Τα ταξίδια με αυτοκίνητο με αρέσουν. Τα τελευταία χρόνια έχω κάνει κάποια από αυτά στην Κεντρική Ευρώπη. Η Ελλάδα είναι πανάκριβη για διακοπές (ειδικά στα νησιά), εξάλλου παλαιότερα έχω πάει σε αρκετά από αυτά, είτε λόγω δουλειάς, είτε απλά για διακοπές, ακόμα και με υπνόσακο. Προσωπικά συνδέω το ελληνικό καλοκαίρι με τις Κυκλάδες κυρίως, αν και έχω ζήσει και στα Δωδεκάνησα αλλά και στη Σάμο.
Φέτος ήταν ένα παράξενο ταξίδι. Όταν αγόρασα το αυτοκίνητο στις αρχές του χρόνου, είπα: φέτος θα πάμε πολύ μακριά. Σκανδιναβία. Ή Ρωσία. Ή Πορτογαλία αφού περάσουμε την βόρειο Ιταλία, την νότιο Γαλλία, την βόρειο (και όχι μόνο) Ισπανία και φτάσουμε στην Πορτογαλία. Και φυσικά επιστροφή από άλλη διαδρομή. Εφόσον πλέον δεν είχα τους περιορισμούς του παλαιού αυτοκινήτου (αν θα μας «βγάλει») ήθελα να κάνω κάποιο πολύ μακρινό ταξίδι που με περιόριζε το παλαιό αυτοκίνητο. Αντί αυτών των προορισμών, πήγαμε στην Πολωνία (ένα κράτος που δεν το είχαμε και σε πολύ εκτίμηση) ούτε εγώ ούτε και ο Ραλφ. Εγώ κυρίως για ιδεολογικούς λόγους (δεν «πάω» τις χώρες της ομάδας του Βίσεγκραντ. Ιστορικά, το να πηγαίνουν μόνο με τους «δυνατούς», η συμπεριφορά τους απέναντι στην Ευρώπη και απέναντι στην πατρίδα μας. Αλλά και την μίζερη κουλτούρα τους. Ανακάλυψαν τον καπιταλισμό και τον θεοποίησαν.). Και ο Ραλφ για τους δικούς του λόγους (Η Πρωσία είναι Γερμανία και όχι Πολωνία, μητέρα καταγωγή από το Ντάντσιχ, τους πήραν όλη την περιουσία, όπως ξεριζώθηκε ο Ελληνισμός από την Μ. Ασία. Φυσικά με πολλές διαφορές από τις δικές μας).
Γιατί λοιπόν Πολωνία; Έπρεπε να πάμε Γερμανία και η Πολωνία ήταν ένας προορισμός που θα μπορούσαμε να ανταπεξέλθουμε οικονομικά. Και κυρίως ο Ραλφ να δει τα μέρη για τα οποία τόσα είχε ακούσει μικρός από την μητέρα του. Συνεπώς για τον Ραλφ το ταξίδι ήταν φορτισμένο έντονα συγκινησιακά.
Ενώ αρχικά δεν είχα την ανυπομονησία των άλλων ταξιδιών, ο αιφνίδιος θάνατος της Γιώτας, της υποδιευθύντριας τους σχολείου μας, εκτόξευσε την διάθεσή μου για φυγή. Για οπουδήποτε! Ακόμα και για Πολωνία.
1η μέρα. Πέμπτη 21 Ιουλίου 2016. Χαλάστρα – Νόβι Σαντ.
Είχαμε ήδη φορτώσει τα πράγματα στο αυτοκίνητο από την προηγούμενη μέρα και αυτό που μας έμενε ήταν να πάρουμε το πρωινό και να φύγουμε.
