ΑΝΤΩΝΗΣ Λ. ΣΜΥΡΝΑΙΟΣ, (2009), Λατρεία και νεύρωση στην Παιδαγωγική της Καινοτομίας. Σημειώσεις σε μια μετανεωτερική φιλοσοφία της παιδείας, Αθήνα: Εστία, σ. 16.

«Στο χώρο της παιδαγωγικής επιστήμης, που κυρίως μας ενδιαφέρει εδώ, η Δημιουργικότητα και το πρακτικό της ισοδύναμο, η Εκπαιδευτική Καινοτομία, αναπνέουν, όπως παντού αλλού, μέσα στην ίδια αμόλυντη ατμόσφαιρα αγγελισμού. Σκιρτήματα αγαλλίασης κατακλύζουν τους παιδαγωγούς που αρέσκονται κατά κόρον να ομιλούν περί αυτής, τόσο μάλιστα περισσότερο, όσο αισθάνονται και ως ιδιοκτήτες της παιδικής ηλικίας των ανθρώπων. Αυτοί οι μηχανικοί κάθε ανώριμης ψυχής νιώθουν βαθιά μέσα τους την απαράβατη αναγκαιότητα της εισόδου των πλασμάτων που επικουρούν σε ένα δημιουργικό σύμπαν, και έχουν στρέψει όλη τους την ενεργητικότητα στην απάλειψη των εμποδίων και των αντιστάσεων που ενδεχομένως αναφύονται σε αυτήν την πορεία. Έτσι, πριν απ’ όλα, ομνύουν όρκο πίστης στη δημιουργικότητα ως θεμελιώδες συστατικό της αποστολής τους και ακατάπαυστα ρητορεύουν για την αναγκαιότητά της, τα οφέλη της, τις προοπτικές της, κολακεύοντας εαυτούς και αλλήλους. Και όχι μόνο ρητορεύουν, αλλά και πράττουν: αφήνοντας τη φαντασία τους να καλπάζει, αναδιανέμουν τα πρωτογενή, “παιδικά” υλικά του κόσμου, το χαρτί, το ξύλο, τα χρώματα, και είναι βέβαιοι ότι δημιουργούν. Με όλους τους δυνατούς και πιθανούς τρόπους πασχίζουν να προσεγγίσουν την πηγή της Δημιουργικότητας, την ψυχή του ανθρώπων ως παιδιού. Ταυτίζονται με το παιδί, γίνονται οι ίδιοι παιδιά, νιώθοντας έτσι ότι επιστρέφουν στην αρχή του κόσμου, στον πυρήνα της ύπαρξης».

Άριστη κριτική από τον: Σωτήρη Γουνελά