ΤΗΣ ΕΞΑΙΡΕΤΗΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΥ ΜΑΡΙΑΝΘΗΣ ΓΑΚΗ
Κάνετε click ΕΔΩ για να δείτε το video
Η ΑΡΧΗ
Το στρατόπεδο συγκέντρωσης ή στρατόπεδο κράτησης είναι τόπος όπου κρατείται μεγάλος αριθμός ανθρώπων, που εγκλείεται συχνά χωρίς δίκη και με συνοπτικές διαδικασίες. Οι κρατούμενοι συνήθως έχουν κοινή εθνική ή θρησκευτική ταυτότητα ή πολιτικά πιστεύω. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αν και γνωστά ως μέθοδος από τα παλιά χρόνια, εμφανίστηκαν οργανωμένα προς τα τέλη του 19ου αιώνα, όταν η Βρετανική Αυτοκρατορία δημιούργησε και έθεσε σε λειτουργία παρόμοια στρατόπεδα κατά τον Πόλεμο των Μπόερς. Συγκεκριμένα, Ολλανδοί άποικοι, οι Μπόερς, βρέθηκαν στη Νότιο Αφρική και εκμεταλλεύονταν, εις βάρος των ντόπιων, τον φυσικό πλούτο. Όταν εντοπίστηκαν κοιτάσματα χρυσού και διαμαντιών σε τεράστιες ποσότητες, οι Βρετανοί προσπάθησαν να τους απωθήσουν για να τα οικειοποιηθούν. Στην πολύ σκληρή αναμέτρηση οι Μπόερς ηττήθηκαν και όσοι δεν εξοντώθηκαν φυλακίστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, δεινά βασανιζόμενοι.
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ
Στη συνέχεια, παρόμοια τακτική ακολούθησε ο Τσάρος της Ρωσίας εναντίον αντιφρονούντων Τα πιο γνωστά, πάντως, είναι αυτά που οργάνωσαν οι Ναζί όταν ανέλαβαν την εξουσία στη Γερμανία, το 1933, και επαύξησαν κατά τη διάρκεια του Δεύτερου Παγκόσμιου Πόλεμου, με σκοπό, κυρίως, τη φυσική εξόντωση των Εβραίων της Ευρώπης, αλλά και την κράτηση όλων των αντιτιθεμένων στο Ναζιστικό καθεστώς. Στη Ρωσία τα ξαναβρίσκουμε στην εποχή Στάλιν, ως Γκουλάγκ ής γκούλαγκ όπου εξορίζονταν οι πάσης φύσεως αντιφρονούντες πολιτικοί κρατούμενοι,
Στην κυριολεξία γκουλάγκ δε λέγονταν τα στρατόπεδα, αλλά η κρατική υπηρεσία που ήταν υπεύθυνη για τη διαχείρισή τους. Μία άλλη υπηρεσία, η Ντάλστροϊ, ήταν υπεύθυνη για την εμπορική εκμετάλλευση των προϊόντων που παρήγε η καταναγκαστική εργασία.