Το ταξίδι μέχρι το Νόβι Σαντ δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο να απολαύσουμε, μιας και μέχρι το Βελιγράδι έχουμε κάνει αρκετές φορές τη διαδρομή. Αντίθετα είχε κάτι που δεν το περιμέναμε. Το αναπάντεχο ήταν ο εξονυχιστικός έλεγχος στα σύνορα της Σερβίας. Βγάλαμε όλα τα πράγματα έξω, και μας έψαξαν το παραμικρό. Μέχρι και τις μικρές θήκες στα πορτοφόλια μας. Και στα τζάμια του αυτοκινήτου (μην έχουμε κρύψει κάτι). Ο Ραλφ αργότερα παρατήρησε ότι δεν έψαξαν κάτω από το αυτοκίνητο (υπάρχει μια συσκευή με καθρέφτη). Και σωματική έρευνα!!! Τον καθένα χωριστά. Ρώτησα «γιατί εμάς; Δύο κυρίους κάποιας ηλικίας… Ο ένας Διευθυντής Γυμνασίου και ο άλλος Μουσικός Κλασσικής; Μοιάζουμε με απατεώνες;» Η αρχική απάντηση ήταν ότι οι απατεώνες δεν έχουν γραμμένο στο κούτελό τους ότι είναι απατεώνες. Και αφού επέμενα, γιατί δεν μπορούσα να κατανοήσω πως σταμάτησαν εμάς και άλλους με μαντήλες, ή φάτσες που μόνο εμπιστοσύνη δεν δείχνουν τους άφηναν, αργότερα, είχα την «σωστή» απάντηση. «Κοίτα», μου είπαν, «εμείς θέλουμε να μπούμε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η Ευρωπαϊκή ένωση μας λέει ότι δεν κάνουμε καλό έλεγχο. Να! λοιπόν, κάνουμε». Ουσιαστικά πληρώσαμε τα ευρωπαϊκά μας διαβατήρια, και ειδικά επειδή του ενός ήταν γερμανικό. Έτσι εξάλλου εξηγείται και στην επιστροφή τον έλεγχο ενός άλλου φουκαρά γερμανού. «schikanieren» λέει ο Ραλφ. Πράγματι, «καψόνι» λέμε εμείς οι Έλληνες. Εξαγριωμένος ο Ραλφ. «Πρώτη φορά μου γίνεται αυτό. Δεν πρόκειται να περάσω άλλη φορά από τη Σερβία». Παραλίγο πράγματι να μη περνούσε ποτέ, αν δεν την γλύτωνε από το διπλό έμφραγμα που θα του συνέβαινε μετά από δύο βδομάδες στην Κολωνία.
Περνώντας τον Δούναβη…
Ο καιρός ήταν καλός. Ή μάλλον είχε περισσότερη ζέστη από όση άντεχε ο Ραλφ. Φθάσαμε στο Νόβι Σαντ. Τακτοποιηθήκαμε στο ξενοδοχείο και πήραμε ταξί για το κέντρο αφού κάναμε πρώτα συνάλλαγμα για να πληρώσουμε και το ταξί.
Κάτι που με αρέσουν στα ταξίδια είναι τα μικρά πράγματα, ασήμαντα για τους άλλους αλλά ενδιαφέροντα για μας. Ένα δένδρο που δεν το βλέπουμε εδώ, ένας δρόμος με δένδρα που πότε είναι φλαμουριές, πότε καστανιές και πότε κάτι άλλο. Ή ένα παράθυρο που ο ιδιοκτήτης του έβαλε την αγάπη του στολίζοντάς το με λουλούδια.
Εδώ δύο παράθυρα…
Στην παλιά πόλη λοιπόν και έτσι άρχισε η μικρή περιήγηση…
Το Νόβι Σαντ είναι πρωτεύουσα της Βοϊβοντίνα. Στην κεντρική πλατεία δεσπόζουν ο καθεδρικός ναός, το παλιό δημαρχείο και το ξενοδοχείο Vojvodina χτισμένο το 1854.
Η ώρα ήταν τέτοια που λόγω μάλλον ζέστης η πλατεία ήταν άδεια. Πήραμε τον πεζόδρομο Zmaj Jovina και κατευθυνθήκαμε προς τον Δούναβη με τον Ραλφ να αγκομαχά. Απέναντι ήταν το άλλο αξιοθέατο το κάστρο Petrovaradin το οποίο το είδαμε από μακριά.
Το Νόβι Σαντ είναι πρωτεύουσα της Βοϊβοντίνα. Στην κεντρική πλατεία δεσπόζουν ο καθεδρικός ναός, το παλιό δημαρχείο και το ξενοδοχείο Vojvodina χτισμένο το 1854.
Η ώρα ήταν τέτοια που λόγω μάλλον ζέστης η πλατεία ήταν άδεια. Πήραμε τον πεζόδρομο Zmaj Jovina και κατευθυνθήκαμε προς τον Δούναβη με τον Ραλφ να αγκομαχά. Απέναντι ήταν το άλλο αξιοθέατο το κάστρο Petrovaradin το οποίο το είδαμε από μακριά.
Κάτι που μας άρεσε ήταν τα κάθετα δρομάκια στον πεζόδρομο Zmaj Jovina. Το καθένα μπορεί να σου κάνει και μια έκπληξη. Ειδικά τα μικρά μαγαζάκια που μπορείς να βρεις διάφορα αρέσουν στον Ραλφ γιατί στην Γερμανία αυτά έχουν εξαφανιστεί. Όπως του αρέσει και η παλιά αγορά στη Θεσσαλονίκη. Έτσι περιπλανηθήκαμε, εξάλλου είχε και σκιά στις στοές και στα στενά δρομάκια.
