Να ΄χαμε, να λέγαμε

 Ο Πολυκράτης ήταν τύραννος της Σάμου κατά το δεύτερο μισό του 6^ου αιώνα π.Χ. Κατά τη διάρκεια της τυραννίας του, ο Πολυκράτης έκανε πολλά σπουδαία έργα στη Σάμο. Έφερε από τα Μέγαρα τον υδραυλικό Ευπαλίνο, ο οποίος κατασκεύασε το «Ευπαλίνειο όρυγμα» που ύδρευε με ασφάλεια την πόλη σε περίπτωση πολιορκίας. Περιτείχισε την ακρόπολη Αστυπάλαια, όπου έχτισε το πλούσιο ανάκτορο του. Επί ημερών του ακόμη, ανεγέρθηκε το Ηραίον, ο μεγαλύτερος ελληνικός ναός που είχε δει ο Ηρόδοτος. Το παρακάτω βίντεο αναφέρεται στο Ευπαλίνειο όρυγμα.

Οι Γιατροί του Κόσμου είναι μία διεθνής, ιατρική, ανθρωπιστική Μη Κυβερνητική Οργάνωση, που παρέχει επείγουσα ιατρική βοήθεια στα θύματα φυσικών καταστροφών, πολέμων και συγκρούσεων. Ειδικότερα, απασχολούν ιατρικό, παραϊατρικό, καθώς και διοικητικό και τεχνικό προσωπικό με σκοπό να αναλάβει ανθρωπιστική δράση. Κινητήρια αρχή της οργάνωσης είναι ότι κάθε ανθρώπινη ύπαρξη έχει δικαίωμα στην ανθρωπιστική βοήθεια, ανεξάρτητα από φυλή, θρησκεία, ιδεολογία ή πολιτική πεποίθηση. Κατά συνέπεια, οι Γιατροί του Κόσμου δρουν με βάση τις αρχές της ουδετερότητας και της αμεροληψίας. Οι Γιατροί του Κόσμου σαν ανεξάρτητη Μη Κυβερνητική Οργάνωση, στηρίζει οπωσδήποτε την επιχειρησιακή της δράση στην ευέλικτη και στοχευμένη ανθρωπιστική βοήθεια προς τους πληθυσμούς που βρίσκονται σε κίνδυνο. Αρχικά, προσφέρουν ιατρική φροντίδα, αφού η πρώτη αποστολή των Γιατρών του Κόσμου είναι να θεραπεύσουν. Οι εθελοντές της οργάνωσης, δηλαδή, δεσμεύονται να προσφέρουν βοήθεια σε όλους τους ευάλωτους πληθυσμούς στον κόσμο αλλά και στην Ελλάδα, όπως: θύματα φυσικών καταστροφών, λιμών, ασθενειών, θύματα εμπόλεμων συγκρούσεων, πολιτικής βίας, πρόσφυγες, εκπατρισμένους, μειονότητες, παιδιά του δρόμου, τοξικομανείς και γενικότερα σε όλους τους ανθρώπους που αδυνατούν να έχουν πρόσβαση στην ιατρική φροντίδα. Δεύτερον, οι Γιατροί του κόσμου προσπαθούν να αποτελέσουν μάρτυρες της όποιας κοινωνικής αδικίας. Γνωρίζουμε βεβαίως ότι δεν υπάρχει θεραπεία και αποτελεσματική βοήθεια σε βάθος χρόνου χωρίς τη θέσπιση δίκαιης κοινωνικής νομοθεσίας. Συνεπώς, για να είναι ουσιαστική η δράση των Γιατρών του Κόσμου, επεκτείνεται και πέρα από τον τομέα της υγείας: στηριζόμενοι πάντα στην ιατρική τους εμπειρία και σε πλήρη ανεξαρτησία, μιλούν ανοιχτά κατά της παρεμπόδισης πρόσβασης στην υγεία, εναντίον της καταπάτησης των ανθρώπινων δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας.     Εν κατακλείδι, οι Γιατροί του Κόσμου, επιθυμούν να κρατούν ανοιχτό το διάλογο ακόμα και με την πολιτική και τους πολιτικούς στοχεύοντας σε καλύτερες συνθήκες διαβίωσης για τους αδύναμους πληθυσμούς. Γι’ αυτό, εξάλλου, αγωνίζονται ενάντια σε κάθε αδικία. Συγκεκριμένα, ως σταθεροί υπερασπιστές των ανθρώπινων δικαιωμάτων, αντιτίθενται στο ρατσισμό, την ξενοφοβία, τον κοινωνικό αποκλεισμό και την περιθωριοποίηση κοινωνικών ομάδων. Μακροπρόθεσμος στόχος των Γιατρών του Κόσμου είναι να κάνουν την υγεία βασικό ανθρώπινο δικαίωμα.

