Ο Νίκος, ο Αλέξανδρος, η Χριστίνα, ο Χρίστος, ο Εμίλ, ο Πάρης, ο Γιώργος, η Τζένη, η Σοφούλα, ο Άγγελος, ο Μάξιμος, ο Ανδρέας, η Ρεβέκκα, ο Νικήτας, ο Αλέξανδρος και ο Παναγιώτης, είναι παιδιά σαν όλα τ’ άλλα: που διψούν για αγάπη, για αποδοχή και σεβασμό, που έχουν ανάγκη από φροντίδα και καθοδήγηση. Που αγαπούν τις σκανδαλιές, την ανεμελιά και το παιχνίδι, που γοητεύονται από την γνώση και την περιπέτεια.. Είναι παιδιά που όταν έρχεσαι σε μια ζεστή και ανθρώπινη επαφή μαζί τους, ανακαλύπτεις έναν κόσμο, που παρ’ ότι είναι απλός, είναι ταυτόχρονα απίστευτα όμορφος και πλούσιος. Αρκεί να μπορέσεις να τα κοιτάξεις στα μάτια. Και μόνο τότε θα δεις πως πράγματι βαθαίνουν. Και όταν σεβαστείς αυτά τα βάθη, μόνον τότε, αυτά θα σου αποκαλύπτονται ολοένα και περισσότερο. Και ας μην είναι πάντα ευτυχισμένα βάθη – ποτέ δεν είναι τα βάθη – αλλά, πιστέψτε με, είναι συνήθως ευτυχισμένα στο μεγαλύτερο μέρος τους.
Με εκτίμηση
Εμμανουήλ Δάλας, ψυχολόγος
Δ/ντής Ειδικού Δημοτικού Σχολείου Κοζάνης