Oσα συμβαίνουν τις ημέρες αυτές (και που ενδεχομένως θα συνεχιστούν) δεν μας ήρθαν ξαφνικά. Από τη Μεταπολίτευση ως σήμερα και παρά τις ελπίδες και τις προσδοκίες του λαού, η πολιτική ζωή, οι θεσμοί, η οικονομία, η Παιδεία, το περιβάλλον (αφήνω κατά μέρος τον πολιτισμό), όλα ακολουθούν μια προδιαγεγραμμένη πτωτική πορεία. Τα όνειρά μας φαίνεται πως είχαν ημερομηνία λήξεως και ο χρόνος τα οδηγεί μοιραία στην αλλοίωσή τους. Τα γεγονότα της 5ης Μαΐου είναι το τελευταίο εμφανές δείγμα της αλλοιωμένης δημοκρατίας μας.Από την άλλη, ευτυχώς, η δημοκρατία είναι πολίτευμα που μπορεί και αυτοθεραπεύεται. Αρκεί να βρεθεί η αιτία του κακού. Την ξέρουμε. Την καταγγέλλουμε. Τη δείχνουμε. Χρόνια τώρα. Δεν φταίνε οι θεσμοί. Ούτε οι νόμοι. Ούτε το πολίτευμα. Φταίνε τα πρόσωπα. Φταίνε εκείνοι οι απρόσωποι εκπρόσωποί μας. Γνωστοί και μετρημένοι. Αυτοί που δεν θα τους ήξερε ο θυρωρός τους αν δεν είχαν το χρίσμα του αρχηγού. Εξαιρέσεις υπάρχουν αλλά είναι ελάχιστες· ανίκανες να αλλάξουν την κατάσταση. Ας πάψουν λοιπόν να θρηνούν υποκριτικά πάνω στα καρβουνιασμένα πτώματα και ας μη διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους διότι ο όχλος θα καταλύσει το Κοινοβούλιο. Αυτό που οι ίδιοι χρόνια τώρα υβρίζουν με τις πράξεις τους και το αλλοιώνουν.Η δημοκρατία μπορεί, ευτυχώς, και αυτοκαθαίρεται. Καιρός να τελειώσει αυτή η άρρωστη Μεταπολίτευση. Παρά τις συμφορές, ο στόχος δεν πρέπει να χαθεί. Τουναντίον, η οδύνη για τη συνεχή και πολλαπλή υποτίμησή μας ας γίνει δημιουργία. Εχουμε Σύνταγμα, νόμους και θεσμούς. Υπάρχουν χιλιάδες, εκατομμύρια έντιμοι άνθρωποι. Δεν πρέπει κάποτε να ελέγξουμε με αυστηρότητα την ποιότητα της δημοκρατίας μας; Δεν πρέπει να αποκτήσουμε κάποτε ανθεκτικότερα όνειρα;Ο κ. Γιώργης Γιατρομανωλάκης είναι ομότιμος καθηγητής Κλασικής Φιλ
Αρχεία 'ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ' Κατηγορία
Μάι 09 2010
Αλλοιωμένη δημοκρατία
Μάι 09 2010
Αργά, πολύ αργά …
Προσπαθώ να είμαι ψύχραιμος. Προσπαθώ να μη φοβάμαι. Τη χάνω την ψυχραιμία μου. Φοβάμαι, δεν το κρύβω. Νιώθω ανασφαλής. Μόνος. Ηλίθιος. Εκτεθειμένος. Αβουλος. Ενοχος. Νομίζετε δεν φταίω εγώ, δεν φταίτε εσείς; Ολοι φταίμε. Θα μιλήσω όμως μόνο για μένα. Θα γράψω μόνο για μένα. Κάθε φορά, κλείνοντας πίσω μου την πόρτα, έβγαζα ένα «αχ!». Ανακούφισης. Λες και το σπίτι ήταν ο παράδεισος που άφηνε απ’ έξω τα προβλήματα. Ελεγα «είναι άσχημο αυτό που γίνεται, αφορά όμως το γείτονα, όχι εμένα». Μπορεί να έλεγε και ο γείτονας το ίδιο. Σίγουρα το έλεγε.