Κι αφού κουραστήκαμε και πεινάσαμε καθίσαμε σε μια πλατεϊτσα, αυτές τις «κρυμμένες» που επικοινωνούσαν με τον κεντρικό πεζόδρομο, παραγγείλαμε δύο πλεσκάβιτσες (ουσιαστικά είναι χάμπουργκερ με διάφορες σως, αλλά πραγματικά ήταν νόστιμες – ίσως τις βρήκαμε νόστιμες και λόγω της πείνας μας) και από δύο μεγάλες μπύρες ο καθένας και απολαύσαμε το απόγευμα.
Φυσικά μετά από ένα λίτρο μπίρας αρχίζεις να χαμογελάς. Αν δεν το κάνεις και τότε, τότε πότε θα το κάνεις;
Κάναμε κάποιες βολτούλες, φάγαμε ένα παγωτό, παρατηρήσαμε τον κόσμο, βγάλαμε φωτογραφίες και εμπρός για το ξενοδοχείο…
Είχε αρχίζει να σκοτεινιάζει. Εξουθενωμένοι από το ταξίδι, τη ζέστη και τις μπύρες πέσαμε για ύπνο. Την επομένη είχαμε να διανύσουμε αρκετή απόσταση για την Κρακοβία.
Απ΄έξω ερχόταν οι ήχοι ενός ελληνικού σκυλάδικου. Θα περνούσαν βδομάδες να ξανακούσω ελληνικό τραγούδι… Ποιος ξέρει ποιος το άκουγε!!
2η ημέρα. Παρασκευή 22 Ιουλίου 2016
Νόβι Σαντ – Κρακοβία 700 km
Ξυπνήσαμε φυσικά νωρίς. Περιμέναμε να ρθει η ώρα του πρωινού (7 το πρωί) να πάρουμε τα διαβατήριά μας και να φύγουμε. Κι αν γίνει έλεγχος στην πόλη; Στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ συνήθως κρατάνε τα διαβατήρια κάτι που δεν γίνεται με τις υπόλοιπες χώρες. Επίσης δεσμεύουν τα χρήματα από την κάρτα (φοβούνται μη φύγει ο πελάτης και δεν πληρώσει!). Μάλιστα κάποτε στην Μπούντβα – Μαυροβούνιο έπρεπε να γίνει στο check out έλεγχος πρώτα στα πράγματα του δωματίου (και όχι μόνο για ποτά, γιατί ποτά δεν είχε) αλλά στα μαξιλάρια, σεντόνια, τηλεόραση κ.α. Οι Ρώσοι είπαν κλέβουν τα πάντα. Αχ κακόμοιρος κουμμουνισμός!
Ένα άλλο χαρακτηριστικό είναι γενικά ο άθλιος καφές του πρωινού. Μάλιστα πολλές φορές το δεύτερο φλιτζάνι καφέ θα πρέπει να το πληρώσεις, κάτι που δεν γίνεται ποτέ σε ξενοδοχεία άλλων χωρών.
Είναι ωραίο το αίσθημα της πρωινής αναχώρησης. Είναι κανείς φρέσκος, κάνει δροσιά, ξεκινάς για κάτι καινούργιο. Νέοι τόποι, νέες διαδρομές, νέες εντυπώσεις. Και το άγνωστο, σε ορισμένα πλαίσια, γιατί όσο μεγαλώνουμε δεν βρίσκουμε πλέον τόσες μεγάλες εκπλήξεις!
Στα σύνορα με την Ουγγαρία είχαμε καθυστέρηση «μόνο» μία ώρα. Και πριν τρία χρόνια είχαμε παρόμοια καθυστέρηση. Τα «σύνορα της E»!
Στην Ουγγαρία οδηγούσε ο Ραλφ, στη Σλοβακία εγώ. Βινιέτες και τα δυο κράτη. Απλά πληρώνεις χωρίς να παίρνεις αυτοκόλλητο, και ελέγχουν ηλεκτρονικά. Ουσιαστικά γνωρίζουν που είναι το αυτοκίνητο ανά πάσα στιγμή (αν το θέλουν).