(Πηγή: http://mdmgreece.gr)

Το «Ίδρυμα Αικατερίνης Λασκαρίδη» προκηρύσσει τον 5ο Πανελλήνιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Πρωτόλειου Διηγήματος στη μνήμη Καίτης Λασκαρίδη, για μαθητές Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης.

Ο θεσμός του Λογοτεχνικού Διαγωνισμού καθιερώθηκε το 2000, με απόφαση της Προέδρου της Βιβλιοθήκης ΚΑΙΤΗ ΛΑΣΚΑΡΙΔΗ κ. Μαριλένας Λασκαρίδου και αρχικά δικαίωμα συμμετοχής είχαν οι μαθητές Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης σχολείων συγκεκριμένων Νομαρχιών. Ακολούθως, σε ειδική συνεδρίαση της Κριτικής Επιτροπής του διαγωνισμού, τη Δευτέρα 24 Σεπτεμβρίου 2012, αποφασίστηκε ομόφωνα ο Λογοτεχνικός Διαγωνισμός να γίνει πανελλήνιος.

Στόχος του διαγωνισμού είναι να ενισχύσει την αυτοέκφραση των εφήβων και να υποστηρίξει το μάθημα της Λογοτεχνίας και της Έκθεσης στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση.

Προθεσμία υποβολής των συμμετοχών ορίζεται η 31η Μαΐου 2017.

Για περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να ενημερωθείτε από τη σχετική προκήρυξη.

Ο πατέρας μου – μύρο το κύμα που τον τύλιξε– δεν είχε σκοπό να με κάμει ναυτικό.

– Μακριά, έλεγε, μακριά, παιδί μου, απ’ τ’ άτιμο στοιχειό!

Δεν έχει πίστη, δεν έχει έλεος. Λάτρεψέ την όσο θες, δόξασε την· εκείνη το σκοπό της. Μην κοιτάς που χαμογελά, που σου τάζει θησαυρούς. Αργά γρήγορα θα σου σκάψει το λάκκο ή θα σε ρίξει πετσί και κόκαλο, άχρηστο στον κόσμο. Είπες θάλασσα, είπες γυναίκα, το ίδιο κάνει.

Και τα έλεγε αυτά άνθρωπος που έφαγε τη ζωή του στο καράβι· που ο πατέρας, ο πάππος, ο πρόπαππος, όλοι ως τη ρίζα της γενιάς ξεψύχησαν στο παλαμάρι. Μα δεν τα έλεγε μόνον αυτός, αλλά κ’ οι άλλοι γέροντες του νησιού, οι απόμαχοι των αρμένων τώρα, και οι νιότεροι, που είχαν ακόμη τους κάλλους στα χέρια, όταν κάθιζαν στον καφενέ να ρουφήξουν τον ναργιλέ, κουνούσαν το κεφάλι και στενάζοντας έλεγαν:

— Η θάλασσα δεν έχει πια ψωμί. Ας είχα ένα κλήμα στη στεριά και μαύρη πέτρα να ρίξω πίσω μου.

Η αλήθεια είναι πως πολλοί τους όχι κλήμα, άλλα νησί ολάκερο μπορούσαν ν’ αποχτήσουν με τα χρήματα τους. Μα όλα τα έριχναν στη θάλασσα. Παράβγαιναν ποιος να χτίσει μεγαλύτερο καράβι, ποιος να πρωτογίνει καπετάνιος. Και γω που άκουα συχνά τα λόγια τους και τα έβλεπα τόσο ασύμφωνα με τα έργα τους δε μπορούσα να λύσω το μυστήριο. Κάτι, έλεγα, θεϊκό ερχόταν κ’ έσερνε όλες εκείνες τις ψυχές και τις γκρέμιζε άβουλες στα πέλαγα, όπως ο τρελοβοριάς τα στειρολίθαρα.

(περισσότερα…)