ailiadi's blog

ailiadi@sch.gr
” Σπαράγματα” από τις ποιητικές συλλογές της Αμαλίας Κ. Ηλιάδη: “Εσωτερικός Μονόλογος” Ποιήματα 1997-1999, Πρότυπες Θεσσαλικές Εκδόσεις, Τρίκαλα 2003,ISBN 960-7146-82-4 & “Η φωνή της σιωπής” Ποιήματα, Τρίκαλα, Νοέμβριος 2006. ISBN 960-88210-4-5

Μια σκάλα η ζωή μου

Μια σκάλα η ζωή μου.

Πότε η ανάβαση είναι αργή

και πότε γρήγορη.

Μια σκάλα γιγάντια

σαν τη φασολιά του παραμυθιού,

που έφθανε στον ουρανό.

Πότε έφτασα στου δρόμου τα μισά;

Πότε πλήθυναν πίσω μου τα σκαλοπάτια;

Όταν ζούσα τη ζωή μου

παρέα με την ανεμελιά,

παρέα με την έγνοια.

Τριάντα χρόνια ανεβαίνω.

Περνώ τις εποχές,

χειμώνες καλοκαίρια

για να φτάσω στον προορισμό μου.

Τον άδηλο.

Αμαλία Κ. Ηλιάδη

“Πρωινή εικόνα”

Ο Νοέμβρης μασά κίτρινα φύλλα.

Κάθε πρωί οι αναθυμιάσεις απ’ το στόμα του

γράφουν στον αέρα ακατανόητες προφητείες.

Τα σύννεφα που ταξιδεύουν στον ορίζοντα

στέκουν για λίγο ακίνητα και τις διαβάζουν…

Κι εγώ που προχωρώ στο δρόμο,

δίπλα στα χωράφια,

ένα μικρό πουλάκι του χαμού,

ένα μικρό μυρμήγκι του μόχθου,

μια αμαζόνα της ζωής,

στο ‘να της στήθος πληγωμένη.

“Η παράσταση”

Μ’ αρέσει να υποφέρω κάπου-κάπου.

Να κλαίω βουβά και να θυμάμαι.

Βάρη που σαν ταφόπλακες με πνίγουν

μ’ αυτή τη θλίψη εξανεμίζονται.

Που να με νιώσουν κάποιοι…

Πολύ απέχουν απ’ αυτή την ιεροτελεστία.

Το σκηνικό της λύπης είν’ οι ζωγραφιές μου.

Φορώ κι εγώ τα ενδύματα του ρόλου μου

κι αρχίζει η παράσταση.

Πότε φαντάζει σαν αρχαία τραγωδία, πότε σαν έργο ιψενικό.

Πάντοτε σοβαρό και μεγαλόπρεπο.

Σε τέτοιες παραστάσεις λίγοι πάνε.

Οι περισσότεροι κουράζονται με τέτοια.

Προτιμούν κωμωδίες κι ελαφρότητες.

Δεν αντέχουν τα βαριά και τραγικά.

Η παράστασή μου μόνο λίγους κι εκλεκτούς αγγίζει.

Μαγική η ώρα που αρχίζει είναι.

Παίζω μόνη τώρα απέναντι στη δύση…

Χαμηλώνει ο ήλιος και τα χρώματα γλυκαίνουν…

Η κουρτίνα αντιφεγγίζει σαν άλλη αυλαία.

Πέρα απ’ τα σύννεφα με παρακολουθεί,

πάντ’ άγρυπνο, ένα μάτι…

Η αγάπη του Θεού με πλημμυρίζει με γαλάζιο…

Γρεβενά, 30/05/1998

“Συμβουλές προς ναυτιλομένους”

Τη λοιδωρία του κόσμου που πλέει στα ρηχά

αψήφισε, και ρίχτην σα σαβούρα στο βυθό.

Ανάλαφρος κι αγέρωχος, βάλε πανί

για μέρη άλλα, ανοιχτούς γυαλούς,

μακριά απ’ την νέκρα και τη δυσωδία.

Κι αν χαλεπών καιρών η ανάγκη σ’ αναγκάζει

στόχους ευγενικούς και οράματα να φυγαδεύσεις,

κλείστα βαθιά, στην καθαρή φωλιά σου:

εκεί που οι βοές του κόσμου δε σε φτάνουν.

Πέρα από χρώματα εκτυφλωτικά

Πέρα από λόγια μεγάλα και φανφάρες ή παράτες,

εσύ να φτιάχνεις στο υφάδι του αργαλειού σου

σαν άλλη Πηνελόπη, πιστή σε μιαν Ιδέα,

καράβια αλαργινά του μισεμού σου

σ’ ανοιχτούς γυαλούς,

μακριά απ’ τη νέκρα και τη δυσωδία.

Να φτιάχνεις χρωματιστά πουλιά, παραδεισένια

χωρών εξωτικών και νήσων άγνωστων

στους πολλούς κι ανίδεους εραστές της λοιδωρίας…

Έτσι, ο “τρόπος” σου θα προκαλέσει

όσους δεν έχουν μέσα τους υφάδι

να πλέξουν θαυμαστές, μικρές ελπίδες.