της μαθήτριας Καλοκαιρινού Μαρίας-Νικολέττας (Β2)\
-Άσε το αυτοκίνητο και έλα να θαυμάσεις το χιόνι!, φωνάζει η Ρόζα από την κορυφή του λόφου.
Είναι ένα από τα ομορφότερα λόγια που έχουν βγει ποτέ από το στόμα της. Ανεβαίνω όσο πιο γρήγορα μπορώ το απότομο λοφάκι και επιτέλους φτάνω! Το θέαμα είναι… είναι… Πραγματικά, δεν ξέρω. Απλώς δεν μπορώ να το περιγράψω, γιατί νομίζω ότι η μαγεία του θα αδικηθεί. Μα ναι! Αυτό είναι! Μαγικό! Πάντα το ξεχνάω… μαγικό. Η κοιλάδα που πριν από μερικές εβδομάδες είχε ένα χρυσό φθινοπωρινό χρώμα, τώρα ήταν ντυμένη στα λευκά. Ένα παχύ στρώμα χιονιού σκέπαζε στοργικά τα πάντα αφήνοντας ακάλυπτο μονάχα το σημείο στο οποίο είχε πατήσει η Ρόζα πριν από λίγο. Παίρνω μια βαθιά ανάσα. Ο αέρας παγώνει τα ρουθούνια μου και αυτόματα ζεσταίνει την καρδιά μου. Γυρίζω προς την Ρόζα. Κοιταζόμαστε. Εκείνη μου χαμογελάει «με το καλύτερο χαμόγελό της», όπως λέω πάντα. Ένα δάκρυ συγκίνησης αρχίζει να κυλά, ζεσταίνοντας το κρύο μάγουλό μου.
-Θάλειαα! , με ‘μαλώνει’ η Ρόζα, ενώ μου χαρίζει ένα από αυτά τα υπέροχα χαμόγελά της.
Γελάω.
-Είναι η ένατη, η δέκατη ή μήπως η ενδέκατη φορά; , τη ρωτάω.
-Έχει σημασία; , με ρωτά και εκείνη, καθώς γουρλώνει τα τεράστια γαλάζια μάτια της. Μήπως χάνει την αξία του με τον καιρό; Μήπως παλιώνει; Όχι. Το αίσθημα της φιλίας μένει πάντα το ίδιο. Έτσι δεν είναι;