Με την ποίηση πολεμάμε το ρατσισμό!!!
Αποσπάσματα ποιημάτων που μπορούν να αξιοποιηθούν από τους εκπαιδευτικούς για την εβδομάδα «Με την ποίηση πολεμάμε τον ρατσισμό»
Αποσπάσματα ποιημάτων που μπορούν να αξιοποιηθούν από τους εκπαιδευτικούς για την εβδομάδα «Με την ποίηση πολεμάμε τον ρατσισμό», που ξεκινά τη Δευτέρα 21 Μαρτίου, σε όλα τα σχολεία της χώρας, προτείνει το υπουργείο Παιδείας προς τις σχολικές μονάδες.
Υπενθυμίζεται ότι ο υπουργός Παιδείας Νίκος Φίλης, με εγκύκλιο, καλεί:
Α. Τους Συλλόγους Διδασκόντων Α/θμιας και Β/θμιας Εκπαίδευσης να σχεδιάσουν την εβδομάδα που ξεκίνησε τη Δευτέρα 21 Μαρτίου δραστηριότητες υπό τον γενικό τίτλο «Με την ποίηση πολεμάμε τον ρατσισμό», και ,
Β. Τα στελέχη της εκπαίδευσης, τους/τις εκπαιδευτικούς και τους/τις μαθητές/μαθήτριες σε όλη τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς να σχεδιάζουν και να υλοποιούν εκπαιδευτικές δράσεις που να στοχεύουν στην ένταξη και στην εκπαιδευτική στήριξη όλων των μαθητών/τριών, χωρίς εξαιρέσεις και περιορισμούς, αποκρούοντας κάθε ρατσιστική πρόκληση, με σεβασμό σε κάθε ιδιαιτερότητα σωματική, πνευματική, συναισθηματική και κάθε διαφορά γλώσσας, φύλου, φυλής, θρησκείας, χρώματος.
ΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Ειδικότερα τα ποιήματα που προτείνει το υπουργείο Παιδείας να αξιοποιηθούν από τους εκπαιδευτικούς για την εβδομάδα «Με την ποίηση πολεμάμε τον ρατσισμό», είναι τα εξής:
Ποίημα ανώνυμου παιδιού από την Αφρική (προτάθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη ως το καλύτερο ποίημα του 2006)
Όταν γεννιέμαι, είμαι μαύρος
Όταν μεγαλώσω, είμαι μαύρος
Όταν κάθομαι στον ήλιο, είμαι μαύρος
Όταν φοβάμαι, είμαι μαύρος
Όταν αρρωσταίνω, είμαι μαύρος
Κι όταν πεθαίνω, ακόμα είμαι μαύρος
Κι εσύ λευκέ άνθρωπε
Όταν γεννιέσαι, είσαι ροζ
Όταν μεγαλώνεις, γίνεσαι λευκός
Όταν κάθεσαι στον ήλιο, γίνεσαι κόκκινος
Όταν κρυώνεις, γίνεσαι μπλε
Όταν φοβάσαι, γίνεσαι κίτρινος
Όταν αρρωσταίνεις, γίνεσαι πράσινος
Κι όταν πεθαίνεις, γίνεσαι γκρι
Και αποκαλείς εμένα έγχρωμο…
Από το ποίημα Στην κοιλάδα με τους ροδώνες του Νίκου Εγγονόπουλου
«Αλήθεια -των αδυνάτων αδύνατο
ποτές δεν εκατάφερα να καταλάβω /
αυτά τα όντα που δεν βλέπουνε
το τερατώδες κοινό γνώρισμα τ’ ανθρώπου /
το εφήμερο της παράλογης ζωής του
κι ανακαλύπτουνε διαφορές
γιομάτοι μίσος διαφορές
σε χρώμα δέρματος /φυλή / θρησκεία»
Από το ποίημα Μόνωση του Νικηφόρου Βρεττάκου
[…]
Γεννήθηκα σε μια κορφή
που είχε μπροστά μια θάλασσα,
που είχε σιμά τον ουρανό
κ’ ήταν σα θαύμα ονείρου.
Μα όταν η μάνα μου καλά
μ’ είδε μες στην αγκάλη της,
φοβήθη και με πέταξε
στην αγκαλιά του απείρου.
Κάμπος νερό δε μού ’δωσε
κι άνθρωπος δε με χάιδεψε.
