Το βίντεο αποδεικνύει με δηκτικό τρόπο για ποιον λόγο δεν έχει νόημα να διαφωνεί κανείς με κάποιον που δεν μπορεί να καταλάβει το προφανές.

Νομοτελειακά, η ισχυρογνωμοσύνη του θα προκαλέσει εκνευρισμό σε αυτόν που θα προσπαθήσει να του εξηγήσει ότι κάνει λάθος και στην καλύτερη περίπτωση θα του χαλάσει τη διάθεση. Υπάρχει όμως και η χειρότερη εκδοχή. Να τον παρασύρει στην ανοησία του. Τότε είναι βέβαιο ότι το τίμημα της διαφωνίας θα το πληρώσει ο λογικός.

Δείτε το παρακάτω βίντεο:…

Wildebeest from Birdbox Studio

Ετικέτες: Διαφωνία

Ετικέτες: Χατζιδάκις

Σαν τις παράξενες πολύχρωμες πινακίδες των ψυχοτέστ, ο γλάρος Ἰωνάθαν παίρνει άλλη μορφή, ανάλογα με τον κάθε αναγνώστη. Ἡ επιτυχία του όμως οφείλεται στην απλότητα τοῦ μύθου καὶ της αφήγησης. «Δὲν ξέρω τι ήθελα να πω με τον Ἰωνάθαν», παραδέχτηκε ο Μπάχ. «Την ώρα που  τον έγραφα, το χέρι μου πήγαινε μόνο του. Λὲς και το  έσπρωχνε κάποιος άλλος. Όταν το λέω αυτό, με αποκαλούν τρελό».
Ισως όμως οι όμορφες ιστορίες να μη γράφονται παρα μόνον ετσι: Απο ένα χέρι που τρέχει σαν τρελό  πάνω στο χαρτί, αποτυπώνοντας σκέψεις απλές, στοιχειώδεις, χωρὶς φραστικά πυροτεχνήματα, χωρὶς ακροβασίες, αλλά με ένα περίεργο «βάθος».Ἢ… ὕψος;
Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον”, απορρίφθηκε από 18 εκδότες πριν τελικά εκδοθεί. «… Είμαστε της γνώμης ότι ο χαρακτήρας ενός γλάρου που μπορεί και μιλάει δεν θα είχε ενδιαφέρον στη σημερινή αγορά του βιβλίου. Γι’ αυτό με λύπη σε πληροφορούμε ότι δεν μπορούμε να προχωρήσουμε στην έκδοση αυτών των χειρογράφων, τα οποία και σου επιστρέφουμε…»

Μια συνοπτική περίληψη της ιστορίας του Γλάρου Ιωνάθαν σε βίντεο που όμως
παραλείπει σημαντικά κομμάτια της πλοκής.Ακόμα και έτσι,είναι μια καλή  πρώτη γεύση.Οι λήψεις που χρησιμοποιήθηκαν είναι παρμένες απο την κινηματογραφική  μεταφορά του βιβλίου το 1973

Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινγκστον έχει γραφτεί για ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους, που αφουγκράζονται την εσωτερική τους πυξίδα και την ακολουθούν, ακόμα κι αν χρειαστεί να βρεθούν αντιμέτωποι με τα κατεστημένα. Για ανθρώπους που αντιλαμβάνονται πως στη ζωή υπάρχουν κι άλλα πράγματα πέραν της χειροπιαστής επιτυχίας και του φαίνεσθαι. Ο Γλάρος Ιωνάθαν συμβολίζει την ελπίδα και την πίστη στη φωτεινή πλευρά της ύπαρξης.

Ο Γλάρος Ιωνάθαν Λίβινκστον ειναι ενα απο τα μεγάλα παραμύθια του καιρού μας πλάι στον Μικρό Πρίγκηπα του Σαιντ Εξυπερύ. Και γιαυτό αμφίσημο.

«Εἶναι μία βρώμικη ἱστορία», εἶπε ἕνας παπᾶς ἀπὸ τὴν Καλιφόρνια, «ἕνα βιβλίο ποὺ γκρεμίζει θεσμούς, καὶ ἀμφισβητεῖ τὶς πιὸ ἱερές μας ἀξίες, κηρύσσοντας τὸ ἀχαλίνωτο πάθος τῆς ἐλευθερίας». Ἕνας ἄλλος ἱερωμένος τὸ σύστησε στοὺς ἐνορίτες του σὰν «εὐαγγέλιο ψυχικῆς ἀνατάσεως». Μερικοὶ ἀναγνῶστες πίστεψαν πὼς στὸν γλάρο Ἰωνάθαν κρύβεται ἡ ψυχὴ τῶν ἐλευθέρων. Ἄλλοι καυχήθηκαν πὼς ἀνακάλυψαν τὸν δικό τους κόσμο. Ὁ συγγραφέας Ραίη Μπράντμπουρυ εἶπε: «Ἀνακάλυψα στὸν Ἰωνάθαν τὰ μυστικὰ θεμέλια τῆς ψυχῆς μου».

«Ἀπὸ μία ἄποψη», εἶπε ἕνας κριτικός της Νέας Ὑόρκης, «αὐτὸς ὁ Ἰωνάθαν εἶναι ἕνα πελώριο μαρξιστικὸ παραμύθι». Τὸ ζήτημα εἶναι ὅμως πῶς ξυπνᾷς ὕστερα ἀπὸ ἕνα τέτοιο παραμύθι. Κατὰ τοὺς φίλους τοῦ Μπάχ, πιὸ ὥριμος. Κατὰ τοὺς ἐχθρούς του, πιὸ συνεπαρμένος —καὶ ἴσως ἐπικίνδυνος. Γιατί ἄραγε ἀρνοῦνταν ὅλοι οἱ ἐκδότες τῆς Ἀμερικῆς ν᾿ ἀναλάβουν αὐτὸ τὸ βιβλίο ἐπὶ τρία χρόνια; «Δὲν μπορῶ νὰ καταλάβω», εἶπε ἕνας ἀπ᾿ αὐτούς, «ἂν εἶναι γιὰ παιδιὰ ἢ γιὰ μεγάλους». Γιατὶ αὐτὸ τὸ «ἀναρχικὸ παραμύθι» διαδραματίζεται στὰ ὕψη! Παίζεται σ᾿ ἕνα ἐπίπεδο πολὺ πιὸ πάνω ἀπ᾿ τὸ καθημερινό, κι ὅμως πολὺ πιὸ σίγουρο, πιὸ σταθερὸ καὶ αἰώνιο. Ἔχει νὰ κάνει, ἀσφαλῶς, μὲ τὶς δονήσεις μιᾶς χορδῆς, τεντωμένης ἀπ᾿ τὴ μιὰ ἄκρη τῆς ἀνθρώπινης ζωῆς ὡς τὴν ἄλλη. Κι ἂν γεννάει ἐρωτήματα, ἀμφιβολίες, καχυποψία στὸν πραγματιστὴ ἀναγνώστη, μαγεύει ὅμως τὸν νοῦ, καὶ ἠλεκτρίζει τὴ φαντασία… Κάτι τέτοιο, περίπου, εἶναι ὁ γλάρος Ἰωνάθαν.

Καὶ τὸ περιοδικὸ «Τάιμ» ρώτησε τὸν Ρίτσαρτ Μπάχ, τὸν πατέρα τοῦ Ἰωνάθαν: «Μήπως εἶστε σεῖς αὐτὸς ὁ γλάρος;» Γέλασε ὁ Μπάχ: «Ἐγώ;» εἶπε. «Κάθε ἄλλο! Ὁ Ἰωνάθαν βρίσκεται ἐκεῖ, ψηλά», κι ἔδειξε τὸν οὐρανό, «ἐνῷ ἐγὼ ἱδρώνω ἐδῶ κάτω, χτυπιέμαι καὶ φτεροκοπῶ, κι ἀκόμη δὲν μπόρεσα νὰ πετάξω!» Τρόπος τοῦ λέγειν, φυσικά, γιατί ὁ Μπὰχ εἶναι ὁ πιὸ δαιμόνιος, ὁ πιὸ «τρελός», ἀλλὰ καὶ ὁ πιὸ ἔμπειρος ἐρασιτέχνης ἀεροπόρος τῆς Ἀμερικῆς. Κι ὅσο γιὰ τὸν γλάρο του, αὐτὸς ἔχει «ἀπογειωθεῖ» ἐδῶ κι ἕνα χρόνο… πουλώντας κάπου 50.000 ἀντίτυπα τὴν ἡμέρα.