Προσπαθούσα να στηρίξω το μικρόκοσμό μου. Εύκολα περνούσα στους αφορισμούς. Αμυνα. Ουσιαστικά, ποτέ δεν ήταν επίθεση. Φούντωνε όμως μια οργή μέσα μου. Από καιρό, 3-4 χρόνια τώρα. Εγραφα, εκτόνωση το γράψιμο. Όταν με ζόρισε η ζωή και ο μικρόκοσμος έπαψε να ισχύει, κατάλαβα ότι δε μπορώ να κατέβω στους δρόμους. Ισως να μη δικαιούμαι να κατέβω. Κάποια στιγμή δολοφόνησα και γω το πτώμα. Όταν έφτασαν στο απροχώρητο τα πράγματα, λίγες ημέρες μετά τις εκλογές, το πήραμε λίγο στο αστείο, κοροϊδεύαμε, γελούσαμε.
Οι αντιδράσεις, χαλαρές. «Λεφτά υπάρχουν». Ανέκδοτο. Γενικοί γραμματείς. Ανέκδοτο. Το κανό. Ανέκδοτο. Πολλά ανέκδοτα. Η Ευρώπη έχτιζε τάφο. Εμείς, φτιάχναμε ανέκδοτα για τον Καρ…Ρεν. «Θα μας πάρετε τα πάντα, αλλά ποτέ τα Prada». Ο χαβαλές είναι στο DNA. Εφτασαν τα τσιγάρα κοντά 5 ευρώ και καπνίζουμε για αντίσταση. Σε ποιον αλήθεια; Στον καρκίνο; Στις κουφάλες που επέβαλαν την αύξηση; Εναντίον τίνων αντιστεκόμαστε αλήθεια; Και αφού η αντίσταση είναι στο αίμα μας, γιατί αργήσαμε; Γιατί αργήσατε, έστω. Γιατί δεν βγήκε ο κόσμος στους δρόμους νωρίτερα; Τα λέγαμε, τα γράφαμε, επιβεβαιώθηκαν όλα με τον χειρότερο τρόπο. Τι περιμέναμε; Να βρει τα λεφτά; Δεν είχαμε αγοράσει ρούχα για πορείες; Δεν θέλαμε να χάσουμε το αγαπημένο μας τηλεοπτικό πρόγραμμα; Τώρα, πάει το πουλάκι, πέταξε. Αργά θυμήθηκαν ΓΣΕΕ, ΠΑΜΕ, ΕΛΑ, ΦΥΓΕ κι όπως αλλιώς θέλουν να λέγονται, να κατέβουν στο δρόμο. Αυτό δεν είναι διαμαρτυρία, είναι κηδεία.
ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΥΡΙΟΧΟΣ
Μαρ 27 2010
Η δημιουργικότητα, αντίδοτο στην κρίση
Σε μια εποχή που το μεγάλο θέμα συζήτησης είναι η οικονομική κρίση, την ώρα που η επιχειρηματική δραστηριότητα κοντεύει να πιάσει πάτο και που οι περισσότεροι αποφεύγουν ακόμα και να… σκεφτούν ένα οικονομικό «άνοιγμα», κάποιοι δεν το βάζουν κάτω.
Ενημερώνονται, αναλύουν τα δεδομένα, αναζητούν πόρους και αποτολμούν το μεγάλο βήμα: κάνουν την ιδέα τους πράξη.
Η δημιουργικότητα και η καινοτομία μέσα σ’ ένα ιδιαίτερα ανταγωνιστικό περιβάλλον -την ώρα που η «οικονομική κρίση» παρουσιάζεται περίπου ως παράγων αναστολής κάθε είδους επιχειρηματικής δραστηριότητας- είναι το ζητούμενο και του Ανοιχτού Συνεδρίου «Δημιουργική Οικονομία: Ευκαιρίες και προκλήσεις σε μια εποχή κρίσης», που διοργανώνει το British Council με το Τμήμα Επικοινωνίας, Μέσων και Πολιτισμού του Παντείου Πανεπιστημίου στο Μουσείο Μπενάκη (Πειραιώς 138, 210-3453101). Οι εργασίες του συνεδρίου άρχισαν χθες και ολοκληρώνονται σήμερα, με τη συμβολή επιχειρηματιών που αντιμετώπισαν τα κάθε είδους εμπόδια και ακαδημαϊκών καθηγητών.