Μου ’βαλαν πίκρα στο ψωμί
κι αγκάθια στα σκουτιά μου.
Κι ενώ τον ήλιο της αυγής
και γω να φτάσω πήγαινα,
σαν πτώμα πίσω μου βαρύ
έσερνα τη σκιά μου.
Κανένα πλάσμα στη ζωή
κ’ εμένα δε μ’ αγάπησε
και τα παιδιά μου βγάζανε
την γλώσσα όταν περνούσα.
[…]
Κρυφή χαρά μ’ απόμενε
μέχρι θανάτου ν’ αγαπώ
τα πλάσματα του κόσμου.
Μα όταν τους άνοιγα κ’ εγώ
την αγκαλιά μου, φεύγανε
κι ακούμπαγα στα χέρια μου
κ’ έκλαιγα μοναχός μου.
[…]
Σα σκοτεινό μετέωρο
που η δίνη το σφεντόνισε
μες στ’ άπειρο, πάντα άπειρο
μου μένει να διασχίσω;
Μέσα σε στρώματα σιωπής
θα πλέω νυχτιών ατέλειωτων;
(Ρωτούσα: Πότε θα βρεθεί
μια γη να σταματήσω;)
Μα το ’λεγα τόσο σιγά
να μη μ’ ακούσουν γύρω μου.
Δεν ήθελα να φταίει κανείς
επειδή εγώ πονούσα.
[…]
Μ’ απόψε, που κατάμαυρη
μπροστά μου απλώθη η θάλασσα
κι άγρια το ρεύμα επάνω μου
φουσκώνει της αβύσσου
κ’ έριξα τη στερνή ματιά
στο σκοτεινό πλανήτη σου,
θα ’θελα, Κύριε, να μου πεις
αν είμ’ εγώ παιδί σου.
[…]
Ποίημα του Γερμανού ιερέα Martin Niemöller (Πηγή: www.lifo.gr)
Όταν οι Ναζί έπαιρναν τους κομμουνιστές σιώπησα,
δεν ήμουν δα κομμουνιστής.
Όταν φυλάκιζαν τους σοσιαλδημοκράτες σιώπησα,
δεν ήμουν δα σοσιαλδημοκράτης.
Όταν έπαιρναν τους συνδικαλιστές σιώπησα,
δεν ήμουν δα συνδικαλιστής.
Όταν έπαιρναν εμένα,
δεν είχε μείνει κανείς να διαμαρτυρηθεί.
Από την Κυπριακή Συμφωνία του Θοδόση Πιερίδη
Θα ’θελα και γω να γράψω ποιήματα
όπως όταν παίρνεις έβενο και φίλντισι και χρυσάφι
και γίνεσαι χρυσικός και σκαλιστής —και γίνεσαι μάγος.
Όπως όταν παίρνεις μια κιθάρα και γίνεσαι
νυχτερινός ονειροσκορπιστής και καρδιοκλέφτης.
Όπως όταν βάζεις ένα σπόρο στο χώμα και περιμένεις.
Όπως όταν η μάνα χτενίζει τα μαλλιά της κορούλας της.
Όπως όταν η κοπελιά κεντά το καινούργιο της φόρεμα
[…]
Ποιος δεν είδε όμως τα ξυπόλυτα παιδάκια στους δρόμους;
Ποιος δεν είδε τα μάτια τους —εκείνα τα μεγάλα μάτια
που όπως κοιτάζουν απορεμένα τον κόσμο
είναι σαν να θολώνουνε το φως του;
Ποιος δεν είδε τις μανάδες στα κατώφλια
πώς περιμένουν τα παιδιά τους που δεν έρχονται ποτέ
πώς περιμένουν το ψωμί που δεν έρχεται
πώς πέτρωσαν να περιμένουν, πώς γινήκανε
σα στήλες πένθιμες σε μνήματα στημένες;
Ποιος δεν είδε τις γυναίκες όπου γείρανε
και γίναν σαν ιτιές πάνω απ’ τα δάκρυά τους;
Ποιος δεν είδε τον άντρα να κλαίει σαν παιδί
για ένα χαστούκι που δεν μπορούσε να ανταποδώσει
γιατί του’χανε αλυσωμένα τα χέρια;
Ποιος δεν είδε το γέροντα
να θέλει να μπει πιο γρήγορα μέσα στην ύστατη λάσπη
γιατί του ρίξανε λάσπη στα χιονισμένα του μαλλιά;
Και το αίμα; Ποιος δεν είδε το αίμα;
Ή μήπως είναι πολύ ρηχό και πρέπει να το προσπεράσουμε;
Ή μήπως πρέπει να τ’ αφήσουμε να πήζει στις γούβες του δρόμου
και να μιλήσουμε για τα λουλούδια και για τον έρωτα;
Από τις Γειτονιές του κόσμου του Γιάννη Ρίτσου
Είναι μεγάλος τούτος ο άνεμος
είναι πελώριος τούτος ο άνεμος
είναι χαρούμενος, χαρούμενος, χαρούμενος,
ρίχνει τα τείχη που ύψωσαν ανάμεσα στους λαούς
ρίχνει τα τείχη του θανάτου
ρίχνει τα τείχη ανάμεσα στο νου και στην καρδιά
τα τείχη ανάμεσα σε σένα και σε μένα
κι ανοίγει διάπλατα, πάνου απ’ τον κόσμο, του ήλιου παράθυρο.
