e-εφημερίδα 5ου Γυμνασίου Γαλατσίου 

της μαθήτριας     Σεφερίδη  Ελισάβετ  (Β4)

 Οι γονείς μου κι εγώ κάνουμε συχνές βόλτες στο κέντρο της Αθήνας, που είναι η ομορφότερη περιοχή για επίσκεψη. Τα καταστήματα της Ερμού, τα γραφικά σοκάκια της Πλάκας, το Μοναστηράκι, η θέα της φωτισμένης Ακρόπολης το βραδάκι…αιχμαλωτίζουν το βλέμμα και την ψυχή. Στις τελευταίες μου, όμως επισκέψεις κυριολεκτικά σοκαρίστηκα, βλέποντας ανθρώπους να βρίσκονται ξαπλωμένοι κάτω, στα πλακάκια του πεζοδρομίου. Δε με πείραξε τόσο το αισθητικό θέαμα αλλά η ανθρωπιστική πλευρά του προβλήματος.

Δυστυχώς η οικονομική κρίση που έπληξε τη χώρα μας τα τελευταία χρόνια προκάλεσε αύξηση της ανεργίας, η οποία με τη σειρά της δημιούργησε πολλούς αστέγους. Πολλές επιχειρήσεις έκλεισαν, το προσωπικό σε κάποιες άλλες μειώθηκε δραματικά. Πολλοί από αυτούς τους δύσμοιρους ανθρώπους ήταν κάποτε σοβαροί επαγγελματίες και οικογενειάρχες. Τώρα, έχασαν τα σπίτια τους ή δεν πλήρωναν ενοίκιο και είναι αναγκασμένοι να ζουν στο δρόμο. Αλλά το πιο δυσάρεστο είναι ότι ο αριθμός αυτών των ανθρώπων αυξάνεται συνεχώς σε μεγάλο βαθμό.

Ωστόσο, αναρωτηθήκαμε ποτέ ποιες είναι οι συνθήκες διαβίωσής τους; Αποτελεί ιδανικό σπίτι γι’ αυτούς το πεζοδρόμιο, έχοντας μία κουβέρτα για να σκεπάζονται και μια για να ξαπλώνουν πάνω τις κρύες μέρες του χειμώνα; Εμάς, άραγε, θα μας ικανοποιούσε ένα πεταμένο φαγητό στους κάδους για γεύμα;

Αφού, λοιπόν, για εμάς αυτός ο τρόπος ζωής είναι απαράδεκτος, θεωρώ ότι είναι και για αυτούς. Επειδή ζούμε στη θαλπωρή του σπιτιού μας, που μας παρέχει όλα όσα αυτοί οι άνθρωποι στερούνται, έχουμε οδηγηθεί στην αδιαφορία. Στρουθοκαμηλίζουμε, πιστεύοντας πως αν κλείσουμε τα μάτια θα λύσουμε το πρόβλημα. Το πρόβλημα θα αντιμετωπιστεί, όμως, μόνο με πράξεις: διάθεση κενών δημόσιων κτηρίων για τη στέγασή τους, ενίσχυση των συσσιτίων , προσφορά ειδών πρώτης ανάγκης…Με αυτόν τον τρόπο θα προσφέρουμε μια αξιοπρεπή διαβίωση σ’ αυτούς τους ανθρώπους, γιατί η αξιοπρέπεια είναι αυτή που μας διαχωρίζει από τα υπόλοιπα ζώα.

Σ’ αυτούς τους ανθρώπους η τύχη γύρισε την πλάτη. Δε γνωρίζουμε, ωστόσο, μήπως συμβεί το ίδιο και σε μας….

της μαθήτριας Μαλούκου Σόνιας  (Γ2)

Φίλησα ένα τριαντάφυλλο

και καθώς έπεφτε από το χέρι μου,

ψιθύρισε τη θλίψη της βροχής.

Κάθε σταγόνα και μια ιστορία

από τον κόσμο των αγγέλων.

   Το στόμα μου κλειστό,

   χιλιάδες χέρια

   το καλύπτουν.

   Σαν πουλί σε κλουβί,

   η ψυχή μου κλαίει για ελευθερία.

   Τα δάκρυα ακολουθώντας

   τα βήματα της βροχής,

  λένε ιστορίες από το ποτάμι των ονείρων

                      .