Ετικέτες: λογοτεχνία, ταινία

Άκρως εντυπωσιακή είναι η κινηματογραφική μεταφορά της νουβέλας του Έρνεστ Χέμινγουεϊ , «Ο γέρος και η θάλασσα».

Ο Αλεξάντερ Πετρόφ, κινηματογραφιστής animation ταινιών μικρού μήκους, έχει αποσπάσει πλήθος βραβείων για τη δημιουργία του.

Η ταινία του έχει βραβευθεί σε πολλά κινηματογραφικά φεστιβάλ του είδους, συμπεριλαμβανομένου του Academy Award for Animated Short Film.

Το φιλμ δημιουργήθηκε εξ ολοκλήρου στο Μόντρεαλ, διήρκεσε δυόμιση χρόνια και χρηματοδοτήθηκε με κεφάλαια Καναδικών, Ρωσικών και Ιαπωνικών εταιρειών.

Το μυθιστόρημα  του Χέμινγουεϊ αφηγείται την ιστορία ενός γέρου ψαρά, που μόνος και αβοήθητος παλεύει απελπισμένα στον ωκεανό, στα ανοιχτά της Κούβας, με έναν τεράστιο ξιφία. [Πηγή: TVXS]

Ο Σαντιάγκο, ένας γέρος ψαράς μοναχικός, θα δώσει τη μεγαλύτερη κι ίσως την τελευταία μάχη του με το μεγάλο ξιφία στα βαθιά νερά. Θα χρησιμοποιήσει τη μαστοριά, το μυαλό και την τέχνη. Τρεις μέρες θα κρατήσει η μάχη κι ο Σαντιάγκο θα νικήσει. Όταν μπαίνει στο λιμάνι, αργά την τρίτη νύχτα, δίπλα στο βαρκάκι πλέει μονάχα το άσπρο κόκκαλο από το τεράστιο ψάρι που καταβρόχθισαν στη διαδρομή τους οι καρχαρίες.

Η νουβέλα «Ο γέρος και η θάλασσα» του Έρνεστ Χέμινγουεϊ γράφτηκε το 1951 στην Κούβα και δημοσιεύτηκε το 1952 στο Life Magazine, που πούλησε εξαιτίας του πέντε εκατομμύρια αντίτυπα μέσα σε δύο ημέρες. Είναι το τελευταίο έργο του που εκδόθηκε όσο Χέμινγουεϊ ήταν εν ζωή αλλά και το πιο γνωστό. Κεντρικός του ήρωας είναι ο ψαράς Σαντιάγο, που δίνει μια επικών διαστάσεων μάχη μ’ έναν γιγάντιο ξιφία. Αν και ένα μέρος της σύγχρονής του κριτικής προσπάθησε να υποβαθμίσει τη σημασία του, το έργο εξασφάλισε στον Χέμινγουεϊ το Βραβείο Πούλιτζερ το 1952, και τονίστηκε ιδιαίτερα στο σκεπτικό της Σουηδικής Ακαδημίας που του απένειμε το Βραβείο Νόμπελ το 1954. Σήμερα θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα λογοτεχνήματα του εικοστού αιώνα.

Δείτε ολόκληρη την ταινία:

