ailiadi's blog

«Φεγγαρόλουστες βραδιές»

Περασμένοι Ιούληδες….

μέσα σε ζέστη, κουνούπια και Winbledon,

γήπεδα του τένις, ατέλειωτους ποδαρόδρομους…

παλιές, χαμένες φιλίες, αγαπημένες θάλασσες…

Αξέχαστα χρόνια, κι όμως αγύριστα,

απλές πια αναμνήσεις βυθισμένες στο χρόνο…

Τέλος πάντων. Σήμερα και πάλι Σήμερα!

Σήμερα, ζουν φεγγαρόλουστες βραδιές,

δυο υπάρξεις γήινες και ευτυχισμένες…

«Γλυκιά μιμόζα»

Μπροστά στην αγαπημένη μορφή της αδερφής μου

στέκω γεμάτη δέος και θαυμασμό…

Για τη μεγάλη της καρδιά, γεμάτη ακακία,

θεότητα, πάθος, ατέρμονη ανθρωπιά…

Για την τελειότητα του προσώπου και του σώματος

που στ’ αδερφικά μου μάτια φαντάζουν αέρινα…

Είναι ανέκφραστη γι’ αυτήν η αγάπη μου…

οι ρίζες της χάνονται σε χρόνια άλλα,

όπου υποσυνείδητα απλώνονταν κι αυξάνονταν

με τη μορφή ενός γλυκύτατου, μικρού σκαντζόχοιρου

που ασυνείδητα μου γινόταν απαραίτητος…

Θεέ μου, σήμερα το μικρό σκαντζοχοιράκι έπαψε να ζει…

Στη θέση του βρίσκεται η πανώρια αδερφή μου…

μια αδερφή, σκέτη ευτυχία…

Δεν θα την αποχωριστώ ποτέ… Ποτέ…

Ως τη συντέλεια του κόσμου…

Μικρή μου, γλυκιά μιμόζα σπάνια, σπανιότατα σε βαριέμαι…

Αυτό τα λέει όλα!

Τα λόγια έχουν στερέψει… Δε μένει παρά η σιωπηλή ενατένιση, η περισυλλογή, η αέναη σκέψη… Η Αγγλία είναι η χώρα της απερίσπαστης περισυλλογής… γύρω απέραντα καταπράσινα λιβάδια, ξυλοδεσιές στις αγροικίες, κισσοί να σκαρφαλώνουν σε τοίχους παλιών πύργων ποτισμένους από υγρασία, μούσκλια και βρύα… Και ομίχλη, μετά ασταμάτητη βροχή, και στο τζάκι να τρίζουν τα κούτσουρα, θαλπωρή και ονειροπόληση… Κι όλα αυτά τα γράφω στην καρδιά του Καλοκαιριού, του ελληνικού, καμπίσιου καλοκαιριού…

Στην «Αίτνα», κοντά στον κισσό, και αργότερα έρωτας στη φύση, στην πελώρια αγκαλιά της… έρωτας πάνω στο λόφο του Σελ… λίγο μετά το δείλι, ο ουρανός πάνω απ’ τις κορυφογραμμές ήταν βαμμένος με μαβιά και κόκκινα χρώματα ακόμη, τα φώτα της πόλης στα πόδια μας, το χώμα που πατούσαμε γεμάτο αγκάθια και χόρτα, κι εμείς, με κρεβάτι μας τη φύση, να κάνουμε έρωτα… πρωτόγνωρη εμπειρία… Αξέχαστη στα σίγουρα…

Με πλημμυρίζει μιαν ήρεμη ευτυχία… Εκεί στο λόφο του Σελ… η πόλη με τους θορύβους της μακριά μας κι εμείς, ολομόναχοι, ανάμεσα στα δασάκια από πεύκα… Ολομόναχοι κι ερωτευμένοι, αγαπημένοι…

Όλα αυτά τα γράφω γιατί είναι πολύ σημαντικά για μένα, και για να τα διαβάζω ύστερα από χρόνια και νοερά να τα ξαναζώ… Σκέφτομαι… Κοιμάμαι γλυκά…

Μετά, περπατήσαμε το απογευματάκι στους δρόμους της Λάρισας, πολυσύχναστους αλλά και γραφικούς με τούρκικα στοιχεία, πάντα, πιασμένοι χέρι-χέρι… Ανεβήκαμε τη μικρή ανηφόρα για το φρούριο, και καθίσαμε στο αναψυκτήριο, κάτω απ’ τα δέντρα, απέναντί μας ο βυζαντινός τοίχος του κάστρου, που με γύριζε σ’ εκείνα τα χρόνια… Και μια σφήκα να βουίζει πάνω απ’ τα κεφάλια μας.

Είδα μια φανταστική μυθολογική περιπέτεια, μια ταινία υπερπαραγωγής στην τηλεόραση, το μεσημέρι, με θέμα την αργοναυτική εκστρατεία… Ήταν τόσο μεθυστική, σ’ έπαιρνε σε κόσμους της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας, σε ταξίδια άλλα,… αυτές οι ταινίες είναι ό,τι πρέπει για την ιδιοσυγκρασία μου. Ταινίες για μικρούς και μεγάλους… Σε ωθούν να κάνεις τόσες σκέψεις, στοχαζόμενος το μεγαλείο και την τραγικότητα της ανθρώπινης μοίρας που τόσο μελέτησαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι… Η ελληνική μυθολογία είναι η πιο αξιόλογη μυθολογία στον κόσμο, γιατί την έπλασε ένας λαός έξυπνος και ευαίσθητος, πάντα έτοιμος για μεγάλα έργα, δεκτικός στην πρόοδο και ευέξαπτος στα σημάδια των καιρών, συντροφιά μ’ ένα θεσπέσιο, ανεπανάληπτο τοπίο, το ελληνικό. Μια φύση ήρεμη και άγρια μαζί, μια φύση που σου μιλάει…

