Πολλοί είναι αυτοί που ισχυρίζονται ότι καθένας αντιλαμβάνεται διαφορετικά έναν πίνακα ζωγραφικής. Πολλοί είναι επίσης και αυτοί που συνδέουν την ψυχολογική κατάσταση του θεατή με την επίδραση του πίνακα στον ψυχικό κόσμο του. Άλλοι πάλι, ενδιαφέρονται και για το ιστορικό πλαίσιο που συνοδεύει τον εκάστοτε πίνακα. Τι θα σκεφτόσασταν όμως αν σας έλεγαν ότι πολλοί πίνακες συνδέονται με περίεργες ιστορίες, θρύλους και ανεξήγητα γεγονότα;
Ζερικό, Τ. Η Σχεδία της Μέδουσας, 1819, Λούβρο, Παρίσι, Γαλλία.
Ο πίνακας αυτός, ορόσημο του γαλλικού ρομαντισμού απεικονίζει τους πεινασμένους εναπομείναντες της φρεγάτας Μέδουσα.
Ο θρύλος λέει, ότι λόγω του μεγάλου αριθμού κρατουμένων στη Γαλλία ήταν συνήθης η πρακτική να επιβιβάζονται δια της βίας σε φρεγάτες από το λιμάνι της Μασσαλίας και να αφήνονται να διαπλεύσουν τη Μεσόγειο μέχρι τα αφρικανικά παράλια. Μία τέτοια φρεγάτα ήταν και η Μέδουσα. Όταν βυθίστηκε, οι ελάχιστοι εναπομείναντες επιζώντες βρήκαν καταφύγιο σε μια σχεδία και περιπλανιόντουσαν για εβδομάδες. Εξαιτίας της πείνας σημειώθηκαν και κρούσματα κανιβαλισμού. Στη μνήμη των θανόντων, και εις ανάμνησή τους, κάποια στιχάκια άρχισαν να ψιθυρίζονται και να σιγοτραγουδιούνται. «Ήταν ένα μικρό καράβι…..που ήταν αταξίδευτο….και σε πεντ’ έξι εβδομάδες σωθήκαν όλες οι τροφές….και τότε ρίξανε τον κλήρο να δούνε ποιος θα φαγωθεί»
Τα χρόνια πέρασαν, η Μέδουσα και η ιστορία της ξεχάστηκαν αλλά το τραγουδάκι παραμένει ακόμα να τραγουδιέται στα μικρά παιδιά στις χαρές, στα παιχνίδια, στα γέλια τους. Πολλές φορές και ως τραγούδι αγκαλιάς, ίσως και νανουρίσματος. Χωρίς να γνωρίζουν τη φοβερή ιστορία που είναι κρυμμένη πίσω από τα λόγια του. Από τραγούδι θλίψης έγινε τραγούδι παιδικό και η αθωότητα σιγοτραγουδάει «κι ο κλήρος πέφτει στον γενναίο…..». Ο πίνακας είναι εκεί. Στο Λούβρο. Μπορεί η φοβερή του ιστορία να είναι αληθινή… Μπορεί και όχι…. Ο θρύλος λέει….