e-εφημερίδα 5ου Γυμνασίου Γαλατσίου 

της μαθήτριας     Σεφερίδη  Ελισάβετ  (Β4)

 Οι γονείς μου κι εγώ κάνουμε συχνές βόλτες στο κέντρο της Αθήνας, που είναι η ομορφότερη περιοχή για επίσκεψη. Τα καταστήματα της Ερμού, τα γραφικά σοκάκια της Πλάκας, το Μοναστηράκι, η θέα της φωτισμένης Ακρόπολης το βραδάκι…αιχμαλωτίζουν το βλέμμα και την ψυχή. Στις τελευταίες μου, όμως επισκέψεις κυριολεκτικά σοκαρίστηκα, βλέποντας ανθρώπους να βρίσκονται ξαπλωμένοι κάτω, στα πλακάκια του πεζοδρομίου. Δε με πείραξε τόσο το αισθητικό θέαμα αλλά η ανθρωπιστική πλευρά του προβλήματος.

Δυστυχώς η οικονομική κρίση που έπληξε τη χώρα μας τα τελευταία χρόνια προκάλεσε αύξηση της ανεργίας, η οποία με τη σειρά της δημιούργησε πολλούς αστέγους. Πολλές επιχειρήσεις έκλεισαν, το προσωπικό σε κάποιες άλλες μειώθηκε δραματικά. Πολλοί από αυτούς τους δύσμοιρους ανθρώπους ήταν κάποτε σοβαροί επαγγελματίες και οικογενειάρχες. Τώρα, έχασαν τα σπίτια τους ή δεν πλήρωναν ενοίκιο και είναι αναγκασμένοι να ζουν στο δρόμο. Αλλά το πιο δυσάρεστο είναι ότι ο αριθμός αυτών των ανθρώπων αυξάνεται συνεχώς σε μεγάλο βαθμό.

Ωστόσο, αναρωτηθήκαμε ποτέ ποιες είναι οι συνθήκες διαβίωσής τους; Αποτελεί ιδανικό σπίτι γι’ αυτούς το πεζοδρόμιο, έχοντας μία κουβέρτα για να σκεπάζονται και μια για να ξαπλώνουν πάνω τις κρύες μέρες του χειμώνα; Εμάς, άραγε, θα μας ικανοποιούσε ένα πεταμένο φαγητό στους κάδους για γεύμα;

Αφού, λοιπόν, για εμάς αυτός ο τρόπος ζωής είναι απαράδεκτος, θεωρώ ότι είναι και για αυτούς. Επειδή ζούμε στη θαλπωρή του σπιτιού μας, που μας παρέχει όλα όσα αυτοί οι άνθρωποι στερούνται, έχουμε οδηγηθεί στην αδιαφορία. Στρουθοκαμηλίζουμε, πιστεύοντας πως αν κλείσουμε τα μάτια θα λύσουμε το πρόβλημα. Το πρόβλημα θα αντιμετωπιστεί, όμως, μόνο με πράξεις: διάθεση κενών δημόσιων κτηρίων για τη στέγασή τους, ενίσχυση των συσσιτίων , προσφορά ειδών πρώτης ανάγκης…Με αυτόν τον τρόπο θα προσφέρουμε μια αξιοπρεπή διαβίωση σ’ αυτούς τους ανθρώπους, γιατί η αξιοπρέπεια είναι αυτή που μας διαχωρίζει από τα υπόλοιπα ζώα.

Σ’ αυτούς τους ανθρώπους η τύχη γύρισε την πλάτη. Δε γνωρίζουμε, ωστόσο, μήπως συμβεί το ίδιο και σε μας….

της μαθήτριας Μαλούκου Σόνιας  (Γ2)

Φίλησα ένα τριαντάφυλλο

και καθώς έπεφτε από το χέρι μου,

ψιθύρισε τη θλίψη της βροχής.

Κάθε σταγόνα και μια ιστορία

από τον κόσμο των αγγέλων.

   Το στόμα μου κλειστό,

   χιλιάδες χέρια

   το καλύπτουν.

   Σαν πουλί σε κλουβί,

   η ψυχή μου κλαίει για ελευθερία.

   Τα δάκρυα ακολουθώντας

   τα βήματα της βροχής,

  λένε ιστορίες από το ποτάμι των ονείρων

                      .

της μαθήτριας   Σίττα Γεωργίας ( Β4)

Από το δέκατο χρόνο της ζωής μου, άρχισα να έρχομαι σε επαφή με αυτό που λένε οι άνθρωποι « έξω κόσμο ». Τότε, ήταν η πρώτη φορά που άρχισα να ανεξαρτητοποιούμαι και να βγαίνω βόλτα με τις φίλες μου χωρίς την επίβλεψη των γονιών μου. Τώρα, μετά από τέσσερα χρόνια, εύχομαι να μην είχα γνωρίσει αυτόν τον κόσμο ποτέ! Ήμουν πολύ μικρή, όταν για πρώτη φορά στη ζωή μου, έγινα μάρτυρας ενός απαράδεκτου γεγονότος, που ακόμα και τώρα στοιχειώνει το μυαλό μου. Η εικόνα ενός αγοριού να ξυλοκοπείται από μια ομάδα αγοριών χωρίς  σταματημό είναι η αιτία που με έκανε να ξυπνώ πολλές φορές κατά τη διάρκεια της νύχτας και να ξεσπώ σε κλάματα.

Με μεγάλη μου λύπη αργότερα, κατάλαβα ότι η άσκηση βίας ήταν ένα συχνό φαινόμενο και όχι ένα γεγονός στο οποίο τυχαία παρευρέθηκα. Αφενός οι άνθρωποι δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν, αφετέρου ψάχνουν έναν τρόπο να ξεφύγουν από την πλήξη της καθημερινότητάς τους, ξεσπώντας πάνω σε άλλους. Η σωματική βία θεωρείται « παιχνίδι» πια, που κάποιοι το παίζουν συνεχώς με σκοπό να εξευτελίσουν κάποιον και να δείξουν ανώτεροι όλων. Δεν ξέρουν, όμως, ότι δυνατός δεν είναι αυτός που χτυπάει αλλά αυτός που πονάει.