e-εφημερίδα 5ου Γυμνασίου Γαλατσίου 

της μαθήτριας Τσούφη Μαρίνα (Γ5)

Eίχε περάσει πολύς καιρός όταν, επιτέλους, θα ξαναβρισκόμουν με τον πιο αγαπημένο μου ξάδερφο! Με αυτό το άτομο είμαστε  μαζί από μωρά. Οι γονείς μας βρισκόντουσαν πολύ συχνά, οπότε είχαμε την ευκαιρία να βρισκόμαστε και εμείς. Ωστόσο, τους τελευταίους μήνες είχαμε χαθεί αρκετά λόγω της μετακόμισης της οικογένειάς του σε μία άλλη, αρκετά μακρινή πόλη, από τη δική μου. Όταν τον συνάντησα, χάρηκα πάρα πολύ , ωστόσο, μετά από μία μας συζήτηση, στενοχωρήθηκα λίγο, αφού κατάλαβα ότι ήταν εθισμένος στα ηλεκτρονικά παιχνίδια!

-Τι θα κάνουμε όση ώρα συζητάνε μέσα οι μεγάλοι;, τον ρώτησα. Καθυστέρησε αρκετά  να μου απαντήσει, αφού ήταν αφοσιωμένος μπροστά από μια οθόνη και έπαιζε ένα αρκετά βίαιο παιχνίδι!

-Εγώ πρέπει να περάσω τουλάχιστον τρεις πίστες ακόμη, γιατί αλλιώς θα πρέπει να ξαναρχίσω το παιχνίδι από την αρχή! Όσο για ‘σένα κάνε ό,τι  θες!, μου απάντησε.

-Μα δεν θες να κάνουμε κάτι μαζί ; Να παίξουμε, για παράδειγμα, ένα επιτραπέζιο παιχνίδι ;

-Πωω , βρε Μαρίνα , άφησέ με! Βρες κάτι να απασχοληθείς και μην με αποσυντονίζεις!

-Μα θα πονέσουν τα μάτια σου! Παίζεις πάρα πολλή ώρα!

-Δεν παθαίνω τίποτα!

-Γιώργο, έχεις αλλάξει! Τι συμβαίνει;

της μαθήτριας Κατσιμάνη Φωτεινής (Γ2)

Ο λευκός ιππότης κινείται γρήγορα. Το ξίφος του σφυρίζει καθώς κόβει τον αέρα και πλησιάζει τον αντίπαλό του. Μα ο μαύρος ιππότης είναι ακόμα πιο γρήγορος, το αποφεύγει. Ετοιμάζεται για επίθεση. « Βασίλη!». Ο μαύρος ιππότης μαζεύει όλη του την ενέργεια. Το σπαθί του λάμπει. « Βασίλη!». Ορμά και καρφώνει το θώρακα του λευκού ιππότη. Η λόγχη του έχει σουβλίσει τον αντίπαλο. Ο μαύρος ιππότης ετοιμάζει το καίριο χτύπημα και…

-Βασίλη! Σου μιλάω!,  Ο Βασίλης αναστενάζει και βγάζει τα ακουστικά του.

-Τι θες; ,ρωτάει.

-Πάλι στον υπολογιστή είσαι;!, ρωτά η Έλενα, η μεγάλη του αδερφή.

-Ναι, πού είναι το κακό;

-Σου έχω πει πολλές φορές να μην παίζεις αυτά τα απαίσια βιντεοπαιχνίδια και μάλιστα με ακουστικά!

-Δεν καταλαβαίνω γιατί αντιδράς έτσι, λέει ήρεμα. Το βιντεοπαιχνίδι που παίζω είναι ένα ασφαλές, ειρηνικό παιχνίδι το οποίο

-Το όνομα του είναι «Παιχνίδι πολέμου», αντιγυρίζει η Έλενα.

της μαθήτριας Καπετάνου Νεφέλης (Γ2)

Το ρολόι του διαδρόμου χτύπησε 7 ακριβώς. Ο ήχος, αυτό το “τικ τακ” που κάνει το ρολόι, μου θύμιζε, μου ηχούσε, όπως το χρονόμετρο στην οθόνη οπού καθόταν και έπαιζε η Μαρίνα

• Άντε, δέκα δευτερόλεπτα ακόμα για να πατήσω το skip και να συνεχίσω να συλλέγω φρούτα, είπε ανυπόμονα

Μας είχε καλέσει σπίτι της εμένα και τον Δημήτρη, να την περιμένουμε μέχρι να ετοιμαστεί και να πάμε επιτέλους σε εκείνο το ωραίο μαγαζί που είχε δει στο κέντρο -απορώ πώς το πρόσεξε, διότι, πλέον, δεν παρατηρεί και πολλά εκτός της οθόνης του υπολογιστή της.

• Τελειώνεις; , ρώτησε ο Δημήτρης
• Τώρα μισό λεπτό θέλω ακόμα, να προλάβω να μαζέψω και αυτές τις φράουλες. Τέσσερις ολόκληρες ώρες τις περιμένω, του απάντησε με την πλάτη γυρισμένη προς την άλλη μεριά
• Μα αφού δεν είναι η εποχή τους, είπε με ένα χιουμοριστικό, θα λέγαμε, τόνο ο Δημήτρης.

Η ώρα είχε πια περάσει και αυτή δεν έλεγε να σηκωθεί από την καρέκλα της. Είχα πάρει ένα σκαμπό και είχα καθίσει διπλά στην ντουλάπα της και της έβρισκα ρούχα για να βάλει. Ούτε αυτό δεν μπορούσε να κάνει. Με το που πήγαινε να σηκωθεί, χτυπούσε αυτό το ενοχλητικό ρολογάκι της οθόνης και της έλεγε : «Τα πορτοκαλιά είναι έτοιμα για μάζεμα». «Η βατομουριά θέλει πότισμα». «Ο τάδε αγόρασε εκείνο και το άλλο». Πολύ κουραστικό αυτό. Αγροτική ζωή, σου λέει μετά. Ποτέ δεν της άρεσε, το θυμάμαι. Οχτώ η ώρα.

• Μαρίνα, εγώ φεύγω, δεν μπορώ να σε περιμένω άλλο αγανακτισμένος της είπε ο Δημήτρης
• … Τι είπες, Δημήτρη; Δεν σε άκουσα.
• Τίποτα , άσε μην σε απασχολώ. Κάνεις “σοβαρή” δουλειά εκεί πέρα, απάντησε ειρωνικά
• Ευχαριστώ που το κατανοείς!

επιμέλεια : Κάπουας Ιωάννης

Η τεχνολογία ήρθε στη ζωή μας, από ότι φαίνεται όχι μόνο για να την κάνει ευκολότερη, αλλά και για να διεκδικήσει ένα μεγάλο μέρος του χρόνου μας. Γι’ αυτόν τον λόγο ο Γάλλος ζωγράφος Jean Jullien αποφάσισε να δείξει με χιούμορ πώς δείχνουν οι άνθρωποι καθημερινά.

Η τεχνολογία είναι παντού σε κάθε δραστηριότητά μας και αιχμαλωτίζει όλο και περισσότερο το ενδιαφέρον μας, με αποτέλεσμα να γινόμαστε θεατές της ίδιας μας της ζωής.