Αυτές οι μυθολογικές περιπέτειες αξίζει όλες να γυριστούν σε ταινίες. Δεν θα έχανα ούτε μία. Οι Υπερπαραγωγές εποχής είναι η αδυναμία μου. Ήταν από πάντα, εκ φύσεως λες και απέκτησα την ιδιότητα της ρομαντικής ιστορικού… Πιάνω τον εαυτό μου να γλιστρά στην αναπόληση του παρελθόντος, μέσα από τέτοιες ταινίες, μ’ αληθινό πάθος. Μια αναπόληση συνειδητή και ασυνείδητη, τόσο που στο τέλος δεν ξεχωρίζω την εποχή που κινούμαι και ζω απ’ την εποχή στην οποία διαδραματίζεται η ταινία… Συγχρωτίζομαι τόσο πολύ με την ατμόσφαιρα της εποχής που βγάζω κι εγώ κραυγές χαράς μαζί με τους ήρωές της, συμπάσχω μαζί τους… Όλα αυτά τα έχω νιώσει πάμπολλες φορές… Κι είμαι ευτυχισμένη που μπορώ να τα ζω ακόμη… Δείγμα ενθουσιασμού νεανικού κι αδιάφθορης, στο βάθος, σκέψης… Πόσο λίγοι είναι ικανοί για κάτι τέτοιο στην εποχή μας… Γι’ αυτούς χάθηκε για πάντα η ελπίδα του χρυσόμαλλου δέρατος, η ελπίδα της αναζήτησης της ουσίας του εαυτού τους και του κόσμου… Για μένα υπάρχει πάντα, στο πυκνό και δυσκολοδιάβατο δάσος της μακρινής «Κολχίδας», το «χρυσόμαλλο δέρας» κρεμασμένο στο κλωνί του και με περιμένει… με περιμένει χρόνια τώρα… χρόνια τώρα έχω αρχίσει το δύσκολο ταξίδι μου, την δική μου αργοναυτική εκστρατεία… έχω ξεπεράσει πολλές δυσκολίες, όμως άλλες τόσες με περιμένουν… δε λιποψυχώ στην σκέψη τους… θα εξουδετερωθούν όπως κι οι προηγούμενες χάρη στη σκληρή μου προσπάθεια, στη βοήθεια των συντρόφων μου και στη βοήθεια των Θεών… Κάποτε θα περατώσω τον μεγάλο σκοπό μου, την πραγμάτωση της ελπίδας του χρυσόμαλλου δέρατος, περατώνοντας πολλούς μικρότερους σκοπούς… Όλα αυτά είναι μέσα στη ζωή μας, στη θάλασσα της ζωής μας…

Πότε-πότε ξεχνώ την καθημερινότητα, τα υπαρκτά προβλήματά της και πλάθω με το μυαλό μου υποθετικές, ευχάριστες καταστάσεις… Είναι άραγε από δειλία μπροστά στα μεγάλα καθημερινά προβλήματα, ή από ανία μπροστά στα χίλια καθημερινά μικρά; Μάλλον το δεύτερο. Έτσι όμως ηρεμώ. Ηρεμώ για τον εαυτό μου…

Αυτά τα γεγονότα αμαύρωσαν την εξαίσια ομορφιά των Μετεώρων. Είχα ξεχάσει αλήθεια πόσο θεϊκά όμορφοι είναι οι πελώριοι βράχοι τους, πόσο αμετακίνητοι κι επιβλητικοί φαντάζουν μέσα στη νύχτα, πόσο γήινοι και χωμάτινοι μέσα στη μέρα. Ακριβώς έτσι όπως τους είχα ζωγραφίσει, με τα ίδια χρώματα, τα ίδια σχήματα, χωρίς όμως να τους βλέπω. Παραξενεύτηκα μπροστά στην καταπληκτική αυτή ομοιότητα… Σε μια στιγμή διαγράφονταν από πάνω τους, ρόδινες μακριές συννεφένιες γραμμές, σημάδια του δειλινού που είχε περάσει… Και όταν νύχτωσε, κάναμε έρωτα κάτω απ’ τους βράχους. Κάτω απ’ την προστασία τους ή κάτω απ’ την κατάρα τους; Δεν ξέρω. Σ’ ένα έρημο ξερολίβαδο, όπου έβοσκε ένας γάιδαρος, κοντά υπήρχε ένα ακατοίκητο σπίτι κι ένας αχυρώνας, εμείς ήμασταν μέσα στο αυτοκίνητο. Τελείως φυσικά εκπληρώσαμε την «ταπεινή» μας ανάγκη, όπως όταν τρώει κανείς… Αυτή η σκέψη σκοτώνει εμένα, που ονειρευόμουνα ρομαντικούς εναγκαλισμούς κι ατέλειωτες περιπτύξεις πάνω στο εξαίσιο φυσικό περιβάλλον των βράχων…

Σταματήσαμε και καθίσαμε στην Pub «Νερόμυλος», ίσως το πιο μαγευτικό μέρος που υπάρχει αυτή τη στιγμή στο Ν. Τρικάλων… Το βράδυ, χθες, φάνταζε σχεδόν ονειρικό… χτισμένος σε άνισα επίπεδα κάτω από θεόρατα πλατάνια, κοντά σε κάποια βυζαντινά χαλάσματα, και πριν την πασίγνωστη γέφυρα της Πόρτα-Παναγιάς, που έχτισε ο ίδιος ο Αγ. Βησσαρίωνας με τα χέρια του… Είχε μικρούς, χρωματιστούς καταρράκτες που κατέληγαν σε ρυάκια ανάμεσα στα τραπεζάκια που καθόταν ο κόσμος… Είχε πολύ δροσιά… Ονειρικό σκηνικό για ταινία… τη στιγμή που φεύγαμε αγκαλιασμένοι, πατώντας σ’ άσπρα χαλίκια, ένιωθα τόσο ευτυχισμένη… Σίγουρα το ίδιο κι αυτός… Πίσω μας ακουγόταν ακόμη ο θόρυβος απ’ τα καταρραχτάκια κι ο «Νερόμυλος» δέσποζε στην κορφή, έχοντας μέσα τον D.J. της Pub… Γυρίσαμε στα Τρίκαλα από ένα δρόμο άγνωστό μου, που περνούσε μέσα απ’ τα χωριά της Πύλης, Φιλύρα, Πιάλεια, Φήκη κ.τ.λ., ένα δρόμο σχετικά στενό με μεγάλα δέντρα στις άκρες του, που ένωναν τα κλαδιά τους και σχημάτιζαν στο πάνω μέρος στοά κι εμείς τη διασχίζαμε… Ένας θόλος που μας επέβλεπε, θόλος σχηματισμένος από φυλλώματα, το κάλεσμα της Φύσης…

«Μια γιορτή κι η γοητεία της μοίρας»

Το νόημα της γιορτής.

Μιας γιορτής σαν όλες τις γιορτές.

Κάθε γιορτή είναι μια χαρά.

Μια χαρά που κάποτε ήταν μεγαλύτερη

κι όσο περνάει ο καιρός λιγοστεύει, φθίνει…

Όλα τα πράγματα μας φαινόντουσαν πιο μεγάλα

σαν ήμασταν μικροί. Έτσι κι οι γιορτές…

Μεγαλώνοντας, ξεθωριάζουν κι αυτές…

Όχι δεν είναι κρίμα, είναι αναπόφευκτο.

Και τ’ αναπόφευκτα έχουν μια κρυφή γοητεία.

Τη γοητεία της μοίρας.