ΟΙ ΝΑΖΙ
Πριν και κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η Ναζιστική Γερμανία διατηρούσε στρατόπεδα συγκέντρωσης (Konzentrationslager, Κοντσεντρατσιόνσλαγκερ ή KZ) σε όλη την επικράτεια που βρισκόταν στον έλεγχό της. Τα πρώτα Ναζιστικά στρατόπεδα βρίσκονταν στο έδαφος της Γερμανίας και ήταν,κυρίως, στρατόπεδα εργασίας. Σταδιακά απέκτησαν ενιαίο έλεγχο και μέχρι το 1939 είχαν τεθεί σε λειτουργία έξι από τα μεγαλύτερα: το Νταχάου (1933), το Σάξενχαουζεν (1936), το Μπούχενβαλντ (1937), το Φλόσενμπεργκ (1938), το Μαουτχάουζεν (1938) και το Ράβενσμπρικ (1939). Το 1938 τα Ες-Ες άρχισαν να εκμεταλλεύονται την καταναγκαστική εργασία σε αυτά τα στρατόπεδα με σκοπό το κέρδος. Πολλές γερμανικές εταιρίες χρησιμοποίησαν εργατικό δυναμικό από στρατόπεδα συγκέντρωσης, ειδικά κατά τη διάρκεια του Πολέμου
Κατά τη διάρκεια του πολέμου, στα εκατομμύρια των κρατουμένων των στρατοπέδων συγκέντρωσης περιλαμβάνονταν Εβραίοι, Πολωνοί, Σοβιετικοί, αιχμάλωτοι πολέμου, ομοφυλόφιλοι, Τσιγγάνοι, Μάρτυρες του Ιεχωβά και άλλοι. Σε κάποιες περιπτώσεις χρησιμοποιούνταν για τον εγκλεισμό σημαντικών κρατουμένων, όπως οι στρατηγοί που ήταν αναμειγμένοι στην απόπειρα δολοφονίας του Χίτλερ Εκατομμύρια κρατούμενοι των στρατοπέδων συγκέντρωσης έχασαν τη ζωή τους λόγω κακομεταχείρισης, ασθενειών, ασιτίας και υπερβολικής εργασίας.
ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΘΑΝΑΤΟΥ
Από το 1941 οι Ναζιστές άρχισαν να δημιουργούν τα στρατόπεδα εξόντωσης ή θανάτου, με μόνο σκοπό την βιομηχανική δολοφονία των Εβραίων της Ευρώπης, μέσω της «Τελικής Λύσης». Αυτά τα στρατόπεδα εγκαταστάθηκαν στις κατεχόμενες Πολωνία και Λευκορωσία, στην περιοχή του «Γενικού Κυβερνείου» (Generalgouvernement). Περισσότεροι από τρία εκατομμύρια Εβραίοι επρόκειτο να βρουν το θάνατο στα στρατόπεδα εξόντωσης, κυρίως μέσω δηλητηριωδών αερίων στους “θαλάμους αερίων”, αν και πολλοί κρατούμενοι σκοτώθηκαν σε ομαδικές εκτελέσεις και με άλλους τρόπους. Αυτά τα στρατόπεδα θανάτου, στα οποία περιλαμβάνονται του Μπέλζεκ, του Σομπιμπόρ, της Τρεμπλίνκα και του Άουσβιτς-Μπίρκεναου, συνήθως αναφέρονται ως «στρατόπεδα συγκέντρωσης», αν και οι ειδικοί του Ολοκαυτώματος κάνουν διαχωρισμό μεταξύ των στρατοπέδων συγκέντρωσης και των στρατοπέδων θανάτου.
•
ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗΣ
Η μεταφορά των κρατουμένων γινόταν συνήθως κάτω από τρομερές συνθήκες με τη χρήση αμαξοστοιχιών για τη μεταφορά εμπορευμάτων, μέσα στα οποία πολλοί πέθαιναν πριν φτάσουν στον προορισμό τους. Οι όροι κράτησης ήταν απάνθρωποι και οι κρατούμενοι οδηγούνταν συχνά σε θαλάμους αερίων ή εκτελούνταν, αν δεν δούλευαν αρκετά γρήγορα.Κατά τα τέλη του πολέμου τα στρατόπεδα έγιναν τόποι τρομακτικών ιατρικών πειραμάτων. Σε διάφορα στρατόπεδα συγκέντρωσης γίνονταν πειράματα ευγονικής, κατάψυξης κρατουμένων για να προσδιοριστεί πώς επηρέαζε αυτό το φαινόμενο τους πιλότους σε περίπτωση κατάρριψής τους και παραμονής τους σε ψυχρό νερό, καθώς και δοκιμές πειραματικών ουσιών και θανατηφόρων φαρμάκων .Τα στρατόπεδα απελευθερώθηκαν από τις Συμμαχικές δυνάμεις κατά τα έτη 1943-1945, συνήθως όμως ήταν πολύ αργά για να σωθούν οι εναπομείναντες κρατούμενοι. Για παράδειγμα, όταν οι Βρετανικές δυνάμεις έφτασαν στο Στρατόπεδο συγκέντρωσης Μπέργκεν-Μπέλζεν το 1945, 60.000 κρατούμενοι βρέθηκαν ζωντανοί αλλά οι 10.000 από αυτούς πέθαναν μέσα σε μία εβδομάδα μετά την απελευθέρωσή τους λόγω του τύφου και του υποσιτισμού.
