«Στην κορυφή του θόλου της Εκκλησίας του Μοναστηριού, ο Σταυρός του Χριστού, μόνος ξεδιαλύνει τα αξεδιάλυτα σκοτάδια.

Ορθρίζει η νέα μέρα.

Ο παπάς στο ιερό, συντροφιά με άλλους ιερείς, παπάδες και διάκους, που θυμιατίζουν, αναγνώστες που διαβάζουν: “Ταις των Αγίων πρεσβίαις, Χριστέ ο Θεός, ελέησον ημάς”. Μνημονεύει: Τον πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Νικηφόρο τον Ομολογητή, που εξορίστηκε. Τον πρώην ειδωλολάτρη ιερέα, που υπέρ Χριστού εσταυρώθη Λουκιλλιανό. Το Νήπιο με το βαπτιστικό όνομα Υπάτιος, που μέσα στη φυλακή εσφάγη. Το Μάρτυρα Άγιο Γελάσιο, που κατεξευτέλισε κάθε κοινωνική πλάνη κοροϊδεύοντας. Τον Άγιο Μάρτυρα Ταράσιο, που καθόλου δεν τον κατατάραξε η θέα του ξίφους. Την Αγία Μάρτυρα Καλλιόπη, που εκ της θέας της ομορφιάς των κτισμάτων υψώθηκε στην αντίληψη της θέας του Κτίστου. Την κανονική Παρθένο Αγία Θέκλα, που η φιλαργυρία του πνευματικού της αφήρεσε την Οσία της Κάρα. Τους Οσίους Κύρο, Κανίδη και Ονούφριο, που μέχρι τη λήξη των βίων των, την κατ΄ εικόνα προς τον Πλάστη ομοίωση του ανθρώπου διαφύλαξαν. Του Αγίους μάρτυρες Ίσαυρο και Φίληκα, που αντιμετώπισαν τις φάλαγγες των εναντίων νικηφόρα, όπως ο Όσιος Υπάτιος τους πειρασμούς της πορνείας και ο πρώην Τριβούνος Μάρτυς του Χριστού Υπάτιος που ειδοποιήθη για το τέλος του εξ ουρανού. Τη Μάρτυρα Αγία Λεωνίδα, που με θάρρος υπέμεινε το πυρ της Καμίνου. Τον Άγιο Μάρτυρα Πιέριο, που σφάγιο πάνω στα κάρβουνα, ψήθηκε ομολογώντας το Χριστό. Τον Όσιο Μάγνο, που παρέδωκε το πνεύμα ενώ προσεύχοταν. Τον εξ Αθηνών Νεομάρτυρα Μιχαήλ, που κατεκόπη με σπάθη στα 1740. Μηνός Ιουνίου 30. “Ιούνιος Μην λήξιν ώδε λαμβάνει, Θεώ δε δόξαν τω αλήκτω προσφέρει”».

ΝΙΚΟΥ ΓΑΒΡΙΗΛ ΠΕΝΤΖΙΚΗ, (1999), Πόλεως και Νομού Δράμας Παραμύθια, Αθήνα: Άγρα, σσ. 71-73.