς και τους ξέφυγε ο Γέρος του Μοριά;
«Σηκωθείτε παιδιά της Πατρίδας/ Η μέρα της δόξας έφθασε/ Ενάντια της τυραννίας μας/ Το ματωμένο λάβαρο υψώθηκε/ Ακούστε τον ήχο στα λιβάδια/ Το ουρλιαχτό αυτών των φοβερών στρατιωτών/ Έρχονται ανάμεσά μας/ Να κόψουν τους λαιμούς των γιων και των συζύγων σας./ Στα όπλα πολίτες/ Σχηματίστε τα τάγματά σας/ Προελάστε, προελάστε/ Αφήστε το μολυσμένο αίμα/ Να ποτίσει τα αυλάκια στα χωράφια μας./ Ιερή αγάπη για την Πατρίδα/ Οδήγησε και στήριξε τα εκδικητικά μας όπλα/ Ελευθερία, λατρευτή Ελευθερία/ Μπες στον αγώνα με τους υπερασπιστές σου/ Κάτω από τις σημαίες μας, άσε τη νίκη/ να σπεύσει σε σένα, ρωμαλέα δύναμη/ Έτσι ώστε στο θάνατο οι εχθροί σου/Να δουν το θρίαμβό σου και τη δόξα μας».
Αυτά τα «αιμοβόρα» λόγια είναι στίχοι από την «Μασσαλιώτιδα», τον εθνικό ύμνο της Γαλλίας. Σε αυτόν τον ύμνο στεκόταν προσοχή ο Ζισκάρ Ντε Στεν όταν παραχωρούσε το αεροπλάνο του για να γυρίσει από το Παρίσι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, το 1974. Οι κύριοι του «καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;» ανάμεσα στον Ζισκάρ και στην Αντουανέτα, διαλέγουν την Αντουανέτα;
Ναι μεν «Η Ελευθερία οδηγεί το Λαό», αλλά με όπλα, με σπαθιά και γιαταγάνια; Τς, τς, τς… Αλήθεια, των κυρίων «καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;», πώς και τους ξέφυγε (και) ο Ντελακρουά;
Αλλά ας θυμηθούμε και κείνο το τραγούδι της Αντίστασης:
«Δε φοβάμαι την κρεμάλα, δε φοβάμαι το σκοινί/Και στο διάβα μου όλοι τρέμουν ράλληδες και γερμανοί/ Ράλληδες, ταγματαλήτες, μπουραντάδες, γερμανοί/ Τα κεφάλια σας θα πέσουν, απ’ τ’ αντάρτικο σπαθί»
Ή και το άλλο «Το τραγούδι του Άρη» που τραγουδιόταν σε όλη την Ελλάδα μετά τη μάχη στο Μικρό Χωριό, το 1942:
«Βαριά στενάζουν τα βουνά/ Κι ο ήλιος σκοτεινιάζει/ Το δόλιο το Μικρό Χωρίο/ Και πάλι ανταριάζει/ Λαμποκοπούν χρυσά σπαθιά/ πέφτουν ντουφέκια ανάρια/ ο Άρης κάνει πόλεμο/ μ’ αντάρτες παλικάρια».
Εδώ οι κύριοι του «καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;» διαπιστώνουν πολύ σοβαρό πρόβλημα; Μάλλον θα ήταν καλύτερα να μην υπήρχε αντάρτικο σπαθί, τότε, ή κι αν υπήρχε, να ήταν πιο «φιλικό» με τους ναζί και τους γερμανοτσολιάδες;
Ανταρτοπούλες του ΕΛΑΣ, μαχήτριες κατά του ναζιστικού ζυγού. Μήπως θα τις πάρει κι αυτές η «μπάλα» των κυρίων «καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;»
Ακούστε αγαπητοί σημαιοφόροι της προπαγανδιστικής πυροβολαρχίας του «καταδικάζω τη βία απ όπου κι αν προέρχεται»: Έχουν περάσει πολλές χιλιάδες χρόνια που ο άνθρωπος ήταν σκλάβος, μετά έγινε δουλοπάροικος και τους τελευταίους αιώνες προλετάριος, δηλαδή μισθωτός σκλάβος, για να μπορούμε πια να αντιληφθούμε τι κρύβεται πίσω από τον δήθεν «πασιφισμό» σας:
Η δική σας «καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται», αποτελεί έναν «κομψό», κατ’ επίφαση «δημοκρατικό», τάχα μου «φιλελεύθερο» και πάντα ραφιναρισμένο τρόπο για να υπονομεύετε το δίκιο του αγώνα των καταπιεσμένων. Πώς; Μα παίρνοντας «ίσες» αποστάσεις τόσο ανάμεσα στο «δίκιο», στις «ελευθερίες» και στο «δικαίωμα» του καταπιεστή να καταπιέζει, όσο και στο δίκιο, στις ελευθερίες και στο δικαίωμα του καταπιεσμένου να αντιδρά. Να αντιστέκεται. Να μην συνθηκολογεί με την καταπίεση και με τον καταπιεστή του.
Το θέμα σας – ας είμαστε ειλικρινείς – δεν είναι η αποκήρυξη της βίας και της κάθε βίας, όπως λέτε. Εκτός αν αποκηρύσσεται και τον κ.Βορίδη και την γνωστή δήλωσή του περί της «νόμιμης κρατικής βίας». Εσείς που «καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται» την «νόμιμη – κατ’ εσάς – κρατική βία» την αποκηρύσσετε;
Πίσω από τον δήθεν «πασιφισμό» σας και από τα διαγγέλματα «κοινωνικής ειρήνης» προς μια κοινωνία που της έχετε βάλει μπουρλότο, στόχος σας είναι να σπιλώσετε τον αγώνα του καταπιεσμένου ενάντια στον τύραννο και τον εκμεταλλευτή του, βαφτίζοντας «βία» την αντίσταση και τη διαμαρτυρία του. Κι αφού τη σπιλώσετε και τη συκοφαντήσετε, μετά σπεύδετε να την αντιπαραβάλλεται με τη βία του εκμεταλλευτή, με τη βία των μνημονίων, με τη βία της φτωχοποίησης, με τη βία των ΜΑΤ, με τη βία των νόμων σας. Αυτή τη βία, βέβαια, δεν την λέτε βία. Την βαφτίζετε «νομιμότητα» και «δημοκρατία».