Κάποτε ζούσα μέσα απ’ τα μυθιστορήματα και τα λογής-λογής διαβάσματά μου, δεν είχα δικιά μου ζωντανή ζωή, άφηνα το χρόνο της ζωής μου να κυλά παράμερα, κι εγώ χωνόμουν στις σκοτεινές σπηλιές των βιβλίων, αυτά ήταν η ζωή μου, ο χρόνος μου μετριόταν μ’ αυτά…

Τώρα ο παλιός μου εαυτός, η κουκουβαγιόθωρη όψη μου χάθηκε, τώρα ζω τη δικιά μου ζωή που, όπως πάντα, κατά βάθος, την σχεδίαζα και την ονειρευόμουν. Είμαι εγώ τώρα η ηρωίδα ενός συνταρακτικού μυθιστορήματος, της ποιότητας της ζωής μου, τόσο διαφορετικής από άλλα χρόνια…

Όμως, είναι παράξενο, δεν έχω μετανιώσει γι’ αυτά τ’ άλλα σχεδόν μουντά χρόνια, γιατί αυτά τα χρόνια, τα γεμάτα σκέψη και προβληματισμό, έπλασαν την τωρινή μου ωριμότητα. Μια ωριμότητα ταυτόχρονα ευαίσθητη, χωρίς ίχνος σκληράδας…

Ήταν μουντά όμως αυτά τα χρόνια; Ήταν, γιατί μου έλειπε τόσο η αγάπη… η αληθινή αγάπη… Κατά τ’ άλλα όμως δεν έχω παράπονο, είχαν κι αυτά τις αξέχαστες ομορφιές τους…

Κι οι γιορτές που έρχονται κάθε χρόνο μου θυμίζουν τα περασμένα χρόνια, γιατί οι γιορτές είναι φαινόμενα που επανέρχονται περιοδικά και σε τακτά χρονικά διαστήματα… Αύριο είναι του Προφήτη Ηλία, γιορτάζει το εκκλησάκι στο λόφο μας… Άλλες χρονιές σαν σήμερα, γυρίζαμε απ’ τη θάλασσα, έχοντας χρώμα σοκολατί… Αναπολώ με νοσταλγία τις περασμένες μου διακοπές… Και τώρα έχω ανάγκη από διακοπές, από αλλαγή περιβάλλοντος… Έρχονται στιγμές που νιώθω να με πνίγουν τα γνωστά Τρίκαλα, αναζητώ, ακόμη και τώρα, τη φυγή… Ευτυχώς που η διάθεση αυτή είναι μόνο στιγμιαία…

Σκέφτομαι ασυναίσθητα για χθες βράδυ… Πρώτα στο «Λυκαβητό» και ύστερα η πιο υπέροχη στιγμιαία ερωτική μας ένωση, από τότε που ήρθαμε στα Τρίκαλα… Ήταν σκέτη απόλαυση… Μέσα στο αυτοκίνητο, σ’ ένα θερισμένο αγρό στο… από πάνω μας σκοτεινός ουρανός, συννεφιασμένος, μόνο δυο-τρία άστρα φαινόντουσαν, γύρω μας η νύχτα και πυκνά βάτα, και τα τριζόνια κι όλα τα ζούδια του κόσμου να συνεχίζουν το τραγούδι τους… Ήταν όμορφα, και το δρομάκι που οδηγούσε στον αγρό, τόσο στενό και γραφικό… Είχε βάτα κι απ’ τις δυο του πλευρές, όπως οι περισσότεροι χωματόδρομοι εδώ στα Τρίκαλα… Έχω συνδέσει ασυνείδητα αυτά τα δρομάκια με τα βάτα και τον έρωτα… Η φύση η ίδια είναι πολύ ερωτική… Τόσο ερωτική που είναι αδύνατο να της αντισταθείς… Είναι το ίδιο το κάλεσμα της ζωής… Κι εγώ πρόθυμα ανταποκρίνομαι, για πρώτη φορά στη ζωή μου τόσο ελεύθερα, ξέγνοιαστα, κι ας «κρύβω τόσο βαριά μυστικά…».

Ένιωθα πλήρης και ακτινοβόλα, εκεί στην διακριτική γωνιά που καθόμασταν… Έβλεπα απ’ το παράθυρο το μεγάλο πλάτανο και γύρω του το μπαράκι της Pub και τόσο κόσμο που ήρθε για διακοπές σ’ ένα πολυσύχναστο βουνό, όχι όπως το Νεραϊδοχώρι που είναι έρημο… Μα όταν βγήκαμε έξω να φύγουμε, ένιωσα μια χοντρή ψιχάλα να πέφτει στο χέρι μου, σηκώθηκε κι ένας δυνατός αέρας… Και όταν κατεβαίναμε με το αυτοκίνητο έπιασε καταρρακτώδης, δαιμονισμένη βροχή… έβρεχε, έβρεχε συνέχεια και φυσούσε… μόλις και μετά βίας διακρίναμε μπροστά μας κάποιο φως άλλου αυτοκινήτου… κι οι σταγόνες της βροχής, έπεφταν σαν διαμάντια μπροστά μας αντικρίζοντας το φως μας.

 Ο θόρυβος της βροχής στα τζάμια μου έφερε ασυναίσθητα στο νου χειμωνιάτικες εικόνες θαλπωρής και ζεστασιάς… Ήταν μια αξέχαστη βόλτα…

Σήμερα, επιτέλους θα βρεθούμε μόνοι… Ανατριχιάζω γλυκά στη σκέψη του έρωτα… Θυμάμαι που χθες κοιταζόμασταν τόσο έντονα στα μάτια, ένιωθα την καρδιά μου να πεταρίζει γλυκά, τα μάτια μας να πετούν σπίθες και τον αέρα να μας ενώνει… Ένιωθα ευτυχία…

Βρεθήκαμε επιτέλους μόνοι χθες… πάνω σ’ ένα πολύ ψηλό σημείο, πλησίαζες σχεδόν τον ουρανό που αραιά και που είχε μικρά άσπρα συννεφάκια, πίσω μας ένας στενός χωματόδρομος, βλάστηση λιγοστή εκτός από μερικούς θάμνους, χώμα, σκόνη και ξεραΐλα, κι από κάτω μας, σε μεγάλο βάθος απλώνονταν καταπράσινα ποτιστικά χωράφια… διακρινόταν μια γυναίκα ντυμένη στα μαύρα να σκαλίζει… και οι τεχνητές βροχές με το γνώριμο θόρυβό τους… λιγοστά άσπρα σπίτια, κι ύστερα ο απέραντος κάμπος… ίσως ήταν το…, πίσω απ’ το Σελ… Εκεί ενωθήκαμε… Όσες περισσότερες φορές κάνουμε έρωτα, τόσο τον θέλω περισσότερο, τον διψώ και τον αποζητώ συνέχεια… Τον αγαπώ ως τον ουρανό, όπως του είπα και χθες… Κι αυτός μου απάντησε ως το σύμπαν… Μια τέτοια αγάπη πάντα ονειρευόμουνα ατέλειωτες νύχτες του χειμώνα… ατέλειωτες καλοκαιρινές μέρες… Περίμενα πολύ την αγάπη και με υπομονή και ο χρόνος μου στάθηκε ευνοϊκός… Ο χρόνος, ο Θεός κι ο άνθρωπος…

Και σήμερα έχει αφόρητη ζέστη… Οι μέρες του καύσωνα στα καμπίσια μέρη καταντούν ανυπόφορες… ευτυχώς που έχω την αγάπη και μετριάζεται η ανία… Πόσο διαφορετικά δεν είναι τώρα… Παλιότερα υπέφερα πραγματικά μες στο λιοπύρι, βουτηγμένη ανελέητα σ’ ένα σωρό ερωτικά όνειρα, όνειρα, όνειρα… και στο τέλος, ως και πέρσι ακόμη, προσδοκίες ανεκπλήρωτες… Κι η πραγματικότητα ήταν πάντα σκληρή… Όμως τώρα ανταμείβομαι!…