Ακούστε πώς σφυρίζει τούτος ο άνεμος
μέσα στις ματωμένες γειτονιές του κόσμου.
Από το Καπνισμένο τσουκάλι του Γιάννη Ρίτσου
Δίπλα σου αυτός ο ανάπηρος πριν κοιμηθεί βγάζει το πόδι του
τ’ αφήνει στη γωνιά — ένα κούφιο ξύλινο πόδι —
πρέπει να το γεμίσεις όπως γεμίζεις τη γλάστρα με χώμα
να φυτέψεις λουλούδια
όπως γεμίζει το σκοτάδι με αστέρια
όπως γεμίζει λίγο-λίγο η φτώχεια στοχασμό κι αγάπη.
Το ’χουμε απόφαση, μια μέρα όλοι οι άνθρωποι να ’χουνε δυο πόδια
ένα χαρούμενο γεφύρι από μάτια σε μάτια
από καρδιά σε καρδιά. Γι’ αυτό όπου καθήσεις
ανάμεσα στα τσουβάλια του καταστρώματος φεύγοντας για την εξορία
πίσω απ’ τα σίδερα του τμήματος μεταγωγών
κοντά στο θάνατο που δε λέει «αύριο»
ανάμεσα σε χιλιάδες δεκανίκια από πικρά σακατεμένα χρόνια,
εσύ λες «αύριο» και κάθεσαι ήσυχος και βέβαιος
όπως κάθεται ένας δίκαιος άνθρωπος αντίκρυ στους ανθρώπους.
[…]
Ευλογημένη ας είναι η πίκρα μας.
Ευλογημένη η αδελφοσύνη μας.
Ευλογημένος ο κόσμος που γεννιέται.
[…]
Η καρδιά μου σήμερα δε μοιάζει με κανένα σύγνεφο
χρυσό που λαμπαδιάζει στο λιόγερμα
μήτε με κανέναν άγγελο που στρώνει το τραπέζι μες στα
δέντρα του Παράδεισου
τινάζοντας με τ’ άσπρα του φτερά τα ψίχουλα των άστρων
απ’ τις γενειάδες των παλιών Αγίων.
Τίποτα τέτοιο. Η καρδιά μου είναι τώρα ένα φαρδύ χωματένιο τσουκάλι
που μπήκε πολλές φορές στη φωτιά
που μαγέρεψε χιλιάδες φορές για τους φτωχούς
για τους ξωμάχους, για τους περατάρηδες
για τους εργάτες και για τις πικρές μανάδες τους
για τον πεινασμένον ήλιο, για τον κόσμο — ναι, για όλο τον κόσμο
— ένα φτωχό, καπνισμένο, μαυρισμένο τσουκάλι που κάνει
καλά τη δουλειά του
που βράζει άγρια ραδίκια του βουνού κι αριά και που κάνα
κοψίδι κρέας
κι από κάτου συδαυλίζουν τη φωτιά τα πεινασμένα αδέρφια μου
— καθένας βάζει και το ξύλο του
καθένας καρτεράει το μερτικό του.
[…]
Εδώ είναι φως αδερφικό — απλά τα χέρια και τα μάτια.
Εδώ δεν είναι να ’μαι εγώ πάνω από σένα ή εσύ πάνω από μένα.
