Βρεθήκαμε για άλλη μια φορά μαζί με τους/τις καταρτιζόμενους/νες του ΠΔΙΕΚ Νίκαιας στον φιλόξενο χώρο του Μύρτιλλου,  μιας καφετέριας η οποία λειτουργεί ως cafe – πολυχώρος Λόγου/Τέχνης, και αποτελεί μια καινοτόμο αυτοδύναμη εργασιακή και εκπαιδευτική μονάδα, όπου όλοι οι εργαζόμενοί της είναι συνυπεύθυνοι για τη βιωσιμότητά της (το 90% των εργαζομένων στο Myrtillo ανήκει στις ευάλωτες ομάδες – άτομα με αναπηρίες). Είχαμε επίσης την ευκαιρία καταρτιζόμενοι και εκπαιδευτές στο πλαίσιο της εξωστρέφειας να ανταλλάξουμε ενδιαφέρουσες απόψεις και να διευρύνουμε την σχέση μας. Παράλληλα, συμμετείχαμε στο υπέροχο  εκπαιδευτικό πρόγραμμα με εκπαιδευτή – επιμελητή του προγράμματος τον Δρ. Στέλιο Πελασγό, (Ιστορητής, Δρ. Παιδαγωγικής, Συγγραφέας) ο οποίος ξεκίνησε την αναβίωση της τέχνης της προφορικής λογοτεχνίας και αφήγησης στην Ελλάδα. 

Ο κος Πελασγός με αφετηρία την έκθεση ζωγραφικής ενός ανάπηρου ζωγράφου η οποία εκτίθεται σε μόνιμη βάση στο Μύρτιλλλο και αποτυπώνει με το χρώμα και την γραμμή το βίωμα της αναπηρίας, μας έδωσε την ευκαιρία να περιηγηθούμε ανά ομάδες στην έκθεση, να “αφουγκραστούμε” τα εσωτερικά νοήματα του κάθε πίνακα και στο τέλος να αφηγηθούμε στην ολομέλεια τα συναισθήματα που μας προκάλεσε ο κάθε πίνακας, να συζητήσουμε θέματα που σχετίζονται με την αναπηρία και να καταγράψουμε σε φύλλα εργασίας τους τίτλους που θα θέλαμε να βάζαμε σε κάθε πίνακα.  

Τέλος, ο κος Πελασγός μας ενημέρωσε για τα προβλήματα κοινωνικής αποδοχής, ενσωμάτωσης καθώς και την έλλειψη ουσιαστικής εργασιακής απασχόλησης, που αντιμετωπίζουν τα άτομα με αναπηρίες, εστιάζοντας στην ανάγκη της εξάλειψης των προκαταλήψεων και των στερεοτύπων απέναντι στα άτομα με αναπηρίες και τον ουσιαστικό διάλογο που πρέπει να ανοίξει για την πλήρη κοινωνική τους ένταξη.

Σχολική διαμεσολάβηση ενεεγυλ Πειραιά

Απόσπασμα από την παρουσίαση των μαθητών/τριών για την σχολική διαμεσολάβηση

Σε συνέχεια του θεωρητικού μαθήματος συναδέλφου σε σχέση με την έννοια, τις αντιλήψεις των μαθητών, καθώς και τα στερεότυπα που κυριαρχούν, για τα άτομα με οποιοδήποτε είδος αναπηρίας, αναπτύξαμε το θέμα μέσα από βιωματικές δράσεις….τα παιδιά μπήκαν στην θέση ενός ατόμου με οπτική και κινητική αναπηρία (ανέφεραν ότι είχαν συγγενείς με τους συγκεκριμένους τύπους αναπηρίας). Προσπάθησαν να μπουν με ενσυναίσθηση στην θέση τους, και πως μπορεί να αισθάνετε ένα άτομο με αναπηρία. Στο τέλος μοιραστήκαμε συναισθήματα, αλλά και τρόπους με τους οποίους θα μπορούσαμε όλοι μας να βοηθήσουμε στην πλήρη κοινωνική ενσωμάτωση  των ατόμων με αναπηρία.

Λήψη αρχείου

 

Μέσα από την τέχνη, την αλληλεπίδραση και το βιωματικό παιχνίδι, είχαν οι μαθητές μας την ευκαιρία να βιώσουν και να κατανοήσουν τις έννοιες της έμφυλης βίας, της κακοποίησης, των έμφυλων στερεοτύπων ως προς τους ρόλους, καθώς και τις παγίδες που κρύβονται παραμένοντας σε κακοποιητικές σχέσεις.  Κατανόησαν επίσης τους λόγους για τους οποίους κάποιοι συνάνθρωποί μας εγκλωβίζονται σε κακοποιητικές καταστάσεις….