Η Ουγγαρία είναι ένα ισιάδι, η Σλοβακία είναι σε μεγάλο βαθμό ορεινή, ειδικά το βόριο μέρος της. Ο Ραλφ είναι συνηθισμένος από τους αυτοκινητόδρομους της Γερμανίας, εγώ είναι πιο εξοικειωμένος με δρόμους όλο στροφές, ανηφόρες, κατηφόρες, στενούς δρόμους…
Το navigator μας έστειλε μέσα από τη Βουδαπέστη προς μεγάλη ενόχληση του Ραλφ. Κατά τα άλλα, όπως ανέφερα «απολαύσαμε» τη διαδρομή. Η Ουγγαρία, τουλάχιστον κοντά στον αυτοκινητόδρομο είναι μια πολύ περιποιημένη χώρα, όλα σε τάξη. Κουρεμένο το χόρτο, σε τάξη τα αγροκτήματα. Όλα στην εντέλεια. Στη Σλοβενία μπορεί κανείς να δει πύργους, διασχίζει χωριά, δασωμένα βουνά. Είχαμε μποτιλιαρίσματα, δεν είχαμε έλεγχο στα σύνορα Ουγγαρίας – Σλοβακίας, μόνο κάποιους περίεργους αστυνομικούς ή στρατιώτες στα σύνορα Σλοβακίας- Πολωνίας που δεν καταλάβαμε από ποια χώρα ήτανε και δεν μας ενδιέφερε και πολύ (μάλλον Πολωνοί ήταν ), «οδήγα γρήγορα, φύγε». Και μπήκαμε στην Πολωνία.
Πολ
Πολωνία
Η πρώτη εντύπωση της Πολωνίας ήταν ότι (τουλάχιστον κατά μήκος του δρόμου) όλα ήταν χτισμένα. Σπίτια, σπίτια, σπίτια. Κάναμε αρκετή ώρα για να βρούμε ένα μέρος που να μην έχει σπίτια να ουρήσουμε. Και επιτέλους μετά από κανα δύο ώρες Κρακοβία. Ξενοδοχείο. Αρκετά μακριά από το κέντρο αλλά καλό. Τακτοποιηθήκαμε και εμπρός για την πόλη. Χρειαζόμασταν ζλότι. Ρωτήσαμε που την ρεσεψιόν για κανέναν ΑΤΜ. Είχε δίπλα σε ένα εμπορικό κέντρο. Πήγαμε να βγάλουμε χρήματα σε ζλότι, όλο το βδομαδιάτικο που δικαιούμασταν, 400 ευρώ σε ζλότι, και … την πατήσαμε. Δεν διαβάσαμε καλά, βιαστήκαμε, το μέρος ήταν ψιλοέρημο και ψιλοφοβηθήκαμε και τελικά … χάσαμε γύρω στα 45 ευρώ. Η πολωνική τράπεζα μας την έφερε (τελικά όλες οι τράπεζες είναι ίδιες, αν και η πολωνική μάλλον πολύ χειρότερη). Μας χάλασε την διάθεση. Ταξί για Κρακοβία.
Είχαμε επιλέξει να πάμε στη εβραϊκή συνοικία Κάζιμιερτς γιατί είχαμε διαβάζει ότι έχει ενδιαφέρουσα νυχτερινή ζωή. “… παρά τα έντονα σημάδια φθοράς είναι ιδιαίτερα ζωντανή, γοητευτική και με πολύ ωραία ατμόσφαιρα”. Εκ των υστέρων απορώ πως ένα μέρος “στοιχειωμένο” μπορεί να γίνει ένα μέρος διασκέδασης. Οι Εβραίοι της Κρακοβίας οδηγήθηκαν στο γειτονικό Ποντγκόρτσε, και όχι στο Άουσβιτς που το επισκέπτονται όλοι οι τουρίστες. Εμείς πάντως αρνηθήκαμε να πάμε. Έχουμε δει τόσα στην τηλεόραση…
είχε πράγματι κίνηση. Περπατήσαμε λίγο, φάγαμε κάτι λουκάνικα, βρήκαμε επιτέλους κάπου να καθίσουμε, ήπιαμε κανα δυο μπύρες και εμπρός για το ξενοδοχείο. Δεν είχαμε και πολύ διάθεση. Ίσως τα 45 ευρώ, ίσως το “στοιχειωμένο” μέρος, ίσως η κούραση του ταξιδιού… Για ύπνο. Αύριο μια καινούργια μέρα.
Σάββατο 23 Ιουλίου 2016
Κρακοβία
Μετά από ένα πλούσιο πρωινό, πήραμε ταξί για την Κρακοβία. “Στην παλιά πόλη” είπαμε στον ταξιτζή.
Το ιστορικό κέντρο της Κρακοβίας είναι όμορφο, υπερβολικά κουκλίστικο και υπερβολικά τουριστικό. Δεν υπέστη παρά ελάχιστες καταστροφές στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, σε αντίθεση με την Βαρσοβία, και συμπεριλαμβάνεται στη Λίστα Μνημείων της Παγκόσμιας Κληρονομιάς της UNESCO. Εδώ θα συναντήσει κανείς ελάχιστα αυτοκίνητα, αφού είναι σχεδόν πλήρως πεζοδρομημένο και πολύ ευχάριστο για τους επισκέπτες. Στο μέσον βρίσκεται η μεγάλη πλατεία Rynek Glόwny. Σε μικρή απόσταση από την πλατεία, είναι χτισμένο, επί του ομώνυμου λόφου, το κάστρο της Βαβέλ.
Με μια πρώτη ματιά, η Κρακοβία σε γοητεύει. Πεντακάθαρη, όμορφα κτήρια, η τάξη κυριαρχεί παντού.
Σαν παραμύθι θα έλεγε κανείς, όχι όμως πάντα με την θετική έννοια. Όμορφα κτίρια, αλλά ήταν ιδιαίτερα ενοχλητικό παντού να σε σταματούν για να σε προτείνουν κάτι. Να σε πάρουν στην άμαξα, στο τραινάκι, να σου πουλήσουν ταξιδιωτικό οδηγό ή κάτι άλλο. Και συνεχώς να σε ρωτούν αν θέλεις να δώσεις χρήματα για τον Πάπα που θα επισκεφθεί την Κρακοβία. Φρικτό! Αυτή η σύνδεση θρησκείας με το χρήμα! Λες και ο Πάπας είναι ένας πάμφτωχος άνθρωπος. Και περίεργο, εμένα δεν με ενοχλούσαν ποτέ! Θαύμαζα τις απαντήσεις που έδινε κάθε φορά ο Ραλφ. Σχεδόν πάντα διαφορετικές!
Καθίσαμε για ξεκούραση στην πύλη του St. Florians. Διαβάζουμε ότι η πύλη αυτή ήταν μια από τις οκτώ πύλες της Κρακοβίας και από αυτήν άρχιζε ο δρόμος που τελικά έφτανε στον λόφο Wawel. Τον δέκατονέννατο αιώνα κάποιος αρχιτέκτονας-γερουσιαστής πρότεινε να γκρεμιστεί η πύλη γιατί “έκανε ρεύμα” και σήκωνε τις φούστες των γυναικών, πράγμα που ερχόταν σε αντίθεση με τους καλούς τρόπους! Τι τράβηξε (και τραβάει…) η ανθρωπότητα!…
Ημασταν στην αρχή της βασιλικής οδού με την μεγάλη πλατεία. Ήταν ένας διάδρομος που οδηγούσε σε ένα εσωτερικό χώρο με διάφορα καταστήματα. Να πάμε εδώ να δούμε; Πρότεινε ο Ραλφ. Αν και απρόθυμος ακολούθησα. Ηταν μια αποκάλυψη. Το σύγχρονο με το παλιό. Εκεί και η google. Και σύγχρονα και εξαιρετικό design μαγαζιά. Άραγε να το είχε διαβάσει; Όχι μου είπε. Αλλά ο Ραλφ έχει μια αίσθηση που με τίποτα δεν την έχω εγώ. Εξάλλου η γνώσεις του για τους παλιούς ρυθμούς και τις αρχιτεκτονικές δεν είναι τυχαίες.
Ζέστη. Συνήθως, διαβάζουμε από τις ιστορίες ανθρώπων που επισκέφτονται τη Κρακοβία για τις ξαφνικές καταιγίδες. Εμείς πετύχαμε ζέστη. Περισσότερη από ότι θα επιθυμούσε ο Ραλφ που άρχισε να δυσανασχετεί. Τα περιστέρια στην μεγάλη πλατεία δροσίζονταν.
Πήραμε τη βασιλική οδό για τον λόφο Wawel. Αφού πήραμε νερό και παγωτό από ένα σούπερ μάρκετ που κάποιοι τουρίστες μας καθυστέρησαν αρκετά, σε τέτοιο βαθμό που να εκνευρίσουν τον Ραλφ, καθίσαμε να ξεκουραστούμε. Στη συνέχεια μάλλον δύσθυμοι αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τον λόφο. Δεν ήταν μεγάλη απόσταση, αλλά για τον Ραλφ μάλλον ήταν τεράστια. Η θέα από εκεί ήταν ωραία.
Δεν πήγαμε να δούμε “την δόξα της πολωνικής εξουσίας”. Κατεβαίνοντας προσπεράσαμε τον άγαλμα του δράκου, κοντά στην σπηλιά του δράκου που κι εδώ την αποφύγαμε
αφού ξεκουραστήκαμε για λίγο σε έναν σκιερό δρόμο… όπου απέναντι ήταν τρία γλυπτά και έρχονταν διάφοροι τουρίστες και φωτογραφίζοντας με αυτά…
εμπρός για φαγητό…
ψάχναμε για ένα μέρος που να μην είναι πολύ τουριστικό και να μας αρέσει. Όμορφα μαγαζιά… και μια έκπληξη: από μια είσοδο βλέπουμε μια ομάδα από καθολικές καλόγριες να εξασκούνται σε μια … χορογραφία! Να σηκώνουν τα χέρια κυκλικά, να υψώνουν τα πόδια κάτι σαν γυμναστική και τα γελάνε. Γιατί όχι; απλά ήταν πρωτόγνωρο για μένα. Αλλά και για τον Ραλφ.
Ψάξαμε αρκετά. Βρήκαμε ένα που σύχναζε νεανικό κοινό, από ότι καταλάβαμε από τα πολλά ποδήλατα. Ο κατάλογος μόνο στα πολωνικά. Ενα πρόβλημα…
Τελικά βρήκαμε ένα συμπαθητικό, που μπορούσανε να δούμε το τί πρόσφερε το μαγαζί. Σε μια εσωτερική αυλή που τη συνέδεε ένας στενός διάδρομος με τον δρόμο. Μια κοπέλα μας εξήγησε την διαδικασία να παραγγείλουμε και να πληρώσουμε.
Μετά το φαγητό εμπρός για το ξενοδοχείο. Η μέρα είναι μεγάλη, χρειαζόμαστε ξεκούραση.
Ταξί για ξενοδοχείο – ξεκούραση – ταξί πάλι για παλιά πόλη. Προσέχοντας να μη μας κλέψει ο ταξιτζής…
Η πόλη με άλλα χρώματα. Περιπλανηθήκαμε εδώ κι εκεί και τελικά καταλήξαμε στην μεγάλη πλατεία για να πιούμε καμιά μπύρα. Οι τιμές μιας μπύρας στην πλατεία δεν είναι υψηλότερες από ένα άλλο μέρος στην παλιά πόλη. Χαζέψαμε τον κόσμο.
Από την άλλη μεριά άρχισε να μαζεύεται ο κόσμος για μια εκδήλωση που είχαν (ίσως για τον Πάπα). Η σκηνή ήταν έτοιμη από νωρίς, οι χημικές τουαλέτες επίσης. Οι καλόγριες είχαν ετοιμαστεί (εκεί θα παρουσίαζαν την χορογραφία τους ή σε άλλο μέρος;). Η μουσική δυνατή. Δεν αντέχω αυτό το κραχ, λέει ο Ραλφ.
Περιπλανηθήκαμε στους δρόμους της παλιάς πόλης. Αφού κουραστήκαμε καθίσαμε για να φάμε. Δεν ήταν και τόσο εύκολο να βρεθεί κάτι υποφερτό. Τελικά βρήκαμε κάτι, παραγγείλαμε δύο μακαρονάδες, δύο μπύρες, παίξαμε με τη φωτογραφική μηχανή από ανία, πληρώσαμε χωρίς να αφήσουμε πουρμπουάρ γιατί δεν το ευχαριστηθήκαμε, περπατήσαμε πάλι, κουραστήκαμε, και εμπρός για ταξί και ξενοδοχείο. Είχαν περάσει τα μεσάνυχτα. Το ταξί ακριβούτσικο. Ομολογώ ότι ευχαριστήθηκα που θα έφευγα από την Κρακοβία. Πολύ “ομορφιά”, πολύ τουρισμός, αλλά η πραγματική ζωή; Ο Ραλφ αντιθέτως την βρήκε πολύ ενδιαφέρουσα. Αλλά μέχρι εδώ. Genug.
Όσο για τη νέα Κρακοβία; Δεν την είδαμε. Όπως δεν επισκεφτήκαμε το Άουσβιτς, ούτε το αλατωρυχείο της Wielizka, που συγκεντρώνει πλήθος επισκεπτών από όλο τον κόσμο, κι αυτό ανήκει στη λίστα μνημείων πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Δεν θελήσαμε να ξοδέψουμε τον χρόνο μας περιμένοντας σε ουρές με τουρίστες. Τα είδαμε από το You Tube ή από την τηλεόραση. Ακόμα και από τα email που μας είχαν κατά καιρούς κάποιοι φίλοι στείλει.
4η μέρα: Κυριακή 24 Ιουλίου 2016
Κρακοβία – Βρότσλαβ ( Wroclaw στα Πολωνικά ή Breslau στα Γερμανικά)
Πρωινό και εμπρός για Βρότσλαβ. Μόνο που το ταξίδι είναι λιγότερο από 3΄ώρες, εμείς γενικά ξυπνάμε νωρίς και δεν θέλαμε να φθάσουμε νωρίς στον προορισμό μας λόγω ξενοδοχείου. Γιατί όχι να μη κάνουμε μια στάση στο Κατοβίτσε.
Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούσαμε να βρούμε το κέντρο. Ο πλοηγός μας το έβγαζε στα πολωνικά φυσικά, εμείς πολωνικά δεν ξέρουμε και δεν μπορούσαμε να καταλάβουμε τι να δώσουμε στον πλοηγό. Μπλεχτήκαμε κάπου, ίσως και το Κατοβίτσε να μην είναι και ιδιαίτερα ενδιαφέρον, βιομηχανικό κέντρο εξάλλου είναι, ψιλομαλώσαμε, και τελικά πήρα εγώ το τιμόνι – οδηγούσε ο Ραλφ μέχρι το Κατοβίτσε.
Η ιδέα μου ήταν να σταματήσουμε στο Οπόλε. Ο Ραλφ δεν είχε καταλάβει μέχρι τότε ότι το Οπόλε ήταν το Oppeln στα Γερμανικά, πάλαι ποτέ τα σύνορα της Πρωσίας με την Πολωνία. Μα το Oppeln είναι γερμανικό! Ήταν Ραλφ. Τώρα όχι. Αχ τι μας έκανε ο Χίτλερ! Τι χάσαμε!
Το Οπόλε βρίσκεται στις όχθες του ποταμού Όντερ (Oder). Παρκάραμε στις όχθες του ποταμού και ρωτήσαμε κάποιο ζευγαράκι Γερμανών, πού είναι το κέντρο. Εδώ μας είπαν. Ευτυχώς ήταν Κυριακή και παρκάραμε χωρίς να έχουμε την έννοια για το πως θα πληρώσουμε.
Προχωρήσαμε κατά μήκος του ποταμού και μετά από λίγο πήγαμε στη άλλη πλευρά του ποταμού. Δεν είχε πολύ κόσμο. Ήταν μια συμπαθητική πόλη.
Ωρα για Breslau. Ευτυχώς το ξενοδοχείο είναι κοντά στο ιστορικό κέντρο. Το μόνο θετικό. Και το πάρκινγκ. Κατά τα άλλα, μάλλον ακριβούτσικο για μας, χωρίς να προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο.
Αφού ταχτοποιηθήκαμε πήγαμε για το κέντρο.
Και εκπλαγήκαμε!
Μια πολύχρωμη πόλη!
Ήταν δικιά μου πρόταση να πάμε στο Βρότσλαβ (ή Breslau για να ακριβολογώ). Ο Ραλφ δεν ήταν πρόθυμος γιατί είχε διαβάσει ότι είχε σχεδόν καταστραφεί κατά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο. Πολλές φορές κατά το ταξίδι ο Ραλφ ανάφερε ότι οι Πολωνοί έκαναν πολύ καλή δουλειά στην ανοικοδόμηση των παλαιών κτιρίων και εξέφρασε τον θαυμασμό του γι΄αυτό. Αλλά αυτό που είδαμε ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη. Μια πολύχρωμη πόλη γεμάτη ζωντάνια.
Τις επόμενες ώρες περπατήσαμε πολύ. Μεγάλες πλατείες, όμορφα κτίρια, πολλές εκπλήξεις και “τέρψεις οφθαλμών” για έναν επισκέπτη.
Κι αφού κουραστήκαμε είπαμε να καθίσουμε σε ένα εστιατόριο με τοπική κουζίνα. Αρχικά δύο περίεργες σούπες και μετά ζυμαρένια pierogi είναι σαν τα πιροσκί με διάφορες γέμισες, που τελικά δεν μας άρεσαν. Ήταν μάλλον άνοστα. Και ακριβά αν και είχαμε διαλέξει ένα όχι κεντρικό εστιατόριο.
Ένα ενδιαφέρον είναι ότι στην πόλη είναι διασκορπισμένα διάφορα γλυπτά με νάνους, “φυσικά” μικρά σε κατασκευή. Οι περισσότεροι δεν τα προσέχουν. Φωτογραφίσαμε μερικά:
επ! εδώ είναι το αντίθετο! Σαν να ζει κανείς στα ταξίδια του Γκιούλιβερ!