Φυσικά οι πάντα ευπρεπείς εστέτ του δήθεν ανθρωπισμού, θα συνεχίσουν το ίδιο τροπάρι: «Καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;»… Νομίζουν ότι έτσι θα φέρουν πιο κοντά όχι μόνο το «Τέλος της Ιστορίας», αλλά και το τέλος της φιλοσοφίας. Μεγαλεπήβολος στόχος, αλλά κατά κακή τύχη των διακόνων της ιστορικής αφασίας και της πολιτικής υποκρισίας υπάρχει η πραγματικότητα. Και προς δόξαν της πραγματικότητας, τη βία – ως συστατικό στοιχείο της ύπαρξης των κοινωνιών όπου αντιπαρατίθενται αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα – είτε την καταδικάζεις, είτε δεν την καταδικάζεις, αυτή υπάρχει. Ερήμην των ηθικοπλαστικών κηρυγμάτων και τρις ερήμην της πολιτικής κατεργαριάς.
Καταδικάστε τη βία όσο θέλετε, 24 ώρες το 24ωρο. Όμως:
Για όσο στον κόσμο θα επικρατεί ο νόμος του ισχυρού, γα όσο θα θεωρείται «δημοκρατία» να υπάρχουν οι «από πάνω» και οι «από κάτω», για όσο το δίκιο θα καθορίζεται με βάση την δύναμη και θα υποτάσσεται σε αυτήν, για όσο οι κοινωνίες θα χωρίζονται σε τάξεις όπου οι πεντακοσιομέδιμνοι θα κάνουν κουμάντο πάνω στους ζευγίτες και όλοι μαζί πάνω στους δούλους, το να καταδικάζεις τη βία (ακόμα κι όταν αυτή η καταδίκη είναι ειλικρινής) είναι τόσο μάταιο όσο το να καταδικάζεις το γήρας. Η’ το θάνατο.Όσο κι αν τον καταδικάσεις, αυτός υπάρχει. Και θα υπάρχει μέχρι τη δευτέρα παρουσία (τουλάχιστον…).
Πριν σπεύσουν κάποιοι να πουν ότι όποιος αναγνωρίζει το αναπόφευκτο της ύπαρξης της βίας ταυτόχρονα την «δικαιώνει», απαντάμε: Η αναγνώριση ότι ο θάνατος υπάρχει, μόνο κάποιος παράλογος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι συνιστά εκδήλωση «αγάπης» προς το θάνατο ή δήλωση «δικαίωσης» της ύπαρξής του ή ότι αναιρεί την απέχθεια απέναντί του.
Το ίδιο συμβαίνει και με τη βία. Επομένως το ζητούμενο δεν είναι η ρητορική καταδίκη της βίας – «μαμής» της Ιστορίας κατά Μαρξ. Το ζητούμενο είναι η δίκη, η καταδίκη και ο εξοβελισμός της «μάνας» και του «πατέρα» της βίας και όλων όσοι την γεννούν. Ας πάρουμε για παράδειγμα, το θέμα του πολέμου. Τι πιο βίαιο! Αλλά αν θέλεις να είσαι σοβαρός, το πώς τοποθετείσαι απέναντι στον πόλεμο δεν μπορεί να τελειώνει (ούτε καν να αρχίζει) με την έκφραση της καταδίκης του πολέμου. Γιατί έχει και «παρακάτω». Η μήπως δεν έχει «παρακάτω»; Δεν απαιτείται, δηλαδή, να προσδιοριστεί ο χαρακτήρας του πολέμου; Το «καταδικάζω τον πόλεμο» σε βγάζει, τάχα, από την υποχρέωση να τοποθετηθείς, να πάρεις θέση αν είναι δίκαιος ή άδικος ο πόλεμος, από πλευράς εκείνων που είτε ως αμυνόμενοι, είτε ως επιτιθέμενοι, συμμετέχουν σε αυτόν;
Εκτός αν καταλήξουμε ότι κάθε πόλεμος είναι άδικος και ότι με ένα «καταδικάζω τον πόλεμο» ξεμπερδεύουμε. Αλλά τότε εξίσου «άδικο» με τους Τούρκους το ’21 είχαν και οι επαναστατημένοι Έλληνες. Όμως, αν κάθε πόλεμος είναι «άδικος», και αν η αδικία επιμερίζεται εξίσου σε όλους όσοι συμμετέχουν ή εξαναγκάζονται να συμμετάσχουν σε αυτόν, τότε καλύτερη δικαίωση του «αδικητή» δεν μπορεί να υπάρξει.
Η «Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας» και της Αμερικανικής Επανάστασης, που αναγνώριζε την ισότητα μεταξύ των ανθρώπων και τα αναφαίρετα δικαιώματα του κάθε πολίτη, όπως η ζωή, η ελευθερία και η επιδίωξη της ευτυχίας, κάπως έτσι προέκυψε. Οι κύριοι του «καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;» την καταδικάζουν;
Όταν επομένως μιλάμε για βία, το χρέος μας δεν είναι να αραδιάζουμε επίθετα και προσδιορισμούς για να αποδείξουμε πόσο απεχθής μας είναι, μη και δεν πάρουμε μέρος στο γενικό μεθύσι κάποιας αταξικής, απολίτικης και αντι-ιστορικής «συναδέλφωσης». Υποχρέωση του καθενός – εφόσον σέβεται τον εαυτό του – είναι να προσδιορίζει το χαρακτήρα της βίας.
