Με αφορμή τον πίνακα Άγριες παπαρούνες, Claude Monet, 1873 http://orosimo-fro.gr/claude-monet-%CE%AC%CE%B3%CF%81%CE%B9%CE%B5%CF%82-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CE%B5%CF%82/
και τις αναφορές των παιδιών σχετικά με αυτόν, δημιουργήθηκε η παρακάτω ιστορία ως έναυσμα για περαιτέρω επεξεργασία:
Ανοιξιάτικη συνάντηση
Μια φορά κι έναν καιρό, πριν από πολλά, πολλά χρόνια, στην άκρη ενός απέραντου λιβαδιού, υψώνονταν ένα υπέροχο αρχοντικό σπίτι. Εκεί ζούσε μια πλούσια οικογένεια με το μονάκριβό τους αγόρι. Ο πατέρας, μεγάλος έμπορος υφασμάτων, ταξίδευε συχνά σε πολύ μακρινά μέρη, με αποτέλεσμα να απουσιάζει για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Παρόλο που δεν τους έλειπε τίποτα, η απουσία του πατέρα ήταν αβάσταχτη, τόσο για τη μητέρα, όσο και για το παιδί. Το Χειμώνα, οι μέρες περνούσαν αργά, με τη μητέρα και το παιδί να περνούν τις ώρες τους δίπλα στο αναμμένο τζάκι ενώ την Άνοιξη έκαναν μεγάλους περιπάτους στο λιβάδι που απλώνονταν μπροστά στο σπίτι τους.
Στο αρχοντικό της οικογένειας, που ήταν γεμάτο από υπηρέτες, δεν υπήρχε, δυστυχώς, κανένα παιδί. Αυτό έθλιβε το μικρό αγόρι. Καθόταν, ώρες ατέλειωτες, στο δωμάτιό του, διαβάζοντας βιβλία αλλά έχοντας ξεχάσει τί σημαίνει παιχνίδι.
Μια ανοιξιάτικη ημέρα, που το λιβάδι ήταν κατάφυτο από παπαρούνες, η μητέρα πρότεινε να βγουν έναν περίπατο. Την ώρα που το μικρό αγόρι μάζευε, ανέμελο, παπαρούνες ενώ η μητέρα απολάμβανε τον ανοιξιάτικο ήλιο, χαρούμενες φωνές ακούστηκαν απ’ την άλλη άκρη του λιβαδιού. Μητέρα και παιδί γύρισαν και αντίκρυσαν δυο ανθρώπινες φιγούρες να κατευθύνονται προς το μέρος τους. Ήταν οι νέοι τους γείτονες που έμελλε να αλλάξουν τη ζωή τους. Η μοναξιά για το μικρό αγόρι ήταν πια παρελθόν…