Μία ακόμα σχολική χρονιά φτάνει στο τέλος της και η χαρά
όπως πάντα είναι διάχυτη.
Φέτος, όμως, υπάρχει και ένα ακόμα στοιχείο: η ανακούφιση!
Νιώθω, νιώθουμε (από ότι ακούω και από άλλους συναδέλφους)
σαν να είχαμε βουτήξει βαθιά κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας και κρατάγαμε
την ανάσα μας τόσο καιρό, αλλά τώρα μπορούμε να βγούμε για αέρα και να
αναπνεύσουμε κανονικά. Και δεν είναι καθόλου καλό αυτό…
Μέσα σε αυτήν την σχολική χρονιά, κληθήκαμε να
προσαρμοστούμε όλο και περισσότερο σε μια σκληρή και ρευστή πραγματικότητα.
Όμως, παράλληλα έπρεπε να συνεχίσουμε την δουλειά μας ακάθεκτοι, για να μείνουν
τα παιδιά μας αλώβητα.
Αναρωτιέμαι όμως αν εγώ τα κατάφερα. Για να πω την αλήθεια
νομίζω πως όχι. Υπήρξαν φορές που μπορούσα να μπω στην τάξη και να αφήσω όλη
αυτήν την ασχήμια πίσω μου, αλλά υπήρξαν και αρκετές φορές που δεν τα
κατάφερνα, και δεν ήμουν η κα Αριάννα που άξιζαν οι μαθητές μου να έχουν.
Και για να πω και μία ακόμα αλήθεια, δεν νιώθω ότι φταίω για
αυτό. Διαρκώς αναζητούσα τρόπους να προσαρμοστώ τόσο όσο χρειαζόταν για να
λειτουργώ δημιουργικά ως άνθρωπος και ως εκπαιδευτικός παρά τις δυσκολίες, αλλά
όχι τόσο όσο να καταντήσω κυνική και αδιάφορη. Προσπαθώ και εγώ να μάθω! Αλλά
τα παιδιά όλα τα πιάνουν, οπότε καταλήγω ότι δεν είχαν φέτος την εκπαιδευτικό
που τους άξιζε.
Οπότε κλείνοντας ελπίζω να βρω την άκρη, αλλά ακόμα
περισσότερο, όσο πιο σύντομα γίνεται, οι συνθήκες να γίνουν τέτοιες που να
μπορούμε να αναπνέουμε όλοι κανονικά.