e-εφημερίδα 5ου Γυμνασίου Γαλατσίου 

του μαθητή Παναγόπουλου Στυλιανού (Α4)

ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΖΩΑΚΙ

Γεια σας! Με λένε Τσίου Τουίτι και κατάγομαι από τα δάση της Λακωνίας. Απ’ ό,τι καταλάβατε, είμαι ένα καναρίνι. Θα σας μιλήσω λίγο για μένα και πώς βρέθηκα στην οικογένεια που ζω μέχρι και σήμερα.

Στα δάση της Λακωνίας ζούσα από τη στιγμή της γέννησής μου, μέχρι τη μεταφορά μου από κάποιους ανθρώπους σε ένα μεγάλο κατάστημα κατοικιδίων. Το μόνο στενάχωρο για μένα – που μου πήρε κάποιες μέρες να το συνηθίσω – ήταν το κλείσιμό μου στο κλουβί. Με στεναχώρησε πολύ τις πρώτες μέρες, γιατί ένιωθα πως φυλακίστηκα σ’ αυτό. Είχα, βλέπετε, συνηθίσει να πετάω ελεύθερο στα δάση που ζούσα.

Καθώς όμως οι μέρες περνούσαν κατάλαβα τελικά πως το κλουβί ήταν η προστασία μου για να επιβιώσω. Θα  μου άρεσε βέβαια να είχα ένα μεγαλύτερο κλουβί για να μπορώ να πετάω πιο άνετα.

του μαθητή Κεχρή Δημήτρη (Γ2)

3ο Βραβείο στο παραμύθι

στα πλαίσια του Λογοτεχνικού Μαθητικού Διαγωνισμού που προκηρύχτηκε και φέτος από το φορέα « Δράση για την Κοινωνία, τον Πολιτισμό και την Ποιότητα ζωής»

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΠΡΩΤΟ

       Μια φορά και έναν καιρό, στην εποχή της θεοκρατορίας χιλιάδες χρόνια πριν, οι ουράνιοι θεοί κατέβηκαν στη γη, για να μοιραστούν τη σοφία και τη γνώση που διέθεταν με τους ανθρώπους. Αυτή η ειρηνική εποχή συνύπαρξης των ανθρώπων με τους ουράνιους θεούς ονομάστηκε «Χρυσή Εποχή της Ανθρωπότητας ». Όλοι ήταν χαρούμενοι και οι πόλεις ευημερούσαν. Πρώτη φορά στη γη θεοί και άνθρωποι εργάζονταν μαζί, δημιουργούσαν με τη δύναμη των χεριών και του μυαλού τους, χρησιμοποιώντας μόνο τα υλικά που τους έδινε η φύση. Δεν είχαν χρήματα ούτε στόχευαν στην απόκτησή τους.

       Δυστυχώς όμως δεν έμειναν τα πάντα τέλεια και ειρηνικά για πολύ καιρό. “Του κύκλου τα γυρίσματα που ανεβοκατεβαίνουν”, λέει ο ποιητής. Έκαναν την εμφάνισή τους δύο φυλές όντων, οι Κρόνιοι και οι Άτλαντες. Αντί για χαμόγελο στο άσχημο πρόσωπό τους χαράζονταν μόνιμα η οργή και ο θυμός. Η καρδιά τους χτυπούσε στους ρυθμούς όχι της αγάπης και της καλοσύνης αλλά στους τρομακτικούς ήχους του μίσους, της βίας και του πολέμου. Από τα χέρια τους δεν έβγαιναν έργα χαράς, ειρήνης και προσφοράς αλλά έργα αδικίας. Στόχος τους ήταν η δύναμη, η εξουσία …… Έτσι, ξεκίνησε ο πόλεμος.

της μαθήτριας Κατσιμάνη Βασιλικής (Γ2)

3ο Βραβείο στο διήγημα

στα πλαίσια του Λογοτεχνικού Μαθητικού Διαγωνισμού που προκηρύχτηκε και φέτος από το φορέα «Δράση για την Κοινωνία, τον Πολιτισμό και την Ποιότητα ζωής»

1.