.
ΕΚΠΟΡΝΕΥΣΗ ΜΕ ΤΗ ΒΙΑ
Σύμφωνα με έρευνα του περιοδικού «Der Spiegel», το ναζιστικό καθεστώς είχε οργανώσει ένα διαρθρωμένο «δίκτυο πορνείων» που εξαπλώνονταν σε ολόκληρη την Ευρώπη και «εξυπηρετούσαν» από πολίτες και στρατιωτικούς των SS, μέχρι και κρατούμενους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η Αυστριακή Αντονία Μπρούχα, που επιβίωσε από το στρατόπεδο του Ράβενσμπρουκ, δήλωσε ότι «οι πιο όμορφες γυναίκες στέλνονταν στους οίκους ανοχής των SS, ενώ οι λιγότερο όμορφες σε αυτούς των στρατιωτών. Οι υπόλοιπες… κατέληγαν στα πορνεία των στρατοπέδων συγκέντρωσης».
Σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας, οι αξιωματικοί των SS «χτένιζαν» τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για την ανεύρεση κρατουμένων που ήταν όμορφες και υγιείς, με μόνη προϋπόθεση να μην είναι Εβραίες, για λόγους «φυλετικής υγιεινής»! Οι εν λόγω γυναίκες στέλνονταν άμεσα στο νοσοκομείο του στρατοπέδου, όπου υποβάλλονταν σε ειδικές «θεραπείες» με απολυμαντικά μπάνια, ενέσεις ασβεστίου και καλύτερο φαγητό από τους άλλους κρατουμένους. Στη συνέχεια οδηγούνταν σε ειδικά κτίρια που ανεγέρθηκαν μέσα στα στρατόπεδα με αποκλειστικό σκοπό τη λειτουργία των οίκων ανοχής, και εξωθούνταν στην πορνεία υπό εξευτελιστικές συνθήκες, αν αναλογισθεί κανείς ότι αντιστοιχούσαν περίπου 300 με 500 κρατούμενοι σε κάθε κοπέλα.
Το πιο σοκαριστικό εύρημα της έρευνας αποτελεί το γεγονός ότι οι εν λόγω γυναίκες – μέσω αυτού του εξευτελιστικού τρόπου – είχαν ίσως τη μοναδική ευκαιρία να επιζήσουν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης, και να μην πεθάνουν από την πείνα, τις αρρώστιες και τις κακουχίες. Η τροφή επαρκούσε και ήταν καλύτερη, ενώ παράλληλα, οι αξιωματικοί των SS έδιναν ιδιαίτερη βαρύτητα στις σεξουαλικώς μεταδιδόμενες ασθένειες, με αποτέλεσμα να υποβάλλουν τις εν λόγω γυναίκες σε συχνούς ιατρικούς ελέγχους. Αν υπάκουαν πειθήνια στις διαταγές, ήταν ασφαλείς και γλίτωναν το θάνατο.