Μια ιδέα ήταν κι η έγχρωμη. Όλα τελικά σ’ αυτό τον κόσμο είναι μια ιδέα… Όλες οι ιδέες μας να πραγματοποιηθούν, το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο: όλοι παραμένουμε άνθρωποι ατελείς, μικρόψυχοι, τίποτα το ουσιαστικό δεν αλλάζει στη ζωή μας…

Χθες ο καιρός θύμιζε έντονα φθινόπωρο… Ενώ είχε καύσωνα έπιασε μια ξαφνική μπόρα, φυσούσε δαιμονισμένα, τα κλαδιά των δέντρων είχαν τρελαθεί… Κι όπως πάντα οι ξαφνικές αλλαγές του καιρού μου προκαλούν ανεξήγητη αδιαθεσία, έτσι και χθες… Κάναμε έρωτα ξανά στην ερημιά, κοντά σ’ ένα παράξενο φουντωτό δέντρο, σ’ ένα μεγάλο δέντρο που διαγραφόταν μαύρο στο σκοτάδι, είχε βαριά συννεφιά, είχε δροσιστεί η γη, τα πάντα ανέπνεαν με βουλιμία… Πέρασε ξαφνικά κι ένα τραίνο κι εγώ έγειρα για να μην φωτιστώ απ’ τα φώτα του… Ήταν κάπου κοντά στο… , στις σιδηροδρομικές γραμμές και το φεγγάρι είχε ένα μελαγχολικό πορτοκαλί χρώμα… Ώρες-ώρες νιώθω η αγάπη μου να μοιράζεται ανάμεσα σ’ αυτόν και την αδερφή μου…

Είναι τάχα δυο διαφορετικές μορφές αγάπης, η αδερφική και η ερωτική, ή η αγάπη είναι μία, όπως διδάσκει ο Χριστιανισμός; Ναι, η ΑΓΑΠΗ είναι μία, αυτή είναι όμως η τέλεια αγάπη, η ανιδιοτελής που μόλις μπορώ να την προσεγγίσω… Ας αρκεστώ στο να πραγματώνω την ΑΓΑΠΗ, μέσα απ’ τις ατελείς και χοϊκές μορφές της… Είτε το θέλω, είτε όχι, αυτές οι μορφές είναι αναπόσπαστο στοιχείο της λειτουργίας της κοινωνίας μας… Ας προσαρμοστώ σ’ αυτή, τουλάχιστον επιφανειακά, και τα της εσωτερικής μου ζωής, ας τα κανονίζω ήρεμα απολύτως μόνη… αυτάρκης… συμβιβάζοντας με ευαισθησία και ανθρωπιά τους παραπονεμένους απ’ την αγάπη μου… Γι’ αυτό και περιμένω ίδια και απαράλλαχτη ομορφιά ψυχής κι απ’ τους άλλους. Περιμένω ανάλογη προσπάθειά τους που θα σέβεται την αξιοπρέπεια και την περηφάνια μου, όπως κι εγώ σέβομαι τη δική τους… Έχω μάθει να εκτιμώ πολύ την ανθρώπινη προσωπικότητα, τόσο πολύ όσο πολλοί λίγοι ξέρουν να εκτιμούν στην εποχή μας… Γι’ αυτό έχω και τις απαιτήσεις μου… Δεν πρόκειται να πισωδρομήσω καθόλου σ’ αυτές…

Απ’ τα λόγια που ανταλλάξαμε, κατάλαβα πόσο εύθικτοι είμαστε κι οι δυο, πόσο απερίσκεπτα παρορμητικοί, αλλά και πόσο διαφορετικοί στις αντιδράσεις και στη συμπεριφορά… Τόσο διαφορετικοί, όσο διαφορετικός είναι ο άνδρας απ’ τη γυναίκα, όσο αναπόφευκτα και μοιραία είναι διαφορετικοί μεταξύ τους όλοι οι άνθρωποι… Είναι σκόπιμο να επαναπαυτώ σ’ αυτή την πραγματικότητα, ή να ψάχνω αδιάκοπα για μια άλλη, καλύτερη; Δεν ξέρω. Ο χρόνος θα δείχνει… Μισώ και την ευαισθησία μου που με κάνει να πληγώνομαι τόσο εύκολα… Κι όμως αυτή είναι η σφραγίδα μου… Ήταν και θα είναι…

Ώρες-ώρες μου έρχεται να μην ανήκω σε κανέναν… παρά μόνο στον εαυτό μου… Να μην τον μοιράζω τον κακόμοιρο τον εαυτό μου με κανέναν, απολύτως με κανέναν… Να τον κατέχω μόνο εγώ, ακέραιο και απέραντα μοναχικό… όμως αυτό είναι ανέφικτο αφού ο ίδιος ο εαυτός μου αναζητά κάποιον άλλον… Μόνο έτσι νιώθει να υπάρχει δυναμικά κι όχι σιωπηλά… Να υπάρχει και για τους ανθρώπους, κι όχι μόνο για το Θεό…

Και η βαθύτερη αιτία της χθεσινής μου ανησυχίας; Αμφιβολίες… βραδινές και σκοτεινές που η μέρα τις διέλυσε όλες μες το φως της…

Οι άνθρωποι είναι εκ φύσεως τόσο ανεπαρκείς, γιατί έχουν τις καλές και τις κακές στιγμές τους… σε γεμίζουν μόνο μερικά… Μόνο ο Θεός είναι η μόνιμη καλοσύνη κι αγάπη στη ζωή μας…

Γιατί οι ανάγκες του κάθε ανθρώπου είναι διαφορετικές, και τόσες όσες και οι ιδιοτροπίες του… Όταν δυο άνθρωποι προσπαθούν και καταφέρνουν στο τέλος να ζουν, αμοιβαία χαρούμενα και λυπημένα, απαλύνοντας τις ιδιοτροπίες τους, αυτό σημαίνει ότι αγαπιούνται και ότι επιθυμούν δυνατά να ενώσουν τις ζωές τους, ξεπερνώντας τα εμπόδια…

Είναι τόσο ωραίο να σ’ αγαπούν και ν’ αγαπάς… Να σε λατρεύουν και να λατρεύεις… Να σου χαρίζουν ηδονή και με τη σειρά σου να χαρίζεις… Η ηδονή που χαρίζει κανείς στο αγαπημένο του πρόσωπο ουσιαστικά αντανακλάται και στον ίδιο, η ηδονή είναι αμφίδρομη για δυο που πραγματικά αγαπιούνται…

Το φετινό καλοκαίρι ήταν; Ναι, ήταν γιατί σιγά-σιγά μετουσιώνεται κι αυτό σε παρελθόν, σε συσσωρευμένη ανάμνηση… Πλησιάζει με αργά βήματα το μελαγχολικό και όμορφο φθινόπωρο που φέτος θα έχει διαφορετική ομορφιά απ’ τ’ άλλα μουντά φθινόπωρα που πέρασαν και πάνε…