της μαθήτριας   Σίττα Γεωργίας ( Β4)

Από το δέκατο χρόνο της ζωής μου, άρχισα να έρχομαι σε επαφή με αυτό που λένε οι άνθρωποι « έξω κόσμο ». Τότε, ήταν η πρώτη φορά που άρχισα να ανεξαρτητοποιούμαι και να βγαίνω βόλτα με τις φίλες μου χωρίς την επίβλεψη των γονιών μου. Τώρα, μετά από τέσσερα χρόνια, εύχομαι να μην είχα γνωρίσει αυτόν τον κόσμο ποτέ! Ήμουν πολύ μικρή, όταν για πρώτη φορά στη ζωή μου, έγινα μάρτυρας ενός απαράδεκτου γεγονότος, που ακόμα και τώρα στοιχειώνει το μυαλό μου. Η εικόνα ενός αγοριού να ξυλοκοπείται από μια ομάδα αγοριών χωρίς  σταματημό είναι η αιτία που με έκανε να ξυπνώ πολλές φορές κατά τη διάρκεια της νύχτας και να ξεσπώ σε κλάματα.

Με μεγάλη μου λύπη αργότερα, κατάλαβα ότι η άσκηση βίας ήταν ένα συχνό φαινόμενο και όχι ένα γεγονός στο οποίο τυχαία παρευρέθηκα. Αφενός οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, αφετέρου ψάχνουν έναν τρόπο να ξεφύγουν από την πλήξη της καθημερινότητάς τους, ξεσπώντας πάνω σε άλλους. Η σωματική βία θεωρείται « παιχνίδι» πια, που κάποιοι το παίζουν συνεχώς με σκοπό να εξευτελίσουν κάποιον και να δείξουν ανώτεροι όλων. Δεν ξέρουν, όμως, ότι δυνατός δεν είναι αυτός που χτυπάει αλλά αυτός που πονάει.

της μαθήτριας Mαρίας  Βασιλείου (Β1)

Είναι κάποιες φορές  που ο άνθρωπος δεν μπορεί να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της ζωής .Αυτό συμβαίνει από τις πιεστικές  συνθήκες ,το σύγχρονο γρήγορο τρόπο ζωής αλλά και από οικονομικούς παράγοντες .Στις μέρες μας το βιοτικό επίπεδο του κόσμου έχει κατεξοχήν ταπεινωθεί. Οι γονείς μας ,για παράδειγμα, αγχώνονται καθημερινά για να προσφέρουν στην οικογένειά τους ό,τι καλύτερο μπορούν. Με αυτό το θέμα, λοιπόν, θα ασχοληθώ .Το άγχος…

Για παράδειγμα, ας φανταστούμε ότι κρατάμε ένα ποτήρι με νερό  . Θα σας θέσω την εξής ερώτηση : “πόσο βαρύ μπορεί να είναι ένα ποτήρι με νερό;“. Να πιστέψω πως οι απαντήσεις σας θα κυμαίνονται από 100 ως 300 γραμμάρια. Η δική μου ,όμως, η απάντηση διαφέρει από τις δίκες σας. Το απόλυτο βάρος του δεν έχει  απολύτως καμία σημασία. Αυτό που έχει αξία είναι το πόση ώρα το κρατάμε.  Αν το κρατήσω για ένα λεπτό , δεν είναι πρόβλημα. Αν το κρατήσω για μια ώρα, θα μου πονέσει ο ώμος . Αν το κρατήσω για μία ημέρα, θα μουδιάσει ο ώμος μου και θα παραλύσω .

των μαθητών Δημητριάδη Νικόλα & Νελάι Ενρίκο     (Β1)

– Γεια σου,Νικόλα! Τι κάνεις;

– Καλά, Ενρίκο. Eσύ;

-Κι εγώ καλά. Θες να ακούσουμε μουσική στο ραδιόφωνο;

-Εγώ λέω να δούμε μια ωραία εκπομπή που έχει στην τηλεόραση. Ταξίδια, περιπέτειες, ανακαλύψεις…

-Ναι, συμφωνώ. Αλήθεια, όμως, τι ξέρεις για την τηλεόραση, αυτό το μαγικό «κουτί» που συγκεντρώνει την προτίμηση όλων μας;

– Πριν 30 περίπου χρόνια ήρθε η τηλεόραση στην Ευρώπη και άλλαξε τη ζωή των ανθρώπων. Δεν κατασκευάστηκε τότε, αλλά αρκετά χρόνια πριν και τελειοποιήθηκε το 1873. Με τον καιρό εξελίχθηκε και δημιουργήθηκε η τηλεόραση που έχουμε σήμερα.