Εδώ είναι να ’ναι ο καθένας μας πάνω απ’ τον εαυτό του.
Εδώ είναι ένα φως αδερφικό που τρέχει σαν ποτάμι δίπλα
στο μεγάλο τοίχο.
Αυτό το ποτάμι το ακούμε ως και μέσα στον ύπνο μας.
Κι όταν κοιμόμαστε το ’να μας χέρι κρεμασμένο απ’ όξω απ’ την κουβέρτα
βρέχεται μέσα σε τούτο το ποτάμι.
Φτάνει με δυο σταγόνες μόνο από τούτο το νερό να ραντίσεις
το πρόσωπο του εφιάλτη, και χάνεται καπνός πίσω απ’ τα δέντρα.
[…]
Ένα τσουκάλι λοιπόν. Τίποτ’ άλλο.
Πήλινο, μαυρισμένο τσουκάλι,
βράζοντας, βράζοντας και τραγουδώντας,
βράζοντας πάνω στου ήλιου τη φωτιά και τραγουδώντας.
[…]
Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε, αδελφέ μου,
από τον κόσμο
εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.
Από το ποίημα Οι Εβραίοι, συμφορά για το λαό του Μπέρτολτ Μπρεχτ
Αν, όπως διαλαλούν οι αρχηγοί μας στα μεγάφωνά τους,
οι Εβραίοι ευθύνονται για όλες τις κακοτυχίες μας,
και δεδομένου ότι οι αρχηγοί μας είναι πάνσοφοι
καθώς μας λένε και μας ξαναλένε οι ίδιοι,
τότε είναι ολοφάνερο πως οι συμφορές μας που όλο και πληθαίνουν,
οφείλονται στο πλήθος των Εβραίων που όλο και λιγοστεύουν.
Οι Εβραίοι μονάχα φταίνε που μας δέρνει η πείνα,
ενώ οι μεγαλοκτηματίες μας ψοφάνε από τη δουλειά σπέρνοντας και θερίζοντας
κι ενώ οι καρχαρίες του Ρουρ δεν τρώνε παρά τα ψίχουλα
που πέφτουν απ’ του εργάτη το τραπέζι.
Εξ άλλου οι Εβραίοι μονάχα είν’ αιτία που δεν υπάρχει στάρι για ψωμί,
μια κι ο στρατός έχει επιτάξει, για γυμνάσια και στρατώνες,
κάμπους και πλαγιές όσο μια επαρχία ολόκληρη.
Αφού λοιπόν, είναι οι Εβραίοι συμφορά για το λαό μας,
είναι εύκολο πολύ, για το λαό, να ξεχωρίσει έναν Εβραίο.
Δεν χρειάζεται, γι’ αυτό, να δεις πιστοποιητικά γεννήσεως
ούτε εξωτερικά γνωρίσματα
—αυτά είναι, πολλές φορές, απατηλά.
Φτάνει, μονάχα, να ρωτήσεις:
«Είναι ο Δείνα ή ο Τάδε συμφορά για μας;»
Αν ναι, τότε είναι σίγουρα Εβραίος.
Μια συμφορά δεν τηνε ξεχωρίζεις
από της μύτης το σχήμα,
μα από τις ζημιές όπου σωριάζει.
Οι πράξεις, και όχι οι μύτες, αφανίζουν.
Δε χρειάζεται μύτη μακρουλή για να μπορείς
να κλέβεις και να δυναστεύεις το λαό.
Φτάνει, μονάχα, να ’σαι στέλεχος του καθεστώτος!
Άρα: Μια κι ο καθένας ξέρει πώς το καθεστώς
είναι η πιο μεγάλη συμφορά για το λαό
κι αφού όλες μας οι συμφορές είν’ γέννημα των Εβραίων,
θα πει πως και το καθεστώς είν’ των Εβραίων γέννημα.
Τι πιο ολοφάνερο —και όπερ έδει δείξαι!
Παγκόσμια Ημέρα των Δικαιωμάτων του Παιδιού – ΕΡΤ
Αφιέρωμα στα δικαιώματα του παιδιού από το αρχείο της ΕΡΤ
Με εκτενείς αναφορές και θεματικές ενότητες στις ενημερωτικές εκπομπές και τα δελτία ειδήσεων του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης, η ΕΡΤ πραγματοποιεί σήμερα αφιέρωμα για την Παγκόσμια Ημέρα των Δικαιωμάτων του Παιδιού, η οποία γίνεται υπό την αιγίδα του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.
