Πολύ γρήγορα, οι κινηματογραφικές αίθουσες, σαν χώροι με δυνατότητα φιλοξενίας μεγάλου αριθμού ατόμων, ξεπέρασαν γρήγορα τα όρια του “ναού” της έβδομης τέχνης και απόχτησαν μια ευρύτερη κοινωνική χρήση. Στην επαρχία ή τις γειτονιές των μεγάλων πόλεων μετατρέπονταν συχνά σε θέατρα για να δεχτούν τα μπουλούκια ή απλά σαν χώροι υποδοχής κάθε είδους κοινωνικής εκδήλωσης με ή χωρίς καλλιτεχνικό θέαμα. Εκεί όμως που διέπρεψαν, ειδικά οι κινηματογράφοι των αστικών κέντρων, ήταν στον τομέα της πάλης των τάξεων. Μόνιμοι πελάτες των κινηματογράφων τα εργατικά συνδικάτα που τους χρησιμοποιούσαν για γενικές συνελεύσεις ή απεργιακές συγκεντρώσεις μια και δεν διέθεταν τα ίδια μεγάλες αίθουσες. Οι κινηματογράφοι ήταν οι χώροι που μαζεύονταν και οι πρόσφυγες για τις ιδιαίτερες εκδηλώσεις διαμαρτυρίας τους (πολύ συχνές την περίοδο του μεσοπολέμου), οι κομμουνιστές, αλλά και οι φασίστες. Έτσι βλέπουμε κινηματογράφος στο κέντρο της Αθήνας να μετατρέπεται σε εκλογικό κέντρο, και την περίοδο του εμφυλίου σε φυλακή. Στις δεκαετίες που ακολουθούν την κρίσιμη δεκαετία των πολέμων (1940-1950) τα κτήρια των κινηματογραφικών αιθουσών βρίσκουν τον πραγματικό χαρακτήρα τους και ψυχαγωγούν, αλλά και ενημερώνουν το κοινό που προσέρχεται βρίσκοντας στο θέαμα αληθινή διέξοδο.
- Ο ρατσισμός στον κινηματογράφο
- Κινηματογράφος: η αρχική ιδέα
- Κινηματογράφος: ιστορία και εξέλιξη
- Κινηματογράφος: πορεία και εξέλιξη στην Ελλάδα
- «Στα παλιά τα Σινεμά»
- Οι κινηματογράφοι στις λαϊκές συνοικίες
- Η εκπαίδευση στον ελληνικό κινηματογράφο
- Κινηματογραφικές αίθουσες
- Κινηματογράφος, η μεταπολεμική εξέλιξη
- Τίτλοι ελληνικών ταινιών
- Ελληνικός κινηματογράφος, τίτλοι ταινιών
