της μαθήτριας Κύρου Ιωάννας (Β2)
«Περπάτα σταθερά. Ναι, αυτό είναι, με περηφάνια», ψιθύρισε στον εαυτό της η Δανάη. Την παρατηρούσα πολλή ώρα. Την κάθε κίνηση του κορμιού της, κάθε κίνηση των χειλιών της. Μπορούσα πανεύκολα να μαντέψω τι έλεγε, τι σκεφτόταν! Φαινόταν τόσο όμορφη μέσα σε εκείνο το μπορντό κοστούμι, τόσο κομψή. Ο χαρακτηριστικός ήχος των τακουνιών που συγκρούονται με το έδαφος αντηχούσε στον δρόμο. Μπορούσα να καταλάβω πόσο προσπαθούσε να παραμείνει όρθια, παρά το «πειστικό» προφίλ της. Ήταν κουρασμένη, φαινόταν. Σίγουρα θα είχε περάσει όλο το προηγούμενο βράδυ καθισμένη στην πολυθρόνα της, φορώντας το αγαπημένο της
μπλε νυχτικό, σκαλίζοντας το παρελθόν. Το ποια ήταν και το ποια είναι. Εάν έβγαζε τα επώνυμα μαύρα γυαλιά ηλίου, ο καθένας θα μπορούσε να διακρίνει τους μαύρους κύκλους και τα πρησμένα από το κλάμα μάτια της. Ποτέ δεν καταδεχόταν να κλαίει μπροστά σε άλλους. Ποτέ! Αλλά πλέον σπάνια βρισκόταν με παρέα. Απολάμβανε τη μοναξιά πια, όχι όπως κάποτε.