Η ΕΡΤ ανοίγει τη δημόσια συζήτηση για τα πολιτισμικά δικαιώματα των παιδιών και εφήβων μέσα από ένα τρίωρο Μαραθώνιο από τις 16:00 στην ΕΡΤ2.
Τον Μαραθώνιο παρουσιάζουν οι δημοσιογράφοι Ρένια Τσιτσιμπίκου και Αλεξάνδρα Χριστακάκη με ένα ευρύ φάσμα συνομιλητών: εκπαιδευτικούς, Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, συγγραφείς, ψυχολόγους, πολιτιστικά ιδρύματα Μη Κερδοσκοπικού Σκοπού και βέβαια παιδιά και εφήβους από ευάλωτες και μη ομάδες, από πολυεθνοτικά και μη περιβάλλοντα. Ζητούμενο, όχι απλώς η πρόσβαση των παιδιών στα πολιτιστικά αγαθά, αλλά και η ουσιαστική συμμετοχή τους στο κοινωνικό γίγνεσθαι.
Παράλληλα, το υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού οργάνωσε σε συνεργασία με την Προεδρία της Δημοκρατίας μια μεγάλη γιορτή,εγκαινιάζοντας έναν κύκλο ουσιαστικών δράσεων με παιδιά και για τα παιδιά όπου θα συμπράξουν και άλλα υπουργεία.
Η ΕΡΤ συμμετέχει στη διοργάνωση του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού με ένα Μαραθώνιο Δικαιωμάτων του Παιδιού για τη θέση και τις προοπτικές των παιδιών και των εφήβων στις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες και ειδικότερα στην Ελλάδα.
Σάμος: Ημερίδα για την αντιμετώπιση της διαφορετικότητας
Ημερίδα για την αντιμετώπιση της διαφορετικότητας
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσίασε η ημερίδα με θέμα: «Άνθρωπος με διαφορετικότητα, οικογένεια και σχολείο. Πως μπορούμε να διαχειριστούμε τις αντιδράσεις συμμαθητών, γονέων και του κοινωνικού συνόλου», που διοργανώθηκε από το Κέντρο Φυσικής και Ιατρικής Αποκατάστασης Σάμου σε συνεργασία με το Ειδικό Εργαστήριο Επαγγελματικής Εκπαίδευσης (Ε.Ε.Ε.ΕΚ.) Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Σάμου,το Σάββατο 11 Μαΐου 2019 και ώρα 19:00 στο αμφιθέατρο της Περιφερειακής Ενότητας Σάμου. Ομιλήτριες ήταν οι:
1. Ελένη Γκότση, Παιδοψυχίατρος. Η κα Γκότση ολοκλήρωσε την εκπαίδευση στη Παιδοψυχιατρική στο Τμήμα Παιδιών και Εφήβων του Σισμανόγλειου Γ.Ν.Α. Έχει εργαστεί στο κέντρο βρεφών ΜΗΤΕΡΑ. Έχει εκπαιδευτεί στη συστημική ψυχοθεραπεία λαμβάνοντας τον τίτλο της οικογενειακής θεραπεύτριας, και
2. Φουστέρη, Ψυχολόγος – Παιδοψυχολόγος.
Η κα Φουστέρη είναι ιδιώτης Ψυχολόγος – Παιδοψυχολόγος, Λέκτορας Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών και Ακαδημαϊκή συνεργάτιδα του Μητροπολιτικού Κολλεγίου στο τομέα της Ειδικής Αγωγής, η οποία λόγω ενός ατυχήματος δεν μπόρεσε να έρθει στη Σάμο και την εισήγησή της διάβασε το στέλεχος του ΚΕΦΙΑΠ, η κ.Τόνια Κονταξή.
Την εκδήλωση συντόνισε η διευθύντρια του Κέντρου ειδικής εκπαίδευσης κα Τσιαμήτρου, ενώ άνοιξε με σύντομη ομιλία του ο διευθυντής του νοσοκομείου Σάμου κος Μιχάλης Καραβασίλης. Ακολούθησε συζήτηση με το κοινό.