-Και για το ραδιόφωνο ξέρεις κάποια στοιχεία ;

των μαθητριών Βασιλείου Μαρίας & Γκίκα Χριστίνας (B1)

Μ: -Χριστίνα, τόση ώρα σου μιλάω! Γιατί δεν με παρακολουθείς ;Τι σε έχει απορροφήσει τόσο πολύ..;

Χ: -Άφησέ με  ήσυχη .. δεν βλέπεις; Προσπαθώ να διαβάσω..

Μ:  -Τι διάβαζες πάλι; Έχεις καμία εργασία για το σχολείο;

Χ: -Όχι, διαβάζω ένα περιοδικό μόδας.

Μ: Μα καλά δεν βαριέσαι ; Δύο  ώρες τώρα διαβάζεις ανούσια πράγματα  και σπαταλάς τον χρόνο σου άσκοπα .

Χ: -Κοιτά ποια μιλάει…Εσύ δεν είσαι αυτή που καθημερινά αγοράζεις εφημερίδες  και μέχρι να τις τελειώσεις ούτε μιλάς ούτε ασχολείσαι με κανέναν ; Μέχρι να  τελειώσεις την «κοινωνικοπολιτικοοικονομική (!!!)»  ενημέρωση ,ακόμα και ο γάμος του καραγκιόζη θα έχει λήξει..

Μ: -Κάνεις λάθος ! Με τις εφημερίδες  ενημερώνομαι και μαθαίνω τι συμβαίνει όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και παγκοσμίως.

Αγαπητοί αναγνώστες,

Με αφορμή το μάθημα της «Ελένης» του Ευριπίδη,  αποφασίσαμε να εφαρμόσουμε έναν νέο τρόπο  διδασκαλίας στο τμήμα μας. Αρχικά, με δική μας πρωτοβουλία αναλάβαμε να ασχοληθούμε με τα είδωλα στην καθημερινή ζωή, στη φυσική, στη θρησκεία και στη μυθολογία, με πολή προθυμία και υπευθυνότητα. Οι συμμαθητές μας και εμείς, οργανωμένοι σε ομάδες, αναλάβαμε από ένα κομμάτι να παρουσιάσουμε. Στο επόμενο διδακτικό μάθημα, αφού είχαμε ετοιμάσει όλες οι ομάδες το θέμα που είχαμε επιλέξει, το παρουσιάσαμε στους συμμαθητές με έναν ξεχωριστό τρόπο. Η κάθε ομάδα είχε κολλήσει σε χαρτόνι πολλές φωτογραφίες και ορισμένες πληροφορίες που παρουσιάζονταν από τα μέλη της ομάδας. Η παρουσίαση αυτή έγινε μέσα στο τμήμα μας, παρουσία της   διευθύντριας του σχολείου μας, κ. Ελένης Προκοπίου και  της υπεύθυνης καθηγήτριας του μαθήματος, κ. Δέσποινας Αμδίτη ,στις οποίες απευθύναμε ερωτήσεις  και απορίες!  Η κάθε ομάδα διατύπωνε ερωτήσεις αλλά και δεχόταν αντίστοιχες από τα παιδιά που παρακολουθούσαν τη «διδασκαλία»! Επίσης, μπορούσαν να πουν ελεύθερα την άποψη τους.

Ας πάρουμε όμως μια μικρή γεύση από την παρουσίαση..

της μαθήτριας Βασιλείου  Μαρίας (Β1)

Σε μία από τις συνάξεις οικογενειακών φίλων μας, πήρε το αυτί μου μια έκφραση που τράβηξε την προσοχή μου : «Όσα πραγματικά θα έπρεπε να ξέρω, τα έμαθα στο νηπιαγωγείο». Παρακολουθώντας για λίγο τη συζήτηση κατάλαβα ότι συζητούσαν  για κάποιο βιβλίο που είχε διαβάσει κάποιος της παρέας και η συζήτηση επικεντρώθηκε στην εκπαίδευση και ιδίως στις προσπάθειες που καταβάλλουν τα παιδιά προκειμένου να πετύχουν καλούς βαθμούς σε μαθήματα που ίσως ποτέ δεν θα τους χρειαστούν.

Οι λέξεις  στριφογύριζαν στο μυαλό μου για αρκετές ώρες . Όσο απίστευτο κι αν φαινόταν, μήπως κρυβόταν  κάποια αλήθεια στα λόγια αυτά;

Προσπάθησα να σκεφτώ ποια είναι τα πρώτα πράγματα που προσπαθούν να μας μάθουν στο νηπιαγωγείο.  Ξεχασμένες  φράσεις άρχισαν να έρχονται στο μυαλό μου: