“Όταν  μίλησα  στα  παιδιά  για  το  θέμα  της  εργασίας  μας :  « αναπηρία  και  αθλητισμός»  και  τα  ρώτησα  αν  θέλουν  να  βρούμε  πληροφορίες , να  ζωγραφίσουμε  και  να  γράψουμε  κάποιες  σκέψεις  μας  η  πρώτη  αντίδραση  των  περισσότερων  ήταν:

« Αχ!!!  Είναι  λυπητερό  αυτό  το  θέμα.»  ή  « Δε  μπορώ, στενοχωριέμαι.» ή  « κρίμα»  ή  ακόμα  χειρότερα: « μα  μπορούν  τα  παιδιά  με  αναπηρία  να  κάνουν  αθλητισμό ;»  και  άλλου  τέτοιου  είδους  σχόλια  συνοδευόμενα  με  τις  απαραίτητες  γκριμάτσες  απορίας , λύπης  και  οίκτου.

Αφού  το  δέχτηκαν , η  πρώτη  μας  κίνηση  ήταν  να  αναζητήσουμε  στο  Ιnternet  εικόνε, φωτογραφίες , λόγια , αθλητών – παραολυμπιονικών ,  παιδιών  και  ενηλίκων.

‘Eτσι  ανακαλύψαμε  και  οι  μαθητές  μου  αλλά  και  εγώ , υπέροχες  φωτογραφίες  και  πίσω  απ’  αυτές  υπέροχα παιδιά  με  υπέροχο  θάρρος  και  απίστευτα  κότσια να  κάνουν  στίβο  με  τεχνητά  πόδια , να  παίζουν  μπάσκετ  στο  καροτσάκι  ή   να κάνουν  κολύμβηση  χωρίς  χέρια .

Όσο  περνούσαν  οι μέρες και  όσο  προχωρούσε  η  ζωγραφική  τους  και  αφού  κατέγραψαν  τις  σκέψεις  τους  για  να  τις  βάλουμε  στο  κολλάζ  μας ,  ακούστηκαν  και  γράφτηκαν  αυθόρμητα  οι  λέξεις  και  οι  φράσεις : «θαυμασμός» , «κουράγιο» , «μπορείτε  να  κάνετε  τα  πάντα  με  άλλο τρόπο» , «μη  το  βάζετε  κάτω»!

Εγώ  ως  η  δασκάλα  τους  μετά  από  αυτά  τα  λόγια  των  μαθητών  μας  δεν  είχα  τίποτα  άλλο  να  προσθέσω!”