Πολλοί πιστεύουν πως ο έρωτας είναι το δυνατότερο συναίσθημα. Δεν τους κατηγορώ. Το μόνο σίγουρο είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κερδίσει ποτέ τον τελευταίο πόντο σ’ έναν κρίσιμο αγώνα βόλεϊ…

                ~~~

Το σκορ είναι 25-24. Η ομάδα της Ελπίδας προηγείται και χρειάζονται άλλον έναν πόντο για να κερδίσουν το ματς. Σερβίς κάνει η αντίπαλη ομάδα. Με μεγάλη επιτυχία ο αμυντικός βγάζει υποδοχή. Ο πασαδόρος τρέχει και κάνει μια εξαιρετική πάσα δύο βήματα πιο μπροστά από την Ελπίδα. Είναι έτοιμη, το νιώθει πως έχει έρθει η μεγάλη ώρα. Παίρνει μια βαθιά ανάσα, κάνει στα γρήγορα δύο βήματα, πηδάει όσο πιο ψηλά μπορεί και καρφώνει την μπάλα…

Φωνές, χειροκροτήματα, χαμός…! Τι συνέβη; Η Ελπίδα τα ‘χει χαμένα τώρα. Ρίχνει μια ματιά γύρω της. Όλοι οι άνθρωποι που κάθονταν στις κερκίδες, τώρα έχουν σηκωθεί όρθιοι, ζητωκραυγάζοντας και χειροκροτώντας. Οι συμπαίκτριές της τρέχουν πάνω της και την αγκαλιάζουν. Γέλια, πανηγυρισμοί, τραγούδια…! Όλα αυτά αντηχούσαν στο μυαλό της Ελπίδας κάθε φορά που η ομάδα της κέρδιζε έναν τέτοιο αγώνα. Ακόμα δεν μπορεί να το πιστέψει…, αλλά ναι, τα είχαν καταφέρει και τώρα! Η τελευταία της επίθεση ήταν τόσο δυνατή και το γύρισμα του χεριού της τόσο απότομο που η αντίπαλη παίκτρια δεν πρόλαβε καν να αγγίξει την μπάλα πριν πέσει στο έδαφος!

της μαθήτριας Καπετάνου Νεφέλης (Γ2)

1ο Βραβείο στην ποίηση 

στα πλαίσια του Λογοτεχνικού Μαθητικού Διαγωνισμού που προκηρύχτηκε και φέτος από το φορέα « Δράση για την Κοινωνία, τον Πολιτισμό και την Ποιότητα ζωής»

Ακίνητη στέκω στη γωνία μόνη και γυμνή.

Όχι, δεν είμαι εκτεθειμένη σε κάτι· δεν με ανάγκασε κανείς.

Το μυαλό και η καρδιά σιωπηλά, αν και μου έχουν πει πως δεν ακούγονται.

Δεν ξέρω, δεν το έμαθα ποτέ μου.

Μια φορά μόνο νομίζω κατάφερα να αναγνωρίσω έναν ήχο -ίσως ήταν της φαντασίας μου.

Οι αλυσίδες με έσφιγγαν, πόναγαν,

ήταν λένε καλοί φίλοι με την Γη. Για καιρό δεν με άφηναν,

με αγαπούσαν αλλά εγώ όχι. Δεν τους το έλεγα όμως μήπως τις θυμώσω και με δέσουν ακόμα πιο σφικτά.

Δεν ξέρω τι τους άρεσε τόσο πάνω μου, τι μου άρεσε πάνω μου.

Ξαφνικά κάπου στο σκοτάδι μια λαμπερή όψη ήρθε και φανέρωσε το κρυμμένο καλά μέσα στα χέρια μου δέρμα.

Δεν ήξερα τι ήταν· αυτό που ξέρω είναι ότι με αποκάλυψε.

της μαθήτριας Καπετάνου Νεφέλης (Γ2)

Παρατηρώ το κόκκινο παλτό να κρέμεται από τον τοίχο της.

Τι παλτό και αυτό˙ κόκκινο.

Της το είχε φέρει ο άντρας του περσινού ονείρου της

ακόμα και αν εκείνη τον έβλεπε κάθε βράδυ.

Το κρατούσε όμως κρυφό.

Ήθελε να σκεπάζει το αστραφτερό δέρμα της.

Έβλεπε άστρα πάνω του και χάρτες ονείρων.

Από εκεί προέρχεται και ο ίδιος.

Μα γιατί; Γιατί να μην με περιμένεις;

της μαθήτριας Τσούφη Μαρίνα (Γ5)

Eίχε περάσει πολύς καιρός όταν, επιτέλους, θα ξαναβρισκόμουν με τον πιο αγαπημένο μου ξάδερφο! Με αυτό το άτομο είμαστε  μαζί από μωρά. Οι γονείς μας βρισκόντουσαν πολύ συχνά, οπότε είχαμε την ευκαιρία να βρισκόμαστε και εμείς. Ωστόσο, τους τελευταίους μήνες είχαμε χαθεί αρκετά λόγω της μετακόμισης της οικογένειάς του σε μία άλλη, αρκετά μακρινή πόλη, από τη δική μου. Όταν τον συνάντησα, χάρηκα πάρα πολύ , ωστόσο, μετά από μία μας συζήτηση, στενοχωρήθηκα λίγο, αφού κατάλαβα ότι ήταν εθισμένος στα ηλεκτρονικά παιχνίδια!

