“Υπνοέκστασις”
Ο ύπνος είχε μάτια απαλά και νυσταγμένα. Έτσι τον φαντάστηκε καθώς παραδινόταν, αργά-αργά, στην ανοιχτή του αγκάλη. Ο ύπνος φιλούσε τρυφερά τα κουρασμένα της βλέφαρα και κρατώντας την σφιχτά από τη μέση υπόσχονταν ψιθυριστά ταξίδια ανέμελα και πολύχρωμα. Το χνούδι του δέρματος τεντωνόταν γλυκά στο άγγιγμά του και οι τριχούλες του χόρευαν νωχελικά στην υπνωτική πνοή του.
Ο ύπνος, θεός αξεπέραστος και αξιολάτρευτος, νικητής του χρόνου και κρυφός αναζωογονητής των κουρασμένων κορμιών, θα βρίσκεται πάντα ψηλά, σε θρόνο πουπουλένιο, στο βάθος του μυαλού της. Μακριά από νοσηρές σκέψεις και ανώφελες φθορές, θα κατοικεί ο ύπνος, θείος λυτρωτής. Στη λησμονιά, στη λήθη όλα γεννιούνται ξανά και ολοκαίνουργα μοιάζουν.
Σκέψεις 8/6/2003
Σε αυτή τη ζωή ο άνθρωπος δεν έχει απολύτως τίποτε, παρ’ εκτός τον εαυτό του, το μοναδικό του περιουσιακό στοιχείο, το μόνο υπάρχον.
Με βάση αυτό πορεύεται και επιβιώνει σε κάθε δυσκολία.
Όταν πάψει η αγάπη για τον εαυτό, παύει και η πνευματική διαύγεια του καθενός. Δημιουργείται συσκότιση και αναταραχή στα εντός “πράγματα” του ανθρώπου.
Αγάπα και γνώριζε όσο μπορείς τον εαυτό σου, για να ευτυχήσεις.
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.