Και στο σημείο αυτό, αφήνουμε τη «βαριά φιλοσοφία» και ερχόμαστε στην τρέχουσα επικαιρότητα: Υποχρέωση του καθενός, αν μάλιστα είναι αξιοπρεπής (ούτε κομμουνιστής ούτε μη κομμουνιστής, ούτε αριστερός ούτε δεξιός, ούτε προοδευτικός ούτε συντηρητικός, αλλά «απλώς» αξιοπρεπής), είναι να μην επιτρέπει να συκοφαντούνται οι κοινωνικοί αγώνες μέσα από τη χυδαία επιχείρηση να διασυνδεθούν, να παραλληλιστούν ή πολύ περισσότερο να ταυτιστούν με το ναζιστικό έγκλημα. Με το φασιστικό λιντσάρισμα. Με την ατομική τρομοκρατία. Με την παρα-κρατική δράση. Με την προβοκατόρικη, δολοφονική δράση τύπου «Μαρφίν» κοκ.
Δεν υπάρχει πιο ευδιάκριτο σινιάλο επερχόμενης πολιτικής «ανωμαλίας» από τη χυδαιότητα που ισχυρίζεται, άμεσα ή έμμεσα, ότι η λαϊκή αντίσταση αποτελεί τάχα τη «δικαίωση», τη «νομιμοποίηση», τον «τροφοδότη», το «συγκοινωνούν δοχείο» ή ακόμα και τον «γεννήτορα» (!) της τραμπούκικης, της υποκοσμιακής, της ναζιστικής και κάθε μορφής φασιστικής βίας.
Εκείνο που ισχύει είναι το ακριβώς αντίθετο:
Οι μαζικοί, λαϊκοί, κοινωνικοί και πολιτικοί αγώνες, εφόσον είναι τέτοιοι, όχι μόνο δεν αποτελούν την «κατάφαση», αλλά την πιο κατηγορηματική, την πιο εκκωφαντική άρνηση – μέχρι του σημείου της κατάργησή της – της βίας που ασκείται πάνω στον καταπιεσμένο. Η κατάργηση αυτής της βίας, που γεννά όχι μόνο το δικαίωμα αλλά και το καθήκον της αντίστασης απέναντί της, είναι και ο μόνος δρόμος για την αντιμετώπιση της βίας, γενικά, και της διάχυσής της.
Υποχρέωση, τελικά, του καθενός – εφόσον σέβεται τον εαυτό του – δεν είναι να εξαντλείται στην «καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται». Είναι η καταδίκη και η αντίσταση στη βία,αλλά από εκεί που πραγματικά προέρχεται. Είναι η καταδίκη, η αντίσταση και η αποκάλυψη της βίας – και όσων κρύβονται πίσω της – που αναπαράγει, ενισχύει, διευκολύνει και «νομιμοποιεί» την καθεστωτική βιαιότητα.
Μήπως γνωρίζουν οι κύριοι «καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;» από πού παίρνει εντολές αυτό το παλικάρι;
Τα όσα σημειώνουμε παραπάνω μόνο από κάποιον συκοφάντη ή εντελώς ευήθη θα ερμηνεύονταν ως στάση που προσεγγίζει τη βία ως κάτι, τάχα, το επιθυμητό. Εκείνο που λέμε είναι ότι η βία αντιμετωπίζεται υπό το πρίσμα της μόνης ελεύθερης προσέγγισης που μπορεί να υπάρξει. Και η μόνη ελεύθερη προσέγγιση είναι εκείνη που διαθέτει επίγνωση της αναγκαιότητας.
Αν πάλι όλα αυτά δεν ισχύουν, τότε όχι μόνο θα πρέπει να «καταδικάσουμε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται», αλλά θα πρέπει να ζητήσουμε και «συγγνώμη»:
Να ζητήσουμε «συγγνώμη», για παράδειγμα, για λογαριασμό του Άρη και του αντάρτη του ΕΛΑΣ που άσκησαν βία κατά της χιτλερικής χολέρας. «Συγγνώμη» για λογαριασμό του Καραϊσκάκη και του Κολοκοτρώνη. «Συγγνώμη» για λογαριασμό του στρατιώτη του Κόκκινου Στρατού που τσάκισε το κτήνος του ναζισμού στο Ράιχσταγκ. «Συγγνώμη» για λογαριασμό των κολίγων στο Κιλελέρ. Συγγνώμη για λογαριασμό εκείνων που γκρέμισαν τη Βαστίλη και των άλλων που πολέμησαν για την κατάργηση της δουλείας στην Αμερική. «Συγγνώμη» για λογαριασμό και του πιτσιρικά της «Ιντιφάντα» που πετούσε τόσο βίαια τις πέτρες του στα τανκς των Ισραηλινών. «Συγγνώμη» και για την άποψή μας ότι ο λαός μας, οργανωμένα, αποφασιστικά και μαζικά – δηλαδή δημοκρατικά – έχει κάθε δικαίωμα να πάρει την «όψη που με βιά μετράει τη γη» και να αποτινάξει από το σβέρκο του τα μνημόνια και ό,τι γεννάει τα μνημόνια.
«Συγγνώμη»; Δεν θα μπορέσουμε…
Από τη μια η βία του ισραηλινού τανκ. Από την άλλη η βία της πέτρας του Παλαιστίνιου πιτσιρικά. Ερώτηση: «Καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται;». Απάντηση: «Όχι»!
Read more: http://medlabgr.blogspot.com/2015/10/1940-video.html#ixzz4wn18KPyT
Αυτόν τον νεαρό που ονομάζουν τρομοκράτη είναι βέβαιο ότι δεν τρομοκρατεί εμένα.