Υπό αυτές τις ζοφερές συνθήκες, αρκετές ήταν οι γυναίκες που εν τέλει προτιμούσαν τη βίαιη εκπόρνευση, από την κόλαση των στρατοπέδων συγκέντρωσης, με αποτέλεσμα το ναζιστικό καθεστώς να κατασκευάσει τον ευρέως διαδεδομένο «μύθο» ότι οι εν λόγω γυναίκες προσφέρονταν εθελοντικά και ότι στην πραγματικότητα η ναζιστική φιλοσοφία ήταν ενάντια στην πορνεία! Αυτήν την εσφαλμένη ιστορικά πεποίθηση ανέτρεψε με τη λεπτομερή έρευνά του ο Ρόμπερτ Σόμερ, μιλώντας με μάρτυρες – άντρες που είχαν επισκεφθεί τα εν λόγω πορνεία και γυναίκες που είχαν εξαναγκασθεί να δουλέψουν σε αυτά – και δέχθηκαν μετά από δεκαετίες να αποκαλύψουν ένα κομμάτι από τη φρίκη που βίωσαν κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Φάκελος κρατούμενης που πρόσφερε τις υπηρεσίες της στο πορνείο Το πρώτο στρατόπεδο που απέκτησε πορνείο ήταν εκείνο του Μαουτχάουζεν, κοντά στο Λιντς της Αυστρίας.
Συνολικά δημιουργήθηκαν πορνεία σε 10 στρατόπεδα.
65 χρόνια μετά τον πόλεμο το θέμα εξακολουθεί να είναι ταμπού: μόνον μία γυναίκα τόλμησε να ζητήσει αποζημίωση, δηλώνοντας ότι δούλεψε ως πόρνη σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Και όμως στα στρατόπεδα συγκέντρωσης υπήρχαν 174 επίσημα καταχωρημένες πόρνες, οι περισσότερες από τις οποίες επέζησαν.
ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ
Από το 1941 μέχρι το 1945, με την καθοδήγηση του πανίσχυρου Χάινριχ Χίμλερ, υπαρχηγού του Χίτλερ και διοικητή των ταγμάτων Ες-Ες (SS), σακατεύτηκαν ή εξοντώθηκαν πάνω από 7.000 αθώοι άνθρωποι σε φρικιαστικά πειράματα, που υπερβαίνουν τους κανόνες όχι μόνο της ηθικής, αλλά και της ίδιας της λογικής.
Ο θάνατος των «Ουντερμένσεν» (υπανθρώπων) έπρεπε να είναι αργός, βασανιστικός, επίπονος. Η πάγια τακτική των Ναζί στα στρατόπεδα αυτά ήταν η εξαθλίωση και η υπέρτατη σωματική καταπόνηση των κρατουμένων, και έπειτα τα βασανιστήρια και ο θάνατος. Ενδεικτικά αναφέρουμε:
ΤΕΧΝΙΚEΣ ΚΑΤΑΨΥΞΗΣ – ΕΠΙΒIΩΣΗ ΣΤΟ ΚΡYΟ
Στα πειράματα αυτά γινόταν εξομοίωση των συνθηκών που επικρατούσαν στο Ανατολικό μέτωπο, όπου χιλιάδες Γερμανοί στρατιώτες πέθαιναν από το κρύο ή ακρωτηριάζονταν από τα κρυοπαγήματα. Αρχικά, οι δύστυχοι κρατούμενοι καταψύχονταν, είτε σε δεξαμενές με παγωμένο νερό και κομμάτια πάγου, είτε βγάζοντάς τους γυμνούς έξω από τα στρατόπεδα, όπου η θερμοκρασία ήταν πολλούς βαθμούς κάτω από το μηδέν. Τα θύματα ήταν συνήθως νέοι και υγιείς Εβραίοι ή Ρώσοι. Αφού βυθίζονταν στο παγωμένο νερό, μετρούνταν συνεχώς η θερμοκρασία του σώματός τους. Οι κρατούμενοι με το πέρασμα του χρόνου άρχιζαν να χάνουν τη συνείδησή τους και, στο τέλος, πέθαιναν με φρικτούς πόνους, όταν η εσωτερική τους θερμοκρασία πλησίαζε τους 25 βαθμούς Κελσίου.
