Ο Μαραθώνιος είναι αναμφίβολα ένα από τα πιο δύσκολα αθλήματα το οποίο απαιτεί σκληρή προπόνηση κι έντονη σωματική καταπόνηση. Ένας πολύ σημαντικός παράγοντας για την διάκριση είναι η ψυχική δύναμη και η αυταπάρνηση. Πέρα από τις σωματικές δυνάμεις η δύναμη της θέλησης και ιδίως όταν αυτή συνδυάζεται από οράματα και ιδανικά μπορεί να κινητοποιήσει κρυμμένες ανθρώπινες δυνάμεις. Ένα τέτοιο παράδειγμα αποτέλεσε και η νίκη του Στέλιου Κυριακίδη στον Μαραθώνιο της Βοστώνης το 1946. Ήταν μια νίκη – άθλος που ξεσήκωσε κύματα ενθουσιασμού και συγκίνησης στην ελληνική ομογένεια της Αμερικής αλλά και στην Ελλάδα η οποία εκείνη την εποχή έβγαινε μέσα από τα ερείπια του πολέμου αλλά και του εμφυλίου και ο λαός της πάλευε να ορθοποδήσει μαστιζόμενος από τον υποσιτισμό και την ανέχεια. Στο όνομα αυτού του λαού αγωνίστηκε κι ο Στέλιος. Γι αυτόν τον λαό πάλεψε, προκειμένου να τον δει να βελτιώσει την κατάστασή του, όντας κι ο ίδιος θύμα της πείνας και της φτώχειας.
Γεννημένος το 1910 στην Κύπρο, όπου από τα εφηβικά του χρόνια φανερώνει το ταλέντο και την αγάπη του για τον Μαραθώνιο. Το 1936 δουλεύει ως υπάλληλος στην Αθήνα και αποφασίζει να πάρει μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες του Βερολίνου της ναζιστικής τότε Γερμανίας. Διακρίνεται τότε και παρακινείται να συμμετάσχει στον περίφημο Μαραθώνιο της Βοστώνης το 1938. Παίρνει μέρος με μεγάλες προσδοκίες αλλά προδίδεται από τα καινούργια παπούτσια και εγκαταλείπει τον αγώνα. Θα ακολουθήσουν τα μαύρα χρόνια του πολέμου και της κατοχής όπου υποφέρει κι εκείνος όπως όλος ο ελληνικός λαός. Δεν εγκαταλείπει όμως το όνειρό του για να νικήσει στην Βοστώνη και το 1946 κάνει τα πάντα για να εξασφαλίσει το εισιτήριό του πουλώντας ακόμα και ηλεκτρικά είδη του σπιτιού του. Αυτή τη φορά έχει ακόμα ένα μεγάλο κίνητρο για τον αγώνα του: “Ήρθα να τρέξω για 7 εκατομμύρια πεινασμένους Έλληνες” έλεγε χαρακτηριστικά και ο στόχος του ήταν με την νίκη του να μαζευτεί μια μεγάλη οικονομική βοήθεια προς τον ελληνικό λαό. Ο μεγαλύτερος αντίπαλός του δεν θα είναι οι συναθλητές του αλλά η άσχημη σωματική του κατάσταση. Υπερβολικά αδύνατος, εξασθενημένος, “ο κοκκαλιάρης ” όπως τον αποτελούσαν τα μέσα της εποχής πήρε αρνητικές συστάσεις από τους γιατρούς για την συμμετοχή του στον αγώνα, οι οποίοι θεωρούσαν βέβαιη την κατάρρευσή του. Παίρνει τότε απάνω του την ευθύνη και ξεκινά. Ήταν 20 Απριλίου 1946, 12 το μεσημέρι. Οι 135 δρομείς βρίσκονται βρίσκονται στην αφετηρία του μαραθωνίου της Βοστώνης και περιμένουν την εκκίνηση. Ο Κυριακίδης μη έχοντας τρέξει μαραθώνια διαδρομή για περισσότερα από έξι χρόνια ξεκινάει κάνοντας οικονομία δυνάμεων έως το μέσο της διαδρομής. Εκεί είναι που αισθάνεται ότι έχει τις δυνάμεις να πετύχει τον στόχο του και αρχίζει να αυξάνει τον ρυθμό του περνώντας τον έναν αθλητή μετά τον άλλο.
Πριν τον αγώνα ο Στέλιος Κυριακίδης είχε ζητήσει από έναν Έλληνα να βρίσκεται σε ένα συγκεκριμένο σημείο ώστε να τον ενημερώσει για τη θέση που βρίσκεται για να κανονίσει πώς θα διαχειριστεί τις δυνάμεις του. Εκείνος δεν τα κατάφερε αλλά πρόλαβε τον Κυριακίδη μερικά χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό και τραβώντας τα μαλλιά του, και χωρίς να δώσει τις πληροφορίες που ήθελε ο Κυριακίδης, θα του φωνάξει μόνο: «Για την Ελλάδα Στέλιο μου, για τα παιδιά σου».