Είναι βέβαιο ότι τρομοκρατεί μόνο εκείνους που μας τρομοκρατούν, εκείνους που νέμονται την εξουσία, εκείνους που μας απομυζούν, εκείνους που μας αφαιρούν τη ζωή και την ανάσα της ζωής.
Εκείνο τον νεαρό, τον λυπάμαι. Πολύ θλίβομαι και λυπάμαι για τους μύθους στους οποίους πίστεψε, για τον κύκλο της ζωής του που τόσο γρήγορα τον έκλεισε, για το κακό στο οποίο υπέπεσε νομίζοντας πως κάνει το καλό.
Τους τιμωρούς του, τους σιχαίνομαι. Το δόγμα ασφάλειας και ηθικής της άρχουσας τάξης, ανασφάλειας και πλήρους κλυδωνισμού για τους φτωχούς του κόσμου.
Και όσο πιο με το δόγμα ασφάλειας είναι κάποιοι, τόσο πιο μακριά από τη δημοκρατία, τόσο πιο βαθιά μέσα στον ολοκληρωτισμό.
Ολοκληρωτική είναι και η βία της τρομοκρατίας. Δεν είναι ο δρόμος μου και δεν μπορεί να είναι.
Όμως, το παράδειγμα του Καμίλλο Τόρες το πρότεινα για το βιβλίο Θρησκευτικών, ως μια εκδοχή χριστιανών κοινωνικών αγωνιστών. Μια εκδοχή σε συγκεκριμένες συνθήκες. Το έκοψε, κι αυτό και άλλα, μια ‘κριτική επιτροπή’, με δήθεν λόγους…
Αλλά τουλάχιστον έμεινε ο Ντίτριχ Μπονχέφερ στο βιβλίο της πρώτης Λυκείου για να θυμίζει ότι και η επιλογή δολοφονίας του Χίτλερ ήταν μια επιλογή. Μια ηθικά θεμιτή επιλογή.
Για να ξέρουμε ότι δεν θα είμαστε ποτέ με τον φρονηματισμό, και ότι το αίτημα της ελευθερίας έχει και όψεις πολύ οδυνηρές, που δεν ταιριάζουν με τον γλυκερό πολτό με τον οποίο μας ποτίζουν και μας κοιμίζουν.
Φαντάζομαι επίσης ότι και σήμερα θα φυλακιζόταν ο Κολοκοτρώνης ως τρομοκράτης.
Και ναι δεν κάτσουμε ποτέ καλά, οι θεολόγοι, γιατί η δίψα μας για την ελευθερία είναι συνώνυμη της δίψας του Θεού.
Όμως, δεν εκπροσωπώ κανένα. Μιλώ για μένα.
29χρονε, Κωνσταντίνε, κάποιοι θα εύχονται για σένα, στα σκοτεινά μέρη που θα πας…
——————————————-
ΥΓ. Πολύ πιο βαθιά σιχαίνομαι εκείνους τους δήθεν εκδικητές που ξεσπούν στα κρεοπωλεία και τα αυτοκίνητα του κόσμου, στα τρόλεϊ και στα μαγαζιά και στα εικοσάχρονα μπατσάκια…
Όσο για τον Παπαδήμου, είναι πολύ μεγάλος εγκληματίας που καλύπτεται από άλλους ομόλογούς του. Δεν του αξίζει για μένα μήτε σφαίρα μήτε φτύσιμο. Μόνο η παγερή σιωπηλή περιφρόνηση του αξίζει.
δάρας. ΜΕΛΕΤΕΣ – ΑΝΑΛΥΣΕΙΣΙΣΤΟΡΙΚΑ ΑΡΘΡΑΑπρ 6, 2016 Ο Στέλιος Σπανός ή «Καρδάρας» ήταν μια από τις πιο ηρωικές μορφές της Εθνικής Αντίστασης. Ένα παλικάρι που «έπαιρνε την πέτρα και την έστυβε», όπως λένε όσοι τον γνώρισαν. Ήταν το αγαπημένο παιδί της Κοκκινιάς και ο ήρωας της φτωχολογιάς. Ομαδάρχης της ΟΠΛΑ που μπήκε στην ένοπλη δράση από τα 18 του και η σύντομη ζωή του αποτέλεσε θρύλο και όχι μόνο για την Κοκκινιά. Ήταν ένας απ τους ηρωικότερους σαμποτέρ της αντίστασης που ανατίναζε αυτοκίνητα και αποθήκες. Ένας σαλταδόρος της Κατοχής που έκλεβε τρόφιμα απ τους Γερμανούς και τα μοίραζε στον κόσμο που πεινούσε. Πολλοί επιβίωσαν από τα τρόφιμα που τους προμήθευε ο Στέλιος, ο οποίος διακρίθηκε στη μάχη της Κοκκινιάς. Οι Γερμανοί προσπάθησαν πολλές φορές να τον πιάσουν. Απέτυχαν, αλλά έκαναν τη δουλειά τους οι ταγματασφαλίτες. 18 Αυγούστου του 1944, μια μέρα μετά το μπλόκο της Κοκκινιάς του είχαν στήσει ενέδρα σε μια στέρνα στον Άη Γιάννη το Ρέντη. Τον έσυραν στον Άγιο Διονύση στη Δραπετσώνα και τον εκτέλεσαν. Πρώτα όμως τον βασάνισαν φρικτά. Μέχρι και τα γεννητικά όργανα του έκοψαν. Ο Στέλιος ήταν μόλις 18 χρονών και ο Πειραιάς θρήνησε ένα από τα παιδιά του που θυσιάστηκαν στη μάχη κατά των κατακτητών και όσων συνεργάστηκαν μαζί τους. Ο ήρωας που έγινε τραγούδι Ο Μιχάλης Γενιτσάρης έκανε τραγούδι την ιστορία του. Το τραγούδι ακούστηκε για πρώτη φορά στην πλατεία της Κοκκινιάς σε εκδήλωση που έκανε ο ΕΛΑΣ για να τον τιμήσει. Ο ίδιος αναφέρει χαρακτηριστικά: «Μόλις έβαλα μουσική και το ’παιξα λίγες φορές, το μάθανε παντού. Το μάθανε όλοι οι σαμποτέρ, οι αγωνιστές, οι αντάρτες, όλοι. Το μάθανε και ήρθανε και με πήρανε ΕΑΜίτες και αντάρτες, και με πήγανε στην πλατεία στην Κοκκινιά. Πέντε χιλιάδες κόσμος και παραπάνω μαζεύτηκε.
