ailiadi's blog

“Όνειρα”

Τα μάτια μου στηλώνονται στον τοίχο.

Το βλέμμα μου πυρώνεται απ’ τις φλόγες.

Ο τοίχος που σωριάζεται σ’ ερείπια…

Τα σύννεφα αγκαλιάζουνε τις σκόνες…

Τα μάτια μου κουράζονται και κλείνουν.

Το βλέμμα, γαληνό, πια βασιλεύει…

Το όνειρο, σα σύννεφο του Ολύμπου

σκεπάζει, μια σκεπή, την Οικουμένη.

Όνειρα…πρασινάδας που φυτρώνει

σε στέρφα γη, διαγουμημένη.

Όνειρα… των σοφών ανθρώπων

που φροντίζουν ζώα,

σε χώματα ξερά, λεηλατημένα.

Όνειρα…ξυλοκόπων που παλεύουν

να χτίσουν σύνθετες, γερές ξυλοδεσιές.

Όνειρα…γεωργών που ιδρωκοπούνε

να σπείρουνε χωράφια που κοιμούνται.

Όνειρα…λεωφόρων που προσμένουν

κόσμο πολύ για να τις περπατήσει.

Όνειρα…στρατιώτη, που αποκαμένος

ψάχνει να βρει γωνιά για ν’ ακουμπήσει.

Όνειρα γυναικών που ξενυχτάνε

πάνω από κούνιες βρεφών που αγαπούνε.

Όνειρα…ταχυδρόμων που γυρνάνε

πόρτα στην πόρτα, να ξεκουραστούνε.

“Σύνθεση”

Τα “κι όμως” με τις αντιρρήσεις τους υπάρχουν.

Παντού και πάντα τα προσθέτω.

Χωρίς αυτά η σκέψη λειψή φαντάζει.

Κι έτσι αγκαλιάζει το πολύπτυχο

που, αιώνιο, συνεχίζει την αέναη κίνησή του…

Ένα τεράστιο πολύπτυχο που πάντα θα γυρίζει

έξω από χώρο κι από χρόνο,

κι όμως μέσα τους…

Στη γη και στα ρολόγια,

αυτή τη φοβερή εφεύρεση,

διαπράξαμε την αμαρτία μας:

την πλασματική διαίρεση του αιώνιου.

Τώρα, μεγάλη κι ανεπανόρθωτη, μας κατατρέχει.

Πασχίζουμε να φτάσουμε το χρόνο κάθε μέρας μας

για να κερδίσουμε την ηρεμία της ψυχής μας…

“Έτσι νιώθω”

Μέσα απ΄την απόλυτη σιωπή γεννιέται η δημιουργία.

Είναι μια γέννα επώδυνη αλλά λυτρωτική.

Μπρος στη λύτρωση ο πόνος ωχριά…

Τον παραβλέπω παντελώς και προχωρώ.

Προχωρώ και κάπου-κάπου πισογυρίζω…

Έτσι πρέπει! Έτσι νιώθω.