Πηγή: www.samiaki.tv
Βόλος: Ημερίδα για τη Διαπολιτισμική Εκπαίδευση στην Πρώιμη Ηλικία
Ημερίδα για τη Διαπολιτισμική Εκπαίδευση στην Πρώιμη Ηλικία
Το Τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών (ΤΗΜΜΥ) του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας σε συνεργασία με τη Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Μαγνησίας διοργανώνουν ημερίδα με τίτλο «Διαπολιτισμική Εκπαίδευση στην Πρώιμη Ηλικία». Η εκδήλωση θα πραγματοποιηθεί στις 4 Ιουνίου στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων στον Πολυχώρο Τσαλαπάτα (μέσα στη στοά). Οι εγγραφές θα αρχίσουν στις 17.00 ενώ η εκδήλωση θα διαρκέσει μέχρι τις 19.30.
Η ημερίδα θα αναδείξει μεθοδολογίες, πρακτικές, και εμπειρίες για την καλύτερη ενσωμάτωση μαθητών με διαφορετικό γλωσσικό και πολιτισμικό υπόβαθρο στην τάξη. Θα παρουσιαστούν δραστηριότητες που έχουν σχεδιαστεί με σκοπό να ενθαρρύνουν τους μαθητές να προβάλουν τον πολιτισμικό πλούτο της οικογένειας τους όπως αυτός αναδεικνύεται από παραδόσεις όπως η επιλογή ονόματος και η ιστορία της οικογένειας. Επιπλέον το ακροατήριο θα έχει την ευκαιρία να συμμετέχει σε βιωματικό σεμινάριο σχεδιασμού δραστηριοτήτων διαπολιτισμικής εκπαίδευσης που απευθύνονται σε μικρά παιδιά προσχολικής ή αρχικής σχολικής ηλικίας.
Για περισσότερες πληροφορίες πατήστε εδώ.
Διαφορετικός σημαίνει ξεχωριστός!!!
Διαφορετικός σημαίνει…
…ξεχωριστός!!!
Πηγή: Λεξικό της κοινής νεοελληνικής
διαφορετικός -ή -ό [δiaforetikós]:
1. για κπ. ή για κτ. που διαφέρει, που παρουσιάζει διαφορές από κπ. ή από κτ. άλλο, που δεν είναι ίδιος ή όμοιος με κπ. ή με κτ. άλλο: Δεν πρόκειται για το ίδιο πρόσωπο, αλλά για δύο διαφορετικά πρόσωπα. Οι δίδυμοι δεν είναι πάντοτε όμοιοι, μερικές φορές είναι διαφορετικοί. Παιδιά με ίδια ηλικία, με διαφορετική όμως ανάπτυξη. Δεν ταιριάζουν, είναι τελείως διαφορετικοί (χαρακτήρες). Έχουμε διαφορετικά ενδιαφέροντα. Aυτό που λες είναι κάτι διαφορετικό, μια άλλη άποψη ή μια άλλη πλευρά του ζητήματος. || για κπ. ή για κτ. που διαφέρει από τους άλλους, επειδή είναι πολύ καλύτερος: Aυτός είναι ένας ~, ένας ξεχωριστός άνθρωπος. Πόσο διαφορετική θα μπορούσε να είναι η κατάσταση!
2. (σπάν.) για κπ. ή για κτ. που εμφανίζεται με μορφή διαφορετική από αυτή που είχε προηγουμένως: Γύρισε ~ από το εξωτερικό, αλλαγμένος.
διαφορετικά: ΕΠIΡΡ αλλιώς. 1. με διαφορετικό, με άλλον τρόπο: Εγώ το αντιμετωπίζω ~ το πρόβλημα. Aυτός σκέφτεται ~ και όχι όπως οι άλλοι, ορθότερα. Δε γίνεται ~, πρέπει να πάω, δεν υπάρχει άλλη λύση.
2. σε διαφορετική, σε αντίθετη περίπτωση: Φύγε τώρα, ~ θα αργήσεις.
