Δεμέναγα Μ., Μάθε παιδί μου γράμματα

«ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΑ»

Η ταινία «Μάθε παιδί μου γράμματα» γυρίστηκε το 1981. Είναι μια ειλικρινής ταινία, που δεν παραλείπει να αναφέρει τις κακουχίες που είχαν υποστεί οι κάτοικοι κατά την περίοδο της Κατοχής, αλλά και τις διαφορές τους κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, σε όλους τους τομείς.

Οι κύριες διαφορές των κατοίκων εκείνη την εποχή ήταν πολιτικού και οικονομικού περιεχομένου. Η φτώχεια “θέριζε” κυρίως τις επαρχιακές πόλεις, έτσι, για να τα βγάλουν πέρα οι οικογένειες, έπαιρναν τα παιδιά από το σχολείο για πολλές ημέρες προκειμένου να βοηθήσουν κι εκείνα στην χειρωνακτική εργασία, με αποτέλεσμα να χάνουν τη χρονιά τους και να μένουν πίσω στις σπουδές τους.
Οι μορφωμένοι της εποχής από την άλλη, παρότρυναν τα παιδιά τους να μιλούν με σαφήνεια και επέμεναν ιδιαίτερα στο θέμα της μόρφωσης, καθώς αποκαλούσαν την δημοτική γλώσσα “χυδαία”. Η έκπληξη αλλά και απογοήτευσή τους ήταν βεβαίως μεγάλη, όταν το εκπαιδευτικό σύστημα γνωστοποίησε την απόφασή του να τροποποιήσει την καθαρεύουσα σε δημοτική. Παρόλα αυτά, ακόμα και οι νέοι που είχαν την ευχέρεια να σπουδάσουν στο εξωτερικό, όταν επέστρεψαν στην
Αθήνα, δεν μπορούσαν να βρουν δουλειά.

Την περίοδο της κατοχής, όσοι επιθυμούσαν να σπουδάσουν τα παιδιά τους, είτε τα έστελναν στο εξωτερικό, είτε τα έστελναν στην Αθήνα. Στην ταινία αναφέρεται πως πολλοί γονείς πήγαιναν κι εκείνοι στην Αθήνα για να είναι μαζί με τα παιδιά τους, παρά τους κινδύνους που υπήρχαν. Επίσης, όσοι μαθητές είχαν συγγένεια με “αριστερούς” και επαναστάτες που αντιστέκονταν στο τότε καθεστώς, αδυνατούσαν να φοιτήσουν σε οποιοδήποτε σχολείο, καθώς η αστυνομία τους έδιωχνε με τη βία. Οι Γερμανοί προφανώς πίστευαν πως «Μόνον δια της παιδείας δύναται να αναγεννηθεί το έθνος», έτσι προκειμένου να εμποδίσουν τους αγώνες που έκαναν οι εκπαιδευτικοί, εκτελούσαν μαθητές και καθηγητές με σκοπό να συκοφαντήσουν τον αγώνα της εκπαίδευσης, έτσι ώστε όσοι επιθυμούσαν να σπουδάσουν να εγκατέλειπαν δια παντός την ιδέα.

Έπειτα από αυτά τα γεγονότα, δυστυχώς απέμειναν ελάχιστοι μαθητές στα σχολεία της επαρχίας, γι’αυτό και οι εκπαιδευτικοί ανησυχούσαν υπέρ του δέοντος. Η ανησυχία τους όμως δεν αφορούσε τα προσωπικά τους συμφέροντα, αλλά του έθνους. Υπήρχαν τάξεις που αποτελούνταν από μόνο έναν μαθητή. Υπήρχε μεγάλος φόβος λοιπόν, μήπως πάψουν όλοι οι νέοι να ενδιαφέρονται για την μόρφωση.

Γι’αυτόν τον λόγο, οι γονείς πίεζαν ιδιαίτερα τα παιδιά τους για το θέμα της εκπαίδευσης. Οι καταστάσεις όμως τότε και τώρα περί αυτού του θέματος, δεν είναι και τόσο διαφορετικές. Όλοι οι νέοι ανησυχούσαν για το μέλλον τους αφενός καθώς ήταν τόσο αβέβαιο, αφετέρου όμως, απηυδούσαν με τους γονείς τους που επέμεναν τόσο πολύ σ’αυτό το θέμα. Οι νέοι όμως τότε, είχαν το ένστικτο του πατριωτισμού μέσα τους, πιο ανεπτυγμένο από κάθε άλλο, καθώς δεν δίστασαν να αντισταθούν στη λογοκρισία που επέβαλε η κυβέρνηση, η αστυνομία αλλά και το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα. Υπήρξαν όμως και κάποιοι καθηγητές που σκέφτηκαν ορθώς και αρνήθηκαν να υπακούσουν στις εντολές της αστυνομίας και του εκπαιδευτικού συστήματος, που προσπαθούσαν να αλλάξουν τις ιδέες των νέων και να τους κάνουν “σωστούς πατριώτες”.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *