Αρχεία για ΠΑΤΕΡΕΣ

Γέροντας Παΐσιος:Εξομολογώ τον κήπο μου!

20 Ιουνίου 2014
Κάποτε περνούσε κάποιος μοναχός έξω από το κελί του γέροντος Παϊσίου και τον είδε να βρίσκεται στον κήπο του.

-Τι κάνεις γέροντα; Ρώτησε.
– Τι να κάνω; Εξομολογώ τον κήπο μου…
– Μα τι λες γέροντα; Θέλει ο κήπος εξομολόγηση;


– Πως δεν θέλει… εάν δεν βγάλεις όλα τα τριβόλια και τα αγριόχορτα από μέσα του δεν θα μπορέσει να καρποφορήσει ότι και να βάλεις μέσα. Θα το πνίξουν τα αγκάθια. Δεν θα πάρεις σοδιά.
Ότι είναι (ζιζάνια) το ξεριζώνω, μια και καλή, δεν τα κόβω γιατί θα ξαναβγούν με την πρώτη ευκαιρία….εξομολόγηση σου λέω…
Ο μοναχός ενώ πήγε να κοροϊδέψει τον γέροντα Παΐσιο στην αρχή, τώρα γεμάτος κατάνυξη έβαλε μετάνοια στον γέροντα και συνέχισε τον δρόμο του…

Ο Μέγας Βασίλειος, η κοινωνική κλοπή και οι άρχοντες της Εκκλησίας

21 Μαΐου 2014
o-megas-vasileios-episkopos-kaisareias-329-379-mch

Μέγας Βασίλειος Επίσκοπος Καισαρείας 329-379, Χ,megas vasileios episkopos kaisareias 329-379, ch 
Ο Μέγας Βασίλειος γίνεται πολύ παραστατικός όταν θέλει να αναφερθεί στην αδικία και την αρπαγή του πλούτου από τους κοινωνικά δυνατούς, ανατρέποντας μάλιστα με τα λεγόμενά του τις κοινωνικά αποδεκτές αντιλήψεις περί κλοπής: «συνήθως» λέει «χαρακτηρίζονται κλέφτες αυτοί που κλέβουν πορτοφόλια από τα λουτρά. 
Δεν είναι όμως αυτοί οι πραγματικοί κλέφτες… αλλά κάποιοι… που αποτελούν τις πολιτικές αρχές πόλεων και εθνών, άλλα αφαιρούν κρυφά, άλλα παίρνουν φανερά με τη βία… 
Κοινωνοί της κλοπής όμως γίνονται κι αυτοί που θεωρούνται άρχοντες της Εκκλησίας, όταν παίρνουν απ’ αυτούς χρήματα…», για οποιουσδήποτε λόγους.
 «Αντί να τους ελέγχουν και να τους νουθετούν… εύκολα τους απλώνουν το χέρι και του μακαρίζουν… και τους αδύνατους τους μισούν για τις πράξεις αυτές ενώ τους άλλους που είναι μεγάλοι κλέφτες τους θαυμάζουν».

ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ -ΚΟΛΑΣΗ

25 Απριλίου 2014

  Σύμφωνα με τους Πατέρες της Εκκλησίας, ο Παράδεισος και η κόλαση είναι σίγουρα τόποι.  Αυτοί οι τόποι δεν βρίσκονται μέσα στις «συντεταγμένες» του δικού μας χωρο-χρονικού συστήματος.


Θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι σε μια άλλη διάσταση.
Πέραν της γενικής γνώσης ότι ο Παράδεισος και η κόλαση είναι όντως «τόποι», αλλά όχι τόποι αυτού του κόσμου, του δικού μας χωρο-χρονικού συστήματος, δεν χρειάζεται να επιζητούμε από περιέργεια να γνωρίζουμε κάτι περισσότερο. 

Υπάρχουν μόνον ενδείξεις, ή τουλάχιστον κάποια στοιχεία, που υποδηλώνουν  αυτήν την άλλου είδους πραγματικότητα.
Η ορθόδοξη Θεολογία όταν κάνει λόγο για τον παράδεισο, εννοεί την τελική είσοδο στη δόξα της βασιλείας του Θεού, όπου υπό τον συνεχή φωτισμό θα υπάρχει η αγαπητική κοινωνία των ψυχών διαμέσου της θέας του Θεού.
Σε αντίθεση, η άλλη πλευρά αδυνατεί να δει τον Θεό, και επομένως οι ψυχές στερούνται την θέα του Θεού . Κι αυτό το πράγμα, λέει ο Μ. Βασίλειος , είναι μεγάλη στέρηση και ανεπανόρθωτη ζημιά, που μπορούμε να την καταλάβουμε , αν αναλογιστούμε απλώς τι χάνει εδώ ο τυφλός που δεν βλέπει τον ήλιο. 

  Η κόλαση είναι ακοινωνησία τόσο σε σχέση με το Θεό, όσο και σε σχέση με τους άλλους.

  Συγκλονιστική είναι μια διήγηση του γέροντα Μακαρίου, ο οποίος χτυπάει με το μπαστούνι του, καθώς βαδίζει στην έρημο, το πεταμένο κρανίο ενός ανθρώπου που η ψυχή του βρίσκεται στην κόλαση.  


  Και αμέσως  η ψυχή του αισθάνεται την επαφή με τον άγιο  και τον παρακαλεί να την ανακουφίσει.
  Στην ερώτηση του γέροντα προς την ψυχή του κολασμένου, ποια είναι η κατάσταση τους εκεί στην κόλαση, ο κολασμένος του λέει πως το πρόσωπο του καθενός είναι κολλημένο στη ράχη του άλλου , και δεν μπορεί κανένας να αντικρίσει τα πρόσωπα των άλλων.
  Τον παρακαλάει να προσευχηθεί, για να μπορέσουν να δουν λιγάκι το πρόσωπο του διπλανού τους.
Τέλεια ακοινωνησία  είναι η κατάσταση της κόλασης.

  Τέτοιες συμβολικές διηγήσεις όπως αυτή του γέροντα Μακάριου εκφράζουν το βαθύ θεολογικό περιεχόμενο της ορθόδοξης διδασκαλίας για την κόλαση και τον παράδεισο.

Η ΨΥΧΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ

2 Μαρτίου 2014

Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΒΙΟΣ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ

29 Ιανουαρίου 2014

ΕΙΣΑΙ ΞΕΝΟΣ; ΜΟΝΟΣ; ΦΤΩΧΟΣ; ΟΡΦΑΝΟΣ; ΕΓΩ ΓΙΑ ΣΕΝΑ ΗΡΘΑ!

5 Ιανουαρίου 2014


Εγώ για σένα πατέρας, εγώ αδελφός, εγώ σύζυγος, εγώ σπίτι, εγώ τροφή, εγώ ρούχο, εγώ ρίζα, εγώ θεμέλιο, ό,τι θέλεις εγώ. Να μη σου λείψει τίποτα. Θα δουλέψω εγώ.

 Ήρθα να σε υπηρετήσω, όχι να με υπηρετήσεις. 

Εγώ και φίλος, και μέλος του σώματός σου και κεφάλι, και αδελφός και αδελφή και μητέρα, όλα εγώ. 

Μόνο να είσαι κοντά μου.

 Εγώ φτωχός για σένα και αλήτης για σένα. 

Στο σταυρό για σένα, στον τάφο για σένα. 

Στον ουρανό παρακαλώ για σένα τον Πατέρα μου, στη γη έρχομαι πρεσβευτής του Πατέρα μου για σένα. 

Εσύ είσαι τα πάντα για μένα, και αδελφός και συγκληρονόμος και φίλος μου και μέλος του σώματός μου. 

Τι άλλο θέλεις;


Πηγή: Ιωάννης Χρυσόστομος, Εις το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, Ομιλία ΟΣΤ΄, ε΄, Migne, P.G. vol 58, pg 700.