Κι οι δυο κάνουμε σχέδια και όνειρα για το φθινόπωρο που θα μας βάλει στο ρυθμό της δουλειάς… Η αποφασιστικότητά μου να τα βάλω σε ενέργεια σφυρηλατείται με την αλλαγή του καιρού, με την υποχώρηση της ζέστης… Κατάντησε κι αυτή τόσο ανεπιθύμητη…

Μ’ αρέσει τόσο να καθόμαστε δίπλα-δίπλα και να συζητάμε για χίλια δυο δικά μας θέματα με τα χέρια μας ενωμένα… Αυτή είναι η πιο υπέροχη εικόνα της ταύτισης της ένωσης μεταξύ μας… Είναι σαν να κάνουμε ένα άλλο έρωτα, παρ’ όλο που γύρω μας βρίσκεται κόσμος… Γιατί κάνει κανείς έρωτα με το σώμα αλλά και με την ψυχή του…

Η ζωή είναι δύσκολη… είναι τόσο σκληρό το σήμερα να είναι μια επανάληψη του χθες… Σημασία έχει να είναι κανείς συμφιλιωμένος με τον αυστηρό εαυτό του κι όχι να προσπαθεί να φυτοζωεί με δικαιολογίες… Πιστεύω ότι κατάφερα να τα βρω με τον αυστηρό εαυτό μου, κι η απόδειξη γι’ αυτό είναι τα μέχρι τώρα επιτεύγματά μου. Χωρίς πλάγια μέσα, χωρίς υστερόβουλη χρησιμοθηρία… Ίσως ενέχει και κάποιος εγωισμός μέσα σ’ όλα αυτά, αλλά αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει…

Στο Ν. Παντελεήμονα, θαλασσινά εδέσματα και το αεράκι να φυσά, τα φύλλα απ’ τα πλατάνια να θροΐζουν… Το μεσημέρι και το απόγευμα στα Αμπελάκια, με τον περίφημο Συνεταιρισμό τους και το εντυπωσιακό αρχοντικό του Schwarz…Ήταν πραγματικά το πιο γραφικό χωριό, με τα περισσότερα ερειπωμένα σπίτια απ’ την εποχή της Τουρκοκρατίας, διατηρεί το χρώμα της ακμής, έστω και ξεθωριασμένο.

Αναπολούμε νοσταλγικά τον τρόπο της γνωριμίας μας… τις πρώτες μας στιγμές και πώς σιγά-σιγά αποκτήσαμε οικειότητα… Είναι τόσο απαραίτητο να γυρίζει κανείς για λίγο πίσω και να θυμάται… Αναζωογονείται από χαρά κι ελπίδα…

Νιώθω καταβεβλημένη στο έπακρο… Κι ούτε θέλω πια να ξαναβρώ την ελπίδα… Γιατί στον κόσμο μας κι αυτή ακόμη, κατάντησε μάταιη…

Σήμερα, τελευταία μέρα του καλοκαιριού, μια απαίσια, κουραστική και αποκαρδιωτική μέρα… Αύριο, η πρώτη μέρα του Φθινοπώρου, ίσως είναι καλύτερη… Ποιος ξέρει; Ίσως είναι καλύτερη…

Είναι τόσο δύσκολο να διατηρεί κανείς μια σταθερή και μόνιμη αρμονία στη ζωή του… Η ίδια η ζωή τον σπρώχνει προς τον εκνευρισμό…

Το φθινόπωρο που μπήκε μου χαμογελά επιτέλους… Άρχισε να φαίνεται ελπίδα στον ορίζοντα για το σπίτι… Κι όπως αλλάζουν οι καταστάσεις, οι καιροί κι οι άνθρωποι, αλλάζουν κι οι διακοσμήσεις στα σπίτια!..

Έφυγα απ’ την Κρήνη οριστικά και αμετάκλητα. Όταν πλησίαζε η μέρα να μετακομίσω, ασυναίσθητα κι αυτόκλητες μου έρχονταν οι αναμνήσεις των πρώτων ημερών… Το πώς περνούσα οι απατημένες μου προσδοκίες, οι φρούδες ελπίδες μου… Και ο Κώστας να τα διασκεδάζει όλα αυτά, τριγυρνώντας με, τη νύχτα, στη Θεσ/νίκη… Στα Κάστρα και στην «Αφροδίτη»… Τώρα, ευτυχώς, όλα αυτά μου είναι τόσο μακρινά…

Και στο κάτω-κάτω κάθε εμπόδιο για καλό… Έτσι πρέπει να παίρνει κανείς τα πράγματα για να του χαμογελά η ζωή…

Η σωματική κόπωση που νιώθω και η ψυχική αθυμία είναι ανείπωτες… Είναι το χειρότερο αίσθημα, σου κόβει κάθε όρεξη για ζωή… Ένα απαίσιο αίσθημα κορεσμού, λες κι έχω βαρεθεί τα πάντα, ένα απαίσιο αίσθημα συνεχούς άγχους για τα πάντα… Οι τελευταίες μέρες ήταν τόσο φορτισμένες… Κι όμως θα βρω τη δύναμη να συνέλθω… Μόνο εγώ ξέρω τί έχω περάσει ως τώρα κι αν αυτά ήταν αρκετά να δυναμώσουν τη θέλησή μου… Αυτό τον καιρό όμως έχω τόση ανάγκη να επιβεβαιωθώ, να κρατηθώ γεμάτη όρεξη και ζωντάνια… Γι’ αυτό είναι που χρειάζεται μεγάλη αλλά ανέμελη προσπάθεια… Πόσες, αλήθεια, σελίδες δεν έχω γεμίσει μ’ αυτή τη μαγική λέξη, αλλά πάντα χάρη σ’ αυτή, τη λέξη και την πράξη, δεν τα κατάφερνα;

Το βασικό είναι να ξέρει κανείς τί θέλει. Αυτό είναι το πρώτο βήμα. Όλα τ’ άλλα έπονται… Και για όλα αυτά είναι απαραίτητη κάπου-κάπου κι η μοναξιά…

Γιατί έχω το δικαίωμα να περνώ κι εγώ κάπου-κάπου μια κρίση υστερίας… με τάσεις αυτοκαταστροφής… Θα μου περάσει σιγά-σιγά, όπως συνέβη τόσες φορές παλιότερα… Έρχονται κάτι στιγμές που σε καίνε, σε ωθούν να κατηγορείς όλους και όλα, όλα και όλοι σου φταίνε… Και το μυαλό σου γυρνά σε ανεξήγητους, ανεξερεύνητους λαβύρινθους… Οι ανεξερεύνητοι αυτοί λαβύρινθοι, μετά από λίγο καιρό γίνονται απλοί και ξεκάθαροι… Αυτή είναι η τραγική μας ειρωνεία… Το μεγαλείο και η αδυναμία μας… Αυτή είναι η ανθρώπινη, γήινη μοίρα μας… Να νιώθουμε πότε-πότε τόσο ανικανοποίητοι μ’ όλους κι όλα, τόσο μοχθηρά άπληστοι, κι άλλες πάλι φορές τόσο βολικοί κι απλοί, τόσο ευχαριστημένοι με το παραμικρό… Λες και κρύβουμε μέσα μας δυο διαφορετικούς ανθρώπους… Όμως ποτέ κανένας άνθρωπος, δεν είναι άσπρος ή μαύρος… Πάντα έχει μέσα του και τα δυο χρώματα…