-Τι θα κάνουμε όση ώρα συζητάνε μέσα οι μεγάλοι;, τον ρώτησα. Καθυστέρησε αρκετά  να μου απαντήσει, αφού ήταν αφοσιωμένος μπροστά από μια οθόνη και έπαιζε ένα αρκετά βίαιο παιχνίδι!

-Εγώ πρέπει να περάσω τουλάχιστον τρεις πίστες ακόμη, γιατί αλλιώς θα πρέπει να ξαναρχίσω το παιχνίδι από την αρχή! Όσο για ‘σένα κάνε ό,τι  θες!, μου απάντησε.

-Μα δεν θες να κάνουμε κάτι μαζί ; Να παίξουμε, για παράδειγμα, ένα επιτραπέζιο παιχνίδι ;

-Πωω , βρε Μαρίνα , άφησέ με! Βρες κάτι να απασχοληθείς και μην με αποσυντονίζεις!

-Μα θα πονέσουν τα μάτια σου! Παίζεις πάρα πολλή ώρα!

-Δεν παθαίνω τίποτα!

-Γιώργο, έχεις αλλάξει! Τι συμβαίνει;

της μαθήτριας Κατσιμάνη Φωτεινής (Γ2)

Ο λευκός ιππότης κινείται γρήγορα. Το ξίφος του σφυρίζει καθώς κόβει τον αέρα και πλησιάζει τον αντίπαλό του. Μα ο μαύρος ιππότης είναι ακόμα πιο γρήγορος, το αποφεύγει. Ετοιμάζεται για επίθεση. « Βασίλη!». Ο μαύρος ιππότης μαζεύει όλη του την ενέργεια. Το σπαθί του λάμπει. « Βασίλη!». Ορμά και καρφώνει το θώρακα του λευκού ιππότη. Η λόγχη του έχει σουβλίσει τον αντίπαλο. Ο μαύρος ιππότης ετοιμάζει το καίριο χτύπημα και…

-Βασίλη! Σου μιλάω!,  Ο Βασίλης αναστενάζει και βγάζει τα ακουστικά του.

-Τι θες; ,ρωτάει.

-Πάλι στον υπολογιστή είσαι;!, ρωτά η Έλενα, η μεγάλη του αδερφή.

-Ναι, πού είναι το κακό;

-Σου έχω πει πολλές φορές να μην παίζεις αυτά τα απαίσια βιντεοπαιχνίδια και μάλιστα με ακουστικά!

-Δεν καταλαβαίνω γιατί αντιδράς έτσι, λέει ήρεμα. Το βιντεοπαιχνίδι που παίζω είναι ένα ασφαλές, ειρηνικό παιχνίδι το οποίο

-Το όνομα του είναι «Παιχνίδι πολέμου», αντιγυρίζει η Έλενα.

της μαθήτριας Λυγνού Ιωάννας (Γ2)

Θα της αρέσουν οι κούκλες; Μήπως να της πάρω κάποιο βιβλίο για παιδιά; Δεν ξέρω τι προτιμάει. Δύσκολο που είναι να αγοράζεις δώρο για κάποιο μικρό φίλο! Θα δυο δείξει απλόχερα τον ενθουσιασμό του, αν τον ευχαρίστησε η επιλογή σου, και δεν μπορεί να κρατήσει την απογοήτευσή του, αν δεν εκπλήρωσες τις επιθυμίες του. Άμα του αρέσει πάντως, η χαρά που παίρνει κανείς είναι τεράστια, από εκείνο το χαμόγελο που σχηματίζεται στα χείλη τους.

    “Σας ενημερώνουμε πως το κατάστημά μας σε λίγο θα κλείσει.”, ακούστηκε μια φωνή από τα μεγάφωνα.

Μήπως να της πάρω κάποιο ηλεκτρονικό;

-Νονά, από εδώ, από εδώ!, φώναξε ένα μικρό αγοράκι, τρέχοντας.

-Περίμενε, Παναγιωτάκη, θα σε χάσω, ακούστηκε μια φωνή από πίσω, που υποθέτω πως ήταν της νονάς.

-Νονά, αυτό θέλω!, είπε ο Παναγιωτάκης και έδειξε ένα παιχνίδι από την πτέρυγα των ηλεκτρονικών.

