Η κ. Κατερίνα με τους μαθητές και μαθήτριές της μας υπενθυμίζει πως το καλοκάιρι κοντοζυγώνει..Ας ετοιμαζόμαστε ….
Ποίημα του Νικηφόρου Βρεττάκου από «Το μεσουράνημα της φωτιάς»:
«Καλοκαίρι, μην πίστεψες
πως δεν συλλογιέμαι!
Η σκέψη μου είναι αγάπη
και η αγάπη μου σκέψη.
και η αγάπη μου σκέψη.
(…)
Τραγουδώ σαν πουλί
στ’ ακρινότερο δέντρο του κόσμου:
στ’ ακρινότερο δέντρο του κόσμου:
Αγαπώ, άρα υπάρχω»
Όνειρο στο φεγγαρόφωτο:
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης περιγράφει στη «Νοσταλγό»: τις φεγγαρόλουστες νύχτες πάνω από τα νησάκια Τσουγκριάς και Μαραγκός στον ορίζοντα της Χώρας της Σκιάθου.
«Δύο αμαυροί όγκοι, επαργυρούμενοι και στιλπούμενοι αμυδρώς
από το μελαγχολικόν φως της σελήνης,
διεγράφοντο ο εις προς ανατολάς,
ο άλλος προς δυσμάς, χωρίς να διακρίνονται,
εις τας διαλείψεις του φωτός και
της σκιάς, αι λεπτομέρειαι του εδάφους.
Ησαν αι δύο γείτονες νήσοι.
Μυστηριώδες θέλγητρον απέπνεεν όλη η σεληνοφεγγής νυξ»
από το μελαγχολικόν φως της σελήνης,
διεγράφοντο ο εις προς ανατολάς,
ο άλλος προς δυσμάς, χωρίς να διακρίνονται,
εις τας διαλείψεις του φωτός και
της σκιάς, αι λεπτομέρειαι του εδάφους.
Ησαν αι δύο γείτονες νήσοι.
Μυστηριώδες θέλγητρον απέπνεεν όλη η σεληνοφεγγής νυξ»
Γιώργος Σεφέρης, «Η στέρνα»
«Στο χώμα γέρνει το κορμί του ανθρώπου
για ν’ απομείνει η διψασμένη αγάπη·
μαρμαρωμένο στ’ άγγιγμα του χρόνου
το άγαλμα πέφτει γυμνό στον αδρό
το άγαλμα πέφτει γυμνό στον αδρό
κόρφο που το γλυκαίνει αγάλι αγάλι.
(…)
Το πέλαγο που σ’ έφερε σε πήρε
πέρα στις λεμονιές τις ανθισμένες
πέρα στις λεμονιές τις ανθισμένες
τώρα που γλυκοξύπνησαν οι μοίρες
χίλιες μορφές με τρεις απλές ρυτίδες
χίλιες μορφές με τρεις απλές ρυτίδες
στον επιτάφιο συνοδεία βαλμένες»