Με βάλανε και το ’παιξα και το τραγούδησα. Πριν αρχίσω, κρατήσαμε ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του ήρωα. Όταν το τραγουδούσα όλος ο κόσμος έκλαιγε». «Πενθοφορεί η Αγιά Σοφιά, Παλιά και Νέα Κοκκινιά, κλάψε κι εσύ τώρα, ντουνιά, πιάσαν τον Στέλιο τα σκυλιά. Τον πιάσαν γερμανόφιλοι και ταγματασφαλίτες τον Στέλιο τον Καρδάρα μας, στο Ρέντη, οι αλήτες. Δεμένο τον επήγανε προς τον Άγιο Διονύση, δέκα ντουφέκια του ‘ριχναν, ώσπου να ξεψυχήσει. Θεέ μου, ας προλάβαινες, να ‘κανες άλλη κρίση, που ‘χε μανούλα κι αδελφές και έπρεπε να ζήσει. Άδικα τον σκοτώσανε, λες κι ήτανε κατάρα, γιατ’ ήταν στην Αντίσταση, τον Στέλιο τον Καρδάρα». Πηγη:http://www.mixanitouxronou.gr
Ένας κυκεώνας από λεπτούς εσωτερικούς καταναγκασμούς μας υποχρεώνουν σε σιωπή και αποδοχή της διάβρωσης μας
Η βία και οι διαταραχές του μεταβολισμού της
Κυριακή, 26 Νοεμβρίου 2017, 13:46
Του π. Αριστομένη Ματσάγγα, ψυχιάτρου
«Η βία φοριέται και απ’ την ανάποδή». Διάλεξα αυτόν τον στίχο του Οδυσσέα Ελύτη (ο ίδιος μιλάει για την φαντασία) και τον τροποποίησα, επειδή πιστεύω ότι συμπυκνώνει την κεντρική ιδέα του κειμένου μου, να δείξω δηλαδή την ένταση με την οποία ασκείται η βία, ειδικά εκεί όπου όλα δείχνουν ότι δεν υφίσταται βία καθόλου.
Ζούμε, όντως, εδώ και είκοσι τουλάχιστον χρόνια, μια εντελώς πρωτόγνωρη μορφή βίας, μιας βίας σχεδόν γαλήνιας, μια ήρεμη καταστροφή, στο επίκεντρο της οποίας τρόμος και πρόοδος συγχωνεύονται. Η βία δεν είναι πια (πλέον) μια τυφλή δύναμη που πλήττει, άμεσα την ακεραιότητα του σώματος ή τις ψευδαισθήσεις ασφάλειας της ζωής, αλλά αδρανοποιείται με θεμιτό τρόπο μέσα σε ένα απέραντο νεκροταφείο καταφάσεων και θετικών συσχετισμών.
α. Για παράδειγμα, η βία δεσπόζει παντού εν είδει εγκαθιδρυμένης απόστασης μεταξύ ανθρώπων, που φέρονται ο ένας στον άλλον σαν σε φορείς λοιμώξεων.
β. Την αναγνωρίζεις στην αξιοθρήνητη ικανότητα των ανθρώπων να δρουν μηχανικά, να πιστεύουν πως το καθετί που κάνουν, αποτελεί «επιλογή».
γ. Να συζητούν λες και απαντούν σε τεστ και
δ. εν γένει να υιοθετούν ένα σύνολο στεγνών και άψυχων συμπεριφορών που είναι αλληλεπιδράσεις κατά το πρότυπο των ηλεκτρονικών συστημάτων.
Η λογική που διέπει αυτή την αναίμακτη βία δεν είναι ποτέ συγκρουσιακή, αλλά αναδύεται από τους πόρους της καθημερινής ρουτίνας, όπως η μόλυνση της ατμόσφαιρας.
Ολόκληρη η μετανεωριτικότητα διαβρώθηκε από αυτή την θανατηφόρα μόλυνση που καλύπτει τα πάντα. Έτσι, ενώ οι άνθρωποι, κρυφά, απεχθάνονται την ψυχρότητα της «επικοινωνίας», τον εξοβελισμό της αγάπης και το τελετουργικό των συνεχών προσποιήσεων ευεξίας και θετικής διάθεσης, επιθυμούν όσο τίποτα άλλο τη συμμετοχή τους σ’ αυτό το τυραννικό καθεστώς, αφού τους εξασφαλίζει την ψευδαίσθηση μιας σωτήριας άμυνας απέναντι στον πόνο και τις θλίψεις.
Βέβαια στην Ανατολή, όπου οι γυναίκες μαστιγώνονται ή εκτελούνται με λιθοβολισμό, ενώ τα παιδιά, όταν δεν πεθαίνουν από την έλλειψη νερού, εκπαιδεύονται στην χρήση όπλων, εντοπίζει κανείς τις παρωχημένες μορφές βίας, τις οποίες η Δύση αρέσκεται να καταγγέλλει σαν σκανδαλώδεις αναχρονισμούς.