ΓΕΝΕΤΙΚA ΠΕΙΡAΜΑΤΑ
Πραγματοποιούνταν με απίστευτη αγριότητα, κυρίως σε διδύμους, από τον Γιόζεφ Μένγκελε, γιατρό των ταγμάτων Eς-Ες. Είχαν ως στόχο τη μελέτη των γενετικών γνωρισμάτων, τη δημιουργία της Αρίας φυλής και, κυρίως, την ικανοποίηση της σαδιστικής αλαζονείας του Μένγκελε
Ένα παγωμένο πρωινό του 1943 ο σατανικός γιατρός ξεχώρισε ένα ζευγάρι 18χρονων Ούγγρων αιχμαλώτων, που ήταν ‘’εξαιρετικά όμορφοι και γυμνασμένοι’’. Στην αρχή εξετάστηκε και μετρήθηκε αναλυτικά το σώμα τους για μέρες, πάρθηκαν εκατοντάδες φωτογραφίες και υποβλήθηκαν σε δεκάδες ακτινογραφίες. Στη συνέχεια, τοποθετήθηκαν σωλήνες από το στόμα που έφταναν στους πνεύμονες και χορηγήθηκε άγνωστο αέριο που τους προκάλεσε αποπνικτικό βήχα και εξαγωγή υγρού, το οποίο συλλέχθηκε για εξέταση. Ένα πρωί βουτήχτηκαν σε δεξαμενή με καυτό νερό πολλές φορές, ώσπου έπεσαν όλες οι τρίχες του σώματος και στάλθηκαν για μελέτη. Τις επόμενες μέρες πάρθηκαν κομμάτια ιστών από τους νεφρούς, τον προστάτη και τους πνεύμονες, με ανοιχτή χειρουργική επέμβαση, χωρίς καμία αναισθησία. Οι δίδυμοι ούρλιαζαν τόσο δυνατά, ώστε ο Μένγκελε διέταξε να τους κλείσουν το στόμα με πανιά. Μετά από εβδομάδες δεκάδων φρικτών πειραμάτων, οι νέοι οδηγήθηκαν σε τραπέζι ανατομίας, όπου θανατώθηκαν με ένεση χλωροφορμίου στην καρδιά. Όλα τα όργανά τους αφαιρέθηκαν και στάλθηκαν για εξέταση στο Ινστιτούτο Κληρονομικότητας, Βιολογίας και Φυλετικής Υγιεινής στο Βερολίνο.
ΜΑΖΙΚΕΣ ΣΤΕΙΡΩΣΕΙΣ
Επιχειρήθηκε η επινόηση μεθόδων μαζικής στείρωσης δεκάδων ή και εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, ώστε να μην μπορούν να τεκνοποιήσουν και να επιμολύνουν, όπως πίστευαν οι Ναζί, την Αρία φυλή. Με διάφορες μεθόδους στειρώθηκαν στη ναζιστική Γερμανία πάνω από 400.000 άτομα, τις περισσότερες φορές με ένεση τοξικών ή καυστικών ουσιών στη μήτρα και τις ωοθήκες, οι οποίες προκαλούσαν τρομερό πόνο και αιμορραγία. Στους άνδρες η στείρωση επιτυγχάνονταν με ακτινοβόληση με μεγάλες δόσεις ακτινών Χ. Σε όλες τις περιπτώσεις τα εσωτερικά και εξωτερικά γεννητικά όργανα αφαιρούνταν βίαια και στέλνονταν στο Βερολίνο για περαιτέρω μελέτη της αποτελεσματικότητας των σαδιστικών αυτών μεθόδων.
Κάποτε ο Χίμλερ ρώτησε τον καθηγητή Κλάουμπεργκ, υπεύθυνο των σχετικών προγραμμάτων, σε πόσο χρόνο θα μπορούσε να στειρώσει 1.000 γυναίκες. Εκείνος απάντησε ότι ένας γιατρός με δέκα βοηθούς, θα μπορούσε να ολοκληρώσει τη διαδικασία σε μια μόνο μέρα.
