ailiadi's blog

Σκέψεις με αφορμή την ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ
(21η Μαρτίου)
Γράφει η Αμαλία Κ. Ηλιάδη, φιλόλογος-ιστορικός (Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Βυζαντινής Ιστορίας απ’ το Α.Π.Θ.)
Υπεύθυνη Σχολικής Βιβλιοθήκης 2ου Ε.Π.Α.Λ. Τρικάλων
E-mail: ailiadi@sch.gr

http://users.sch.gr/ailiadi , https://blogs.sch.gr/ailiadi, http://www.matia.gr, http://www.emy67.wordpress.com
Το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου (ΕΚΕΒΙ) προάγει και μεριμνά για την προώθηση της ανάγνωσης με μια σειρά από στρατηγικές δράσεις, πολύπλευρες και αποδοτικές για τους βιβλιόφιλους κάθε ηλικίας, μορφωτικού επιπέδου και αναγνωστικών ενδιαφερόντων.

Επίσης, συμβάλλει δυναμικά με τις δράσεις του στον εορτασμό της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης στην Ελλάδα, με γενικό στόχο τον διάλογο των πολιτισμών μέσω της ποιητικής δημιουργίας αλλά και τη διάδοση της ποίησης στο ευρύ κοινό. Η συστηματική οργάνωση κεντρικών εκδηλώσεων στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών ή το Βυζαντινό Μουσείο για παράδειγμα, καθώς και η καθιερωμένη καμπάνια προώθησης της ποίησης στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, έχουν βρει μεγάλη ανταπόκριση στο κοινό και έχουν συμβάλει καθοριστικά στην καθιέρωση του θεσμού της «Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης» και, κατά συνέπεια, στην εξάπλωση του ενδιαφέροντος για την ποίηση σε ολόκληρη την Ελλάδα.
(Σύντομο ιστορικό: Η Εταιρεία Συγγραφέων θέσπισε την Ημέρα Ποίησης το 1998, επιλέγοντας για τον εορτασμό της την 21η Μαρτίου: ημέρα της εαρινής ισημερίας-αρχή της άνοιξης. Το 2001 η UNESCO, ύστερα από εισήγηση του προέδρου της Εταιρείας Συγγραφέων πρέσβη Βασίλη Βασιλικού, υιοθέτησε την «Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης» αναθέτοντας στη χώρα μας να οργανώσει τον πρώτο διεθνή εορτασμό. Την εκτέλεση της απόφασης ανέλαβε να υλοποιήσει το Εθνικό Κέντρο Βιβλίου το οποίο από τότε συμμετέχει κάθε χρόνο στον εορτασμό).
Ζει κανείς ποιητικά σ’ αυτόν τον κόσμο όταν πάρει μια θέση υπεύθυνη απέναντί του, και εννοώ και στους δύο κόσμους: τον εξωτερικό και τον εσωτερικό. Η υπεύθυνη θέση και στάση προϋποθέτει έντονη εσωτερική ζωή. Ο ποιητής δεν ζει μόνο στον έξω κόσμο αλλά και στον εσωτερικό, στην “ένδον ζωή”, που είναι η ζωή της φαντασίας και του ονείρου. Φαντασία μαζί και πραγματικότητα οδηγούν στη δημιουργική ζωή του ανθρώπου…
Για τον ποιητή ο κόσμος έχει μια σκοτεινή πλευρά που τείνει να βγει στο φως και να φανερωθεί, και μια ορατή πλευρά που τείνει να εισέλθει, να γίνει κρυφή. Το φανερό που θέλει να γίνει κρυφό και το κρυφό που θέλει να γίνει φανερό συνιστούν την ολότητα του ποιητικού υποκειμένου που θέλει να αυτοερμηνευτεί και έτσι να αυτοεπιβεβαιωθεί. Η βιωματικά αυτοβεβαιωμένη ολότητα είναι η ύπαρξή του ως προσώπου.
Έτσι, Ποιητής κατά τη γνώμη μου, δεν είναι μόνο αυτός που γράφει ποιήματα. Το ποίημα δεν κάνει τον ποιητή. Τον ποιητή τον κάνει η ζωή… Το ποίημα είναι το βίωμα του πάθους. Δεν είναι μόνο η ζωή που θέλει το πάθος. Είναι το πάθος που θέλει διαρκώς να ζει!…
Ποίηση, με την ευρύτερη έννοια της δημιουργίας, είναι η ίδια η Τέχνη σ’ όλες της τις μορφές, μια κάποια ανώτερη, υψηλή στάση ζωής, που δεν αρκείται στα ανούσια, στα τετριμμένα, στα μηχανικά… Μια μουντή καθημερινότητα που κυλάει ασυνείδητα, χωρίς τον οίστρο της ενσυνείδητης δημιουργίας, χωρίς τη χαρά της έμπνευσης, χωρίς την Ποίηση καταντά πραγματικό βάσανο για τον ευαίσθητο και δημιουργικό άνθρωπο γιατί κατά το αγιογραφικό χωρίο: “Ποίησιν δέ χειρών αυτού αναγγέλλει το στερέωμα”. Όλα τα όμορφα, έξω και μέσα μας, είναι ποίηση: απ’ τις απλές μικροχαρές της ζωής που αδράχνουμε καθημερινά ως τις πιο πολύπλοκες και βαθυστόχαστες διεργασίες του μυαλού και της ψυχής μας… Κι όταν, κάποτε, προσπαθούμε με λόγια ν’ αποτυπώσουμε αυτήν την Ποίηση που βιώνουμε, απλά κι απροσποίητα, νιώθουμε αδυναμία κι αμηχανία, αφού, πολλές φορές η γλώσσα με τις λέξεις, τις εκφράσεις της, τον πλούτο της, μας φαίνεται ανεπαρκής ν’ αποδώσει την εσωτερική μας φλόγα… “Τρέχουμε να πιάσουμε τη ζωή”
Όνειρα, τρέλα και παράκρουση
Όλα είναι ζωή που, σαν τραίνο, σφυρίζει αλαλιασμένη
Τρέχω ασταμάτητα
Με βλέπω απ’ το παράθυρο
Πιάνονται τα μαλλιά μου απ’ τα κλαδιά
Πονάνε
Φοβάμαι, είν’ αλήθεια.
Φεύγω απ’ το θάνατο μακριά
Η ζωή με παρασέρνει
Φοβάμαι, είν’ αλήθεια την ορμή της.
Μα τρέχω δίπλα στις ράγες το τραίνο που σφυρίζει να προφτάσω.
Σταθμοί-φαντάσματα δεν θα με δούνε
Τα βλέπω και τα προσπερνώ.
Δε χάνω τον καιρό μου με αναμνήσεις.
Τρέχω να πιάσω τα όνειρά μου,
την τρέλα μου να φυλακίσω
την παράκρουση να ορίζω
“Εγώ” να λέω,
πιστεύοντας σε μένα
Κάνοντας τέχνη τη ζωή μου.
Αυτή, που σαν το τραίνο
σφυρίζει αλαλιασμένη στα χωράφια.
(Τρίκαλα, 31/8/1998, Αμαλία Κ. Ηλιάδη, Εσωτερικός Μονόλογος, Η φωνή της Σιωπής)
Μέσα στη βιασύνη και την τύρβη της καθημερινότητάς μας η ποίηση είναι ο μοναδικός τρόπος να ερχόμαστε σε επαφή με εκείνη τη λογοτεχνία που τρέφει το εσώτερό μας είναι.