της μαθήτριας Κατσιμάνη Φωτεινής (Γ2)
Ο λευκός ιππότης κινείται γρήγορα. Το ξίφος του σφυρίζει καθώς κόβει τον αέρα και πλησιάζει τον αντίπαλό του. Μα ο μαύρος ιππότης είναι ακόμα πιο γρήγορος, το αποφεύγει. Ετοιμάζεται για επίθεση. « Βασίλη!». Ο μαύρος ιππότης μαζεύει όλη του την ενέργεια. Το σπαθί του λάμπει. « Βασίλη!». Ορμά και καρφώνει το θώρακα του λευκού ιππότη. Η λόγχη του έχει σουβλίσει τον αντίπαλο. Ο μαύρος ιππότης ετοιμάζει το καίριο χτύπημα και…
-Βασίλη! Σου μιλάω!, Ο Βασίλης αναστενάζει και βγάζει τα ακουστικά του.
-Τι θες; ,ρωτάει.
-Πάλι στον υπολογιστή είσαι;!, ρωτά η Έλενα, η μεγάλη του αδερφή.
-Ναι, πού είναι το κακό;
-Σου έχω πει πολλές φορές να μην παίζεις αυτά τα απαίσια βιντεοπαιχνίδια και μάλιστα με ακουστικά!
-Δεν καταλαβαίνω γιατί αντιδράς έτσι, λέει ήρεμα. Το βιντεοπαιχνίδι που παίζω είναι ένα ασφαλές, ειρηνικό παιχνίδι το οποίο
-Το όνομα του είναι «Παιχνίδι πολέμου», αντιγυρίζει η Έλενα.
-Ε, τώρα, επειδή έχει τέτοιο τίτλο δεν σημαίνει απαραίτητα ότι-
– Μα μόλις σκότωσες ένα αθώο άνθρωπο!
-Ε, όχι και αθώος!, διαμαρτύρεται ο Βασίλης. Ξέρεις πόση ώρα με κυνηγούσε αυτός ο ιππότης για να με σκοτώσει;! Με παίδεψε πολύ!
-Ακούς τι λες;!, ρωτά έκπληκτη η Έλενα. Μιλάς για τον θάνατο σαν να είναι κάτι ασήμαντο!
-Ε, σιγά! Αν πεθάνω πατάω το «Restart» και ξαναζωντανεύω.
-Η αληθινή ζωή δεν έχει «Restart»! Σου τα έχω πει πολλές φορές και σου το ξαναλέω: αυτή η ασχολία σου σε κάνει να θέλεις να υποτάξεις τον άλλο, προωθεί τη βία κάθε είδους και-
-Καλά, άρχισες τις «διαλέξεις» σου και πάλι! Δεν έχω όρεξη να ακούσω., λέει αδιάφορα ο Βασίλης. Εξάλλου τα παιχνίδια στα οποία επικρατεί κάποιος τονώνουν την αυτοπεποίθηση και την αυτοεκτίμηση.
-ΧΑ!, Η Έλενα βγάζει ένα ειρωνικό γελάκι. Εσύ δεν έχεις ανάγκη από τόνωση αυτοπεποίθησης! Ήδη αγαπάς τον εαυτό σου περισσότερο από το φυσιολογικό, νάρκισσε!
-Τώρα γιατί με προσβάλλεις;, ρωτάει με ψεύτικο παράπονο ο Βασίλης.
-Γιατί δεν μπορώ να καταλάβω τον λόγο που παίζεις τέτοιου είδους παιχνίδια, αφού προωθούν τέτοιες βίαιες ακρότητες!
Ο Βασίλης αναστενάζει
-Κοίτα, το τελευταίο καιρό οι καθηγητές μας βάζουν συνέχεια διαγωνίσματα, έχω πολύ διάβασμα, πολλές ασκήσεις… Θέλω κι εγώ να ξεσπάσω κάπου, να ξεφύγω απ’ όλα αυτά!