Έτσι η υπερβολική ευαισθησία μου μπορεί να δείξει και την άλλη της όψη: την επίμονη και αδιάλλακτη σκληρότητα, την αυστηρότητα και την ξεροκεφαλιά… Κι αυτά χρειάζονται… όμως εκεί που ταιριάζει το καθένα…

Καθώς βάδιζα γρήγορα κάτω απ’ τον ήλιο ένιωθα τη ζωή την ίδια να με κυνηγά… Πώς θα μπορούσα να της ξεφύγω; Άλλωστε η ζωή επιθυμώ να μ’ αρπάξει κι όχι ο λήθαργος…

Πάντα ήθελα η αγάπη να διαρκεί… Γιατί χωρίς αγάπη η ζωή μοιάζει τόσο άδεια… Χωρίς αγάπη απ’ τα πρόσωπα που αγαπάς, είσαι αδύναμος, μόνος… κουρασμένος…

Είμαι ευτυχισμένη που ζω σ’ αυτή τη χώρα, παρ’ όλα τα τρωτά της και τις δυσκολίες της ζωής μας, περισσότερο οικονομικές και λιγότερο συναισθηματικές… Αυτός ο παντοτινός της ήλιος σου μεταδίδει, θέλοντας και μη, ευδιαθεσία… αισιοδοξία και ελαφρότητα… μερικές φορές όμως και κάποια λεπτή μελαγχολία… Αυτή η χώρα είναι η μοναδική πάνω στη γη που μπορώ να είμαι αυτή που είμαι… κι αυτό είναι απ’ τα «ων ουκ άνευ»…

Ακόμη κι ο καιρός μπορεί να ερμηνευτεί αλληγορικά μέσα μου και στα γραφόμενά μου… κι αυτό είναι ένας απ’ τους ιερογλυφικούς μου τρόπους έκφρασης… πρέπει να με ξέρει κανείς απ’ έξω κι ανακατωτά για να τον αποκρυπτογραφήσει…

Επιτέλους, οι σφυγμοί μου είναι φυσιολογικοί, ζω μια ηρεμία και μια ξεγνοιασιά, γεύομαι τον Σεπτέμβριο, τις τελευταίες του μέρες, σαν την τελευταία μπουκιά ενός καλοκαιρινού γλυκίσματος, τις πίνω σαν την τελευταία γουλιά ενός καλοκαιρινού δροσιστικού κοκτέιλ… Κι όμως, από μένα θα εξαρτηθεί να κρατήσω, να παρατείνω τη γεύση και την ανάμνησή του μες το χειμώνα…

Χαίρομαι ακόμη και στη σκέψη της μελέτης… τον τελευταίο καιρό μου έλειψε πολύ η πνευματική τροφή… την έχω κι αυτή ανάγκη… Χαίρομαι γιατί, όπως κάθε φθινόπωρο μ’ αγκαλιάζουν τα όνειρα ενός παρθενικού ξεκινήματος, με ζήλο κι όρεξη, μιας καινούργιας αρχής…

Μόλις αντίκρισα λαμπρό τον ήλιο, μετά από μια ολόκληρη μέρα κλεισμένη στο σπίτι, θαμπώθηκα και σκέφτηκα, πόσο με αναζωογονεί, πόσο με ενθαρρύνει και με γεμίζει αισιοδοξία, μια φιλική φύση, μια ηλιόλουστη, γλυκιά μέρα… Κάτι τόσο απλό και αυτονόητο, κι όμως κομμάτι απ’ την ίδια μας τη ζωή, τόσο σημαντικό…

Προσπαθώ, ακούγοντας μουσική, να βρω τον εαυτό μου, να ηρεμήσω… προσπαθώ να διώξω τη συννεφιά από μέσα μου… είναι όμως λίγο δύσκολο, γιατί κι έξω ο ουρανός είναι συννεφιασμένος.. έτσι ήταν απ’ το πρωί, ήρθε πια το φθινόπωρο…

Θα βγαίναμε μαζί για ψώνια… Όμως τώρα νιώθω σωματικά και ψυχικά κουρασμένη… είναι κι ο καιρός τόσο μουντός… Με πιάνουν πότε-πότε οι συνηθισμένες μου φθινοπωρινές μελαγχολίες…

Ώρες-ώρες αναλογίζομαι… τί γρήγορα που περνά ο καιρός… Χωρίς να μας ρωτάει… γι’ αυτό πρέπει εμείς πάντα να τον λαμβάνουμε υπ’ όψη… Κι αυτό πότε είναι εύκολο, πότε είναι σκληρό…

Αν σκεφτώ αντικειμενικά και λογικά, ανακαλύπτω ότι έχω κάθε λόγο να νιώθω ευτυχισμένη… Αυτή την ευτυχία όμως σ’ όλο της το μεγαλείο είμαστε ικανοί να τη νιώσουμε κάποιες φωτεινές στιγμές που είναι μετρημένες… Κι όμως, μπορώ να πω ότι υπάρχουν παρατεταμένα και αρκετά μεγάλα χρονικά διαστήματα που ένιωθα ευτυχισμένη, μια μόνιμη χαρά να με πλημμυρίζει… Θα ήθελα τόσο να ξανάρθει ένα τέτοιο διάστημα, να μην πνίγεται η ευτυχία μου από μικροπράγματα, να μην καταστρέφονται οι στιγμές μου απ’ την καθημερινότητα… Νιώθω νευρική… Έχω ανάγκη από ξεγνοιασιά, περισυλλογή και ξεκούραση…

Χθες, στην αισθησιακή και ζωντανή ατμόσφαιρα του Juris, περάσαμε αξέχαστα… Αυτό το Bar σε μια προπολεμική πολυκατοικία, δίνει την εντύπωση μεσοπολεμικού café, με παλιές ρωσικές αφίσες στους τοίχους, χαμηλωμένα φώτα και όμορφη νοσταλγική μουσική…

Τα σαββατόβραδα είναι κάτι ξεχωριστό, μας βγάζουν απ’ την καθημερινότητα… Απ’ την αγχωτική καθημερινότητα των παλιών μας διαμερισμάτων, του τρεξίματος, της έγνοιας να προλάβουμε… Αύριο θα έρθει ξανά ο ίδιος ρυθμός… Όμως θα τον αντικρίσουμε ανανεωμένοι…

Όταν κανείς στερείται αληθινής μόρφωσης και ανθρωπισμού καταντά αποκρουστικός.