Ο Ρωμιός Άη Βασίλης και ο Σάντα Κλάους της Κόκα-Κόλα

30 Δεκεμβρίου 2013
Agios-Vasileios-03

Την ημέρα του Αγίου Βασιλείου (Πρωτοχρονιά) έχουμε την προσμονή ενός ταπεινού και καλού Έλληνα αγίου με τα μαύρα γένια και το σκούρο φτωχό ράσο, που έρχεται από την Καισάρεια της Καππαδοκίας (Μικρά Ασία) να ευλογήσει τα σπιτικά μας και να πάρει το δικό του κομμάτι από τη βασιλόπιτα (βγάζουμε ένα του Χριστού, ένα της Παναγίας, ένα του Αγίου Βασιλείου, ένα του φτωχού, ένα του σπιτιού, και μετά τα δικά μας –αν πέσει το φλουρί του Χριστού, της Παναγίας ή του Αγίου Βασιλείου, το δίνουμε στην εκκλησία).
Αυτός είναι ο Άγιος Βασίλειος, ο φιλάνθρωπος επίσκοπος του 4ου αιώνα μ.Χ., ο άνθρωπος των γραμμάτων ο ταπεινός και θαυματουργός (ένας από τους Τρεις Ιεράρχες), και όχι ο πονηρούλης Santa Claus που εισήχθη από την Αμερική για να διαφημίσει αναψυκτικά και την πραμάτεια των εμπόρων. Καλός είναι κι αυτός (με την άσπρη γενειάδα και το βαθύ γέλιο και την ταλαιπωρία του –λόγω κοιλίτσας– να χωρέσει από τις καμινάδες) αλλά ο δικός μας, ο ρωμιός είναι άγιος, πιο βαθύς (σε νόημα), λιγότερο διαφημιστικός αλλά όχι λιγότερο αξιαγάπητος.
Για την ιστορία αναφέρουμε ότι ο Santa Claus, ο ευρωπαϊκός «Πατέρας των Χριστουγέννων», αντιστοιχεί στον Άγιο Νικόλαο και για όλες τις χώρες (εκτός από την Ελλάδα και την Κύπρο) επισκέπτεται τα σπίτια τα Χριστούγεννα. Εμείς τον δεχόμαστε την Πρωτοχρονιά, γιατί είναι η μέρα της εορτής του Αγίου Βασιλείου, που είναι ο δικός μας «Πατέρας των Χριστουγέννων». Η μορφή του Santa Claus που ξέρουμε πλέον όλοι διαμορφώθηκε από τον αμερικανό σκιτσογράφο Τόμας Ναστ το 1862, με βάση παλαιότερες ευρωπαϊκές παραδόσεις, ενώ το κόκκινο χρώμα της στολής του το πήρε εξαιτίας του κόκκινου χρώματος γνωστού αμερικάνικου αναψυκτικού που χρησιμοποίησε τη μορφή του σε διαφημίσεις. Αρχικά ήταν ντυμένος στα χρώματα του ουράνιου τόξου.
Πηγή: http://pekp.gr

ΤΙ ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ; (Μεγάλου Βασιλείου)

26 Νοεμβρίου 2013
megas-vasilios

Πες μου, τι λόγο θα δώσεις στο Θεό εσύ που ντύνεις τους τοίχους και όχι τους ανθρώπους;  Εσύ που στολίζεις ένα ζώο και αδιαφορείς για τα κουρέλια που φοράει ο συνάνθρωπός σου;
Εσύ που σου σαπίζουν τα φαγητά και δεν δίνεις σ΄ αυτούς που πεινάνε;
Να σε λοιπόν, σκυθρωπός και απλησίαστος. Αποφεύγεις τους ζητιάνους μην τύχει και βάλεις το χέρι στην τσέπη για καμιά δεκάρα.
 Ένα ξέρεις να λες: δεν έχω, δε θα δώσω, είμαι φτωχός.
Και, αλήθεια, είσαι φτωχός, τίποτα καλό δεν έχεις. Φτωχός από αγάπη, φτωχός από φιλανθρωπία, φτωχός από πίστη στο Θεό, φτωχός  από  ελπίδα.
Μοιράσου με τους αδελφούς σου αυτά που έχεις στις αποθήκες σου. Αυτό που αύριο θα σαπίσει, δώσε το σήμερα σε κείνον που το έχει ανάγκη. Το χειρότερο είδος πλεονεξίας είναι να μη δίνεις στους φτωχούς ούτε ό,τι σαπίζει και αχρηστεύεται.
Από το βιβλίο: Μικρή φιλοκαλία της καρδιάς, της Ελένης Κονδύλη.

ΤΙ ΑΠΟ ΜΑΣ ΠΕΡΝΑΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ (Ιωάννη Χρυσοστόμου)

13 Νοεμβρίου 2013
c

 
Ας δούμε ποια από τις αρετές μας,  μένει σε μας και ποια περνάει στους άλλους.
Το να νηστεύεις, να καλλιεργείς την αγνότητα της ψυχής και του σώματος, να έχεις σωφροσύνη, είναι πράγματα τα οποία ωφελούν εκείνους που τα κάνουν. 

Εκείνα όμως που από εμάς περνάνε στον πλησίον είναι η ελεημοσύνη, η διδασκαλία, η αγάπη. 

Και εδώ άκουσε τον Απόστολο Παύλο που λέει: «Κι αν ακόμα μοιράσω στους φτωχούς όλα μου τα υπάρχοντα, κι αν παραδώσω στη φωτιά το σώμα μου για να καεί, αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτα δε μ’ ωφελεί».

Ούτε θα ερωτηθώ για τη νηστεία και τις μετάνοιές μου.