Αντίθετα, στη Δύση η βία ξεκινάει από την επίγνωση ότι οι κερδισμένοι (υγιείς) και οι χαμένοι (ψυχικά ασθενείς) ανήκουν σε ριζικά διαφορετικούς κόσμους. Εφόσον το παιχνίδι είναι η ίδια η επιβίωση, η προσχώρηση στο ένα ή στο άλλο στρατόπεδο έχει αμετάκλητο χαρακτήρα και συνοδεύει το άτομο μέχρι την ώρα κάποιου αναπάντεχου θαύματος, αν όχι μέχρι τον τάφο. Για την ηθική της Δύσης, κανένα θέμα δεν είναι περισσότερο φλέγον. Τον κερδισμένο (υγιή) τον προστατεύουν, όχι μόνο ως φορέα ενός έκτακτου προνομίου, αλλά και ως εκπρόσωπο μιας αμιγούς ανθρωπολογικής κατηγορίας. Συμμετρικά σε περίπτωση στραβοπατήματος τον περιμένει η πλήρης και οριστική εξαφάνιση από προσώπου της γης.
Έτσι ο τρόμος που αισθάνονται οι άνθρωποι σ’ αυτό το ζοφερό ανταγωνιστικό περιβάλλον επιστρέφει και κεραυνοβολεί τον χαμένο με την απέχθεια των διπλανών του. Το χαλασμένο κύτταρο αποβάλλεται ακαριαία. Ο σολομώντειος χαρακτήρας του παραπάνω διλήμματος επιβεβαιώνεται με τρόπο σχεδόν επικό από το γεγονός ότι, εδώ, από την ίδια τη δομή του κοινωνικού μοντέλου, ο κερδισμένος είναι πριν απ’ όλα αναγνωρίσιμος, πέραν πάσης αμφιβολίας.
Έτσι εξηγείται, επίσης, αλλά και δικαιολογείται η απάνθρωπη ρατσιστική περιφρόνηση απέναντι στον χαμένο, αφού ο τελευταίος, εξ υποθέσεως, άνευ ελπίδας, δεν μπορεί παρά να χάνει αιωνίως. Με την έννοια αυτή, ο δυτικός κόσμος επέτρεψε στη βία να εγκαταλείψει την βαναυσότητα και να συναιρεθεί με τις εκδοχές εκείνες των καθηκόντων και δικαιωμάτων που υποτίθεται ότι απαρτίζουν, ακριβώς το δημοκρατικό του πρόσωπο.
Χωρίς αντιστάσεις
Η βία είναι τώρα παρούσα σε κάθε επίπεδο κοινωνικής εμπειρίας, σαν ένας κυκεώνας από λεπτούς εσωτερικούς καταναγκασμούς που υποχρεώνουν το άτομο να ανταποκριθεί στις αμέτρητες προκλήσεις ενός απρόσωπου και ασαφούς δέοντος.
Οι αντιρρήσεις, οι αντιδράσεις, οι αντιστάσεις, η επιθετικότητα, όλα αυτά εξορθολογίζονται και ατονούν. Οι θεσμοί υπάρχουν για την εξομάλυνση των «διαθέσεων» μεταπτώσεων της μάζας από τη μία διάθεση στην άλλη, ευελπιστώντας σε μια ήσυχη ροή του κακού γύρω από τις αντιξοότητες.
Τα προβλήματα δεν λύνονται πια, απλώς παρακάμπτονται ή αποσιωπούνται. Η βία, φιλική στον χρήστη, μένει κρυμμένη στην ίδια την ομοιομορφία των φαινομένων, απ’ όπου διοχετεύεται στην κατάθλιψη που μαστίζει την οικουμένη. Έτσι την βρίσκουμε να έχει διαβρώσει πρωτίστως τις πλευρές εκείνες της καθημερινής ζωής που συνθέτουν το ιδανικό πορτρέτο της εκσυγχρονισμένης ευτυχίας.
Για παράδειγμα:
- Στην επαγγελματική σφαίρα η βία λύνει και δένει, μέσω της απαράδεκτης υπόδειξης να είναι κανείς, σε 24ωρη βάση διαθέσιμος και απρόσωπος, πράγμα πολύ χειρότερο από την σκλαβιά, αφού ο σκλάβος εξακολουθούσε ολοφάνερα να είναι άνθρωπος είτε αγανακτισμένος είτε στωικός.
- Στην κοινωνική ζωή, στην κοινότητα και στην ομάδα ο «χαμένος» (ψυχικά ασθενής) χαλασμένο κύτταρο, απόβλητος και αποδιοπομπαίος.
- Στην ασθένεια απόλυτα μοναχικός. Εδώ η βία εισβάλλει και εγκαθίσταται υπό τύπον θανατερής ψυχρότητας σαν ένα πλέγμα αντανακλαστικών που μετατρέπουν τη ζωή σε καθαρή διεκπεραίωση δίχως ίχνος εγκαρδιότητας.
«Αυτά στη γλώσσα τη δική μου. Άλλοι, άλλα σε άλλες. Αλλ’ η αλήθεια μόνο έναντι του θανάτου δίδεται» Οδ. Ελύτης
Κοντολογίς, θέλω να πω ότι αυτή η ντελικάτη και λεπτεπίλεπτη βία, η άδηλη και εν πολλοίς άρρητη, δεν διαμορφώνει ένα φρικώδες ήθος (με την παλιά σημασία της λέξης, έναν χώρο όπου οι άνθρωποι συνάζονται) που οφείλεται στις ραγδαίες κοινωνικές αλλαγές και στη ριζική μεταβολή του ανθρωπολογικού πεδίου, αλλά ταυτόχρονα είναι και μια βίαιη παλινδρόμηση σε πρώιμες αρχαϊκές φάσεις του ψυχισμού, όπου οι αμυντικοί αστερισμοί είναι σύμφυτοι με τη βία.