Σήμερα μιλούν στην «Ε» δύο νέοι -και ταλαντούχοι- άνθρωποι, που όχι μόνο δεν πτοήθηκαν από την αρνητική ατμόσφαιρα των ημερών, αλλά χαμογέλασαν πλατιά στο «μικρόβιο» της δημιουργίας και, με όπλο το όνειρό τους, κατόρθωσαν να κάνουν την ιδέα τους να λειτουργήσει. *
ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΕΙΝΑΙ:
Ο όρος «καινοτομία» είναι συχνά ασαφής και διφορούμενος. Σύμφωνα με τον Οργανισμό για την Οικονομική Συνεργασία & Ανάπτυξη (ΟΟΣΑ), ως καινοτομία εννοείται «η άμεσα υλοποιούμενη νέα ιδέα ή η πρωτότυπη διαδικασία υλοποίησης μιας ιδέας».
Πρόκειται, δηλαδή, για τη σύλληψη της ιδέας και τη μετατροπή της σε εμπορεύσιμο προϊόν ή υπηρεσία.
Από την άλλη μεριά η εμπειρία έχει δείξει πως, όταν με τη λέξη «καινοτομία» υποδηλώνεται ένα καινούργιο ή ένα βελτιωμένο προϊόν που διαχέεται επιτυχώς στην αγορά, τότε η έμφαση δίνεται στο αποτέλεσμα αυτής της διαδικασίας. Η καινοτομία λοιπόν δεν είναι απαραιτήτως η γέννηση νέων ιδεών. Η γέννηση νέων ιδεών είναι απλά το πρώτο βήμα για την καινοτομία.
Πολύ συχνά η καινοτομία ταυτίζεται με την τεχνολογία. Σίγουρα η τεχνολογία είναι σημαντική, η καινοτομία ωστόσο μπορεί να αφορά και άλλους τομείς των επιχειρήσεων – όπως ο τρόπος με τον οποίο διεξάγονται οι επιχειρησιακές λειτουργίες ή οι δυνατότητες με τις οποίες ανιχνεύονται οι (νέες) επιθυμίες των ανθρώπων.
Θεοδώρα Προβοπούλου (ΤΗΕΙΑ) – σχεδιάστρια μόδας (www.theialab.com)
«Μοναδικά σχέδια για διαφορετικούς ανθρώπους»
«Ως τώρα γνωρίζαμε για σχεδιαστές-επιχειρηματίες και για μοδίστρες. Εγώ βρίσκομαι τώρα στη (μάλλον ασυνήθιστη) θέση της… μοδίστρας-επιχειρηματία! Η ιδέα μου ήταν να προτείνω κάτι πρωτότυπο: μοναδικά σχέδια για κάθε πελάτη, όπως εκείνος τα επιθυμεί…
Σπούδασα Φιλοσοφία και Οικονομικά στην Οξφόρδη. Φιλοσοφία γιατί την αγαπούσα και Οικονομικά γιατί είναι μια επιστήμη, η οποία πίστευα πως θα μου παρείχε εργασία. Στις σπουδές των Οικονομικών όλα είναι λογικά συμπεράσματα. Για να έχεις, όμως, ένα συμπέρασμα, πρέπει να βασιστείς σε μια αρχή, ένα δεδομένο. Κι εκεί χαλούσαν τα πράγματα… Μονίμως αμφισβητούσα τις ίδιες τις αρχές των οικονομικών, οι οποίες μου φάνταζαν (και συνεχίζουν να φαντάζουν) επιπόλαιες, αφού συχνά αδιαφορούν για τον βασικότερο παράγοντα, τον άνθρωπο. Ετσι επέλεξα να στραφώ σε κάτι, με το οποίο δεν θα ήμουν σε διαρκή πόλεμο… Βέβαια, όταν ξεκίνησα να ράβω, το οικονομικό δαιμόνιο συνέχισε να με ακολουθεί».
Σε έναν φιλόξενο χώρο στην Ιπποκράτους, η Theia έστησε το εργαστήριό της. Στην Theia θα πάει κανείς για να ράψει το ρούχο που θέλει, όπως ακριβώς το θέλει, ή για να ανακαλύψει κάτι ανάμεσα στην έτοιμη συλλογή.