DVD 5΄
ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
Στην Ανατολική Γερμανία κάποια στρατόπεδα συγκέντρωσης τέθηκαν και πάλι σε λειτουργία από τις Σοβιετικές κατοχικές δυνάμεις και χρησιμοποιήθηκαν για τη φυλάκιση πολιτικών αντιπάλων, που περιλάμβαναν από πρώην Ναζιστές μέχρι σοσιαλδημοκράτες. Δεκάδες χιλιάδες κρατούμενοι πέθαναν στο Ζάξενχαουζεν και στο Μπούχενβαλντ μεταξύ των ετών 1945-1950. Τα περισσότερα από τα στρατόπεδα αυτά καταστράφηκαν μετά τον πόλεμο, αν και παρέμειναν μερικά (όπως το Νταχάου) ως μόνιμα μνημεία. Επίσης, δεν απελευθερώθηκαν όλοι οι κρατούμενοι από τις συμμαχικές δυνάμεις• οι ομοφυλόφιλοι κρατούμενοι δεν αφέθηκαν ελεύθεροι, αλλά υποχρεώθηκαν να εκτίσουν την ποινή τους σύμφωνα με την Παράγραφο 175 του προναζιστικού Γερμανικού νόμου κατά της ομοφυλοφιλίας.
Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
Πολλοί επιζώντες έλεγαν μετά τον πόλεμο: «Θέλαμε να εξιστορήσουμε αυτά που περάσαμε, αλλά κανένας δεν ήθελε να μας ακούσει». Είναι βέβαιο ότι οι κοινωνίες της εποχής ήθελαν να ξεχάσουν και να σβήσουν το παρελθόν. Πρέπει, όμως, να ξεχαστούν τα απάνθρωπα εγκλήματα του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου και να δοθεί άφεση αμαρτιών στην ναζιστική Γερμανία που οργάνωσε και εκτέλεσε αυτή τη θηριωδία; Μπορεί και είναι αποδεκτό οι λαοί να σβήσουν της ιστορία τους; Πρέπει να μείνουν κρυφά όλα αυτά τα εγκλήματα από τα παιδιά και τα εγγόνια όσων εξοντώθηκαν, μόνο και μόνο επειδή προκαλούν τρόμο και αποτροπιασμό;
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Σήμερα, ολόκληρος ο πολιτισμένος κόσμος συμφωνεί ότι οι άνθρωποι θα πρέπει να θυμούνται το ολοκαύτωμα, ως μια από τις πιο μαύρες σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας. Οι λιγοστοί επιζώντες που κατάφεραν να γλιτώσουν από τα απάνθρωπα πειράματα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, αναφέρουν ότι οι κραυγές των δύστυχων ‘’πειραματοζώων’’ των Ναζί δεν έπαψαν ποτέ να ηχούν στα αυτιά τους. Οι κραυγές αυτές, όμως, θα πρέπει να φτάσουν και στα δικά μας αυτιά, ώστε, όσο περνάει από τα χέρια μας, να μην επιτρέψουμε ποτέ πια να επωαστούν οι συνθήκες που οδήγησαν τον άνθρωπο στο σημείο να εκφράσει τα πιο άγρια και αιμοβόρα ένστικτά του.
Την καλύτερη απάντηση, γροθιά στην απαξίωση και τη λησμονιά του ανθρώπινου πόνου, έδωσε μετά τον πόλεμο ένας από τους ελάχιστους πρώην κρατούμενους που είχε μείνει παράλυτος από τα πειράματα των Ναζί, όταν του ζήτησε η γυναίκα του να σβήσει με πλαστική εγχείρηση το τατουάζ που είχε στο χέρι του από το στρατόπεδο Άουσβιτς: ‘’Καλύτερα να κόψω το χέρι μου’’ ψέλλισε με λυγμούς…
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.