Ένα γράμμα στον Αίσωπο
…Αγαπητέ μου Αίσωπε: Έχω διαβάσει όλα τα βιβλία σου, όταν ήμουν μικρός. Τα βιβλία σου, μου έμαθαν να μη λέω ψέματα, να μην κοροϊδεύω τους άλλους και πάρα πολλά ακόμη πράγματα. Αν ήσουν ζωντανός θα μάθαινες και στα μικρότερα παιδιά, αυτά που έμαθα από τα τόσα και τόσα βιβλία σου. Είμαι σχεδόν σίγουρος πως τώρα θα είσαι στον παράδεισο και θα λες παραμύθια στους μικρούς αγγέλους. Μακάρι ο κόσμος να ήταν έτσι όπως στα παραμύθια σου…
………………. Ο φίλος σου ο Γιώργος. ………..
………………Νετσιπορένκο Γιώργος.
Οι επιθυμίες μου…
…Όνειρό μου είναι να γίνω μουσικός και για την ακρίβεια φλαουτίστας. Ίσως κάποια μέρα γίνω διάσημος σε όλη την Ευρώπη. Θέλω να συνθέτω δικά μου τραγούδια, να παίζω μαζί με άλλους διάσημους μουσικούς, να ταξιδεύω από χώρα σε χώρα ακόμα και από ήπειρο σε ήπειρο αν χρειαστεί. Δε σκέφτομαι μόνο τα λεφτά που (ίσως) θα κερδίσω, αλλά και την ικανοποίηση του κόσμου, θέλω ο κόσμος να έχει καλή γνώμη για μένα. Αν τα πετύχω αυτά, θα είμαι ο πιο ικανοποιημένος άνθρωπος στον κόσμο…
…. Καλογριδάκης Χρήστος
Ένα γράμμα στον Καραγκιόζη
…Καλέ μου φίλε Καραγκιόζη: Κάθε φορά που έρχεται μια παράσταση στην πόλη μας ή στο σχολείο μας ποτέ δεν τη χάνω. Κάθε φορά που σε βλέπω πίσω από το μπερντέ πάντοτε γελάω με τις ώρες. Εσύ κάνεις ευτυχισμένους τους φτωχούς και τα μικρά παιδιά, εσύ πάντα φέρνεις την ελπίδα στην καρδιά των απελπισμένων. Στο σπίτι μου έχω φιγούρες μ’ εσένα και τους φίλους σου. Όποτε παίζω μαζί σου ξεχνιέμαι και μου φεύγει κάθε στενοχώρια. Δώσε χαιρετισμούς και στους φίλους σου, στα τρία παιδιά σου, στη γυναίκα σου, στο μπάρμπα – Γιώργο και στον αγαπημένο σου…Πατσά.
………. Με αγάπη ο φίλος σου
.. ………. Μηνάς Μορέλος
…………….Οι επιθυμίες μου…
…Πριν λίγο καιρό είχα ένα κουνελάκι που ήταν πολύ όμορφο και χνουδωτό. Το τρίχωμά του είχε ένα απαλό γκρι χρώμα με άσπρες βούλες. Μου το είχανε χαρίσει στα γενέθλιά μου που είναι στις 12 Ιουλίου. Περνούσα καλά μαζί του.Το πρόσεχα σαν τα μάτια μου, το αγαπούσα πολύ και αυτό με είχε σαν μαμά του.Το κουνελάκι μου το είχα ονομάσει Κάπι. Μια μέρα το είδα κάπως άρρωστο, αλλά δεν έδωσα πολύ σημασία. Την άλλη μέρα όμως πρόσεξα πως είχαν παραλύσει τα πισινά του πόδια. Τότε τρόμαξα και άρχισα να κλαίω, γιατί το λάτρευα. Το πήγαμε στον κτηνίατρο και μας είπε ότι έσπασε τη μέση του και θα μείνει παράλυτο. Εγώ παρακαλούσα και επιθυμούσα να γίνει καλά ή αν δεν γίνει καλά τότε να του φτιάξουμε ένα καροτσάκι. Πέρασαν μερικές μέρες και το έβλεπα πως τυραννιόταν και δεν μπορούσε να περπατήσει. Τότε λυπήθηκα και πόνεσα πολύ, αλλά έπρεπε να το κάνω…
...Έπρεπε να το πάω στο γιατρό να του κάνει ευθανασία. Το άφησα δυο τρεις μέρες, αλλά δεν μπορούσε να περπατήσει… μόνο με κοιτούσε με λυπημένο βλέμμα.Τη στιγμή που το πήρε ο γιατρός εγώ, με κλαμένα μάτια, παρακαλούσα να είναι καλά εκεί που θα πάει. Μπορεί η μεγάλη μου επιθυμία (να ζήσει το κουνελάκι μου) να μην πραγματοποιήθηκε , αλλά εγώ το αγαπούσα, το αγαπάω και θα το αγαπάω πάντα…
………………. Γουλή Ελπίδα