«Σε μια βιοτεχνική χώρα, όπως η Ελλάδα, το “κάνω μοναδικά σχέδια για διαφορετικούς ανθρώπους” συνεπάγεται πως πρέπει να περνάω έναν νέο κωδικό στην Εφορία για κάθε πελάτη! Γιατί μπορώ να κατασκευάζω κάλτσες, αλλά όχι κομπινεζόν. Κι αν έχεις τον κωδικό για γυναικείο πουκάμισο, δεν σημαίνει πως μπορείς να κάνεις κι αντρικό… Αυτό, επίσης, σημαίνει πως είναι αδύνατο να υποστηριχθείς από κάποια -οποιαδήποτε- επιδότηση, γιατί “τι ακριβώς είναι αυτό που κάνεις για να επιδοτηθείς κιόλας!”.
Σήμερα, βλέπω με χαρά ότι η δουλειά μου αγαπιέται. Βαρέθηκε ο κόσμος να είναι ντυμένος πανομοιότυπα, να βρίσκει αλλοιωμένο το ρούχο του μετά το πλύσιμο, να μην “κάθεται” η πένσα του στήθους… Ο κόσμος, τελικά, αγαπάει το σχέδιο που έχει μελετηθεί μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, που έχει διάρκεια στον χρόνο και που δεν είναι ένα “πυροτέχνημα”!».
Γιώργος Τζιραλής – εκτελεστικός διευθυντής Openfund (theopenfund.com)
«Το επιχειρείν είναι συνώνυμο με το ρίσκο»
«Το Openfund είναι ένα σχήμα που επιλέγει έως πέντε ομάδες νέων επιχειρηματιών ανά τέσσερις μήνες, παρέχοντάς τους οτιδήποτε χρειάζονται -όπως εκτενή συμβουλευτική υποστήριξη και αρχική χρηματοδότηση περί τα 30.000 ευρώ- ώστε να μετατρέψουν την αρχική τους ιδέα σε λειτουργικό προϊόν.
Ο λαϊκός «μύθος» αναδεικνύει την αρχική ιδέα ως το σημαντικότερο συστατικό της επιτυχίας. Στην πράξη, η αξία μιας ιδέας είναι ανάλογη του χρόνου που επενδύει κανείς στην υλοποίησή της -καμία ιδέα δεν έχει αξία από μόνη της. Μπορεί κανείς να είχε σκεφτεί την ιδέα πίσω από το Facebook χρόνια πριν υλοποιηθεί, ωστόσο τα εύσημα δεν μπορούν παρά να αποδοθούν ολοκληρωτικά σε εκείνον που άφησε οποιαδήποτε άλλη ασχολία και έκανε το Facebook πράξη. Η ιδέα, επομένως, δεν είναι εντέλει απολύτως σημαντική -εξάλλου, τις περισσότερες φορές οφείλει να τροποποιηθεί επανειλημμένως μέχρι να καταλήξει στην επιθυμητή συνταγή. Από την άλλη, η ομάδα των ιδρυτών πίσω από την ιδέα και οι ικανότητες, η αφοσίωση και η επιμονή είναι οι πλέον σημαντικοί πόροι μιας νέας εταιρείας, οι οποίοι και διαφοροποιούν τις επιτυχημένες από τις αποτυχημένες προσπάθειες. Αν θέλει κάποιος να δημιουργήσει μια επιτυχημένη επιχείρηση, ας ξεκινήσει με τους κατάλληλους συνεργάτες.
Η καινοτομία και η επιχειρηματικότητα έχουν καταχωρισθεί στο συλλογικό υποσυνείδητο ως όροι βαρύγδουποι, οι οποίοι συχνά χρήζουν της γνώμης «ειδικών» για την ακαδημαϊκή ερμηνεία τους. Η καινοτομία και η επιχειρηματικότητα, ωστόσο, είναι έννοιες απλές, συνυφασμένες με την έννοια της πρωτοβουλίας!