Θα ερωτηθώ όμως αν έθρεψα τους πεινασμένους, αν επισκέφτηκα τους φυλακισμένους και τους άρρωστους, αν φιλοξένησα τον άγνωστο.
Με άλλα λόγια, πώς σχετίζομαι με τους συνανθρώπους μου.
Μοιράστηκα όσα έχω;
Ήμουν απλώς ένα άτομο στραμμένο στον εαυτό του;
Ή ήμουν ένα αυθεντικό πρόσωπο, που έζησα σε κοινωνία με τους άλλους;      
Από το βιβλίο: Μικρή φιλοκαλία της καρδιάς, της Ελένης Κονδύλη.

O πνευματικός πατέρας – κ. Νικολάου Mεσογαίας

12 Νοεμβρίου 2013
re2


 ο πνευματικός πατέρας του μητροπολίτου μεσογαίας κ. Νικολάου 


Πρέπει βέβαια, ο πνευματικός να είναι όντως «πνευματικός» να είναι πατέρας, να είναι ιερέας, να μπορεί να λειτουργεί, να προσεύχεται, να ξέρει να ακουμπάει στον Θεό και να μην είναι ένας απλός κοινωνικός εργάτης που κάνει ένα «θρησκευτικό χόμπυ».

Ο πνευματικός δεν είναι σύμβουλος που δίνει συμβουλές, δεν είναι δάσκαλος που διδάσκει, ούτε εισαγγελέας που ελέγχει. 
Ο πνευματικός είναι πατέρας που αγκαλιάζει…
φίλος που ελευθερώνει, αδελφός που συγχωρεί, είναι μυσταγωγός που ιερουργεί το μυστήριο της ψυχής. Δεν είναι αυτός που ξέρει, είναι αυτός που αγαπά τον Θεό ως πατέρα του και τον κάθε άνθρωπο ως παιδί του Θεού. 

Ο πνευματικός έχει τη χάρη της ιεροσύνης, αρκεί να την κρατάει ζεστή και ενεργό μέσα του. Αν έτσι την διατηρεί, τότε ο Θεός δίνει πολλά και με πολλούς τρόπους. 

Εμείς οι ιερείς είμαστε υπηρέτες, διάκονοι. Τίποτα άλλο. Μόλις το καταλάβουμε, γινόμαστε τα χαλιά πάνω στα οποία πατάει ο Θεός. 

Γινόμαστε τα ποδόμακτρα που πατάει ο λαός του Θεού-αυτά τα χαλάκια που είναι έξω από την πόρτα-και μαζεύουμε τις λάσπες για να μπαίνει ο κόσμος καθαρός. Αυτή είναι η διακονία μας. Και είναι υπέροχο όταν αυτό το καταλαβαίνει κανείς και δεν προσπαθεί να κάνει κάτι παραπάνω-εκτός βέβαια αν ο Θεός φωτίσει, οπότε επειδή Αυτός ενεργεί, μας κάνει και μας να ενεργούμε κατά Θεόν.

Η ψυχή είναι τόσο ιερή! Την πλησιάζει ο πνευματικός όπως τον άγιο Άρτο την ώρα που λέει «πρόσχωμεν, τα άγια τοις αγίοις». Και με τα δύο δάχτυλα, δηλαδή με τις κατά το δυνατόν λιγότερες κινήσεις… 

Τον υψώνει, Τον προσφέρει στον Θεό και Τον κατεβάζει.

Το ίδιο κάνει και με την ψυχή.

Δεν παρεμβαίνει άτσαλα διαλύοντας και συντρίβοντάς την, αλλά απλά την αγγίζει. Αποδίδει το σεβασμό που της ανήκει αφού είναι εικόνα Θεού-και την επανατοποθετεί στο δισκάριο της ελευθερίας της και του ελέους του Θεού. 

Όπως στην θεία Ευχαριστία, έτσι κι εδώ, ο ιερέας καλείται να κάνει την μεταβολή: Παίρνει τον άνθρωπο, τον τεθραυσμένο, τον σπασμένο, τον κομματιασμένο από την αμαρτία, τον συντετριμμένο από τις δοκιμασίες, και τον εκθέτει στην χάρη του Θεού, και αυτή τον μεταμορφώνει. 

Αυτή είναι η ιερουργία της ανθρώπινης ψυχής.



Νικολάου Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής
Άνθρωπος μεθόριος 
Από τα αναπάντητα διλήμματα στα περάσματα της «άλλης λογικής»
Εκδόσεις ΕΝ ΠΛΩ από σελ. 111 έως 113

Αναδημοσίευση: http://pneumatoskoinwnia.blogspot.gr