Γράφει ο Α. Ι. ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ
Από τα υψηλότερα δωρήματα των Ποντίων είναι ο ηρωισμός τους. Κι επειδή η 19η Μαΐου είναι ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου από το κίνημα των Νεότουρκων, κατά την περίοδο 1914 – 1923, οφείλουμε να αναμετρηθούμε τίμια και ειλικρινά με την τραγωδία του Ποντιακού Ελληνισμού, παίρνοντας από τα συμβάντα της, τα αναγκαία διδάγματα για να στεριώσουμε και να οργανώσουμε δυναμικά ξανά τη σημερινή Ελλάδα, την Ελλάδα της οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και πολιτισμικής κρίσης, κρίσης ταυτότητας και προσανατολισμού εν γένει.
Αυτό, όμως, επιβάλει να δούμε το παρελθόν ως παρόν και μέλλον, ταυτόχρονα. Γιατί η ιστορική εξέλιξη κάθε λαού συναρτάται άμεσα με τη συγκεκριμένη στάση που κρατά έναντι του παρελθόντος. Κι αυτό το λέγω διότι εμείς οι σημερινοί επίγονοι του Ποντιακού Ελληνισμού, αντί για επιστημονική σπουδή της γενοκτονίας που υπέστη, επιδιδόμαστε σε μια άλλη γενοκτονία, τη γενοκτονία της μνήμης. Ενάντια σ’ αυτή βρίσκεται ο ακριβός λόγος του Μακρυγιάννη, λόγος όχι θανατίλας, αλλά ελπίδας: «ότι η τύχη μας έχει τους Έλληνες πάντοτε ολίγους. Ότι αρχή και τέλος, παλαιόθεν και ως τώρα, όλα τα θεριά πολεμούν να μας φάνε και δεν μπορούν. Τρώνε από μας και μένει και μαγιά».
Ολάκερος ο Ποντιακός Ελληνισμός καθημερινά μας καταλείπει εκείνη την «αρχοντιά του ήθους». Την ψηλαφούμε, άλλωστε, στους χορούς και στα τραγούδια του. Η μνήμη της γενοκτονίας που κάθε χρόνο τελούμε την 19η Μαΐου ένα στόχο έχει: μακριά από στείρους εθνικισμούς και φανατισμούς, που σε καμιά περίπτωση δεν υπηρετούν την ιστορική αλήθεια, οφείλουμε να αντισταθούμε και στην υπονόμευση της ιστορικής μας αυτοσυνειδησίας.