Πρόκειται για μηχανισμούς που πράγματι είναι «φονικοί». Αναπτύσσονται κυρίως εκτός της πατρικής λειτουργίας που θεσπίζει το νόμο και την τάξη και η οποία ουσιαστικά εγκαινιάζει μια γενεαλογία ηθικής.
Τι καθιστά μια σχέση υγιή και τι όχι; Αυτό που αποτελεί οπωσδήποτε εμπόδιο στη δημιουργία μιας καλής συντροφικής σχέσης είναι η ύπαρξη ψυχολογικής βίας. Κι επειδή η ψυχολογική βία δεν είναι χειροπιαστή, όπως η φυσική, είναι δύσκολο πολλές φορές να τη διακρίνουμε.
Χρειάζεται όμως να αποσαφηνίσουμε τη διαφορά μεταξύ βίας και σύγκρουσης. Στη σύγκρουση ο καθένας αναγνωρίζει τον άλλον ως ισότιμο και διατηρεί την ταυτότητά του, δίχως αυτό να σημαίνει ότι οι συχνές, έντονες κι εξουθενωτικές συγκρούσεις δεν επιβαρύνουν ψυχικά τους συντρόφους. Στη βία, από την άλλη, υπάρχει ασυμμετρία και κυριαρχία του ενός στον άλλον, με τέτοιο τρόπο που ο άλλος θεωρείται αντικείμενο.
Τι είναι όμως η Ψυχολογική Βία;
Ψυχολογική Βία είναι η συμπεριφορά που αποσκοπεί στην περιφρόνηση του άλλου, με στόχο την αποδυνάμωση και υποταγή του, τον έλεγχο και τη διατήρηση της εξουσίας. Χρειάζεται να τονίσουμε ότι κάθε βία είναι πρώτα ψυχολογική και οι συνέπειές της είναι σοβαρότερες, ακόμη κι από τη φυσική βία. Από την άλλη δε νοείται φυσική βία χωρίς την ψυχολογική.
Τα χαρακτηριστικά της Ψυχολογικής Βίας είναι συνήθως τα εξής:
- Ο Έλεγχος στη ζωή του άλλου, με την έννοια της κακόβουλης κυριαρχίας κι εξουσίας επάνω του.
- Η Απομόνωση από την οικογένεια, τους φίλους, την εργασία, την κοινωνική ζωή. Η απομόνωση είναι αποτέλεσμα της ψυχολογικής κακοποίησης, αλλά κι ένας τρόπος διατήρησης της εξουσίας και του ελέγχου, καθώς το απομονωμένο άτομο θα αναζητήσει δυσκολότερα υποστήριξη.
- Η Παθολογική ζήλια, η οποία αποτελεί ένα ακόμη είδος ελέγχου. Εκδηλώνεται με τη μορφή συνεχούς καχυποψίας, αστήρικτης απόδοσης προθέσεων και τάσης για ολοκληρωτική κατοχή.
- Η Υποτίμηση για τις διανοητικές ικανότητες, τη συμπεριφορά, την εμφάνιση, τη σεξουαλικότητα, την πατρική οικογένεια, το γονεϊκό ρόλο κ.λπ. Μέσω της περιφρονητικής στάσης και των προσβολών, επιδιώκεται να θιγεί η αυτοεκτίμηση του άλλου.
- Οι Ταπεινώσεις του άλλου και η παντελής έλλειψη σεβασμού προς το πρόσωπό του. Πολλές φορές οι ταπεινώσεις είναι σεξουαλικού περιεχομένου – συχνότερα από τον άντρα προς τη γυναίκα – και προκαλούν ντροπή, η οποία εμποδίζει το άτομο να μιλήσει για αυτές και να αναζητήσει στήριξη.
- Οι Πράξεις εκφοβισμού, π.χ. εκτόνωση σε αντικείμενα, επικίνδυνη οδήγηση με μεγάλη ταχύτητα – ως επίδειξη δύναμης ή άσκηση έμμεσης βίας.
- Οι Απειλές για άσκηση σωματικής βίας ή για θέματα που είναι σημαντικά ή ευαίσθητα για τον άλλον.
- Η Αδιαφορία στο αίτημα για τρυφερότητα κι η εκδήλωση απόρριψης ή περιφρόνησης.
- Η Άρνηση της άμεσης επικοινωνίας. Σε αυτή την περίπτωση το άτομο που ασκεί βία αρνείται το διάλογο, αποφεύγει να απαντήσει σε άμεσες ερωτήσεις και καταφεύγει σε υπονοούμενα, πικρόχολους υπαινιγμούς, ψέματα ή διπλά μηνύματα που μπερδεύουν τον άλλον.
Άλλες μορφές ψυχολογικής βίας
Η Οικονομική πίεση, που παίρνει τη μορφή συστηματικού ελέγχου όλων των εσόδων κι εξόδων, είτε όταν ο ένας σύντροφος εξαρτάται οικονομικά από τον άλλον, είτε όταν είναι αυτάρκης, είτε όταν έχει μεγαλύτερο εισόδημα.
Το Stalking, που είναι η άσκηση πίεσης στη φάση του χωρισμού, όπως ο έλεγχος των κινήσεων, η συχνή παρακολούθηση στο δρόμο, έξω από το σπίτι ή τη δουλειά, η τηλεφωνική παρενόχληση, κ.λπ.
Η ψυχολογική βία κορυφώνεται στη φάση του χωρισμού. Τα διαζύγια, σε αυτή την περίπτωση είναι βίαια, με πολύ χρονοβόρες διαδικασίες, και στόχο την αποδυνάμωση του άλλου.
Στην αρχή ο πιο «αδύναμος» υπακούει για να ευχαριστήσει τον άλλον ή να αποφύγει τη σύγκρουση, την οποία συνήθως δεν αντέχει. Στην προσπάθειά του να διατηρήσει τη σχέση, μπορεί να εκθέτει περαιτέρω τις αδυναμίες του, τις οποίες ο «δυνατός» χρησιμοποιεί εναντίον του, καθιστώντας τον υπεύθυνο για ό,τι συμβαίνει.