[λόγ. < αρχ. διαφορ(ῶ) `παίρνω, λεηλατώ΄ (συν. του διαφέρω), συνοπτ. θ. διαφορη-, σφαλερά κατά το φορώ – φόρεσα αντί διαφορητικός μτφρδ. ιταλ. differente]
Η μοναδικότητα της διαφορετικότητας
Η μοναδικότητα της διαφορετικότητας
Πηγή: www.superdad.gr
Ένα αλληγορικό κείμενο για τους γονείς, τα παιδιά και τη διαφορετικότητα…
γράφει η Ιωάννα Γκανέτσα
Κατά καιρούς πολλές μέθοδοι έχουν παρατεθεί σε βιβλία, sites και δημόσιες συζητήσεις ως λύσεις, ώστε να καταφέρουμε να εξηγήσουμε στα παιδιά, με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, ποικίλα κοινωνικά και ψυχολογικά θέματα που προκύπτουν καθημερινά. Προσωπικά, βρίσκω τις αλληγορικές ιστορίες ως τον πιο πρακτικό, ευφάνταστο και ενδιαφέρον τρόπο για να προσεγγίσει κανείς τέτοια θέματα.
Μια τέτοια, λοιπόν, ιστορία, με κεντρικό θέμα την διαφορετικότητα, διάβασα στο βιβλίο των Ρόμπερτ Φίσερ και Μπεθ Κέλι Ο μπούφος που δεν μπορούσε να κάνει μπου (εκδόσεις Οpera).
Ένα πουλί μπούφος όταν γεννήθηκε, έπρεπε να μάθει να κάνει μπου. Όσες προσπάθειες κι αν έκαναν οι γονείς του, όσο κι αν τον προέτρεπαν με τη δικαιολογία πως θα αναγκαστεί το συμβούλιο των σοφών γερόντων να τον διώξει από το δάσος, εκείνος μάταια προσπαθούσε να κάνει μπου. Έλεγε συνέχεια «μπα;», πράγμα ανεπίτρεπτο για τα δεδομένα ενός μπούφου.
Εκείνο το «πρέπει να κάνεις μπου γιατί όλοι οι μπούφοι αυτό κάνουν» αιωρούνταν απειλητικά πάνω από το κεφάλι του, ηχούσε συνέχεια στα αυτιά του, τριβέλιζε το μυαλό του αλλά καθόλου δεν τον βοηθούσε να παράγει το γνωστό ήχο και να κάνει με αυτόν τον τρόπο περήφανους τους δικούς του, να καθησυχάσει τους σοφούς γέροντες και να γίνει αποδεκτός από την ομάδα. Φυσικό επακόλουθο ήταν να εκδιωχθεί από το δάσος με συνοπτικές διαδικασίες και τη σύμφωνη γνώμη των σοφών γερόντων, αλλά ακόμη χειρότερα, των γονιών του.
Το έγκλημα του, ήταν η διαφορετικότητά του. Οι γονείς προτίμησαν να δεχτούν την άποψη της κοινωνίας, πως εφόσον ο γιος τους ήταν διαφορετικός, δεν υπήρχε θέση για εκείνον στους κόλπους της, από το να αποδεχτούν τον ίδιο το γιο τους, ακόμη κι αν ήταν διαφορετικός από τους υπόλοιπους. Η δημόσια κατακραυγή, η κριτική ή τα δάχτυλα που ενδεχομένως θα τους έδειχναν στο δρόμο, ήταν ανασταλτικός παράγοντας. Κανείς «σοφός» γέροντας δεν έκανε λόγο για τη μοναδικότητα του ατόμου και του χαρακτήρα.
Δεν υπήρχαν ελαφρυντικά. Πώς θα μπορούσαν άλλωστε. Δε νοείται από κάποιους, ακόμη και στις μέρες μας, να υπάρχουν κομμάτια της κοινωνίας που να ανήκουν στο διαφορετικό και να τυγχάνουν αποδοχής. Είναι μαθημένοι στην ασφάλεια της ομοιότητας των χαρακτηριστικών, είτε ανήκουν σε κατηγορίες όπως η φυλή, το χρώμα του δέρματος ή η εθνικότητα, είτε σε στοιχεία του χαρακτήρα που υιοθετούνται από απλή μίμηση συμπεριφοράς και νοοτροπίας και όχι βεβαίως λόγω της προσωπική επιλογής.
Για να επανέλθω λοιπόν στη ιστορία, ο Μπουφάκος στεναχωρήθηκε, πόνεσε και αναρωτήθηκε πολλές φορές, γιατί έπρεπε να είναι διαφορετικός. Ο κόσμος, τον οποίο ξαφνικά βγήκε να γνωρίσει, ήταν απρόσιτος, χωμένος στα προβλήματά του, προσπαθώντας να προλάβει να κατακτήσει τους στόχους του για να μπορεί μετά να ζήσει. Κανείς δε ζούσε το τώρα, τη στιγμή. Δυσκολεύτηκε και ευχήθηκε κάποιες φορές, να μπορούσε να γυρίσει στην ασφάλεια της ομάδας, μιας ομάδας που ήταν η πρώτη που τον απέρριψε, αλλά τελικά, δεν έχασε το κουράγιο του.
