“Όταν φτάσεις κάπου στην πίστη σου ή στη σκέψη σου – αλλά φτάσεις – ο μεγάλος κίνδυνος είναι να πάψεις να είσαι ανοιχτός σε όλα τα άλλα και να βρίσκεις σε όλα τα άλλα εκείνο που εσύ θέλεις να βρεις και όχι εκείνο που ο καθένας ή ο άλλος παρουσιάζει στα βιβλία του, στα γραφτά του, σε αυτό που κάνει. Αυτόματα τότε, όταν το πάθεις αυτό – οι περισσότεροι το παθαίνουν – σταματάει και το προχώρημα, το πλάτεμα, το μεγάλωμά σου, το τελείωμα στο δρόμο που ακολούθησες (στο δρόμο που έφτασες κάπου, είτε πίστη είναι είτε σκέψη) και απομένεις τότε ακίνητος, κλεισμένος, δίχως τη ζωοπάροχη επαφή με τη ζωή, τη ζωή που καθημερινά γύρω σου ζητάει να σε βοηθήσει σε οποιοδήποτε δρόμο ακολούθησες, να σε πλουτίσει, να σου σταθεί, να σε φροντίσει, να σε κρατήσει ανοιχτό σε όσα εκείνη φέρνει, αν την προσέχεις και γόνιμα την ακούς ή την έχεις ανώτερη από σένα και πάντα μπροστά σου, ποτέ πίσω. Στο σημείο αυτό βρίσκεται ο μεγάλος κίνδυνος να μην προχωρήσεις πια το δρόμο που ακολούθησες (πέρα από εκεί που έχεις φτάσει), αλλά να απομείνεις στάσιμος μέσα εκεί, ακίνητος και να μαρμαρώσεις. Ένα βάρος νεκρό για την πίστη σου και για τη σκέψη σου. Απολίθωμα. Και επειδή οι περισσότεροι το παθαίνουν αυτό, απομένουν λίγοι πάντα όσοι προχωρούν ολοένα ζωντανά στο δρόμο που ακολούθησαν, είτε πίστη είναι είτε σκέψη, και ελάχιστοι όσοι κάποτε ακραγγίξουν το στόχο ή μια μέρα φτάνουν στο τέρμα του δρόμου”.
ΖΗΣΙΜΟΣ ΛΟΡΕΝΤΖΑΤΟΣ, Collectanea, εκδ. Δόμος, Αθήνα 2009, σ. 502.