Τζόνι Κέλι και Στέλιος Κυριακίδης
Στο 40ο χιλιόμετρο ο Κυριακίδης καταφέρνει να πιάσει τον Τζόνι Κέλι, που ήταν πρωταθλητής Αμερικής και νικητής του προηγούμενου μαραθωνίου και θα γίνει σκληρός ανταγωνισμός στα δύο τελευταία χιλιόμετρα με τον Κυριακίδη να επικρατεί κόβοντας το νήμα και πετυχαίνοντας την καλύτερη επίδοση της εποχής και πανευρωπαϊκό ρεκόρ (2.29.27΄΄). Θα φωνάξει με όση δύναμη του είχε απομείνει: «Για την Ελλάδα».
Μετά την νίκη του χωρίς να ξεκουραστεί ξεκινά έναν άλλον αγώνα. Να κάνει γνωστή την τραγική κατάσταση των Ελλήνων και να ευαισθητοποιήσει τους Αμερικάνους. Μασαχουσέτη, Σικάγο, Βοστώνη, Νέα Υόρκη ήταν μόνο μερικοί από τους σταθμούς του. Σε αυτούς κατάφερε να συγκεντρώσει το ποσό των 250.000 δολαρίων. Η κινητοποίηση του Κυριακίδη παίρνει διαστάσεις και φθάνει μέχρι τους επιτελείς του προέδρου Τρούμαν, ο οποίος όταν έμαθε για την περίπτωση άνοιξε τις πόρτες του Λευκού Οίκου στον Έλληνα πρωταθλητή. η αμερικανική κυβέρνηση ανακοίνωσε μια έκτακτη βοήθεια προς τον ελληνικό λαό, το οποίο ονομάστηκε «Πακέτο Κυριακίδη». Το πακέτο περιελάμβανε βασικά τρόφιμα (σιτάρι, αλεύρι, γάλα σκόνη, κονσέρβες), σκηνές, ρουχισμό, φάρμακα κ.α. Επίσης ένα χρόνο αργότερα τον Μάιο του 1947 η Ελλάδα έλαβε 400 εκατ. δολάρια βοήθεια από το 1,4 δισ. που μοιράστηκε σε όλη την δοκιμαζόμενη Ευρώπη. Στις 25 Μαϊου επιστρέφει στην Ελλάδα και περίπου 1 εκατομμύριο κόσμος μαζεύεται στην πρωτεύουσα από όλη την Ελλάδα με όποιο μέσο μπορεί, για να υποδεχθεί τον ήρωα που έφερε την χώρα ξανά στο φως. Για χάρη του φωταγωγήθηκε για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο η Ακρόπολη. Στην ομιλία του ο Κυριακίδης σε μία πολύ εύθραυστη περίοδο θα καλέσει τους Έλληνες να αφήσουν τις έριδες και να μονοιάσουν.
Τα επόμενα χρόνια θα κυλήσουν μέσα στον αθλητισμό για τον Στέλιο Κυριακίδη. Παρόλο που θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί την δόξα του για να αποκτήσει περιουσία δεν το έκανε ποτέ. Αντίθετα ξόδευε από τα προσωπικά του χρήματα για να δημιουργήσει τον «Αθλητικό Σύλλογο Φιλοθέης», να βοηθήσει άπορους και παιδιά που ήθελαν να μπουν στον αθλητισμό. Έχοντας διαπρέψει ήδη σε Βαλκανικό επίπεδο (10 φορές χρυσός βαλκανιονίκης) και έχοντας σπάσει το ρεκόρ που κατείχε ο Σπύρος Λούης για τέσσερις δεκαετίες, ο Σπύρος Λούης δεχόμενος τον Κυριακίδη στο σπίτι του στο Μαρούσι φέρεται να του είπε : «Παιδί μου Στέλιο, να τρέχεις πάντα, γιατί εμείς οι Έλληνες γεννηθήκαμε για να τρέχουμε. Μόνο έτσι καταφέραμε να ζήσουμε τόσους αιώνες»
Σπύρος Λούης και Στέλιος Κυριακίδης
Ο Στέλιος Κυριακίδης «έφυγε» στις 10 Δεκεμβρίου του 1987, στη Αθήνα σε ηλικία 77 ετών. 77 ήταν και το νούμερο της φανέλας του στον Μαραθώνιο της Βοστώνης!
Κάτω από : Άρθρα και Κείμενα, Ενδιαφέροντα θέματα, Φυσική Αγωγή
