Έρευνα
από τον καρτεσιανό δυισμό στον κυβερνοεαυτό
Κι ότι σκεφτόμουν την εξέλιξη της επιστημονικής σκέψης στον τομέα ‘πώς αντιλαμβάνομαι τον κόσμο γύρω μου’, έτυχε να δω την αναδημοσίευση στο ιστολόγιο giannisTsblog με τίτλο ‘Πλουσιώτατον του ελαχίστου’ με σκέψεις και εμπειρίες του ηθοποιού Στέλιου Μάινα από το aixmi.gr.
Γράφει λοιπόν ο Μάινας: ‘Οι άνθρωποι είμαστε «τα συστατικά» του περιβάλλοντός μας. Αντλούμε απ’ αυτό, μαθαίνουμε, αφομοιώνουμε, το περνάμε στη συμπεριφορά μας, στα χαρακτηριστικά μας, στη φωνή μας, στο είναι μας. Είμαστε ευτυχείς, και φαινόμαστε, όταν το περιβάλλον ευδοκιμεί -δυστυχείς και αρνητικοί, όταν μας πιέζει και μας αποκλείει.’ Και ναι, ενσωματώνει τη σύγχρονη αντίληψη για το πώς διαμορφώνεται η σκέψη μας (με ή χωρίς τον συναισθηματικό τόνο) και, επομένως, κι εμείς, μέσα από τη διάδραση μας με το περιβάλλον, την οικολογική δηλαδή προσέγγιση της νόησης. Αυτή είναι που βρίσκεται στην άλλη όχθη της καρτεσιανής αντίληψης που λέει πως ο νους και ο κόσμος είναι οντότητες σαφώς ξεχωριστές. Η μια λειτουργεί ανεξάρτητα από την άλλη με το νου να παράγει σκέψη μέσα από την απο-κωδικοποίηση συμβόλων και μέσα από ‘υψηλού’ βεληνεκούς λειτουργίες. Που καμιά σχέση φυσικά δεν έχουν με τις ‘κατώτερες’ των συναισθημάτων. Έτσι, ο εγκέφαλος μας μοιάζει, λένε οι νεότεροι της γνωστικής επιστήμης, με υπολογιστικό σύστημα επεξεργασίας πληροφοριών.
Τι έγινε λοιπόν τώρα; Αλλάξαμε τόσο από τον 17ο αι. και μετά που περάσαμε από τον ένα τρόπο ύπαρξης στον άλλο; Μπα, μάλλον με τον καιρό η προοπτική μας άλλαξε και βλέπουμε με ‘άλλο μάτι’ τα πράγματα. Έτσι κι αλλιώς, φαίνεται, πως η νόησή μας είναι αυτή που άλλαξε. Και, λένε, θ’ αλλάξει κι άλλο όσο αναπτύσσεται αυτή η καινούρια διάσταση, ο κυβερνο(cyborg-)-εαυτός μας
.
O Noel Gough*, εκπαιδευτικός φυσικών επιστημών, περιβαλλοντολόγος, ειδικός για αναλυτικά προγράμματα και Καθηγητής στο Deakin University, Αυστραλία, γράφει: ‘Now, the idea of rhizomANTically becoming-cyborg signifies my desire to imagine teaching and learning as material-semiotic assemblages of sociotechnical relations embedded in and performed by shifting connections and interactions among a variety of organic, technical, ‘natural’, and textual materials.’
Και συνεχίζει: ‘To put it another way, if curriculum is, as Madeleine Grumet (1981) writes, ‘the collective story we tell our children about our past, our present, and our future’ (p. 115), then what are the ethical and material possibilities for becoming-cyborg in that story? Becoming-cyborg is not a matter of reducing the gap between the cyborg concept and the material cyborg body (which would be a mode of transcendent posthumanism) but, rather, affirms the perpetual immanence of the gap between the materialisation of the concept and its possibilities of future development.
*Gough, N. (2004). RhizomANTically Becoming-Cyborg: Performing posthuman pedagogies. Educational Philosophy and Theory, Vol. 36, No. 3, pp. 253-265. Oxford, UK: Blackwell Publishing.
Like the chaos?
I do 🙂
Approach that believes it’s a learning theory and relates to ‘chaos’ theory: CONnectivism
Recently a discussion on IRRODL (the International Review of Research in Open and Distance Learning): Vol. 12 (3)
THINKING by Davide Restino
Μετασχηματίζουσα μάθηση και διάλογος
Στο άρθρο του ‘Transformative Learning as Discourse’* ο Mezirow ορίζει τη μετασχηματίζουσα μάθηση (ΜΜ) ως τη διαδικασία κατά την οποία προβληματικές υποθέσεις και προσδοκίες (‘συνήθειες του μυαλού’ τις ονομάζει, εννοώντας παγιωμένες ιδέες και απόψεις) μετασχηματίζονται για να γίνουν πιο ‘ευέλικτες’, πιο ανοικτές και πρόσφορες στην αλλαγή όταν υπάρξουν νέα δεδομένα. Ακολουθώντας τη διάκριση του Habermas, ο Mezirow υποστηρίζει ότι προϋπόθεση για τη ΜΜ είναι η πολύ καλή γνώση και ο χειρισμός του περιβάλλοντος (instrumental learning) και η αποτελεσματική επικοινωνία (communicative learning) με τους άλλους. Στο χώρο της εκπαίδευσης και ειδικότερα της αγωγής των μέσων (media education) η πρώτη προϋπόθεση αφορά όχι μόνο την γνώση των ψηφιακών μέσων αλλά και του γνωστικού αντικειμένου που, επιπλέον, σήμερα ανανεώνεται διαρκώς – και πολύ συχνά ραγδαία. Η δεύτερη αφορά τη γενικότερη ικανότητα να κατανοούμε το περιεχόμενο της επικοινωνίας μας με τα άλλα άτομα αξιολογώντας τις αξίες, τις ιδέες και τις γνώσεις τους για να οδηγηθούμε σε μια έγκυρη και ασφαλή εκτίμηση της επικοινωνιακής περίστασης ώστε να την τερματίσουμε ή να την εμπλουτίσουμε με συζήτηση, ανάλυση, επιχειρηματολογία κλπ. Επίσης τη μεταφορά των δεξιοτήτων αυτών σε ψηφιακά περιβάλλοντα ασύγχρονης και σύγχρονης επικοινωνίας.
