92 Δημοτικό σχολείο Αθηνών Το blog του σχολείου μας 

ΔΕΞΙΟΤΗΤΕΣ ΖΩΗΣ

Οι δεξιότητες ζωής είναι ένας όρος που περιγράφει μια σειρά δεξιοτήτων που αποκτώνται μέσω της μάθησης ή/και μέσω της εμπειρίας του καθενός και χρησιμοποιούνται για να βοηθούν άτομα και ομάδες να διαχειρίζονται αποτελεσματικά προβλήματα και ζητήματα της καθημερινότητας.

Η δημιουργικότητα, η κριτική σκέψη, η ικανότητα επίλυσης προβλημάτων και λήψης αποφάσεων, η επικοινωνία και η συνεργασία, η ιδιότητα του πολίτη, η σχέση της καθημερινότητας με την καριέρα, η προσωπική και η κοινωνική υπευθυνότητα είναι απαραίτητα χαρακτηριστικά για την επιτυχία στον 21ο αιώνα, χρήσιμα τόσο για υγιείς κοινωνίες όσο και για ισχυρούς, δυναμικούς, και με απήχηση στην αγορά εργασίας, ανθρώπους.

Οι δεξιότητες ζωής έχουν θέματα:

• αληθινά: επηρεάζουν στην πραγματικότητα τις ζωές των ανθρώπων
• επίκαιρα
• ορισμένες φορές ευαίσθητα: μπορούν να επηρεάσουν τους ανθρώπους σε προσωπικό επίπεδο, ειδικά όταν έχουν να κάνουν με οικογένεια ή φίλους
• συχνά αμφιλεγόμενα: οι άνθρωποι διαφωνούν ή κρατούν σκληρή στάση απέναντί τους
• εν τέλει ηθικά: σχετίζονται με το τι πιστεύουν οι άνθρωποι ότι είναι σωστό ή λάθος, καλό ή κακό, σημαντικό ή ασήμαντο στην κοινωνία.

Το παλιόπαιδο. Αυτή είναι η ιστορία ενός παιδιού συνηθισµένου σαν όλα τα παιδιά και ξεχωριστού σαν κάθε παιδί. Η ιστορία ενός παιδιού που µεγάλωνε φορώντας την γκρίζα θλίψη ενός δανεικού παλτού που του έπεφτε µεγάλο. Όλοι το φώναζαν Παλιόπαιδο – ίσως επειδή ήταν το πιο φτωχό και θλιµµένο απ’ όλα τα παιδιά.

Κάποια στιγµή λοιπόν αποφάσισε πως, αν σε λένε Παλιόπαιδο, πρέπει και να γίνεις. Όµως, είσαι στ’ αλήθεια… παλιόπαιδο; Μια ιστορία εµπνευσµένη από αληθινές ιστορίες µουσικών του El Sistema και της διεθνούς φήµης συµφωνικής ορχήστρας «Μπολιβάρ» της Βενεζουέλας.

Μια ιστορία για την πίστη στον άνθρωπο και στον ανθρωπισµό. Μια ιστορία για τη δύναµη της τέχνης και του πολιτισµού ενάντια στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισµό.

Λίγα λόγια για το El Sistema (Το Σύστηµα): Χρόνια πριν, στο Καράκας, ένας μουσικός και οικονοµολόγος, ο Χοσέ Αντόνιο Αµπρέου, ονειρεύτηκε πως η µουσική θα µπορούσε να αλλάξει τη ζωή φτωχών και περιθωριοποιηµένων παιδιών. Αποφάσισε να ζήσει το όνειρό του: το 1975, µαζί µε εθελοντές δασκάλους και µια πρώτη οµάδα 11 παιδιών, φτιάχτηκε η πρώτη ορχήστρα. Το σχέδιό του, που υιοθετήθηκε αµέσως και υποστηρίζεται έκτοτε από τις κυβερνήσεις της Βενεζουέλας, γνωστό ως Εl Sistema, δεν είναι µόνο ένας διαφορετικός τρόπος εκµάθησης µουσικής, αλλά ένα ισχυρό όπλο ενάντια στην παιδική και νεανική εγκληµατικότητα, ενάντια στη φτώχεια και τον κοινωνικό αποκλεισµό. Ο σπόρος έχει σήµερα ως «καρπούς» πάνω από 150 παιδικές και νεανικές ορχήστρες – 90 από αυτές συµφωνικές. Πάνω από 500.000 παιδιά σ’ ολόκληρη τη Βενεζουέλα είναι µέλη κάποιας ορχήστρας. Όπως επίσης «καρπός» του El Sistema είναι και η Simon Bolivar Orchestra, η παγκοσµίου φήµης συµφωνική ορχήστρα της Βενεζουέλας. Οι αρχές του El Sistema εφαρµόζονται τώρα πια σε πάνω από 50 χώρες ανά τον κόσµο. Το El Sistema είναι ένα όραµα που έγινε πράξη, βίωµα, ζωή, αποδεικνύοντας πως η µουσική… σώζει.

Τα συναισθήματα θυμός, θλίψη, φόβος, χαρά   βρίσκονται στην καρδιά του ατόμου, είναι η έκφραση της Ζωής του. Το παιδί είναι ένα άτομο.Το να ξέρεις να το ακούς και να το σέβεσαι, σημαίνει ότι το σέβεσαι σαν άνθρωπο. Οι γονείς νιώθουν συχνά ανίσχυροι μπροστά στην ένταση των συναισθημάτων των παιδιών τους.Πασχίζουν να τα ηρεμήσουν, να σταματήσουν τις φωνές, τα δάκρυα, την έκφραση της συγκίνησης. Όμως το συναίσθημα έχει ένα νόημα, είναι θεραπευτικό.

Η έκφραση αυτή είναι το μέσο της αποφόρτισης και απελευθέρωσης από τις συνέπειες επώδυνων εμπειριών. Η καταστολή των συναισθημάτων είναι επιζήμια. Ενεργοποιεί αμυντικές διαδικασίες , καταναγκασμούς και σωματικά συμπτώματα.

Επείγει να μάθουμε να εντοπίζουμε τα συναισθήματα να τα ονοματίζουμε, να τα καταλαβαίνουμε, να τα εκφράζουμε και να τα χρησιμοποιούμαι θετικά για την ευτυχία των παιδιών