Αλλη διαδεδομένη θυμοσοφία συνιστά η θεώρηση της αποτυχίας ως «καταστροφή». Κάποιος που δοκιμάζει και δεν τα καταφέρνει, φέρει εσαεί τη βούλα του αποτυχημένου. Ωστόσο, το επιχειρείν είναι συνώνυμο με το ρίσκο και το ρίσκο με την αποτυχία. Η τελευταία, επομένως, δεν πρέπει να φοβίζει, αλλά -με την προϋπόθεση ότι προηγείται εξαντλητική και τεκμηριωμένη προσπάθεια- να λογίζεται ως ένα βήμα προς την επιτυχία. Υπό το πρίσμα του επενδυτή, ένας επιχειρηματίας που έχει αποτύχει σε προηγούμενο εγχείρημά του -έχοντας αξιοποιήσει στο έπακρο την εμπειρία αυτή-, είναι περισσότερο πιθανό να επιτύχει σε μια νέα προσπάθεια, έναντι εκείνου που μόλις τώρα ξεκινά. Μαθαίνεις όταν αποτυγχάνεις. Αποτυγχάνεις (σίγουρα) όταν δεν μαθαίνεις.
Μαρ 14 2010
Οικολόγοι με «βρόμικους» σπόνσορες
Μπορείς να δαγκώσεις το χέρι που σε ταΐζει; Κι ακόμη περισσότερο, μπορείς να γυρίσεις αδιάφορα την πλάτη στο χέρι που σου προτείνει μια επιταγή μερικών εκατομμυρίων δολαρίων; Φυσικά, όχι.
Greenpeace, Friends of Earth και 350.org αποτελούν ανυπότακτους στο επίμονο σπόνσοριγνκ. Αυτή η προφανής απάντηση συνοψίζει ένα σκάνδαλο που έρχεται να ταράξει την αποχαυνωτική αυταρέσκεια των μονοπωλίων του διεθνούς περιβαλλοντικού ακτιβισμού. Ανάμεσα στους χρηματοδότες των μεγάλων περιβαλλοντικών μη κερδοσκοπικών οργανώσεων των ΗΠΑ, βρίσκονται και οι μεγάλοι ρυπαντές του περιβάλλοντος.
Το σκάνδαλο έχει ήδη όνομα στην ούγια: Climategate. Πρόκειται ουσιαστικά για ένα σκάνδαλο ηθικού ξεπεσμού και πολιτικής διαπλοκής που βαραίνει το αμερικανικό οικολογικό κίνημα κι έχει αυτονόητες προεκτάσεις στα αδελφά κινήματα ανά τον πλανήτη.
Στις ίδιες τις ΗΠΑ, δεν είναι μόνο η θύελλα των επικριτικών σχολίων που έχει ξεσηκώσει η διαπίστωση του σκανδάλου, αλλά και τα ρήγματα που διανοίγονται τώρα πια εντός των κόλπων του αμερικανικού οικολογικού ακτιβισμού.
«Ενώ βρισκόμαστε αντιμέτωποι με τη μεγαλύτερη οικολογική κρίση στην ανθρώπινη ιστορία, πολλές πράσινες οργανώσεις που υποτίθεται ότι θα ηγούνταν του οικολογικού αγώνα, αντίθετα, ασχολούνται με το να εισπράττουν σκληρό νόμισμα από τους μεγαλύτερους ρυπαντές του πλανήτη» προλόγιζε ένα μακροσκελές άρθρο του στο προοδευτικό περιοδικό «The Nation», ο ανεξάρτητος βρετανός δημοσιογράφος Γιόχαν Χαρί, με το οποίο έφερε στο προσκήνιο της δημοσιότητας τους ψιθύρους που ακουγόταν εδώ και πολλά χρόνια.
Υπάρχει προϊστορία
Διότι, ούτε λίγο ούτε πολύ, οι ψίθυροι για οικονομική εξάρτηση μέρους του οικολογικού κινήματος από ρυπογόνες πολυεθνικές κυκλοφορούσαν από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν ο τότε πρόεδρος της μεγάλης αμερικανικής οικολογικής οργάνωσης National Wildlife Federation Τζέι Χέαρ, άρχισε να εισπράττει δωρεές από μεγάλες πετρελαϊκές όπως η Shell και η British Petroleum. Ο Χέαρ έφυγε για πάντα απ’ αυτόν τον πλανήτη το 2002, αφού προηγουμένως μεταπήδησε από την προεδρία της οργάνωσής του, στη θέση συμβούλου του προέδρου της Παγκόσμιας Τράπεζας. Ομως, άφησε πίσω του ένα παράδειγμα που βρήκε πολλούς μιμητές. Την πρακτική του σπόνσορινγκ (χρηματισμού) μεταξύ εχθρικών στρατοπέδων.
