της μαθήτριας Καπετάνου Νεφέλης (Γ2)
Παρατηρώ το κόκκινο παλτό να κρέμεται από τον τοίχο της.
Τι παλτό και αυτό˙ κόκκινο.
Της το είχε φέρει ο άντρας του περσινού ονείρου της
ακόμα και αν εκείνη τον έβλεπε κάθε βράδυ.
Το κρατούσε όμως κρυφό.
Ήθελε να σκεπάζει το αστραφτερό δέρμα της.
Έβλεπε άστρα πάνω του και χάρτες ονείρων.
Από εκεί προέρχεται και ο ίδιος.
Μα γιατί; Γιατί να μην με περιμένεις;
Χτενίζω το παλτό της από τις γκρίζες τρίχες που το παραβιάζουν.
Χαλάνε τους ανθρώπους με τις ματωμένες καρδίες που τρέχουν πάνω του.
Μα γιατί δεν έρχεται;
Φωνάζουν όλοι και όλα.
Ήχοι φεύγουν και στροβιλίζονται γύρω μου
Είναι αυτός τον ξέρω.
Τραγούδα ή βρυχάται, όλες ίδιες μελωδίες.
Τα μισοσβησμένα χαρτιά χύνονται έξω από τις τσέπες του παλτού του.
Γιατί;
Σχηματίζουν μονοπάτια ευωδίας, απαντήσεις που οδηγούν σε θάλασσες
λιμάνια και στεριές οι καρδίες τους
μαύρες καρδίες με κόκκινα παλτά
Πολύ ιδιαίτερο μπράβο!