O Alex στην ταινία ‘The Last Starfighter‘ παίζει Starfigther

Πρόσφυγες και ..reality check (γείωση που θα λέγαμε ..)

Τυχαία ενώ έψαχνα πληροφορίες για έλληνες που είχαν συνεισφορά στην δημιουργία του παγκόσμιου ιστού έπεσα πάνω στο άρθρο: Swedish dad takes gamer kids to warzone υπάρχει και ελληνικό σχετικό άρθρο εδώ αλλά το ξένο περιέχει ποιό πολλές πληροφορίες για το σκεπτικό του πατέρα και μια ενδιαφέρουσα συζήτηση.

Με αφορμή και το reality check που έχουμε σαν κοινωνία με τις επιπτώσεις του εμφύλιου πολέμου στη Συρία που μαίνεται από το 2011 θεώρησα ότι είναι η τυχερή μου μέρα για να σχολιάσω και να εκφράσω μερικές δικές μου σκέψεις σχετικά τα πολεμικά παιχνίδια στον ΗΥ και την παιδική ηλικια.

Η γείωση ..

μια τετραμελής παράπλευρή απώλεια του πολέμου στη Συρία

Κατά τραγική ειρωνία την τωρινή συγκυρία που έτειχε να πέσω πάνω στο άρθρο αυτό ένας έλληνας πατέρας με αγοράκια δεν χρειάζεται να επισκεφτεί ουτε το Ισραήλ ούτε το Αφγανιστάν για να δεί τον πόλεμο από μια άλλη οπτική. Αρκεί να επισκεφτούν ένα χώρο φιλοξενίας των προσφύγων που έχουν εγκλωβιστεί στη χώρα μας ή να πάνε μια βόλτα με το αυτοκίνητο και να δεί παιδάκια να κοιμούνται καταμεσής εθνικών δρόμων και να κάνουν πεζοπορίες που θα ζήλευε και ένας στρατιώτης μας των ειδικών δυνάμεων.

Τι ονομάζουμε παιχνίδι στον ΗΥ ;

Στο άρθρο , ο Σουηδός πατέρας παρακινήθηκε από την επιθυμία των παιδιών του να αγοράσουν ένα πολεμικο παιχνίδι. Οπότε τίθεται αρχικά ένα ερώτημα: Τι μας ανησυχεί στα πολεμικά παιχνίδια; Εξάλλου όπως λέει καποιος σχολιαστής στο αρθρο στο παρελθόν μας ήταν οικεία η εικόνα από αγοράκια να παίζουν πόλεμο στις αλάνες με αυτόσχέδια μέσα.

Το πολεμικό παιχνίδι δεν είναι καθ’αυτό το πρόβλημα που πρέπει να αποσχολεί τους γονείς και την εκπαιδευτική κοινότητα. To παιχνίδι στον ΗΥ μπορούμε να το εντάξουμε στην κατηγορία του λογισμικού που λέμε εξομοιώσεις. Δημιουργείς μια προσομοίωση φανταστικών ή υπαρκτών όψεων του κόσμου μας ( στον οποίο περιλαμβάνεται και ο κόσμος των ιδεών). Η προσομοίωση δεν ακούγεται και τόσο κακή ..έτσι δεν είναι ; Υπάρχουν άπειρα λογισμικά που κάνουν προσομοιώσεις κατασκευών , φυσικών φαινομένων, όπλων και γενικά αποτελούν ένα αναπόσπαστο πλεον εργαλειό για τους επιστημονες αλλά και όλους για να κατανοούμε καλύτερα τον κόσμο που μας περιβάλλει.

Οπότε στο πλαίσιο αυτό ένα παιχνίδι μπορεί να χαρακτηριστεί και ως μια προσομοίωση που θέλει
να είναι μαζί και παιχνίδι! Αχα!! και τι είναι παιχνίδι;; Το παιχνίδι σύμφωνα με το τον κοινωνιολόγοRoger Caillois συγγραφέα του Τα παιγνίδια και οι άνθρωποι :

• it is free, or not obligatory;
• it is separate (from the routine of life) occupying its own time and space;
• it is uncertain, so that the results of play cannot be pre-determined and so that the player’s initiative is involved;
• it is unproductive in that it creates no wealth and ends as it begins; it is governed by rules that suspend ordinary laws and behaviours and that must be followed by players; and
• it involves make-believe that confirms for players the existence of imagined realities that may be set against ‘real life’

Ένα  παιχνίδι δεν είναι πάντα εξορισμού αθώο

Βέβαια τα πράγματα είναι ποιό πολύπλοκα όπως κατάλαβε λίγο αργά ο Alex Rogan που από ένα παιχνίδι στον περιορισμένο ‘χώρο’ της arcade κονσόλας δεν κατάλαβε ότι συμμετείχε άθελά του σε μια διαγαλαξιακή πλατφόρμα στρατολόγησης για την διαπλανητική συμμαχία Rylan Star League!!

O Alex Rogan πιλοτάρει το Gunstar

Θέλω να πώ δηλαδή ότι κάθε κοινωνία ανάλογα με την κουλτούρα της είναι συμβατή ή όχι με κάποιες κατηγορίες παιχνιδιών. Πχ έπεσαν στην αντίληψη μου παιχνίδια που εξομοιώνουν τον τρόπο σκεψης και δράσης παρανοικών δολοφονων και βιαστών (ένα ιαπωνέζικο είναι το τελαυταίο). Προφανώς μια κοινωνία έχει δικαίωμα να απαγορεύσει τέτοια παιχνίδια. Εξάλλου για οποιον έχει χρόνο να ψάξει υπάρχει αρκετόυλικό σε υποθέσεις απαγόρευσης παιχνιδιών σε διάφορες χώρες για διάφορους λόγους..