Πιάνω με έκπληξη τον εαυτό μου να κάνει σχέδια για τον επόμενο χρόνο, ενώ βρίσκομαι μόλις στην αρχή του φετινού… Όμως ας μην τον βιάζω, άλλωστε περνά τόσο γρήγορα… Ο χρόνος είναι κάτι αέναο, δεν σταματά ποτέ, γι ‘αυτό κι αξίζει να τον ζει κανείς γεμάτα, ν’ απολαμβάνει την κάθε του στιγμή σαν να ήταν η τελευταία. Για να το πετύχει αυτό κανείς, πρέπει ν’ αποβάλλει μια για πάντα το ψυχοφθόρο και σωματοφθόρο, δηλαδή ανθρωποφθόρο άγχος.

Κι ευτυχώς, γράφοντας αυτές τις γραμμές, αδειάζω και απ’ το βάρος που έκρυβα μέσα μου για όλα αυτά, κι έτσι αποδεσμεύτηκα απ’ τα απαίσια δεσμά του stress… Γι’ αυτό και η σημερινή μέρα είναι σημαντική…

Η σημερινή μέρα αφιερώθηκε στην περισυλλογή και την ηρεμία. Χρειάζονται κι αυτές κάπου-κάπου, είναι απαραίτητες για να ζούμε ισορροπημένα και αρμονικά, συμφιλιωμένα προπαντός με τον εαυτό μας και μετά με τους γύρω μας… Πάντα πίστευα πολύ στον άνθρωπο ως ξεχωριστό πρόσωπο. Αξίζει πολλά και μπορεί να καταφέρει επίσης πολλά…

Έρχονται κάτι στιγμές που τα πάντα μπερδεύονται γύρω μου, σαν ένα πολύχρωμο κουβάρι… Και τότε τρέχω απελπισμένα να βρω το μονοπάτι που θα μ’ οδηγήσει στο ξέφωτο… Με πνίγει ο κόσμος με τις αδικίες του, τα στραβά και τ’ ανέσωστα… Και με πιάνει εκείνη η απελπισμένη και μοναχική αναζήτηση του περφεξιονισμού… Πρέπει να τον αποφεύγω για να μην πελαγώνω… Όμως αυτό το πρέπει, αν και σωστό, ποτέ δεν θα σταματήσει την έμφυτη αναζήτησή μου… Τη χρειάζομαι σαν κίνητρο για το καλύτερο… Μήπως και η αγάπη μου δεν είναι για μένα μια έμφυτη κι αχώριστη μορφή τελειότητας; Αν και στη ζωή αυτή όλοι κάνουμε μικροσυμβιβασμούς, έχει αξία να μην πτοούμαστε, να συνεχίζουμε τις ευγενικές μας προσπάθειες, γιατί, όπως και νά’ χει η ανθρώπινη αξιοπρέπεια δεν πρέπει να χαθεί…

Αυτή τη στιγμή θα ήθελα να είμαστε μαζί, όμως είμαι μόνη, κι εκμυστηρεύομαι τις σκέψεις μου στο χαρτί… Είναι οι περιστάσεις, είναι τόσα που μας εμπόδισαν… Ακόμη κι η μέρα σήμερα είναι μουντή και συννεφιασμένη.. Αλλά το σήμερα με πάει στο χθες… Χθες ήμαστε στο Dock, ένα bar σε μια αναπαλαιωμένη αποθήκη κοντά στον υπόκοσμο του βαρδάρη… Όμως ευτυχώς ο κόσμος μέσα ήταν κανονικός. Είχε μια απαίσια, μονότονη «μουσική» και κουράστηκα απ’ την ορθοστασία… Το ότι σ’ είχα δίπλα μου με ξεκούραζε και με γέμιζε με μοναδική ευτυχία… Οι άλλοι γύρω μου, όλος αυτός ο κοσμοσυρφετός ήταν σαν να μην υπήρχε… Βγαίνοντας, είχε πέσει ομίχλη, σκοτεινιά και υγρασία… Και περπατήσαμε ως το σπίτι, μόνοι στον κόσμο κι αγαπημένοι… Διασχίζαμε περήφανα τους υγρούς δρόμους με σκέπη μας το σκοτεινό ουρανό, γύρω μας τα δέντρα της πόλης και θαμπά φώτα… Μέσα σε μια μεγάλη πόλη περήφανοι που είμαστε μαζί… Θέλω να σου δείχνω κάθε μέρα πόσο σ’ αγαπώ… Δε φταίω αν κάποτε μας πνίγει η ρουτίνα… Όμως δεν ξέρω καν αν μ’ αγγίζει η ρουτίνα, όταν βρίσκομαι μαζί σου… Μάλλον όχι, γιατί όταν σ’ έχω δεν αναζητώ τίποτε άλλο… θα ήθελα τόσο να ένιωθες κι εσύ έτσι μαζί μου…

Πάντα προσπαθώ ν’ αποφεύγω συγκρίσεις που με τρομάζουν και που ουσιαστικά δεν υφίστανται… Το μυστικό είναι η αυτοπεποίθηση και η ήρεμη και συγκεντρωμένη δουλειά: αυτά οδηγούν στην επιτυχία… Εξάλλου εδώ και καιρό έχω μάθει ν’ αγνοώ τον κόσμο…

Μια συννεφιασμένη μουντή και κρύα Κυριακή… Όμως στο δωμάτιο έχουμε ζέστη, θαλπωρή… Από χθες το βράδυ μ’ έπιασε μια παράξενη διάθεση νοσταλγίας για τα περασμένα… ίδια και απαράλλακτα, όπως πιάνει τους ετοιμοθάνατους γέρους που γυρίζουν αστραπιαία πίσω… Γιατί; Άραγε επειδή νιώθω τα προμηνύματα κάποιου «αόρατου θανάτου»; Μήπως κατήντησε η σχέση μας ρουτίνα, χωρίς χτυποκάρδι και ενδιαφέρον; Απ’ την πλευρά μου, σίγουρα όχι… Όμως στο ζεστό αέρα του δωματίου πλανιέται μια αποκάρωση, μια αδιαφορία… Μήπως όλα αυτά τα πλάθει η υπερευαισθησία μου και η πεσιμιστική μου διάθεση τώρα που μπήκε πια ο Χειμώνας; Η μελαγχολική μου εσώτερη φύση ευνοείται απ’ το μουντό καιρό. Το ξέρω καλά αυτό. Όπως ξέρω, ότι όταν η καρδιά μου είναι χαρούμενη ο χειμώνας και η παγωνιά μπορεί να γίνουν άνοιξη… Όλα αυτά είναι αλληλένδετα, αλληλεπιδρούν το ένα στο άλλο αμφίδρομα…

