Το γεύµα είναι µια σηµαντική κοινωνική και συντροφική στιγµή στην καθηµερινή ζωή. Σύµφωνα µε το Υ.Π.Ε.Π.Θ (7/9/200-7, στην εγκύκλιο 32/209/97209/97290) στην ενότητα «Γεύµα – Ξεκούραση – Χαλάρωση» αναφέρονται τα εξής: «… Η ώρα του γεύµατος δεν καλύπτει µόνο βιολογικές ανάγκες αλλά έχει και παιδαγωγική αξία επειδή διευρύνει το πεδίο εµπειριών και γνώσεων των παιδιών, τους δίνει την ευκαιρία να κατακτήσουν δεξιότητες, να αναπτύξουν την αυτονοµία του, να επικοινωνήσουν, να συνεργαστούν και να µάθουν να αυτοεξυπηρετούνται».
Ένας από τους σηµαντικούς στόχους που θέτει η σύγχρονη παιδαγωγική και ενστερνίζεται η παιδαγωγική οµάδα, είναι τα παιδιά να νιώσουν οικεία στο περιβάλλον του σχολείου, όπως νιώθουν και στο σπίτι τους. ∆ηλαδή, να εξοικειωθούν µε καταστάσεις της καθηµερινότητας και να αναπτύξουν δεξιότητες που θα τους βοηθήσουν να κατακτήσουν αυτές τις συµπεριφορές. Η διαδικασία του φαγητού στο σχολείο βοηθάει τα παιδιά να αποκτήσουν κοινωνικές και ψυχοκινητικές δεξιότητες που τους επιτρέπουν να αναγνωρίζουν την ιδιαιτερότητά τους και να αποδέχονται την διαφορετικότητά τους µέσα από διαδικασίες που βιώνουν καθηµερινά.
Για να υπάρξει µια θετική προσέγγιση του φαγητού από τα παιδιά, είναι αναγκαία µια καλά οργανωµένη προσέγγιση ώστε να δηµιουργηθεί ένα περιβάλλον µε ερεθίσµατα, µια ευχάριστη ατµόσφαιρα χωρίς άγχος και βιασύνη.
Απαραίτητα στοιχεία στην όλη διαδικασία είναι:
1. Τα ποιοτικά υλικά με τα οποία μαγειρεύονται τα υλικά.
2. Οι κανόνες µιας υγιεινής, µεσογειακής διατροφής.
3. Ο χώρος του γεύµατος, που πρέπει
• Να εµπνέει τα παιδιά (π. χ λειτουργική διάταξη και όµορφη εµφάνιση των τραπεζιών, φωτεινός χώρος, οργανωµένη παρουσίαση του εβδοµαδιαίου διατροφπρογράµµατος στα παιδιά)
• Να πληροί όλους τους κανόνες υγιεινής (τόσο στην προπαρασκευή και το σερβίρισµα όσο και µετά το γεύµα, το πλύσιµο των χεριών, «σιγύρισµα» της αίθουσας ώστε να υλοποιηθούν οι υπόλοιπες δραστηριότητες κ.λπ.).
4. Οι κανόνες που πρέπει να τηρούνται και που έχουν παιδοκεντρική διάσταση (σερβίτσια µε χρώµα, λειτουργικά για την ηλικία των παιδιών, ποιοι κάθονται µε ποιους, ποια πράγµατα µπορεί να αναλάβει το κάθε παιδί στην οµάδα του γεύµατος κ.λπ.).
5. Το τελετουργικό (η διαδικασία που δίνει στα παιδιά την αίσθηση της ένταξής τους σε µια οµάδα) Μια καλή κοινοτική ζωή προϋποθέτει την αναγνώριση και τον σεβασµό των αναγκών κάθε µέλους ξεχωριστά όσο και της οµάδας των (µε τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της). Έτσι, σύµφωνα µε αυτήν την άποψη το γεύµα είναι ένα εξαιρετικό παράδειγµα της «δύσκολης διαδικασίας» να συµβιβάζονται οι ανάγκες του ατόµου µε τις αντίστοιχες ανάγκες της οµάδας στην οποία συµµετέχει π.χ. συµβιβασµός ανάµεσα στη βραδύτητα κάποιων παιδιών και την ταχύτητα κάποιων άλλων, τη λαιµαργία, και την ανορεξία, την επιθυµία κάποιων παιδιών για δράση και άλλων για αδράνεια…
Θεωρούμε ότι τα παιδιά συνειδητοποιούν καλύτερα και σέβονται περισσότερο τους κανόνες που είναι απαραίτητοι για µια επιτυχηµένη συµβίωση, όταν αντιλαµβάνονται και συµµερίζονται τις πρακτικές και τα νοήµατα των διαφόρων κοινωνικών καταστάσεων, γι’ αυτό για µας έχει νόηµα «οι κανόνες» και το «τελετουργικό» στο γεύµα…
Η διαδικασία του φαγητού είναι η εξής:
Οι µαθητές, όταν έρθει η ώρα του φαγητού, αφού πλύνουν τα χέρια τους, κάθονται στα τραπέζια τους τα οποία έχει στρώσει πριν με τραπεζομάντιλα η ομάδα εργασίας (τα βοηθάει ο υπεύθυνος εκπαιδευτικός). Αφού πάρουν τις τσάντες τους και βγάλουν από μέσα το κουτάλι , το ποτήρι και το ψωμί, η ομάδα εργασίας μοιράζει τα μπολ αφού προσπαθήσει πρώτα να αναγνωρίσει το όνομα του κάθε παιδιού που αναγράφεται πάνω στα μπολ. Όταν ολοκληρωθεί η διαδικασία του μεσημεριανού η ομάδα εργασίας μαζεύει, τινάζει , διπλώνει και τοποθετεί τα τραπεζομάντιλα στη θέση τους. Στη διαδικασία του δεκατιανού και του γεύµατος οι εκπαιδευτικοί τρώνε µαζί µε τα παιδιά, καθώς είναι σηµαντικό να µην διαφοροποιούνται, αφού είναι µέλη της ίδιας οµάδας. Ο εκπαιδευτικός µοιράζεται µε τα παιδιά αυτές τις στιγµές χαλάρωσης κι επικοινωνίας, µαθαίνει επιπλέον πτυχές της προσωπικότητας των µαθητών του και προσπαθεί να τους εµπνεύσει µε πρότυπα υγιεινής διατροφής και θετικής στάσης απέναντι στο φαγητό (επικοινωνία µε λεκτικό και µη λεκτικό τρόπο).