Οπότε ένα παιχνίδι δεν είναι γενικά αθώο. Έχει τα χαρακτηριστικά που πολύ εύστοχα επισήμανε ο Roger Caillois αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αν μια δραστηριότητα έχει τα χαρακτηριστικά αυτά είναι ακίνδυνη για μια κοινωνία και πρέπει να γίνει ακριτα αποδεκτή.

Εξού και η φράση ‘ Να φοβάσαι τον άνθρωπο του ενός  βιβλίου‘ (σύμφωνα με τον Καργάκο η φράση αυτή είναι του Θωμά του Ακινάτη)

Ο κίνδυνος της πνευματική μονοκαλλιέργειας

εθισμός και πνευματική ατροφία

To πολεμικό παιχνίδι Call of Duty στο οποίο αναφέρθηκε ο Σουηδός πατέρας είναι από τα ποιό δημοφιλή παιχνίδια της κατηγορίας βολών πρώτου προσώπου (First Person Shooter- FPS) . Υπάγονται μάλιστα και στην κατηγορία των e-sports , δηλαδή παιχνίδια που πλεον αποτελούν μια υποκατηγορία αθλημάτων με παγκόσμια τουρνούα , επαγγελματίες ‘αθλητές’ κτλ.  . Τα παιχνίδια αυτά αποτελούν εξομοιώσεις-παιχνίδια που εστιάζουν μονόπλευρα στην συναρπαστική πλευρά του πολέμου. Και το να έχεις μια μονομέρεια λογικά είναι αναπόφευκτο για μια εξομοίωηση οπότε δεν μπορείς να απαγορεύσεις ή να ρίξεις το ανάθεμα σε μια εξομοίωση.. Εξάλλου για να είμαστε ποιό σωστοι μιλάμε για την υποκατηγοριά  εξομοιώσεις-πόλεμο-στάδιο της εμπλοκής-προιον. Δηλαδη έχουμε να κάνουμε και με μια βιομηχανια που προωθεί ένα προιόν σε μια ευάλωτη πληθυσμιακή ομάδα χρησιμοποιώντας σύχρονες τεχνικές μαρκετινγ που στοχευόυν όχι μόνο σε μια αγορά αλλά στην μεγιστοποίηση του mind-share που θα αποκτήσουν στο target group τους. Μιλάμε δηλαδή για μια γενικότερη επιθετική παραλλαγή μετάλλαξη του επιχειρήν στον δυτικό κόσμο που βλέπει τα παιδιά σαν στόχους και mind-share προς δεσμευση όχι σαν κάτι που πρέπει να προστατευθεί .

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι λοιπόν σε μια υποκατηγορία εξομοιώσεων-παιχνιδιών όσο μονόπλευρες και αν είναι. Το πρόβλημα είναι όταν δημιουργούνται συνθήκες πνευματικής μονοκαλλιέργειας με μια υποκατηγορία πολεμικών παιχνιδιών να μονοπωλεί όλον σχεδόν το χρόνο που αφιερώνουν παιδιά στο εργαλείο του ΗΥ.

Πχ για να κάνουμε ποιο κατανοητό το επιχείρημα περί μονοκαλλιέργειας υπάρχουν (πολύ λίγα είναι η αλήθεια) παιχνίδια όπως το This War of Mine τα οποία οποία είναι εξομοιώσεις των προσπαθειών επιβίωσης των πολιτών σε μια φανταστική πόλη που το όνομα της όμως και η έμπνευσή των δημιουργών παραπέμπει στην πολιορκία του Σαράγεβο . Μια εξομοίωση μιας καθόλου ευχάριστης πλευράς του πολέμου.

Προτάσεις προς γονείς

Σαν καθηγητής συχνά συναντώ μαθητές που για το πω ευγενικά το παρακάνουν με τα παιχνίδια στον ΗΥ. Το να χρησιμοποιείς τον υπολογιστή εκτός μέτρου εις βάρος άλλων υποχρεώσεων και δυνατοτήτων που εμπεριέχει η ζωή είναι ανησυχητικό και ίσως οριακά παθολογικό αν αποτελέσει τον κανόνα . Το να χρησιοποιείς επιπλεόν τον υπολογιστή όχι μόνο υπερβολικά αλλά και η χρήση του που κάνεις να περιορίζεται μόνο σε εξομοιώσεις παιχνίδια μιας στενής κατηρογίας αυτής των πολεμικών FPS , MMRPG και ποιό συγκεκριμένα της υποκατηρογίας τους που παρουσιάσει μόνο τη συναρπαστική πλευρά του πολέμου είναι για μένα ακόμα ποιο ανησυχητικό .

Προσωπικά προτείνω στους γονείς να μην είναι απαγορευτικοί αλλά να προσπαθούν με επιμονή και υπομονή: να προτείνουν ή να υποβοηθούν δημιουργώντας ευκαιρίες για άλλες δραστηριότητες , αθλητισμός εξωτερικός, εκδρομές κτλ., να υπενθυμίζουν στα παιδιά τους ότι οι αρχαίοι σοφοί λέγανε παν μετρο άριστο και να προτείνουν παιχνίδια ήπια , εναλλακτικά που θα διευρύνουν το πνεύμα τους και δεν θα το κρατούν παγιδευμένο .

ο νους μας κάστρο εστίες ανοχύρωτες

Ετικέτες:esports, εξομοίωση, μονοκαλλιέργεια, παιχνίδι, παιχνίδια, πολεμικά_παιχνίδια, προσομοίωση