Την Παρασκευή 7 Απριλίου τραγουδήσαμε τα κάλαντα του Λαζάρου, που τα λένε και “Λαζαρικά”, στο άλλο τμήμα του νηπιαγωγείου μας και στο Δημοτικό.

Στο νηπιαγωγείο:

Κρατώντας ένα καλάθι με λουλούδια, άλλο ένα με «Λαζαράκια» (που τα έφτιαξε ο μαθητής μας ο Γιάννης με τον παππού του) και δύο ομοιώματα του Λαζάρου, τραγουδήσαμε τα κάλαντα.

(Πηγαίνοντας στο Δημοτικό μας υποδέχθηκαν ο κ. Διευθυντής και ο κ. Γυμναστής!):

Στο Γ1:

Οι μαθητές του Δημοτικού μάς απηύθυναν και σχετικές ερωτήσεις κι εμείς ανά ένα, δύο ή και τρία παιδιά μαζί, απαντήσαμε σε όλες τις απορίες τους!

«Γεια σας! Ήρθαμε να σας μιλήσουμε για τα έθιμα της αυριανής ημέρας, που η εκκλησία μας γιορτάζει την Ανάσταση του Λαζάρου!»

Παιδιά Δημοτικού: Ποιος ήταν ο Λάζαρος;

Ο Λάζαρος ήταν ένας πολύ καλός φίλος του Χριστού. Ζούσε στη Βηθανία. Κάποτε όμως αρρώστησε βαριά. Τότε οι αδελφές του κάλεσαν τον Ιησού για να τον κάνει καλά.. Όμως όταν έφτασε ο Χριστός στη Βηθανία ήταν πια αργά. Ο Λάζαρος δεν ζούσε πια. Οι αδελφές του και οι φίλοι του έκλαιγαν απαρηγόρητοι. Τότε ο Χριστός έκανε το θαύμα του. Είπε στον Λάζαρο «Λάζαρε, δεύρο έξω!» και τότε ο Λάζαρος σηκώθηκε».

Παιδιά Δημοτικού: Πότε γιορτάζει ο Λάζαρος;

«Αύριο που είναι το Σάββατο του Λαζάρου. Ο Λάζαρος αναστήθηκε μια εβδομάδα πριν από την Ανάσταση του Χριστού. Έτσι λοιπόν, ήρθαμε να σας πούμε τα Κάλαντα του Λαζάρου, που τα λέμε και «Λαζαρικά», όπως τα έλεγαν πριν από πολλά χρόνια τα παιδάκια σε πολλά μέρη της Ελλάδας: στην ήπειρο, τη Μακεδονία, τη Θράκη.

Τα κορίτσια στόλιζαν τα καλαθάκια τους με λουλούδια και ντύνονταν «Λαζαρίνες». Έβαζαν τις στολές τους και πήγαιναν να πουν τα κάλαντα. Φορούσαν κόκκινη φούστα, άσπρο πουκάμισο και κόκκινο μαντίλι στο κεφάλι.

Έφτιαχναν έναν «Λάζαρο», μια κούκλα δηλαδή που έμοιαζε με Λάζαρο, έπαιρναν και τα καλαθάκια τους που ήταν στολισμένα με λουλούδια και πήγαιναν από σπίτι σε σπίτι να πουν τα κάλαντα. Οι νοικοκυραίοι που άκουγαν τα κάλαντα, έδιναν στις «Λαζαρίνες» φρούτα, διάφορα φαγώσιμα ή χρήματα». 

Στο Α1:

Παιδιά Δημοτικού: Και πώς φτιάξατε αυτή την κούκλα;

«Πήραμε μια κουτάλα και πάνω της δέσαμε ένα άλλο ξύλο και φτιάξαμε έναν «σταυρό». Το ντύσαμε με άσπρο ύφασμα από το κεφάλι και στο λαιμό του περάσαμε ένα στεφάνι από λουλούδια. Σε άλλα μέρη έντυναν μια ρόκα, δηλαδή ένα καλαμπόκι, μια κούκλα ή έναν καλαμένιο σταυρό και τα στόλιζαν με κορδέλες και λουλούδια.

 Τα αγόρια, σε παρέες, γυρνούσαν από σπίτι σε σπίτι κρατώντας ένα ομοίωμα του Λαζάρου και τραγουδούσαν τους «Αγερμούς».

Και στο Α2:

Παιδιά Δημοτικού: Για τι άλλο μιλούν τα κάλαντα;

«Μας μιλούν για την  Κυριακή των Βαΐων, που τη γιορτάζουμε μεθαύριο. Τότε που οι Χριστιανοί τρώνε ψάρι. Τότε ήταν που ο Χριστούλης μας μπήκε στα Ιεροσόλυμα, πάνω σε ένα γαϊδουράκι. Εκεί Τον υποδέχτηκε όλος ο λαός πολύ θερμά, στρώνοντας κλαδιά από φοίνικα για να περάσει.

Ένα άλλο έθιμο είναι τα «Λαζαράκια». Έπλαθαν με γλυκιά ζύμη ψωμάκια σε σχήμα ανθρώπου. Μέσα στη ζύμη έβαζαν μέλι ή καρύδια ή σταφίδες ή ο,τι άλλο έβγαζε ο τόπος. Για μάτια έβαζαν γαρυφαλλάκια «μοσχοκάρφια». Το έθιμο λέει ότι όποιος δεν πλάσει «Λαζαράκια» δεν θα χορτάσει ψωμί».

Στο τέλος, αφού είπαμε τα κάλαντα, ο Γιάννης κέρασε τα παιδιά του Δημοτικού «Λαζαράκια»!

Κάλαντα Λαζάρου που τραγούδησε η ομάδα των κοριτσιών:

«Που “σαι Λάζαρε; Πού είναι η φωνή σου;

Που σε γύρευε η μάνα κι η αδελφή σου;

Ήμουνα στη γη, στη γη βαθιά χωμένος

κι από τους εχθρούς, εχθρούς βαλαντωμένος

Βάγια, Βάγια των Βαγιών, τρώνε ψάρια και κολιό

και την άλλη Κυριακή ψήνουν το παχύ τ’αρνί!»

Κάλαντα Λαζάρου που τραγούδισε η ομάδα των αγοριών:

«Ήρθε ο Λάζαρος ήρθαν τα Βάγια

ήρθε η Κυριακή που τρων τα ψάρια

Σήκω Λάζαρε και μην κοιμάσαι

ήρθε η μάνα σου από την  πόλη

σου “φερε χαρτί και κομπολόγι

Πες μας Λάζαρε τι είδες εις τον Άδη που επήγες;

Είδα φόβους είδα τρόμους είδα βάσανα και πόνους…

Δώστε μου λίγο νεράκι να ξεπλύνω το φαρμάκι

της καρδούλας μου το λέω και μοιρολογώ και κλαίω».