Συχνά είναι αδύνατο να προβλέψει τι θα προκαλέσει την έκρηξη του συντρόφου του και βρίσκεται σε μια διαρκή επιφυλακή, η οποία του προκαλεί μεγάλο στρες και φόβο.
Προκειμένου να μη χάσει το σύντροφό του ή τη σχέση συμμορφώνεται, χάνει την ικανότητά του να αμυνθεί και την κριτική του σκέψη. Οι αντιστάσεις του μειώνονται, σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορεί πια να αντιδράσει και καταλήγει να είναι αντικείμενο.
Οπωσδήποτε στόχος είναι ο κάθε σύντροφος να δει τα δικά του θέματα – για ποιους λόγους δηλαδή ο «δυνατότερος» έχει ανάγκη να ελέγχει υπερβολικά και να κακομεταχειρίζεται το σύντροφό του και για ποιους λόγους ο πιο «αδύναμος» επιτρέπει στο σύντροφό του την άσκηση ψυχολογικής βίας και τελικά θυματοποιείται.
Η έκθεση σε συνθήκες ψυχολογικής βίας προκαλούν συνήθως έντονα συμπτώματα στρες, άγχους, φόβου και ντροπής που μπορούν να οδηγήσουν ακόμη και σε σοβαρή μορφή κατάθλιψης. Το άτομο που υφίσταται τη βία είναι πιθανό να έχει βιώσει και στην οικογένειά του αντίστοιχες τραυματικές καταστάσεις ή για κάποιους λόγους να μην έχει σαφή αίσθηση της αξίας του και των ορίων που χρειάζεται να θέσει στους άλλους.
Από την άλλη, το άτομο που ασκεί βία έχει συνήθως στοιχεία ναρκισσιστικά κι έλλειψη ενσυναίσθησης ή κι αντίστοιχα η βίαιη συμπεριφορά αποτελεί έναν οικείο τρόπο αλληλεπίδρασης, εξαιτίας οικογενειακών βιωμάτων.
Επειδή όμως η ανθρώπινη φύση δεν είναι πάντα τόσο ξεκάθαρα διαχωρισμένη, δεν είναι σπάνιο ο ίδιος άνθρωπος να λειτουργεί και ως «θύτης» και ως «θύμα», στην ίδια σχέση, παίρνοντας ακραίες θέσεις, ανάλογα με την περίσταση. Οι άνθρωποι αυτοί είναι πιθανό να προσέλθουν για θεραπεία.
Ο σύντροφος που λειτουργεί αποκλειστικά ως «θύτης» σπάνια θα απευθυνθεί σε κάποιον ψυχολόγο ή επαγγελματία ψυχικής υγείας, προκειμένου να αναζητήσει τους λόγους της συμπεριφοράς του, και τελικά να την αλλάξει. Κι αν προσέλθει για θεραπεία, συνήθως το αρχικό του αίτημα θα είναι άλλο κι όχι η βίαιη στάση του.
Έτσι το άτομο που υφίσταται βία χρειάζεται να ενδυναμωθεί, προκειμένου να βγει από τη θέση του θύματος.
Αυτό δεν είναι εύκολο πολλές φορές, καθώς ενδέχεται να βρίσκεται για πολύ καιρό σε αυτή τη θέση και να έχει υποστεί ισχυρό πλήγμα στην αυτοεκτίμησή του.
Όπως και να έχει, είναι σημαντικό να αναγνωρίσει ότι βρίσκεται σε αυτήν την κατάσταση και – λαμβάνοντας βοήθεια – να αλλάξει τη θέση στην οποία έχει περιέλθει. Είναι μια προσπάθεια που είναι σημαντικό να κάνουν και οι δύο σύντροφοι, αν επιθυμούν να διατηρήσουν τη σχέση ή να σχετιστούν υγιώς. Καθώς όμως οι επιπτώσεις είναι σοβαρότερες για αυτόν που υφίσταται τη βία, χρειάζεται να λάβει εκείνος την πρωτοβουλία να μπει σε μια διαδικασία ψυχοθεραπείας, προκειμένου να σταματήσει να δέχεται κακοποίηση και να ζήσει απαλλαγμένος από τη βία.
Ανάρτηση για την επέτειο της δολοφονίας του Πατρινού καθηγητή Νίκου Τεμπονέρα έκανε στο προφίλ του στο facebook ο Περιφερειάρχης Στερεάς Ελλάδας Κώστας Μπακογιάννης. Ο κ. Μπακογιάννης ανέφερε ότι τα άκρα μας κρατούν ομήρους στο σκοτάδι και οδηγούν σε εγκλήματα. “Όχι άλλη μαυρίλα, όχι άλλο μίσος”. καταλήγει.
Αναλυτικά:
“Τα άκρα μας κρατάνε ομήρους στο σκοτάδι. Οδήγησαν και συνεχίζουν να οδηγούν μόνο σε αναξιοπρέπεια, ήττες και εγκλήματα. Και αυτά τα εγκλήματα πρέπει να θυμόμαστε. Σαν σήμερα, το 1991, δολοφονήθηκε ο Νίκος Τεμπονέρας. Κέρδισαν το μίσος και ο παραλογισμός. Έχασαν οι δικοί του άνθρωποι, η οικογένεια, οι φίλοι, οι μαθητές του και μαζί τους ηττηθήκαμε όλοι. Όχι άλλη μαυρίλα, όχι άλλο μίσος”.
“Και εμείς πήγαμε σε κηδείες” – Καυστική ανάρτηση του Διονύση Τεμπονέρα για τον Κώστα Μπακογιάννη