Αρχικά, αυτή η πρακτική θεωρήθηκε εξαιρετική ιδέα. Οι οικολογικές οργανώσεις θα αποδέχονταν την οικονομική διαπλοκή με τις ρυπογόνες επιχειρήσεις, για να τις αλώσουν «από τα μέσα» και να επηρεάσουν την επιχειρηματική τους στρατηγική προς όφελος του περιβαλλοντικού αγώνα. Φυσικά, συνέβη το αντίθετο. «Η πρακτική του σπόνσορινγκ κυρίευσε μεγάλο μέρος του οικολογικού κινήματος, που σε αντάλλαγμα προσφέρει κατανόηση και υιοθέτηση της τεχνοκρατικής άποψης για το περιβάλλον» είπε σε πρόσφατη ραδιοφωνική της συνέντευξη η Κριστίν ΜακΝτόναλντ, μια γνωστή αμερικανίδα ακτιβίστρια με πικρή πείρα από το πέρασμά της από την οργάνωση Conservation International το 2006.
Με καλό μισθό
Εκεί, διαπίστωσε γρήγορα τον εκφυλισμό των οργανώσεων από σπόνσορες (όπως οι British Petroleum, American Electrical Power και PacifiCorp), και τη μετάλλαξη των ακτιβιστών σε υπαλλήλους των χορηγών -μάλιστα κάποιος Στιβ Σάντερσον, στέλεχος της οικολογικής οργάνωσης Wildlife Conservation Society, εισέπραττε ετήσιο μισθό 225.000 δολαρίων ως επαγγελματίας ακτιβιστής, μισθό σχεδόν ισάξιο με εκείνους των προέδρων των δ.σ. του επιχειρηματικού τομέα.
Για τον μετεωρολόγο της NASA Τζιμ Χάνσεν, εξαιρετικά δημοφιλή στους κύκλους του αμερικανικού οικολογικού ακτιβισμού, η υπόθεση του σπόνσορινγκ των οργανώσεων, είναι μια υπόθεση πολιτικής κουλτούρας. Η οποία επιτρέπει την εξαγορά αυτού του είδους με αντάλλαγμα την υιοθέτηση μιας στρατηγικής «πολιτικού ρεαλισμού». Πράγματι, μαχητικές οργανώσεις όπως η Sierra Club, μετά την είσπραξη οικονομικών εισφορών από πολυεθνικές, έφτασε στο σημείο να συμπλέει με αξιωματούχους της κυβέρνησης Μπους, «αναγνωρίζοντας την πολιτική πραγματικότητα της Ουάσιγκτον» στα περιβαλλοντικά της προγράμματα.
«Χρειάστηκαν δύο δεκαετίες για να γίνει αυτή η σχέση διαφθοράς και διαπλοκής, η νόρμα λειτουργίας των μεγάλων πράσινων οργανώσεων» γράφει ο Γιόχαν Χαρί, στο άρθρο του με τίτλο «Ο Λάθος Βασιλιάς του Πράσινου», υπονοώντας την υποκατάσταση του πράσινου της φύσης από το πράσινο των δολαρίων. Και σαν παράδειγμα της παράνοιας που επικρατεί στο χώρο του οικολογικού ακτιβισμού με τις χορηγίες των ρυπαντών, γράφει «είναι σαν να λέμε ότι οι εκθέσεις της Διεθνούς Αμνηστίας για τα ανθρώπινα δικαιώματα επιδοτούνται από τη χούντα της Βιρμανίας, από τον Ντικ Τσένι και τον Ρόμπερτ Μουγκάμπε».
Ομως στους κόλπους του οικολογικού ακτιβισμού, υπάρχει το… ανυπότακτο γαλατικό χωριό, ένας γαλαξίας οργανώσεων που δεν συμβιβάζονται με χορηγίες ρυπαντών. Ανάμεσά τους η Greenpeace, οι οικοτρομοκράτες της Friends of Earth και η οργάνωση 350.org. Που αρνούνται να δεχτούν ότι πολιτικός ρεαλισμός και φυσική αναγκαιότητα είναι το ίδιο, διότι όπως λένε, δεν μπορείς να σταθείς μπροστά σε έναν τυφώνα και να πεις «sorry, ο γερουσιαστής Γκορ δεν θέλει να μας απασχολήσεις σήμερα».
