της μαθήτριας Κωστορρίζου Κατερίνας (Γ2)
Χθες η ώρα εννέα και μισή το βράδυ, ήμουν έξω με την παρέα μου. Είχαμε πάει βόλτα όλοι μαζί, εδώ δίπλα σε ένα παρκάκι. Δεν μου πολύ αρέσει να βγαίνω το βράδυ σε παρκάκια. Με τρομάζει. Στη χθεσινή μας παρέα, ο Νίκος άρχισε μια συζήτηση για τα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Ξαφνικά, μια φωνή ενός άγνωστου παιδιού να διαφωνεί με την άποψη του Νίκου.
- Συγγνώμη που επεμβαίνω, αλλά θα μπορούσα να ξανακούσω την άποψη σου για τα ηλεκτρονικά παιχνίδια; Ρώτησε ο άγνωστος
- Ναι! Βλέπεις η σημερινή νεολαία είναι ‘κολλημένη’ με την τεχνολογία. Με ένα κινητό. Ή ακόμα και με ένα βιντεοπαιχνίδι. Και εγώ είμαι ένας από αυτούς τους ‘κολλημένους’ ανθρώπους. Δεν ξέρεις πώς νιώθω, όταν νικάω τους εχθρούς μου στο παιχνίδι. Πόσο μου τονώνει την αυτοπεποίθηση! Με χαλαρώνει σε οποιαδήποτε δυσκολία έχω. Ξέρω ότι και να χάσω, θα πατήσω το ‘PLAY AGAIN’ και θα ξαναρχίσω από την αρχή. Ενώ με την πραγματική ζωή δεν είναι έτσι, με μία λάθος κίνηση μπορώ να τα χάσω όλα…, είπε ο Νίκος
- Έχεις σκεφτεί κάτι;
- Όχι… τι να σκεφτώ; Ρώτησε με απορία ο Νίκος
- Αν πραγματικά τα εννοείς αυτά, πίστεψε με απέχεις από την πραγματικότητα. Ζεις σε ένα κόσμο γεμάτο με κουμπιά και άλλα άχρηστα πράγματα. Φαίνεται πως είσαι αφελής και απαισιόδοξος, γιατί σκέφτεσαι μόνο την αρνητική πλευρά της ζωής. Δεν λέω η ζωή έχει άσχημα πράγματα, αλλά αν το καλοσκεφτείς, έχει τα διπλάσια καλά πράγματα.
- Και εσύ τι είσαι και μου τα λες όλα αυτά; Πώς σε λένε;, ρώτησε ο Νίκος
- Δεν χρειάζεται να μάθεις ποιος είμαι..Απλώς μόνο ένα θα σου πω… Είσαι ένα παιδί γύρω στα δεκαπέντε και είσαι εθισμένος σε μία οθόνη σκοτώνοντας ανθρώπους που στην πραγματική ζωή αυτό είναι ιστορία φαντασίας. Έχεις υιοθετήσει την βία και την χρησιμοποιείς σαν ένα μέσο αντιμετώπισης για μία διαφορά που είχες με ένα φίλο σου. Σε αυτή την κοινωνία θες να μεγαλώσεις;
- Όχι, δεν θέλω σε αυτή την κοινωνία… Θέλω μία κοινωνία με τους ανθρώπους να είναι χαρούμενους. Να μπορώ να επικοινωνώ μαζί τους από κοντά και όχι μέσα από κάποια διαδικτυακή μονάδα. Μπορώ να ζήσω έτσι;, Είπε βουρκωμένος ο Νίκος
- Αυτό δεν θα το αποφασίσω εγώ. Αλλά εσύ. Αν το θες πραγματικά, θα το καταφέρεις. Και εγώ παιδί είμαι. Απλώς δύο χρόνια μεγαλύτερος σου. Το έχω περάσει και εγώ αυτό το στάδιο. Μην φοβάσαι. Ξέσπασε.
- Δεν θέλω να ξεσπάσω. Θέλω να φύγεις από μπροστά μου τώρα!…, είπε μέσα στα νεύρα του ο Νίκος
- Θα φύγω…, είπε ο άγνωστος
- ΤΩΡΑ!, φώναζε ο Νίκος και εμείς προσπαθούσαμε να τον ηρεμήσουμε. Είχα φοβηθεί… Δεν ήξερα τι να κάνω για να σταματήσω να φοβάμαι
Έτσι πέρασε η νύχτα. Η επόμενη μέρα. Και ο επόμενος μήνας. Κάθε μέρα έβγαινα με τα παιδία. Και με τον Νίκο. Είχε ξεκολλήσει από την οθόνη, μετά από την συζήτηση που είχε με αυτόν τον τύπο εκεί πέρα. Και μία μέρα που είχα πάει σπίτι του Νίκου να καθίσουμε, ξαφνικά χτύπησε το κουδούνι και ήταν ο ταχυδρόμος, γιατί είχε ένα γράμμα ο Νίκος. Του φάνηκε περίεργο, γιατί είχε χρόνια να του φέρουν γράμμα. Αλλά ένα περίεργο πράγμα…
Δεν είχε όνομα αποστολέα. Το παραλείψαμε αυτό και άνοιξε με απορία το γράμμα για να δει ποιος το έστειλε και τι έγραφε. Το γράμμα έγραφε μέσα
‘ Χαίρομαι που με άκουσες… Όσο αργά και να ήταν, πήρες στα σοβαρά αυτά που σου είπα και με άκουσες. Συνέχισε έτσι. Τα λέμε σε κάποιο άλλο παρκάκι. Άγνωστος..’
Ο Νίκος κατάλαβε ποιος ήταν και μετά από αυτό άρχισε να πηγαίνει κάθε βράδυ εκείνη την συγκεκριμένη ώρα σε όλα τα παρκάκια της περιοχής τους μήπως και τον ξανασυναντήσει.