Γιατί πια δε γράφω τόσο συχνά στο ημερολόγιό μου όπως παλιά; Δεν έχω άραγε τίποτε άλλο να πω; Εξαντλήθηκαν όλα τα στοιχεία του χαρακτήρα μου, της προσωπικότητάς μου, στην ανθρωποφθόρα ρουτίνα που πνίγει τα πάντα; Ή μήπως είναι η ευτυχία αυτή που εισχώρησε στη ζωή μου και που εξαφάνισε έτσι κάθε αιτία ανασφάλειας, κάθε αιτία, επομένως, γραψίματος στο ημερολόγιο με τις ώρες; Ναι, αυτή είναι η αληθινή απάντηση, καθώς και το γεγονός ότι είμαι πολυάσχολη και δεν έχω χρόνο για γράψιμο. Αυτό το χρόνο που διέθετα πέρσι για γράψιμο, τον χρειάζομαι φέτος για ξεκούραση… και αγάπη… Ναι, έτσι είναι, αυτές είναι οι πιο λογικές και δίκαιες απαντήσεις στα ατέλειωτα «γιατί» που ώρες-ώρες με βομβαρδίζουν ανελέητα… Πάντως, καλά έκανα και κράτησα αυτό το ημερολόγιο… Βγάζει απ’ τη λήθη και ξαναζωντανεύει μπροστά μου συμβάντα του περασμένου χρόνου… Ενός χρόνου, σημαδιακού για τη ζωή μου… Λυπημένου και χαρούμενου μαζί… Το ημερολόγιο αυτό στις 15 Νοεμβρίου κλείνει ένα χρόνο… Ένα χρόνο αξέχαστο για μένα…

Πάντα είχα μια τάση εσωστρέφειας και σιωπηλής συνομιλίας με τον εαυτό μου και τον περίγυρό μου… Ο προφορικός λόγος διασπούσε πάντα την εσωτερική μου αφοσίωση και την αέναη σκέψη μου… και κατά συνέπεια, πάντα τα κατάφερνα πολύ καλύτερα στα γραπτά παρά στα προφορικά. Το γεγονός αυτό το θεωρώ δείγμα πλούσιας εσωτερικής ζωής, αλλά και μειονέκτημα που οφείλω να το καταπολεμήσω με τη γοητευτική, καθαρή και δυνατή φωνή μου, και την απλή έκφραση πολύπλοκων ιδεών απ’ τη μια μεριά, αλλά και με την σύνθετη έκφραση απλών και σύνθετων ιδεών και προπαντός, κάτι που πάντα χρειάζομαι, με άνεση χρόνου και χωρίς βιασύνη. Όμως και παρ’ όλα αυτά, ο καθένας πρέπει να είναι ευτυχισμένος με τον πραγματικό εαυτό του και περήφανος γι’ αυτόν. Ακόμη και γι’ αυτό χρειάζεται μερικές φορές έντονη προσπάθεια, που τελικά σου χαρίζει περισσότερη αυτοπεποίθηση και άρα περισσότερη ευτυχία…

Ήταν αφόρητα μουντή η μέρα σήμερα. Και το χειρότερο, αναδύθηκαν στην επιφάνεια οι πιο παράξενες υπαρξιακές και μεταφυσικές μου ανησυχίες… Είναι αναπόσπαστο μέρος της ψυχικής μου ζωής, που διαταράσσουν κάπου-κάπου την ισορροπία της…

Τώρα νιώθω ήρεμη και ισορροπημένη… και πεινασμένη… Γιατί είμαι τόσο ουράνια όσο και γήινη…

Πλησιάζουν τα Χριστούγεννα κι η ατμόσφαιρα στους δρόμους της μεγάλης πόλης το δείχνει. Χαρούμενος στολισμός παντού… Παντού κυριαρχούν τα χρώματα της ελπίδας… Το κόκκινο και το πράσινο… τα χρώματα της χαράς και της ελπίδας και στην καρδιά μου…

Έχω την εντύπωση πως αρκετά ως τώρα μ’ έχουν απασχολήσει και λυπήσει η συμπεριφορά ανθρώπων είτε είναι στενοί μου συγγενείς, είτε όχι. Ήρθε, επιτέλους, ο καιρός που πρέπει και θέλω να μ’ απασχολούν οι δικές μου επιθυμίες…

Τα δάκρυά μου ασταμάτητα εδώ και τρεις ώρες… Όλη η μαγεία του μεσημεριού χάθηκε μες το σκοτεινό και θλιβερό απόγευμα… Αγάπη σημαίνει θλίψη, μόνο ανείπωτη, ανέκφραστη, σιωπηλή θλίψη που φεύγει και ξανάρχεται… Ω Θεέ μου, δεν ξέρω αν θ’ αντέξω ως το τέλος… Νιώθω να πληγώνεται ανεπανόρθωτα η ευαισθησία που πάντα είχα στην αγάπη… Είναι κι η αγάπη αυταπάτη μας, μια τρελή, προσωρινή ψευδαίσθηση, άπιαστο όνειρο για τον κάθε άνθρωπο… Ο καθένας είναι τόσο μόνος του στη ζωή, πάντα μόνος, παντού μόνος… Αυτό το έχω σκεφτεί σ’ όλες τις αμέτρητες στιγμές πια για μένα της διάψευσης των ελπίδων για αγάπη, κατανόηση, προσπάθεια, μεγαλοψυχία…

Μόνη ξανά… Με αγεφύρωτα χάσματα που με χωρίζουν απ’ αυτόν… Είναι τελικά ακατόρθωτο να αποκτήσει κανείς την ιδανική γι’ αυτόν αγάπη… Όμως είναι ακατόρθωτο και το καλύτερο; Δεν θέλω να πιστεύω κάτι τέτοιο… Νιώθω ανέλπιστα μόνη… μόνη… είμαι μόνη… απελπισμένα μόνη… δεν μπορεί ν’ ανταποκριθεί στο σιωπηλό και μη κάλεσμά μου όταν τον έχω ανάγκη, γιατί ο ίδιος τότε έχει ανάγκη από κάτι άλλο… Έτσι, αυτό είναι το «στίγμα»… Το «στίγμα» που εμφανίζεται σε κάθε ευτελή ανθρώπινη «σχέση»…

Νιώθω τόσο αδύναμη, γιατί η ίδια εγκατέλειψα τον εαυτό μου, τον άφησα στην ΑΓΑΠΗ, εμπιστεύτηκα την αγάπη… Το αιώνιο λάθος τόσων και τόσων «λεπτών» υπάρξεων… Και πάντα υπόσχομαι «ψεύτικα» στον εαυτό μου να μην το ξανακάνω… Ποτέ κανείς δεν φαντάστηκε τη δύναμη της αγάπης μου… Γι’ αυτό και πάντα κλαίω… Όχι, ποτέ δεν έκλαιγα εύκολα και γι’ ασήμαντα πράγματα… Πάντα το κλάμα με συγκλόνιζε και μ’ εξαντλούσε… μ’ έθλιβε βαθιά γιατί πάντα έκλαιγα για πράγματα που για μένα ήταν πολύ σημαντικά…

Μέσα μου επικρατεί μια έρημη αποτελμάτωση… Μια μελαγχολική στασιμότητα… Κι αυτά τα «απαίσια» τραγούδια που όλα μιλούν για χωρισμό… Μου φέρνουν δάκρυα… Γιατί;… γιατί;