ailiadi's blog

"Ποίηση, ζωγραφική, ιστορία, πολιτισμός ως έννοιες αδιαπραγμάτευτες"

ΑΜΑΛΙΑ K. ΗΛΙΑΔΗ- AMALIA K. ELIADE/Ποίηση στο διαδίκτυο

Κάτω από: ΓενικάΑΜΑΛΙΑ ΗΛΙΑΔΗ στις 4:09 μμ στις 16 Ιουνίου, 2008

Επικοινωνία: ailiadi@sch.gr

“Μεταπτώσεις”

(Εισαγωγή στις περιπέτειες της ψυχής)

Τα όμορφα, γαλάζια μάτια του καλοκαιριού με μεθούν… στάχια κιτρινωπά, σφιχτά, μεστά από νιότη ομορφαίνουν τον άσχημο, ακάλυπτο χώρο της ψυχής μου κάτω απ’ το παράθυρό μου και τα αρχαιόπρεπα κεραμιδιά ακροκέραμα, που στη θέα τους αγάλλεται η πεινασμένη μου καρδιά, συνοδεύουν τις πολύχρωμες μαργαρίτες στο βάζο, που στέκει λίγο πιο ψηλά, στο μικρό τραπεζάκι…Το δώμα της περισυλλογής ζωντανεύει από χίλια χρώματα: γαλάζια, κίτρινα, λευκά, μωβ, ροζέ, κόκκινα…Και οι ζωγραφικοί μου πίνακες, πίνακες που πάνω τους απέθεσα την επιδεξιότητα των χεριών μου και την ευαισθησία της ψυχής μου, ταξιδεύουν, ίδιο καράβι το δωμάτιο, εδώ, εκεί, παντού, στη χώρα της φαντασίας και της τέχνης…Μια εικόνα ευτυχίας: Ένα δωμάτιο-καράβι. Κλείνομαι μέσα του και “τυρβάζω περί πολλά”…

Οι δρόμοι της πέτρινης πόλης, τ’ απογεύματα προς το βραδάκι, μυρμηγκιάζουν από ανθρώπους κάθε ηλικίας, που βολτάρουν στον πεζόδρομο ή κάθονται νωχελικά στα παγκάκια της πλατείας. Κι εγώ, σήμερα, μέσα σ’ όλο αυτό το πλήθος, ένιωσα παράξενα μόνη, αποκομμένη απ’ τον ανθρώπινο συρφετό , τόσο διαφορετική και εύθραυστη, αγχωμένη και λυπημένη…’Οταν όλα γύρω μου τείνουν να καταρρεύσουν, εγώ αναδύομαι μέσα απ’ το πάθος, δυνατή και δροσερή, σαν την Κύπριδα που γεννιέται απ’ τους αφρούς της θάλασσας…Και πάλι λοιπόν ανένιψα…Ως πότε θα κρατώ τα σκήπτρα της αντοχής στις κακουχίες;

photos

Με τίτλο “νεκρή φύση”

Στα όνειρά μου περπατώ τα βράδια

σαν τη γάτα, ελαφρά κι αθόρυβα

να μην ξυπνήσω απ’ τη μαγεία

Στα όνειρα ζω με περιπέτεια

Στον ξύπνιο μου μ’ αρέσει η ησυχία

Τη νύχτα ζω με ένταση

Τη μέρα γλυκά κοιμάμαι με ηρεμία.

Τόσο που αναρωτιέμαι πότε αξίζει

ν’ ανοίγω τις καταπακτές μου.

“Πάντ’ ανοιχτά, πάντ’ άγρυπνα

τα μάτια της ψυχής μου”

Αγαπημένες μου, στεριά και θάλασσα

πότε φιλώ τη μια, πότε την άλλη.

Μα η θάλασσα πιότερο φανερά με συγκινεί

Κι η νύχτα μου,

τα όνειρά μου που με σεργιανούν στα πέρατα

ενός κόσμου τρομερού στην όψη,

είναι θάλασσα βαθιά.

είναι η περιπέτεια,

η ζωή που σπαρταρά

μ’ όλους τους χυμούς της,

μ’ όλους τους καρπούς της

αραδιασμένους σε φρουτιέρα

παρμένη από πίνακα ζωγραφικής

με τίτλο “Νεκρή φύση”.

“Επιθυμία φυγής”
Θέλω να πιάσω τ’ όνειρο

Ν’ αδράξω τ’ άπιαστο στη χούφτα μου

Να λησμονήσω την ασχήμια γύρω μου

Θέλω να φύγω μ’ ένα τραίνο ανύπαρχτο

για κάποιες χώρες άγνωστες ακόμη.

Να ταξιδέψω στου μυαλού τα κύματα

με ένα πλοίο φάντασμα

που θα σταθεί καταμεσής στο πέλαγος

να φοβερίζει τη φουρτούνα.

“Η κόμισσα του 1600 μ. Χ.”ipg 12

Η θλίψη είναι η μουσική που ντύνεται σαν κόμισσα παλιά…

λικνίζεται ελαφρά, νοσταλγικά…

Ακούει τα Concerta Brandebourgeois του Bach

και τα μάτια της είν’ άδεια κι ατενίζουν το κενό…

Η θλίψη έρχεται με τη μουσική

κάποια βράδια που σταματά το καλοριφέρ και το δωμάτιο παγώνει.