-Κάνε κάτι πιο δημιουργικό και ειρηνικό, όπως να διαβάσεις ένα βιβλίο…
Ο Βασίλης μορφάζει
-Ή να ασχοληθείς με μια δραστηριότητα εκτός σπιτιού, να βγεις έξω, να ξεσκάσεις!
-Και πού να πάω;!, κάνει με δραματικό τόνο ο Βασίλης. Στη σημερινή εποχή δεν υπάρχουν μέρη για παιχνίδι και δεν μπορούμε εμείς, τα σημερινά παιδιά, να ασχοληθούμε με κάτι άλλο!, λέει σκουπίζοντας τα ψεύτικα δάκρυά του.
Η Έλενα αναστενάζει.
-Βασίλη, αδερφέ μου, μπορεί να σου έχει διαφύγει, αλλά έξω από το σπίτι μας, ακριβώς απέναντι, υπάρχει ένα μέρος που λέγεται ΠΑΡΚΟ!! Μπορείς να πας να παίξεις εκεί!
-Μια ώρα στο πάρκο δεν προσφέρει τίποτε το εποικοδομητικό, λέει ο Βασίλης, κάνοντας το θιγμένο. Σε αντίθεση με το πάρκο, παίζοντας βιντεοπαιχνίδια εξοικειώνομαι με την τεχνολογία.
-Βασίλη, γλυκέ μου αδερφέ, μπορεί να σου έχει διαφύγει και αυτό το γεγονός, αλλά, από τότε που άρχισες να κάνεις πληροφορική, παίρνεις μόνο 20 στα τρίμηνα!! Είσαι αρκετά εξοικειωμένος με την τεχνολογία!
– Ναι, αλλά εξοικειώνομαι με την πραγματικότητα, που είναι πού ανταγωνιστική!
-Ο ανταγωνισμός είναι τελείως διαφορετικός από τη βία! Δεν εξοικειώνεσαι με την πραγματικότητα, τη μετατρέπεις σε πεδίο μάχης στο οποίο τα προβλήματα λύνονται μόνο με τους καυγάδες!
-Όχουυυ! Πρέπει σε ό, τι κι αν πω να φέρνεις αντίλογο;!
-Έχω δίκιο και το ξέρεις! Τα βιντεοπαιχνίδια που παίζεις κινητοποιούν σκοτεινές δυνάμεις της ψυχής, οδηγούν σε εθισμό!
-Καλά, αυτά μας τα έχουν πει και στο σχολείο, δεν χρειαζόμουν εσένα για να τα μάθω!
-Ναι, σας τα έχουν πει, αλλά είμαι σίγουρη ότι εσύ δεν έχεις ακούσει λέξη, έτσι ξεκουτιασμένος όπως είσαι από τον υπολογιστή!
-Πρόσεχε τα λόγια σου, γρυλίζει ο Βασίλης.
-Με απειλείς;!, νευριάζει η Έλενα.
-Ναι, υπάρχει πρόβλημα;! Αγριεύει ακόμη περισσότερο ο Βασίλης
-Φυσικά και υπάρχει! Με αυτές τις βλακείες, έχεις κλειστεί στον εαυτό σου! Δεν δίνεις σημασία σε κανένα και δεν ξέρεις πώς να σταματήσεις!
Η Έλενα έχει γίνει κατακόκκινη. Ο Βασίλης ηρεμεί.
-Έλενα, συγγνώμη που σε θύμωσα. Δεν κρατάς κακία, ε;
Η Έλενα χαμογελάει και πλησιάζει προς το μέρος του. Ο Βασίλης μορφάζει. Δεν του αρέσουν οι αγκαλιές, αλλά η Έλενα δεν τον αγκαλιάζει. Στέκεται δίπλα του, κλείνει τον υπολογιστή και τον παίρνει.
«Δεν σου κρατάω κακία.» λέει χαμογελώντας. «όμως αυτό κατάσχεται!»
Ο Βασίλης γουρλώνει τα μάτια στο θέαμα της αδερφής του να παίρνει τον υπολογιστή και να τον σηκώνει ψηλά, σαν να είναι… τρόπαιο!