Διαβάστε για αυτό το βιβλίο στο Πανδοχείο. Από εκεί αντιγράφω εικόνες και μέρος του κειμένου για το βιβλίο του πρόωρα χαμένου εκπαιδευτικού:

Ένα είδος παιχνιδιού που αγαπούσε ο Ονόφρι ήταν η σύνταξη από τους μαθητές ενός προσωπικού λεξικού. Εκείνος τους έδινε τις λέξεις κι εκείνοι έφτιαχναν τα δικά τους λήμματα. Οι απαντήσεις στο Ιδανικό και στον Φόβο αποκαρδίωσαν τον συγγραφέα: το ιδανικό ταυτίζεται με την καριέρα, τη σεβαστή θέση και την επιτυχία, ο δε φόβος συνίσταται στο να μην τους καταλαβαίνουν, να μη τα καταφέρουν, να απογοητεύσουν τις προσδοκίες των γονιών, να μην γίνουν αποδεκτοί, να μείνουν μόνοι. Από την άλλη, πού θα διοχετευθούν οι νέοι ανάμεσα στα δεκαπέντε και τα εικοσιπέντε που υπερβαίνουν πλέον το ένα δισεκατομμύριο; Πώς θα αντιμετωπιστεί αυτή η ισχυρή ενέργεια τόσων ορμονών; Ο κόσμος μας επινόησε δρόμους χωρίς χώρους για τους εφήβους, παρά μόνο μάντρες, πάγκους και έρημες πλατείες. Πώς γίνεται να υπάρχουν τόσα Κέντρα Ηλικιωμένων και κανένα Κέντρο Νεότητας πέραν των καταλήψεων;

Ο Ονόφρι εκφράζει με απόλυτη ειλικρίνεια τις αμφιβολίες και τις αμφιταλαντεύσεις του όσον αφορά την δική του θέση. Δεν γνωρίζει πλέον με σιγουριά αν είναι καλό να διδάσκεις τους νέους να προχωρούν χωρίς βιασύνη προς τη γνώση του χαρακτήρα τους και να διαβαίνουν με ηρεμία στη συγκρότησή τους, χωρίς να δέχονται άκριτα πρότυπα. Προβληματίζεται όταν η κραυγή του ή η γροθιά στην έδρα για να ξανακερδίσει την χαμένη τους προσοχή διακόπτει την μαγεία ή την πλήξη τους, γιατί αμφότερες μπορούν να γεννούν κοινές φαντασιώσεις και οίστρους που δεν πρέπει να διαρρηγνύονται.

Ένα βίντεο για τα βιβλία ως ζώσα χαρά.

Ένα  Μινωικό Λεξικό από  την υποδειγματική σελίδα με τίτλο Δαιδαλικά του ΤΕΙ Κρήτης

Πολλοί εκπαιδευτικοί διακονούν και τη λογοτεχνία,

καταφέρνοντας να κρατάνε και τα δύο καρπούζια σε μια μασχάλη.

Με αφορμή την έκδοση ενός ακόμα βιβλίο συναδέλφου,

φτιάχνω μια πρόχειρη λίστα:

• Δώρα Κασκάλη, Κάτω, εκδ. Γαβριηλίδη.

• Μια παλιότερη πλούσια ανθολογία του Κώστα Ακρίβου

για το σχολείο στη λογοτεχνία από τις εκδόσεις Μεταίχμιο:

• Και ένα πολυφωνικό μυθιστόρημα για τον σύλλογο των καθηγητών

από τις εκδόσεις Ίνδικτος και τη φιλόλογο Έλσα Λιαροπούλου:

Αντιγράφω από τη συνέντευξη της Σοφίας Νικολαΐδου για το νέο της μυθιστόρημα:

Στο βιβλίο σας ανακαλύπτουμε και ένα σπάνιο είδος: τον «καλό δημόσιο υπάλληλο», έναν φιλότιμο και ανήσυχο καθηγητή. Ποια περιθώρια έχει μέσα σε ένα σαθρό εκπαιδευτικό σύστημα να κάνει κάποιος τη δουλειά του;

Πολλά. Δουλεύω είκοσι χρόνια σε σχολείο. Θα εκπλαγείτε με το πόσοι άνθρωποι κάνουν με επιστημονική επάρκεια και παιδαγωγικό κέφι τη δουλειά τους, παρά τις αντίξοες συνθήκες. Όπως παντού, έτσι κι εδώ. Ένα κακό παράδειγμα αρκεί, για να μουντζουρώσει τα πάντα.

Πώς σχολιάζετε όλη αυτή την κόντρα ανάμεσα στους δημόσιους υπαλλήλους και τους «άλλους» που είναι της μόδας τώρα τελευταία;

Οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι εύκολος στόχος. Όμως δημόσιο δε σημαίνει ραχάτι, υπευθυνοανευθυνότητα και ανικανότητα. Αν αυτή τη στιγμή που μιλάμε δεν υπήρχαν δάσκαλοι και γιατροί που κάνουν με υποδειγματική σοβαρότητα τη δουλειά τους, κάτω από συνθήκες όχι μόνο αντίξοες αλλά αποκαρδιωτικές, δε θα είχε μείνει τίποτα όρθιο. Ναι, ο κοινωνικός ιστός έχει διαρραγεί. Κοιτάμε μόνο πώς θα βγάλουμε το μάτι του άλλου. Όλοι εναντίον όλων. Και όλοι μαζί με όλους, όταν πρόκειται για τα καλά και συμφέροντα.