Τα δάχτυλά μου τότε κουράζονται να πιάνουν το πινέλο

Τα χρώματα ποτίζουν το χαρτί

Στεγνώνουν όπως τα δάκρυα.

Τ΄αφήνω όλα ατέλειωτα, μισά: τον πίνακα, τις σκέψεις μου, τη θλίψη

και πιάνω τη γωνιά μου.

Τώρα μοιάζω με αχιβάδα που μικραίνει να χωρέσει στην παλάμη ενός μωρού…

Ύστερα θα κοιμηθώ.

Στα όνειρά μου μπαίνει, σαν την κλέφτρα, η θλίψη,

απ΄το παράθυρο που ξέχασα ανοιχτό.

Ποτίζει σα νερομπογιά τις σκέψεις μου τις άδηλες

και γκρι απλώνεται παντού.

Ξυπνώ για το σχολείο απ΄το ξυπνητήρι.

Θυμάμαι πως είμαι καθηγήτρια, στα 1998.

Κι όμως, χθές, μόλις, με συντρόφευε μια κόμισσα…

Μια κόμισσα του 1600 μ.Χ. που λικνιζόταν ελαφρά, νοσταλγικά

στη μουσική του Bach, με άδεια μάτια.

emy

“Ήλιος και θάλασσα”

Εδώ που έφτασα κατάκοπη

ο ήλιος με θωπεύει αλόγιστα

κι έτσι ξεχνιούνται οι κόποι.

Τι ξέχωρη αποζημίωση

τί θαυμαστή ηθική ικανοποίηση…

Κατάμονη, ολόγυμνη

κιο ήλιος ένας έρωτας

κι η θάλασσα να μου γλυκαίνει τις πληγές…

Αυτή η αρμονία

δάκρυα μου φέρνει από χαρά

Τον ήλιο και τη θάλασσα

ποτέ δε θα τους χάσω

όπως τόσους ανάξιους εραστές…

1/8/1997

photos

“Ήρεμη ευτυχία”

Η μακαριότητα μέσα μου.

Γύρω μου γαλήνη, σιωπηλά τα πρόσωπα.

Τίποτε δεν πασχίζω πια να αποδείξω.

Τεκμήρια αδιάσειστα δεν χρειάζομαι.

Η γνώση που φωλιάζει μέσα μου

ζεσταίνει, αγαπά, ανασταίνει

τις παλιές αμφιβολίες,

ξορκίζει του θανάτου τις σκιές.

“Με ανοιχτό παράθυρο”

Άνοιξα το παράθυρο στον κόσμο

στο σπίτι εισχώρησε καπνός

πνιγερός πού’ ναι ο αέρας πια

το μέσα δάσος δύσκολα αναπνέει

το έξω δάσος θάλλει επικίνδυνα

αναρωτιέμαι που έχουν κρυφτεί

η υγεία και η αρρώστεια

αναρωτιέμαι που έχει κουρνιάσει

η απαντοχή, η αγάπη, η σύμπνοια.

Λέξεις κενές από ουσία σήμερα

Τόσο κοινότυπα “πολιτικές”.

14/11/2002

 

” Dit moi les mots les plus beaux…”

“Πες μου τις λέξεις, τις πιο όμορφες…”

Αρέσκομαι στις λέξεις

μα οι λέξεις με προδίδουν

Τα χρώματα, τα σχήματα, οι ήχοι

γλυκά με ταξιδεύουν

με φιλούν,

πιστοί, αφοσιωμένοι σύντροφοι

Σε μια ζωή φευγάτη από καιρό

ψάχνω να βρω νοήματα

βράχια γερά για να πιαστώ

δραπέτης του μαύρου του πελάγους.

8/12/2002

 

 

“Ο χρόνος”

Το αίσθημα του ανικανοποίητου

γεμίζει πότε-πότε κάποιες μικρές χαραμάδες,

ελάχιστες οπές της πολύχρωμης ζωής μου…

Πότε ήταν χθες

Πόσο το σήμερα με σημαδεύει

Γίνεται το αύριο σήμερα

Το σήμερα είναι χθες

Ο χρόνος στις τρεις του διαστάσεις

φλογίζει ασταμάτητα τις μέρες και τις νύχτες μου:

χθες, σήμερα, αύριο.

Τρίκαλα, 22/12/2002

 

“Τ’ αστέρια”

Τ’ αστέρια στέκουν βουβά μες στη νύχτα.

Στερεώνουν το χρόνο στο στερέωμα σαν καρφίτσες.

Τα πουλιά κρύβονται στα ελάχιστα φυλλώματα

και τα μαλλιά μου μπλέκονται στα κλαδιά

ενός απογυμνωμένου δέντρου.

Τρίκαλα, 8/1/2003



Δεν υπάρχουν σχόλια »

Χωρίς σχόλια ακόμα.

RSS κανάλι για τα σχόλια του άρθρου.

Αφήστε μια απάντηση