Από το Βρότσλαβ μείναμε εντυπωσιασμένοι. Προσωπικά με άρεσε περισσότερο από την Κρακοβία.
Άρχισε να βρέχει. Χάσαμε τον προσανατολισμό μας. “Δεν αντέχω”, λέει ο Ραλφ. “Να πάρουμε ταξί”. Ο ταξιτζής μας κοίταξε περίεργα. “Είναι εδώ κοντά το ξενοδοχείο”, λέει. “Δεν πειράζει, δεν μπορώ να περπατήσω, I am an old man”, απάντησε ο Ραλφ. “20 ζλότι”, λέει ο ταξιτζής. “O.K.”. Η διαδρομή δεν διήρκεσε ούτε ένα λεπτό.
5η μέρα: Δευτέρα 25 Ιουλίου 2016
Βρότσλαβ – Βαρσοβία
Πρωινό στο ξενοδοχείο. Έξω είχε βρέξει. Απέναντι: “Επ! δεν νομίζω ότι και οι πολωνοί σκοτώνονται στη δουλειά!…Ένας σε κάθε όροφο… Και είναι 8:40. Πότε πιάνουν δουλειά;”
Για Βαρσοβία…
Ένα από τα χαρακτηριστικά των αυτοκινητοδρόμων της Πολωνίας είναι ότι είναι καινούργιοι και έχει πολλούς ηχοφράκτες. Δεν έχω δει αλλού τόσους. Και μάλιστα έχουν διάφορα σχέδια. Επίσης οι αερογέφυρες έχουν διάφορα χρώματα μέχρι και λιλά!
Στην δεύτερη εικόνα ένα αυτοκίνητο μεταφέρει ένα αεροπλάνο!
Ο πλοηγός μας έβαλε στην περιφερειακή οδό του Λοτζ, προς εκνευρισμό του Ραλφ, μολονότι του έκανα πλάκα και του έλεγα ότι τόσες φορές είχε αναφέρει το Λοτζ με το τραγούδι “Theo, wir fahr’n nach Lodz” που από ότι είδα στο διαδίκτυο είναι ένα πολύ γνωστό τραγούδι (ακόμα και η Βίκυ Λέανδρος το τραγούδησε).
Επιτέλους Βαρσοβία. Το αυτοκίνητο στο υπόγειο πάρκινγκ. Θα το πάρουμε σε δύο μέρες πάλι. Τακτοποίηση στο ξενοδοχείο και εμπρός για την παλιά πόλη της Βαρσοβίας.
Τα ψηλά κτίρια δίνουν μια άλλη ατμόσφαιρα, αυτή της πρωτεύουσας. Προσπεράσαμε το παλάτι του Πολιτισμού και Επιστημών, με την σκέψη να επισκεφτούμε την επόμενη μέρα και το ταξί μας άφησε κοντά στην Πλατεία του Βασιλικού Κάστρου, στην παλιά πόλη – Castle Square (Plac Zamkowy).
Αυτό που εντυπωσιάζει για αυτούς που γνωρίζουν ότι κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ότι το μέρος αυτό καταστράφηκε σχεδόν ολοσχερώς, είναι η εξαιρετική προσπάθεια αναστήλωσης που στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία. Αυτό το ανέφερε πολλές φορές ο Ραλφ, ότι στους Πολωνούς αξίζει ένα μεγάλο μπράβο για την προσπάθεια που έκαναν. Κι αυτό δεν έγινε μόνο στην Βαρσοβία.
Αφού θαυμάσαμε την πλατεία πήραμε την αντίθετη κατεύθυνση της οδού Nowy Swiat.
Μπροστά στο σπίτι της Μαρίας Κιουρί που έγινε Μουσείο. Ένας θαυμαστός άνθρωπος!
Πεινάσαμε. Σούπερ μάρκετ.
Επιστροφή…
Είχαμε κουραστεί και καθίσαμε να ξαποστάσουμε. Χαζεύαμε ένα νεόνυμφο ζευγαράκι. Ο γαμπρός ήταν βαρήκοος.
Παγκάκια από μάρμαρο. Ακουμπούσες ένα κουμπί και άκουγες μελωδίες από Σοπέν. Ο Ραλφ ως μαθητής 3ης γενιάς του Σοπέν…
συνεχίζουμε για Nowy Swiat…
το άγαλμα του Κοπέρνικου
σιγά σιγά για ξενοδοχείο…
Αύριο θα είμαστε όλη μέρα στη Βαρσοβία…