Για άλλη μια φορά το κέντρο συμβουλευτικής γυναικών μας άνοιξε την πόρτα του και μας υποδέχτηκε με ζεστασιά. Όπως πάντα, με προθυμία και υπομονή, οι ειδικοί του κέντρου συζήτησαν μαζί με τους μαθητές του ενεεγυλ Πειραιά για θέματα βίας, έμφυλων στερεοτύπων, κοινωνικών ρόλων και κακοποίησης. Συζητήθηκαν και απαντήθηκαν όλοι οι προβληματισμοί και οι απορίες που είχαν οι μαθητές μας.

Η εκπαιδευτική μας επίσκεψη έκλεισε με πολύ όμορφα συναισθήματα τα οποία αναδύθηκαν μέσα από τις δημοκρατικές και πολιτισμένες συζητήσεις που κάναμε στο κέντρο, όπου ακόμα και οι διαφωνίες των μαθητών μας, εκφράστηκαν σε ένα πλαίσιο πλήρους αποδοχής και σεβασμού!!!

 

Λήψη αρχείου

Το συγκεκριμένο παραμύθι απευθύνεται σε παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας. Το παραμύθι εμπεριέχει αναφορές σε επίκαιρα θέματα: οικολογία – κλιματική αλλαγή, διαπολιτισμικότητα,  μεταναστευτικό, –  θέματα τα οποία θα μπορούσαν να γίνουν αφετηρία για ευαισθητοποίηση, προβληματισμό και δράσεις στο πλαίσιο της διαθεματικής προσέγγισης.

Λήψη αρχείου

Ιδέες για το πως θα μπορούσε να δουλευτεί το παραμύθι…..

1) Συναισθηματικά: Πως ένιωθε το λιονταράκι στο δάσος που ζούσε? Πως ένιωσε όταν άλλαξε δάσος και πήγε από τη ζούγκλα στο βουνό? Θυμάστε τα συναισθήματα που είχε? Έχετε νιώσει ποτέ έτσι? Πότε είχατε βιώσει και εσείς αντίστοιχα συναισθήματα? Έχετε κάνει κάποια αλλαγή (σχολείο, σπίτι, χώρα) που έχετε αισθανθεί έτσι?

2) Διαπολιτισμικά: Πιστεύεται ότι υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι αναγκάζονται να αφήσουν τις πατρίδες τους και να πάνε σε άλλες χώρες? Γιατί πιστεύετε ότι το κάνουν? Θέλουν να φύγουν? Πως θα νιώθουν άραγε παιδιά που έρχονται από άλλες χώρες και δεν μιλάνε την ίδια γλώσσα? Λέτε να τρομάζουν που ακούνε άλλες γλώσσες όπως ό Λόντι τρόμαζε που οι βρυχηθμοί των άλλων λιονταριών ήταν τόσο διαφορετικοί?

3) Οικολογικά: Γιατί τα ζώα έπρεπε να φύγουν από το δάσος? Τι συμβαίνει όταν δεν προσέχουμε το περιβάλλον. Τι σημαίνει οικολογική καταστροφή? Πως επηρεάζει το περιβάλλον?

4) Παιδαγωγικά: Τι θα μπορούσαν τα άλλα λιονταράκια να κάνουν ώστε ο Λόντι να νιώσει καλύτερα? Τι θα πρέπει να κάνουμε εάν ένας συμμαθητής μας έρθει από άλλο σχολείο, από άλλη χώρα?

5) Ψυχολογικά: Πως θα μπορούσε ο Λόντι να βοηθήσει τον εαυτό του? Μήπως μας βοηθάει όταν μοιραζόμαστε αυτό που μας συμβαίνει? Μήπως έπρεπε να μιλήσει στους γονείς του, στην δασκάλα του ή σε κάποιον που εμπιστεύεται,πριν η νοσταλγία γίνει θλίψη και η θλίψη θυμός?

Θα χαρώ να μοιραστούμε και άλλες ιδέες στο email:

barbadimoum@yahoo.com

Λήψη αρχείου

1) Ασκήσεις επικέντρωσης στον εαυτό και το συναίσθημα (τεντώματα, αναπνοές, ασκήσεις ενεργοποίηης)

2) Κάνουμε ένα κύκλο και κάθε παιδί μπαίνει στην μέση και κάνει μια κίνηση με το σώμα του. Τα άλλα παιδιά πρέπει να μαντέψουν πως αισθάνεται.

3)Όποιο παιδί θέλει αναφέρει ένα γεγονός που το δυσκόλεψε και πως το αντιμετώπισε.

4) Όλη η ομάδα επαινεί το παιδί για την γενναιότητα τουhttps://blogs.sch.gr/barmpmaria/files/2021/07/Αστέρι-γεναιότητας.pdf

5) Στο τέλος όλη η ομάδα ζωγραφίζει το αστέρι της γενναιότητας του (μπορεί να ζωγραφίσει αν θέλει ένα κατόρθωμά του