Βιοπειρατεία #2: απειλή για την ανάπτυξη
Η λεγόμενη βίγκα (Catharanthus roseus) της Μαδαγασκάρης δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό λουλούδι, όμως αποτελεί σήμερα τη βάση για φάρμακα που αντιμετωπίζουν σειρά σοβαρών ασθενειών από το λέμφωμα μέχρι τη λευχαιμία και δεν είναι παρά ένα παράδειγμα της χρήσης εξωτικών φυτών από τη σύγχρονη φαρμακοβιομηχανία. Μόνο που οι τοπικοί πληθυσμοί, που συχνά πρώτοι διαπίστωσαν τις θεραπευτικές ιδιότητες των φυτών ουδέν κέρδος αποκομίζουν. Συχνά μάλιστα ισχύει το αντίθετο…
Αυτή είναι η λεγόμενη “βιοπειρατεία” και την Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου περνά στην επιτροπή Ανάπτυξης του ΕΚ έκθεση με ψήφισμα της Γαλλίδας ευρωβουλευτού των Πρασίνων, Catherine Grèze, για την προστασίατων δικαιωμάτων των τοπικών πληθυσμών.
Η βιοπειρατεία….
Οι φαρμακοβιομηχανίες αντλούν συχνά γνώση από τις παραδοσιακές κοινωνίες στην αναζήτηση νέωνδραστικών ουσιών, τις οποίες στη συνέχεια αναπαράγουν και αναπτύσσουν χημικά για να καταλήξουν σε φάρμακα τα οποία, φυσικά, καλύπτονται από δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας.
Αυτό με τη σειράτου σημαίνει μηδενικό κέρδος για τους ντόπιους ή ακόμα και η χειρότερη τύχη τουνα τους απαγορευθεί, λόγω των δικαιωμάτων, να αξιοποιήσουν καθ’ οιονδήποτετρόπο το “δικό τους” φυτό, είτε έχει θεραπευτικές είτε άλλεςιδιότητες.
… και πώς αντιμετωπίζεται
Η βιοπειρατεία, είναι προφανές, βλάπτει την οικονομική πρόοδο των αναπτυσσόμενων χωρών σε βαθμό που να έχει γίνει σοβαρό ζήτημα στις προσπάθειες καταπολέμησης της φτώχειας, ειδικά καθώς η ευρωπαϊκή νομοθεσία περισσότερο προστατεύει σήμερα τη σύγχρονη έρευνα παρά την παραδοσιακή γνώση.
Η έκθεση Grèze προτείνει έτσι σειρά μέτρων υπέρ των αναπτυσσόμενων χωρών στον τομέα αυτόκαι μεταξύ άλλων την υιοθέτηση του Πρωτοκόλλου της Ναγκόγια για τον δικαιότεροεπιμερισμό των κερδών σε τέτοιες περιπτώσεις.
Εξ’ ίσουσημαντική είναι η πρόταση να επιβληθεί, στις αιτήσεις για αναγνώριση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας, η πλήρης καταγραφή της προέλευσης τωνσυστατικών, συνοδευόμενης από πιστοποίηση ότι απέκτησε τις ουσίες αυτές με δίκαιο και νόμιμο τρόπο.
Τέλος, σημειώνεται ότι η ΕΕ οφείλει να βοηθήσει τις αναπτυσσόμενες χώρες να δημιουργήσουν τα θεσμικά εργαλεία που θα τους επιτρέψουν να επωφεληθούν πλήρως του βιολογικού πλούτου τους.
