επίκαιρα και άκαιρα

“Βλέπω τον κόσμο αργά αργά να μεταμορφώνεται σε άγριο τοπίο. Ακούω τον κεραυνό που πλησιάζει και που μια μέρα θα καταστρέψει κι εμάς τους ίδιους… Νιώθω τον πόνο εκατομμυρίων ανθρώπων. Κι όμως, όταν κοιτάζω τον ουρανό, νιώθω μέσα μου πως όλα θα αλλάξουν προς το καλύτερο, πως αυτή η σκληρότητα θα τελειώσει, πως η ειρήνη και η γαλήνη θα επιστρέψουν και πάλι… Πίστεψέ με, αν είσαι έγκλειστος για ενάμισι χρόνο, μπορεί να σου στοιχίζει πολύ κάποιες μέρες. Το ποδήλατο, ο χορός, το σφύριγμα, το να κοιτάς έξω απ’ το παράθυρο στον κόσμο, το να νιώθεις νέος, το να νιώθεις ελεύθερος, αυτά είναι τα πράγματα που μου λείπουν… Δεν θέλω να ζω μάταια όπως οι περισσότεροι άνθρωποι. Θέλω να εξακολουθήσω να ζω και μετά τον θάνατό μου… Κάποια μέρα αυτός ο φοβερός πόλεμος θα τελειώσει… Κάποια μέρα θα ξαναγίνουμε άνθρωποι κι όχι απλά Εβραίοι… Ποιος μας προκάλεσε αυτή τη συμφορά;”

Με αφορμή την παγκόσμια μέρα των ανθρώπων με αναπηρίες μπορούμε να κάνουμε κάποιες σκέψεις για το σχολείο που μας χωράει όλους ή μάλλον να αναρωτηθούμε πόσο συμπεριληπτικό είναι το σχολείο. Πόσο είναι σε θέση ως θεσμός αλλά και ως υποδομή να αγκαλιάσει το σύνολο του μαθητικού πληθυσμού; Πόσο είναι έτοιμο ως εκπαιδευτικό

Η ταινία μικρού μήκους του Γ. Ζώη Casus belli παρουσιάζει με διεισδυτική ματιά την καταναλωτική κοινωνία της εποχής μας μέσα από ένα ενδιαφέρον εύρημα, την ένωση όλων των επιμέρους σκηνών σε μια ατελείωτη “ουρά”. Η οποία καταλήγει να ξεγυμνώνει την κοινωνία μας και τον καθωσπρεπισμό της, θέλοντας να αναδείξει την ανάγκη ανατροπή της κατάστασης.

με αφορμή λοιπόν την ταινία ας θυμηθούμε κάποιες βασικές έννοιες κοινωνικής οργάνωσης

Η 10η Δεκεμβρίου ορίστηκε ως η παγκόσμια μέρα των δικαιωμάτων του παιδιού. Στα δικαιώματα του παιδιού περιλαμβάνονται όλα όσα είναι απαραίτητα προκειμένου ένα παιδί να αναπτυχθεί, να εξελιχθεί και να είναι υγιές σωματικά, πνευματικά και ψυχικά. Το φαγητό, τα ρούχα, η ιατρική περίθαλψη, η στέγη, η προστασία από κάθε είδους κακοποίηση ή κακομεταχείριση είναι κάποια από αυτά. Πιο αναλυτικά εδώ: κάρτες με τα δικαιώματα των παιδιών

Μολονότι, η σύμβαση προστασίας του παιδιού είναι αποδεκτή από τα κράτη, επισημαίνονται συχνά από οργανισμούς αλλά και δημοσιογραφικές έρευνες παραβιάσεις των δικαιωμάτων των παιδιών. Αυτό είναι πολύ συνηθισμένο σε χώρες που το οικονομικό επίπεδο είναι χαμηλό και τα παιδιά αναλαμβάνουν συχνά ρόλους που τους στερούν την παιδική τους ηλικία. Υποχρεώνονται, δηλαδή, να εργασθούν για λόγους βιοπορισμού και να συντρέξουν στα έξοδα της οικογένειας. Επίσης, συνηθισμένες είναι οι παραβιάσεις των δικαιωμάτων των παιδιών σε εμπόλεμες ζώνες, είτε με τη στρατολόγηση των παιδιών είτε με την καταστρατήγηση βασικών υποχρεώσεων της πολιτείας απέναντι στα παιδιά.

Οι χαμένες, λοιπόν, αυτές παιδικές ηλικίες αποτελούν μια απειλή για το μέλλον της ανθρωπότητας, γιατί διαρρηγνύεται με έναν βίαιο τρόπο η ομαλή ανάπτυξη και εξέλιξη των παιδιών αυτών σε ανθρώπους μη τραυματισμένους και υγιείς.

Τις τελευταίες μέρες εκτυλίσσεται μια συζήτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μαζικής επικοινωνίας με θέμα την αισθητική και την τέχνη.

Αφορμή για τον προβληματισμό επώνυμων και ανώνυμων αρθρογράφων και σχολιαστών στάθηκαν δυο διαφορετικά γεγονότα της επικαιρότητας με παρόμοια όμως θεματική. Το πρώτο αφορούσε τον χριστουγεννιάτικο στολισμό κεντρικών οδικών αρτηριών της Αθήνας και το δεύτερο μια καλλιτεχνική εγκατάσταση που αποτελούνταν από μια μπανάνα κολλημένη στον τοίχο με μια μονωτική ταινία.

Πέρα από την προφανή αστεία πλευρά που τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τόνισαν με ομολογουμένως πετυχημένους τρόπους, σκωπτικούς και σαρκαστικούς υπάρχει και μια άλλη που μάλλον αξίζει περισσότερο να την αναφέρουμε.

Ο στολισμός της Αθήνας έγινε με τη χορηγία ιδιωτικού Ιδρύματος γνωστό για την προσφορά του στην τέχνη και στην πολιτιστική ζωή της πρωτεύουσας. Εγκαινιάστηκε έτσι μια πρακτική που δημιουργεί κάποια ερωτήματα:

• Για ποιο λόγο ο χριστουγεννιάτικος στολισμός μιας πόλης πρέπει να διέπεται από μια “πρωτοποριακή” ματιά αμφιβόλου αισθητικής ποιότητας και όχι από μια απλή δήλωση του ερχομού των Χριστουγέννων;
• Τι σημαίνει “πρωτοποριακός” στολισμός;
• Ποια ανάγκη οδήγησε τον Δήμο να στραφεί προς το ίδρυμα;

Για την μπανάνα δεν υπάρχει κάτι να προσθέσει κανείς. Την απάντηση έδωσε κριτικός τέχνης που αποφάσισε μπροστά στα μάτια έκπληκτων θεατών να απολαύσει την μπανάνα δίνοντας άλλο νόημα στην καλλιτεχνική κριτική.

Καλωσήρθατε στο Blogs.sch.gr. Αυτό είναι το πρώτο σας άρθρο. Αλλάξτε το ή διαγράψτε το και αρχίστε το “Ιστολογείν”!