Οι αναζητήσεις του τον οδήγησαν στο μουσείο της Αμερικανικής Ιστορίας, να συνομιλεί με τα φαντάσματα του Τόμας Τζέφερσον, του Βενιαμίν Φραγκλίνου – οι οποίοι ήταν συντάκτες της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας – και του Τόμας Παίην, συγγραφέα του βιβλίου Κοινός Νους (Common Sense), κείμενο στο οποίο απαριθμούσε τους λόγους και τις αιτίες που οι αποικίες όφειλαν να γίνουν ανεξάρτητο κράτος, θέτοντας τις βάσεις για να συνειδητοποιήσουν όλοι οι «άποικοι» την αναγκαιότητα ανεξαρτητοποίησης, αλλά και το φάντασμα του Άντριου Τζάκσον – τέως προέδρου της Αμερικής – ο οποίος θεωρήθηκε προστάτης της λαϊκής δημοκρατίας και της ατομικής ελευθερίας των ανθρώπων (αν και υπήρξε ταυτόχρονα υποστηρικτής της απομάκρυνσης των Ινδιάνων και της δουλείας).
Αυτοί οι άνθρωποι, όπως και ο μικρός Μπουφάκος, τόλμησαν να διαφοροποιηθούν. Διακήρυξαν για πρώτη φορά στην ιστορία, πως πρέπει όλοι οι άνθρωποι να είναι ελεύθεροι και ίσοι μεταξύ τους. Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα, πολλοί μεταφράζουν λάθος το νόημα της Διακήρυξης: Δεχόμαστε τις εξής αλήθειες ως αυταπόδεικτες, πως όλοι οι άνθρωποι δημιουργούνται ίσοι, και προικίζονται από τον Δημιουργό τους με συγκεκριμένα απαραβίαστα δικαιώματα, μεταξύ των οποίων είναι το δικαίωμα στη ζωή, το δικαίωμα στην ελευθερία, και το δικαίωμα στην επιδίωξη της ευτυχίας.
Ως φύσει εγωιστικά όντα, οι άνθρωποι μαίνονται για την ατομική/προσωπική ελευθερία τους, αλλά παραλείπουν να σεβαστούν των υπολοίπων. Παίρνουν ως δεδομένες τις ελευθερίες που απολαμβάνουν, ξεχνώντας πως κάποιοι αγωνίστηκαν για αυτές. Αρνούνται τη διαφορετικότητα και σε ακραίες περιπτώσεις τη φοβούνται ή την αποδοκιμάζουν. Κυνηγούν την επιτυχία, θεωρώντας πως είναι συνώνυμη έννοια της ευτυχίας.
Ο Μπουφάκος της ιστορίας κατάλαβε νωρίς πως τα «πρέπει», η συμβατικότητα και οι προσταγές της κοινωνίας, δεν είναι ο σωστός δρόμος για την ολοκλήρωση. Οι ατομικές επιλογές, τα θέλω και η προσωπική εσωτερική διεργασία, είναι. Όταν σταμάτησε να αγχώνεται πως πρέπει να κάνει μπου, όταν αποφάσισε ο ίδιος πως απλώς θέλει να κάνει, μαντέψτε. Κατάφερε και έκανε μπου.
Κι αυτό γιατί απλά ήταν ελεύθερος από όλα τα ταμπού…
Είναι, λοιπόν, δικαίωμα της κοινωνίας να θέλει τα μέλη της, για τους δικούς της λόγους, πιστά φωτοαντίγραφα και όχι πρωτότυπα. Όμως είναι επίσης δικαίωμα του καθενός να είναι το πρωτότυπο και όχι ένα φωτοαντίγραφο. Τέλος, είναι στο χέρι του κάθε γονιού να μάθει στο παιδί του πως είναι σημαντικό να είσαι αυτό που εσύ θέλεις να είσαι, όχι αυτό που θέλουν οι άλλοι και να στηρίζουν την επιλογή της μοναδικότητας ακόμη και όταν αυτή διαφέρει από τη δική τους.
Πρόσφατα σχόλια