Πιστεύω πως η θεωρία της ΜΜ θα πρέπει να είναι δομικό στοιχείο κάθε παιδαγωγικού σχεδιασμού σε μακρο- (π.χ. αναλυτικών προγραμμάτων) ή μικρο-επίπεδο (π.χ. ενός σχεδίου μαθήματος) σε κάθε μια βαθμίδα της θεσμοθετημένης εκπαίδευσης. Αν ωστόσο υποθέσουμε ότι έχουμε ένα εκπαιδευτικό κλιμακούμενο συνεχές, τότε θα έλεγα ότι στο χώρο της εκπαίδευσης ενηλίκων η ΜΜ βρίσκεται στο απόγειό της μιας και οι ενήλικες έχουν αναπτύξει τέτοιες ψυχο-διανοητικές, συναισθηματικές και σωματικές δεξιότητες που τους επιτρέπουν να επιτελούν σύνθετες γνωστικές λειτουργίες. Αυτές οι λειτουργίες είναι που κάνουν το ενήλικο άτομο πιο έτοιμο, πιο ‘ώριμο’ για κριτικό αναστοχασμό, υψηλή αυτο-επίγνωση και κριτική σκέψη και στάση, στοιχεία που διασφαλίζουν την ισότιμη συμμετοχή του σε κριτικές-διαλεκτικές επικοινωνιακές περιστάσεις και σε συνθήκες διαλογικής συν-εργασίας.
ναι, μπαίνουμε πάλι στα χωράφια της συνεργατικής μάθησης (ΣΜ), όμως είναι αλήθεια ότι δεν μαθαίνουμε σε κενό αέρος. ούτε αποκλειστικά επικοινωνώντας με ένα κείμενο ή προσπαθώντας να λύσουμε ένα πρόβλημα μόνοι μας. η προσωπική μου εμπειρία διαλογικής συνεργασίας με τα άλλα μέλη της dream@team είναι το δικό μου εμπειρικό κίνητρο πέρα από το ερευνητικό ενδιαφέρον για τη ΣΜ. ωστόσο, παρά το γεγονός ότι ο Mezirow κατηγορήθηκε για ατομικό μετασχηματισμό, δεν μπορώ να μην ομολογήσω ότι, διαβάζοντάς τον, όλο και πιο συχνά σκέφτομαι τη συγγένεια της συν-λογικότητας και της ατομικότητας και την αλληλεπιδραστική σχέση που έχουν.
*Mezirow, J. (2003). Transformative Learning as Discourse. Journal of Transformative Education Vol. 1 No 1, January 2003, pp. 58-63.
(σχεδιάστηκε από τον Ηλία Οικονομάκο)
- blogging
- culture
- digital stories
- future school
- podcasting
- Social media
- Uncategorized
- web2.0
- webinar
- wiki
- wordpress: μικρά μυστικά
- Αναζητήσεις
- Γενικά
- Διαδικτυακά
- Διαδικτυακές κοινότητες
- διαδικτυακή μάθηση
- εκπαίδευση ενηλίκων
- ελεύθερο λογισμικό
- ενημέρωση
- Έρευνα
- Η 'πραγματικότητα'… σήμερα!
- Η-μάθηση ή μάθηση μέσω διαδικτ
- ιστολόγια εκπαιδευτικών
- συνεργατικά εργαλεία
- συνεργατική μάθηση
- Τα νέα της μπλογκόσφαιρας
- τηλεμάθημα
Η Μαριάννα είναι βασικά καθηγήτρια αγγλικής γλώσσας, με ιδιαίτερο ενδιαφέρον στις μαθητοκεντρικές προσεγγίσεις, τη συνεργατική μάθηση, το ιστολογείν και τις διαδικτυακές κοινότητες μάθησης. Αυτή την εποχή διαμένει στο Ελσίνκι της Φινλανδίας όπου κάνει διδ. σπουδές στο ομώνυμο πανεπιστήμιο. Το θέμα, τι άλλο, τα κοινωνικά μέσα, και οι απόψεις των εκπαιδευτικών γι αυτά, καθώς και οι πρακτικές τους με αυτά.
Πρόσφατα σχόλια