Λίγα λόγια, για τον δημιουργό του video: Ο Alexandre Petrov κατέχει ιδιαίτερη και περίοπτη θέση στο ρωσικό animation. Η τεχνική που χρησιμοποιεί με εντυπωσιακό τρόπο είναι η ζωγραφική (κραγιόνια παστέλ και λάδι) πάνω σε επιφάνειες γυαλιού. Ο Πετρόφ υπήρξε μαθητής του Γιούρι Νόρσταϊν.
Το όνειρο ενός γελοίου ανθρώπου (Le Reve α un homme ridicule) (1992) είναι η αριστοτεχνική μεταφορά του ομότιτλου αφηγήματος του Ντοστογιέφσκι – η ιστορία ενός ανθρώπου που θέλει να αυτοκτονήσει και τον πιάνει ο ύπνος προτού επιχειρήσει το ανεπανόρθωτο. Ονειρεύεται την ευτυχία και απολύτρωση από το θάνατο, ονειρεύεται το υπερπέραν που γίνεται όμως όσο πάει και λιγότερο ελκυστικό, κι όταν τελικά ξυπνάει, εγκαταλείπει την ιδέα του θανάτου. Η τεχνική της ζωγραφικής πάνω σε γυαλί βρίσκει τέλεια εφαρμογή εδώ: το όνειρο και τα παραληρήματα, οι μυθολογικές και εικαστικές αναφορές, παράφορη σύνθεση σε πίνακες και οι προεκτάσεις τους, αλλοιώσεις εικόνων. Τέλεια επανεγγραφή της σλαβικής τρέλας στο animation. Το όνειρο βρίσκεται στην κατά φαντασία τρέλα και πηδάει από τη μια αναφορά στην άλλη, οι στιγμές όμως που περιβάλλουν το όνειρο παρουσιάζονται τελείως διαφορετικές. Είναι σε αποχρώσεις ώχρας και οι φωτισμοί θυμίζουν έντονα ταινίες του γερμανικού εξπρεσιονισμού. Το απόγειο της τέχνης του Πετρόφ. (Γιάννης Βασιλειάδης, Animation, Εκδόσεις Αιγόκερως)

Ετικέτες: λογοτεχνία, ταινία

Η σχέση πατέρα-παιδιού είναι το ίδιο σημαντική μ’ εκείνη της μητέρας με το παιδί. Πολύ συχνά όμως ο πατέρας είναι μια φιγούρα απόμακρη, δημιουργώντας στην παιδική σκέψη και ψυχή συναισθήματα δύσκολα, ανυπόφορα που το παιδί δυσκολεύεται να διαχειριστεί.

Ετικέτες: Πατέρας

Η εντυπωσιακή μέθοδος μιας κινέζας δασκάλας.

Ετικέτες: κινέζικα

Ιστορικό ντοκιμαντέρ – αφιέρωμα στα νεοκλασικά σπίτια της Αθήνας, με κείμενα Γιάννη Τσαρούχη και εικόνες Σπύρου Βασιλείου, διαρκείας 20 λεπτών, έτος παραγωγής 1980.

Παραγωγή, σενάριο, διεύθυνση φωτογραφίας και σκηνοθεσία: Νίκος Γραμματικόπουλος

Βραβεύθηκε με το Βραβείο Κριτικών στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης για τη συμβολή του στη διατήρηση και διάσωση της πολιτισμικής μας κληρονομιάς το 1980.

Αγοράσθηκε από την Σουηδική Τηλεόραση και από την ΕΡΤ. Προβλήθηκε στην εκπομπή «Μια ταινία μια συζήτηση».

Επίσης προβλήθηκε στην τελευταία διάλεξη του κύκλου ομιλιών του ΕΙΕ «Αρχαιολογία της Πόλης των Αθηνών» που ήταν αφιερωμένη στα νεοκλασικά κτίρια της Αθήνας (Μάιος 1994).

Αρχαιολογία της Πόλης των Αθηνών
eie.gr/archaeologia/gr/video.aspx

Ετικέτες: Αθήνα

To video «Όχι εγώ…» κέρδισε το πρώτο βραβείο για το Γυμνάσιο στον 1ο Πανελλήνιο Μαθητικό Διαγωνισμό για τον Έλεγχο του Καπνίσματος.
Δημιουργοί του video είναι οι μαθητές Καρακωνσταντή Ι., Κεφάλα Μ., Ζεκιολάρι Γ., Κουτσκουδής-Βουρλής Μ., Κεφάλας Μ., Ανδρεαδέλλη Μ., Ανδρεαδέλλης Ρ., Πετεινέλλη Μ., Ζεβιολάρι Ν.
Καθηγητής: Λασκαρίδης Σ.

Ετικέτες: κάπνισμα