Η στρατηγική που κερδίζει έδαφος στους «ανυπότακτους» οικολόγους ως αντίβαρο του σπόνσορινγκ, είναι η τακτική της άμεσης δράσης. Αυτή υλοποιείται ήδη στην Αγγλία από την οργάνωση Climate Camp, με απόλυτη επιτυχία (μπλοκάρισμα επέκτασης αεροδρομίων και αναστολή κατασκευής ρυπογόνων εργοστασίων). «Αγώνας με πράξεις» υπογράφει η Climate Camp, αντιλέγοντας έτσι στον πολιτικό ρεαλισμό των επιδοτούμενων… συντρόφων τους.
Ιαν 31 2010
Ουρά ή τελικά… hurrah?
ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΠΙΠΕΡΟΠΟΥΛΟΥ
«Ουρά» ατέλειωτη σχημάτισαν οι διεθνείς αγορές σε Ευρώπη, Αμερική και Ασία, καθώς οι εκπρόσωποι των αγοραστών του σημερινού κρατικού ομολόγου συνωστίζονταν από το πρωί προσφέροντας ζεστό χρήμα σε επίπεδο 5πλάσιο του ποσού που «ζητιανέψαμε» υπό μορφή πενταετούς δανείου. Και θα δανειστούμε, χαράς ευαγγέλια (για ποιους εκτός και εντός Ελλάδος, άραγε) μέχρι και 8 δισεκατομμύρια δανεικά, με το περιβόητο, αλλά πασίγνωστο πια και στους πλέον αδαείς περί την οικονομική επιστήμη και την αγγλική γλώσσα Ελληνες και Ελληνίδες, spread των σχεδόν 3,5% ή 3,8% πάνω από τη Γερμανική βάση!
Hurrah, ήταν τα ουρανομήκη επιφωνήματα αποδοχής, επιβράβευσης, αναγνώρισης -εκ μέρους των δανειστών μας στη Διεθνή Οικονομική σκηνή- των «κόπων και βασάνων» του νυν Υπουργού Οικονομικών, της νεοεκλεγείσας Κυβέρνησης ,αλλά και των προκατόχων του θώκου του «τσάρου της ελληνικής οικονομίας» από το 1974 και μετά και των εναλλασσομένων στο θώκο της Κυβέρνησης του έθνους, του Κράτους των Ελλήνων έκτοτε…
Τελικά μήπως με το φόβο, την απειλή ότι θα μας διώξουν από το ασφαλές λιμάνι του ευρώ, ότι θα πτωχεύσουμε, ότι το παμφάγο και αχόρταγα φορομπηχτικό Κράτος τελικά θα δημεύσει τις ακίνητες και κινητές περιουσίες μας θα δούμε δύο πράγματα που κάποιοι, λάτρεις του γνωστού σλόγκαν, γνωστής επιχείρησης φρόντισαν να «επιλέξουν για μας, πριν από μας», δηλαδή:
Δε θα πάμε σε πτώχευση, ούτε θα μας αποβάλουν από το ευρώ (hurrah και πάλι hurrah, και ξανά hurrah, μαζί και ωσαννά;).
Θα μας ρημάξουν στη φορολογία και τις περικοπές μισθών.
Αλλά, ως ευτυχείς ιθαγενείς, θα ανακράξουμε ευγνώμονες στοιβαγμένοι σε ουρές…
Hurrah και «Δόξα στους πολιτικούς μας» που τα κατάφεραν με το ελάχιστο κόστος να μας πείσουν ότι «καθάρισαν» για εμάς και το «καλό» μας αφού πρώτα στα 36 περασμένα χρόνια (από το καλοκαίρι του 1974 και μετά) αυτοί είχαν «καθαρίσει» τα εθνικά μας ταμεία και μάλιστα υπό την προστασία του περιβόητου Νόμου περί ευθύνης (εννοούν ανευθυνότητας) των Υπουργών!
Τα δύσκολα είναι μπροστά μας, το χάσμα το «κορμί» πατριώτες, αλλά αφού μας προετοίμασαν για θάνατο θα είμαστε ευτυχείς επιβιώνοντας έστω και κατά πολύ… φτωχότεροι!
Δοξάστε τους…