-Τι είναι αυτό;, ρώτησε εκείνη.

της μαθήτριας Καπετάνου Νεφέλης (Γ2)

Το ρολόι του διαδρόμου χτύπησε 7 ακριβώς. Ο ήχος, αυτό το “τικ τακ” που κάνει το ρολόι, μου θύμιζε, μου ηχούσε, όπως το χρονόμετρο στην οθόνη οπού καθόταν και έπαιζε η Μαρίνα

• Άντε, δέκα δευτερόλεπτα ακόμα για να πατήσω το skip και να συνεχίσω να συλλέγω φρούτα, είπε ανυπόμονα

Μας είχε καλέσει σπίτι της εμένα και τον Δημήτρη, να την περιμένουμε μέχρι να ετοιμαστεί και να πάμε επιτέλους σε εκείνο το ωραίο μαγαζί που είχε δει στο κέντρο -απορώ πώς το πρόσεξε, διότι, πλέον, δεν παρατηρεί και πολλά εκτός της οθόνης του υπολογιστή της.

• Τελειώνεις; , ρώτησε ο Δημήτρης
• Τώρα μισό λεπτό θέλω ακόμα, να προλάβω να μαζέψω και αυτές τις φράουλες. Τέσσερις ολόκληρες ώρες τις περιμένω, του απάντησε με την πλάτη γυρισμένη προς την άλλη μεριά
• Μα αφού δεν είναι η εποχή τους, είπε με ένα χιουμοριστικό, θα λέγαμε, τόνο ο Δημήτρης.

Η ώρα είχε πια περάσει και αυτή δεν έλεγε να σηκωθεί από την καρέκλα της. Είχα πάρει ένα σκαμπό και είχα καθίσει διπλά στην ντουλάπα της και της έβρισκα ρούχα για να βάλει. Ούτε αυτό δεν μπορούσε να κάνει. Με το που πήγαινε να σηκωθεί, χτυπούσε αυτό το ενοχλητικό ρολογάκι της οθόνης και της έλεγε : «Τα πορτοκαλιά είναι έτοιμα για μάζεμα». «Η βατομουριά θέλει πότισμα». «Ο τάδε αγόρασε εκείνο και το άλλο». Πολύ κουραστικό αυτό. Αγροτική ζωή, σου λέει μετά. Ποτέ δεν της άρεσε, το θυμάμαι. Οχτώ η ώρα.

• Μαρίνα, εγώ φεύγω, δεν μπορώ να σε περιμένω άλλο αγανακτισμένος της είπε ο Δημήτρης
• … Τι είπες, Δημήτρη; Δεν σε άκουσα.
• Τίποτα , άσε μην σε απασχολώ. Κάνεις “σοβαρή” δουλειά εκεί πέρα, απάντησε ειρωνικά
• Ευχαριστώ που το κατανοείς!

της μαθήτριας Κωστορρίζου  Κατερίνας (Γ2)

Χθες η ώρα εννέα και μισή το βράδυ, ήμουν έξω με την παρέα μου. Είχαμε πάει βόλτα όλοι μαζί, εδώ δίπλα σε ένα παρκάκι. Δεν μου πολύ αρέσει να βγαίνω το βράδυ σε παρκάκια. Με τρομάζει. Στη χθεσινή μας παρέα, ο Νίκος άρχισε μια συζήτηση για τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Ξαφνικά, μια φωνή ενός άγνωστου παιδιού να διαφωνεί με την άποψη του Νίκου.

• Συγγνώμη που επεμβαίνω, αλλά θα μπορούσα να ξανακούσω την άποψη σου για τα ηλεκτρονικά παιχνίδια; Ρώτησε ο άγνωστος
• Ναι! Βλέπεις η σημερινή νεολαία είναι ‘κολλημένη’ με την τεχνολογία. Με ένα κινητό. Ή ακόμα και με ένα βιντεοπαιχνίδι. Και εγώ είμαι ένας από αυτούς τους ‘κολλημένους’ ανθρώπους. Δεν ξέρεις πώς νιώθω, όταν νικάω τους εχθρούς μου στο παιχνίδι. Πόσο μου τονώνει την αυτοπεποίθηση! Με χαλαρώνει σε οποιαδήποτε δυσκολία έχω. Ξέρω ότι και να χάσω, θα πατήσω το ‘PLAY AGAIN’ και θα ξαναρχίσω από την αρχή. Ενώ με την πραγματική ζωή δεν είναι έτσι, με μία λάθος κίνηση μπορώ να τα χάσω όλα…, είπε ο Νίκος
• Έχεις σκεφτεί κάτι;